η τελευταία λεπτομέρεια

Αυτά είναι ημίμετρα κύριε Μαρκογιαννάκη, που θα'λεγε ίσως κι ο Καρατζαφέρης ή ο μπουλούκος. Μην κάνετε μισές δουλειές. Γιατί να κατεδαφίζετε απλώς τους καταυλισμούς τους;... Έτσι κι αλλιώς, το πρόβλημα παραμένει. Γιατί δεν τους θάβετε και ζωντανούς; Ή να τους σουβλίσετε. Γενικά, να τους εξαφανίσετε με όποιο τρόπο και όποιο κόστος. Σιγά το κόστος δηλαδή, ποιος νοιάζεται... Πετάξτε τους και στη θάλασσα και κόψτε τους τα χέρια. Είναι γεγονός πλέον. Αφού όλα τα άλλα τα λύσαμε και βρήκαμε τον εχθρό τον αληθινό, τον πραγματικό απορρυθμιστή της ασάλευτης τάξης και του κράτους δικαίου, το πραγματικό κακό και πηγή όλων των κακών, ας τα δώσουμε όλα εκεί λοιπόν, όλοι με μια πνοή και μια ορμή, να φύγει το κακό, φτου μακριά κακό, μακριά μετανάστες, να μην ξανάρθετε, να μη ζείτε, να μην υπάρχετε, να μη σας ξέρουμε, να μην έχουμε προβλήματα, γιατί χωρίς εσάς και τα παιδιά σας δεν θα έχουμε πλέον κανένα πρόβλημα, είμαστε μια χαρά, όλα οκ, μια χαρά έχουμε τη Siemens μας, τις μίζες μας, την τυφλή -μα θεότυφλη- δικαιοσύνη μας, την καθαρή πόλη μας, τον καθαρό μας αέρα, τα πολλά πάρκα και το πράσινο, τις ευκαιρίες εργασίας, τις αξιοπρεπείς συνθήκες δουλειάς με τα λογικά και ανθρώπινα ωράρια, τη σωστή συνεννόηση, την καλή επικοινωνία, τον καλό λόγο, το σπουδαίο πολιτισμό μας, τα μάρμαρά μας, δηλαδή τα εδώ μάρμαρα που τα γράφουμε στα παπάρια μας όσο δεν έρχονται εκείνα τα ξενιτεμένα, γιατί -ας το πούμε κι αυτό- κι εκείνα όταν έρθουν θα έχει λυθεί και το τελευταίο μείζον ζήτημα του ελληνισμού, θα δικαιωθούμε ως έθνος και θα μπορούμε όλοι να είμεθα υπερήφανοι και όμορφοι ως Έλληνες μέσα στο διεθνές τζετ σετ, θα τους κοιτάμε ίσια στα μάτια. Ακόμα καλύτερα, ως αποτελεσματικότερη και οικονομικότερη λύση, μπορεί να προωθηθεί το καταπλάκωμα των μεταναστών με τα μάρμαρα ή να χτιστούν οι ταλαίπωροι στα λογής λογής νέα ντιζαηνάτα μουσεία ακρόπολης που θα ανοίξουν franchise ως άλλα starbucks απανταχού της επικράτειας, ακόμα και εκεί που δεν υπάρχουν αρχαία ή στην ανάγκη, θα εξαφανίσουμε τα αρχαία, για να χτίσουμε τα μουσεία τους. Όπως κάψαμε τον Κρόνιο Λόφο. Έτσι, για πλάκα. Εμείς, όχι οι μετανάστες. Δική μας είναι άλλωστε, ό,τι θέμε την κάνουμε, σωστά;... Το σύνθημα είναι ένα: όχι έξω οι ξένοι, αλλά πουθενά οι ξένοι ή, ακόμα καλύτερα, στο διάολο οι ξένοι. Όλα τ'άλλα δεν είναι προβλήματα, θα τήνε βρούμε την άκρη βρε αδερφέ, καλή καρδιά κελιπά κελιπα, συρτάκι, τζατζίκι, μύκονος, πάρος, σαντορίνη.

Επίσης, όσο έγραφα το ποστ, λύθηκε άλλο ένα λιγότερο μείζον ζήτημα του ελληνισμού: ήρθε ο Μαρέσκα στο θρύλο.
Όλα οκ λοιπόν. Tout va bien.