what's wrong (take #02)

"Όταν ήμουν μικρή αντιμετώπιζα την Τέχνη πιο ιδεαλιστικά, πίστευα πως θα αλλάξω τον κόσμο. [...] Πιστεύω πως οι ανθρωπιστικές επιστήμες δεν μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο -είναι πολύ μελαγχολικές. Αντίθετα αυτές που μπορούν να φέρουν την αλλαγή είναι τα μαθηματικά, η αστροφυσική, οι θετικές επιστήμες. Δεν είναι καθόλου παρηγορητική αυτή μου η διαπίστωση. Προσωπικά αυτό που προσπαθώ να προκαλέσω πια είναι μια συν-κίνηση, έναν κραδασμό. Τίποτα περισσότερο. Εξάλλου κανένα έργο τέχνης δεν μπορεί πια να προκαλέσει απήχηση που να διαρκέσει περισσότερο από 48 ώρες. Το κακό είναι πως στη Δύση πια συμπεριφερόμαστε ως ναρκομένοι καταναλωτές ακόμα και για τα έργα Τέχνης. Κι εγώ πιάνω τον εαυτό μου να καταναλώνει, για παράδειγμα, βιβλία και μουσικές. Αγοράζω συχνά, χωρίς να προλαβαίνω καν να τα διαβάσω ή να τα ακούσω. Πάντως ο κόσμος μπορεί να ζήσει και χωρίς Τέχνη.
[...]
Μπορεί το έργο Τέχνης να μη σε αλλάζει, αλλά πολύ μετά, κάποτε, μπορεί να σε βοηθήσει να αντιμετωπίσεις μια δύσκολη στιγμή της ζωής σου -κι ας μην ξέρεις πως η πηγή βοήθειας είναι το έργο. Σου δίνει, λοιπόν, καμιά φορά διεξόδους.
[...]
Για μένα θέωση είναι το υπερβολικό έως το υπερβατικό. Είναι η προσπάθειά σου να κάνεις διάλογο με το θάνατο, ή καλύτερα να βρεις την απάντηση για το θάνατο. Αν δεν υπήρχε ο θάνατος γιατί να κάνεις έργο; Τα μεγαλύτερα έργα είναι μνημειακά -ένας τρόπος να περάσεις στην αθανασία".

Ρούλα Πατεράκη, από τη συνέντευξη στην Athens Voice (30/10/08).

Ολόκληρη η απολαυστική συνέντευξη εδώ.