avopolis για γούρι!

Θα ξεκινήσουμε το blog μας με την πρώτη κριτική που πήρε το debut CD μας από τον Χάρη Συμβουλίδη στο avopolis.gr, η οποία ΝΑΙ ήταν πολύ καλή και τη δημοσιεύουμε για γούρι!!! Η βαθμολογία του ήταν "καθαρά" 4 αστεράκια στα 5 (που αντιστοιχεί στο "απαραίτητο", λίγο δηλαδή πριν το "αριστούργημα" στα 4 1/2 και το "κλασικό" στα 5) και για όσους δεν πιστεύουν, να πάνε εδώ. Ιδού λοιπόν το κείμενο:

"Τα τελευταία ένα-δύο χρόνια έχουν ακουστεί αρκετά διθυραμβικά σχόλια για νέες αγγλόφωνες ελληνικές pop/rock μπάντες, τα περισσότερα από τα οποία αποκαλύπτουν περισσότερα για το τι θα ήθελαν να υπάρχει στην Ελλάδα αυτοί που τα γράφουν και τα λένε, παρά έχουν σχέση με την αληθινή αξία των καλλιτεχνών στους οποίους αναφέρονται. Μία από τις λίγες περιπτώσεις που κατά τη γνώμη μου αξίζει κάθε λέξη αυτού του εγχώριου εναλλακτικού hype είναι οι οκταμελείς Night On Earth, πράγμα το οποίο πιστοποιείται και εδώ, στο ντεμπούτο τους στη δισκογραφία, που στέκεται στο ύψος όσων προσδοκιών είχαν καλλιεργήσει οι ως τώρα ζωντανές τους εμφανίσεις.

Αν και ξεκίνημα, το Night On Earth δεν ακολουθεί καμία από τις συμβάσεις που συνήθως «επιβάλλονται» στα ντεμπούτο albums της ελληνικής pop/rock σκηνής. Το cd είναι διπλό, περιέχοντας σχεδόν δύο ώρες μουσικής, ο στίχος είναι αποκλειστικά αγγλόφωνος και ο ήχος τους, όπως ξέρουν καλά όσοι τους έχουν δει live, αρνείται πεισματικά να καταταχθεί σε κάποια κατηγορία, αρεσκόμενος αντιθέτως, σαν κατεργάρικο πιτσιρίκι, να πηδάει από τη μια «ταμπέλα» στην άλλη, δημιουργώντας ένα κολλάζ jazz, rock και μουσικής για soundtracks, όπου οι πιανιστικοί αυτοσχεδιασμοί του Keith Jarrett συναντούν την avant-garde αισθητική του John Zorn, τους Yes, ακόμα και τους Portishead. Σε χέρια λιγότερων ταλαντούχων ανθρώπων το παραπάνω παζλ θα μπορούσε εύκολα να καταλήξει σε ένα μεγαλοπρεπέστατο ναυάγιο, στην περίπτωση όμως των Night On Earth οδηγεί αντιθέτως σε κάτι το ξεχωριστό.

Το πρώτο cd (Stage) περιέχει τέσσερεις συνθέσεις ζωντανά ηχογραφημένες στο Μικρό Μουσικό Θέατρο τον Δεκέμβριο του 2005, κατορθώνοντας να μεταφέρει μια πολύ αντιπροσωπευτική εικόνα της live ενεργητικότητας της μπάντας. Πρωταγωνιστεί το σπαραχτικό δεκαπεντάλεπτο “Hotel”, μια σπειροειδής κατάβαση στα τρίσβαθα της ανθρώπινης απελπισίας, με την ερμηνεύτρια Σοφία να δίνει μια πολύ συγκινητική ερμηνεία, φέρνοντας κατά νου τη Beth Gibbons. Δίπλα του στέκεται το εντυπωσιακό οργανικό “Roomcloser”, μια πολυεπίπεδη, λυρική σύνθεση, ικανή να φέρει δάκρυα στα μάτια χωρίς να χρειαστεί να ακουστεί ούτε καν μια λέξη. Αξιόλογα όμως είναι και το “Little Night Music”, που μπορεί να χάνεται λίγο στον κόσμο του, αλλά διορθώνει τις εντυπώσεις καταλήγοντας σε ένα δυναμικότατο κρεσέντο, καθώς και το “Tango De La Lluvia”, βασισμένο σε θέμα από ένα κομψό tango του μεγάλου συνθέτη Astor Piazzolla. Το δεύτερο cd (Radio) βρίσκει τους Night On Earth στο στούντιο, κυριαρχούμενους από ένα ιδιαίτερα πειραματικό και ταξιδιάρικο πνεύμα, που τους ωθεί σε avant-garde μονοπάτια, τα οποία εκφράζουν με οργανικούς κατά το μεγαλύτερο μέρος αυτοσχεδιασμούς. Καλύτερη στιγμή εδώ είναι το “Latitudinarian”, στις άλλες όμως περιπτώσεις η διάρκεια των συνθέσεων και ο χαρακτήρας τους καθιστούν το όλο εγχείρημα συχνά-πυκνά δυσπροσπέλαστο, χωρίς αυτό να σημαίνει βέβαια ότι στερείται και ενδιαφέροντος. Κατά την άποψή μου πάντως στιγμές όπως το “Triphope” ή το “Improviolation” θα κέρδιζαν περισσότερο σε αιχμή αν ήταν πιο συμμαζεμένες χρονικά.

Το τελικό αποτέλεσμα είναι μια ασυμβίβαστη και ιδιαίτερη τραγουδοποιία, η οποία αναβλύζει σαν καθάρια πηγή προς όποια ηχητική κατεύθυνση επιλέξει, εκφράζοντας με νότες μια παλέτα συναισθηματικών εντάσεων, που τοποθετούνται σε έναν καθαρά αρτίστικο και ελευθεριακό καμβά. Οι Night On Earth ανθίζουν βέβαια υπό συγκεκριμένες συνθήκες, καθώς η μουσική τους δεν είναι συμβατή ούτε με όλες τις ώρες της ημέρας, ούτε με όλες τις διαθέσεις. Αν όμως πετύχετε την κατάλληλη χημεία είναι η γνώμη μου πως θα πραγματοποιήσετε επαφή με ένα group που δείχνει να έχει δυνατότητες ώστε να αφήσει εποχή στον χώρο όπου διάλεξε να κινηθεί".