η ευτυχία (δεν) χορεύεται

Παραπονιέται ο φίλος μου ο Παναγιωτάκης ότι το μπλογκ ετούτο έμεινε πολλές μέρες χωρίς νέα ανάρτηση. Αφ'ενός, είναι αλήθεια ότι από την επαύριο του Γκαγκάριν, βγήκαμε στο δρόμο για μια μικρή βόλτα στη δυτική πλευρά του μικρού μας κρατιδίου και ούτε ίντερνετ ούτε φέησμπουκ ούτε τέτοια διαόλια. Από την άλλη, πως να του εξηγήσω ότι όταν υπάρχει κάποιο ζόρι, κάποια ανησυχία, κάτι που ανεβάζει την ένταση, κάποια ένταση τέλοσπάντων, τότε είναι που γράφει κανείς. Ποστ, κείμενα, στίχους, μουσικές, γουατέβερ. Ο πόλεμος και η δυστυχία, τα μεγάλα ζόρια, οι μεγάλοι χωρισμοί, οι αποχαιρετισμοί, οι απώλειες, έχουν γεννήσει τα μεγάλα τραγούδια, έχουν δώσει κίνητρα και υλικό στη μεγάλη τέχνη, αλλά και όχι μόνο στη μεγάλη, ακόμα και στη μικρή, την ταπεινή. Η χαρά δεν έδωσε ποτέ τίποτα, πέρα από επιβεβαιώσεις, πέρα από τεκμήρια του προφανούς. Όταν είσαι πλήρης ή, έστω, νιώθεις πλήρης, δεν έχεις να εκφράσεις και πολλά. Δεν έχεις να γεννήσεις κάτι μεγαλύτερο. Το μεγαλύτερο, το μέγιστο, είναι αυτό που ζεις. Η ευτυχία δεν χορεύεται, όπως πάλευε να μάθει ο Άγγελος στην όμορφη ταινία του. Η ευτυχία βιώνεται. Όταν νιώθεις την ευτυχία ή, έστω, την πληρότητα -ίσως να είναι και το ίδιο αυτά τα δύο- δεν θες να πας κάπου αλλού, δεν έχεις να πας κάπου αλλού. Αν δεχτούμε ότι η τέχνη είναι μια διαδικασία με την οποία μπλέκουμε για να πάμε κάπου αλλού, για να βρούμε άλλα μονοπάτια, για να ανέβουμε κάπου ψηλότερα, τότε έχω κάθε δίκιο να λέω ότι όταν βρίσκομαι στο σημείο που έχω ορίσει ως ψηλότερο ή στο σημείο που μου έχει ξημερώσει ως ψηλότερο, τότε λοιπόν η τέχνη, η μουσική ας πούμε, μπορεί να αποτελέσει απλώς τη συνοδεία των στιγμών, να γίνει το ηχητικό background της ευτυχίας, της ευτυχίας που δημιουργεί από μόνη της στιγμές, αναμνήσεις, σημάδια, ιστορίες να αφηγούμαστε.
Ο μεγάλος Κουροσάβα, στα Όνειρα', βάζει τον Βαν Γκογκ να του απαντά, όταν ερωτάται γιατί δυσκολεύεται να αποτυπώσει στον καμβά το όμορφο τοπίο που έχει μπροστά του:
'A scene that looks like a painting, doesn't make a painting. If you look closely, all of nature has its beauty'.
Η ευτυχία, λοιπόν, δεν ζωγραφίζεται. Η ομορφιά της φύσης είναι εκεί, η ομορφιά των ανθρώπων είναι εκεί. Και μας περιμένει και μας καλεί. Και, μάλιστα, γεννά τη δική της οδύνη, που 'είναι ίσως η άλλη όψη της οδύνης, μιας οδύνης ανεξαρτητοποιημένης πάντως από οτιδήποτε δυσοίωνο, καθώς στα συστατικά της δεν θα βρεις τόσο
τον φόβο τυχόν μελλοντικού κακού
όσο το δυσβάσταχτο του παρόντος καλού,
τον φόβο τυχόν μελλοντικής απώλειας
όσο το δυσβάσταχτο της παρούσας εγγύτητας'.

Και, ναι, είναι οι μέρες που νιώθω πλήρης, δηλαδή ευτυχής.
Γι αυτό και όλα αυτά τα περιττά λόγια, που θα μπορούσαν και να μην είχαν γραφτεί. Γιατί δεν μπορούν να μεταφέρουν ούτε στο ελάχιστο αυτό το μοναδικό (συν)αίσθημα πληρότητας.
Γιατί ίσως απλώς να αρκούσε ένα χαμόγελο.
Ή μια καλημέρα.

Επιστρέψαμε λοιπόν.
Κι όλα είναι εδώ και μας περιμένουν.
Τα καλύτερα. Όσα έρχονται.

Καλημέρα.