the dignity of the game

Θυμάμαι την περίπτωση του ποδοσφαιριστή της Liverpool, Robbie Fowler, ο οποίος απέσπασε την εκτίμηση και το σεβασμό του φίλαθλου ποδοσφαιρικού κόσμου, όταν το 1997, σ'έναν αγώνα εναντίον της Arsenal, μ'ένα πέσιμο στη μεγάλη περιοχή κέρδισε για λογαριασμό της ομάδας του ένα πέναλτυ, για παράβαση που ουδέποτε έγινε από τον αντίπαλο τερματοφύλακα και πρώτος απ'όλους το επεσήμανε ο ίδιος ο Fowler στο διαιτητή, προσπαθώντας μάταια να τον μεταπείσει για το φάλτσο σφύριγμα. Τότε, οι Γκαγκάτσηδες της Γηραιάς Αλβιόνας, αλλά και τα μεγάλα κεφάλια της UEFA, έσπευσαν να τον συγχαρούν και να εξάρουν την αξία του fair play, ενώ ο πολύς κύριος Μπλάτερ, γενικός γραμματέας της FIFA, υπερθεμάτιζε δηλώνοντας πως 'it is the kind of reaction which helps maintain the dignity of the game'. Μόλις δυο μέρες μετά, ο Fowler σκοράρει στον αγώνα εναντίον της νορβηγικής Brann Bergen για το Κύπελλο Κυπελλούχων και ενώ πανηγυρίζει, σηκώνει τη φανέλα του, προκειμένου να αποκαλυφθεί ένα t-shirt που παρωδούσε το λογότυπο μιας εμπορικής φίρμας και καλούσε σε συμπαράσταση στους 500 απολυμένους ναυτεργάτες του Λίβερπουλ -by the way, μια από τις μεγαλύτερες απεργίες (κοντά δυο χρόνια) στην πολιτική ιστορία της σύγχρονης Ευρώπης. Η 'αξιοπρέπεια του παιχνιδιού' είχε, ασφαλώς, δεχτεί πλήγμα και άμεσα η UEFA επιδίκασε τον ποδοσφαιριστή με χρηματικό πρόστιμο 2.000 ελβετικών φράγκων προκειμένου να τη σώσει. Το θέμα ήταν απλό: it's ok με τα λογότυπα των χορηγών, άλλωστε αυτά είναι που εξασφαλίζουν την αξιοπρέπεια κάθε παιχνιδιού, it's ok με τα διάφορα μπλουζάκια των γραφικών Βραζιλιάνων που υμνούν το Θεό και τον Ιησού, αφού κι αυτός άλλωστε έχει παίξει το ρόλο του και ευθύνεται για τα πιο υπέροχα γκολ των Βραζιλιάνων μπαλαρίνων (μόνο των Βραζιλιάνων βέβαια, αν κρίνουμε από την εργολαβία στα σχετικά t-shirts), it's ok όταν κάνεις το καλό παιδί και φωνάζεις στο διαιτητή να πάρει πίσω το πέναλτυ που σου έδωσε -τότε είναι που πραγματικά σώνεις και κάτι από την ολοένα και πιο χαμένη αξιοπρέπεια αυτού του παιχνιδιού. It's not ok όμως όταν είσαι ο εαυτός σου και όταν ο εαυτός σου υπαγορεύει να πεις επιτέλους μια αλήθεια, να πεις κάτι πραγματικό, να πεις κάτι που μπορεί και να έχει σημασία και να μην αποσκοπεί απλώς στην αύξηση της κατανάλωσης συγκεκριμένης μπύρας.
Όπως δεν ήταν καθόλου ok για την όμορφη Emmanuelle Beart, που απολύθηκε από τον οίκο Dior, όταν το 1996 υποστήριξε τους λαθρομετανάστες στη Γαλλία και κατέβηκε στις διαδηλώσεις μαζί τους, αλλά και στην κατάληψη μιας παρισινής εκκλησίας. Τότε, ως επίσημη αιτιολογία εκ μέρους του Dior χρησιμοποιήθηκε το γεγονός ότι κατέβηκε στο δρόμο άβαφτη και απεριποίητη, εκθέτοντας έτσι την εικόνα που πρεσβεύει ως (διαφημιστική) μούσα των προϊόντων του οίκου. Πιο απλά: κατέβηκε στο δρόμο πραγματική. Χωρίς λογότυπα και χωρίς καλλυντικά. Αληθινή και όχι απροσπέλαστη, όπως η μοίρα των φωτομοντέλων επιβάλλει. Η αξιοπρέπεια του παιχνιδιού είχε ίσως δεχτεί άλλο ένα πλήγμα.
Διαβάζω ότι ο ισραηλινός στρατός αφού κατάσφαξε για πλάκα και αβίαστα γύρω στους 3500 Παλαιστινίους μέσα σε δύο μήνες, τύπωσε μπλουζάκια τα οποία χλευάζουν σοκαριστικά (για μας) τη σφαγή και το δράμα των αμάχων. Μπλουζάκια που απεικονίζουν ως καρτούν έγκυες Παλαιστίνιες μέσα σε ένα στόχαστρο, με τη λεζάντα 'με μια βολή, δύο νεκροί', ή ένα μικρό παιδί μέσα στο στόχαστρο και τη λεζάντα 'όσο πιο μικρό, τόσο πιο δύσκολο' ή την εικόνα μιας μητέρας που κλαίει πάνω από τον τάφο του νεκρού μωρού της, με τη λεζάντα 'καλύτερα χρησιμοποιήσε durex' και άλλα τέτοια παρόμοια που για το δυτικό κόσμο, βεβαίως βεβαίως, δεν πλήττουν καμία αξιοπρέπεια κανενός παιχνιδιού. Αντίθετα, η αξιοπρέπεια αυτή βάλλεται όταν λογότυπα αντάρτικων ομάδων, όπως η κολομβιανή FARC και η παλαιστινιακή PFLP, εμφανίζονται ελεύθερα σε μπλουζάκια και κυκλοφορούν ελεύθερα σε ελεύθερες χώρες της Δύσης. Εξ ου και η καταδίκη από το Ανώτατο Δικαστήριο της Δανίας.

Το θέμα δεν είναι πότε βάλλεται και πότε περισώζεται η αξιοπρέπεια αυτή. Έτσι κι αλλιώς, άλλοι είναι εκείνοι που τη βάλλουν, άλλοι εκείνοι που την περισώζουν. Και αν για μένα είναι ο Fowler και η Beart εκείνοι που τη σώζουν, σίγουρα για κάποιον που πηγαινοέρχεται με το Cayenne του στο Κολωνάκι είναι κάποιοι άλλοι. Το θέμα είναι ποιο ακριβώς είναι το παιχνίδι. Αφού η αξιοπρέπειά του είναι ίσως πλέον χαμένη υπόθεση, τουλάχιστον ας μην χαθεί και το ίδιο το παιχνίδι. Στους δρόμους και πάλι λοιπόν. Είτε πολεμώντας είτε παίζοντας. I love this game.