Και η Αθήνα Ροζ!

Επιτέλους! Το 'Ροζ' του Αλέξανδρου Βούλγαρη ή The Boy βγαίνει στις αίθουσες, για την ακρίβεια στην αίθουσα, ήτοι στο σινεφίλ Μικρόκοσμο (Λ.Συγγρού 106, πολύ κοντά στη στάση μετρό Συγγρού-Φιξ). Με τις καλύτερες εντυπώσεις από το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, κερδίζοντας κοινό και κριτικούς (δυστυχώς όχι και την επιτροπή που είχε μάτια μόνο για τα μεταναστευτικά blockbusters), με ένα υπέροχο soundtrack που επιμελήθηκε ο ίδιος ο Αλέξανδρος (πέρα από τα εξαιρετικά θέματα που έγραψε ως Boy) που περιλαμβάνει από Matt Eliott και Third Eye Foundation μέχρι Erik Satie και ...Night On Earth, με τη γλυκιά Romana Lobats να κλέβει την παράσταση και όλους τους ηθοποιούς σε πέρα για πέρα 'επιτέλους-για-ταινία-σε-ελληνική-γλώσσα' ανεπιτήδευτες ερμηνείες, με μοντάζ (Πάνος Βουτσαράς) και φωτογραφία (Σίμος Σαρκετζής) που σφραγίζουν αυτό που πολλοί δεν έχουν καταφέρει ούτε στη δέκατη ταινία τους: κινηματογραφικό ύφος. Θα είμαστε εκεί όχι για να βλογήσουμε τα γένια μας ή τα γένια του Αλέξανδρου (που τα έκοψε εν τω μεταξύ!), αλλά γιατί το 'Ροζ' είναι ίσως η πιο ιδιαίτερη, τρυφερή και ταυτόχρονα σκληρή και δυνατή ταινία που βγήκε από τα χέρια έλληνα δημιουργού τα τελευταία χρόνια. Και τα περί 'έλληνα δημιουργού' δεν έχουν καμμία σχέση με τα συνήθη παρηγορητικά τύπου 'για ελληνικό καλό είναι'. Θέλουν απλά να εκφράσουν και να υπερτονίσουν την ανάγκη να επικοινωνήσουμε με το έργο ενός ανθρώπου που βρίσκεται ανάμεσά μας, μιλάμε την ίδια γλώσσα, τριγυρνάμε στα ίδια μέρη και μοιραζόμαστε τα ίδια ζόρια. Έχει σημασία επιτέλους κάποιος να το κάνει με αυτούς τους όρους. Και να το κάνει καλά. Γιατί το χρειαζόμαστε και εμείς οι φίλοι αλλά και ο τόπος -ή τέλοσπάντων ό,τι ορίζεται ως 'τόπος'. Καλό ταξίδι στο 'Ροζ' (που συνεχίζει σε Washington, Πολωνία και Βερολίνο), καλή δύναμη στο μοναδικό δημιουργό του, αλλά και στη δυνατή και ιδιαίτερη δημιουργική παρέα που πλαισιώνει την τρέλα του και ταυτόχρονα βρίσκει χώρο και για τη δική της. Και -ναι- εδώ βλογάμε και τα γένια μας...

ΥΓ. Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με το 'Ροζ' κάντε ένα κλικ εδώ ή πάνω στην υπέροχη αφίσα της Βανέσας.

(Ήταν μια) Καλή Χρονιά!

...τουλάχιστον αν αναλογιστούμε πόσα και τι είδους (και τι σημασίας) live είδαμε φετός. Κι αυτό είναι ένας μικρός (προσωπικός) απολογισμός του συναυλιακού 2006. Έχουμε και λέμε:

Aziza Mustafa Zadeh (@Ρωμαϊκό Ωδείο, Πάτρα, 01.09.06)
Μακράν το καλύτερο και συγκλονιστικότερο live που παρακολούθησα φέτος και ένα από τα καλύτερα ever. Από εκείνες τις συναυλίες που γεμίζεις με απόλαυση και νιώθεις τη μαγεία. Μια σπάνια καλλιτέχνιδα και ακόμα πιο ιδιαίτερη έμπνευση. Απλώς αισθάνομαι τυχερός που βρέθηκα εκεί. Όπως επίσης και στους...:

Pearl Jam (@OAKA, Αθήνα, 30.09.06)
Το δεύτερο καλύτερο live. Κυρίως για συναισθηματικούς λόγους. Αν και γεννηθείς το 79, ένιωσα πλέον (με το κλείσιμο και αυτού του καθυστερημένου γραμματίου) το πέρασμα στην ενηλικίωση...! Μια μεγάλη (ίσως η μεγαλύτερη εν ζωή) rock μπάντα σε ένα μεγαλοπρεπές show, όπου δεν υπήρξε δευτερόλεπτο που να αμφισβητείται γιατί αυτή η πρόταση δεν είναι υποκειμενική, αλλά μια αυταπόδεικτη αλήθεια. Συγκίνηση.

Από τα καλύτερα live επίσης που είδα:
Wayne Shorter Quartet (@ΧΑΝΘ, Θεσσαλονίκη, 01.11.06)
με John Patitucci, Danilo Perez και Brian Blade. Κουρυφή και πρωτοπορία!
Erik Truffaz (@Τεχνόπολη, Αθήνα, 21.06.06)
Χωρίς λόγια. Απογείωση!
Δημήτρης Δεσύλλας (@Μέγαρο Μουσικής, Αθήνα, 07.04.06)
Ρεσιτάλ του εκπληκτικού βιρτουόζου των κρουστών, με έργα σύγχρονων συνθετών, αλλά και μεταγραφή Bach για marimba (!!!) και, φυσικά, για φινάλε μια 'Ψάπφα' του Ξενάκη που έσπειρε!
Dayna Kurtz (@Μικρό Μουσικό Θέατρο, Αθήνα, 22.01.06)
Αποκάλυψη. Μαγεία. Γι αυτό και την ξανακαλούμε στο πλευρό μας! (αναμείνατε)
Burnt Festival (@Μικρό Μουσικό Θέατρο, Αθήνα, 08 & 09.05.06)
'Ντάξει, είναι λίγο φάση 'βλογάμε τα γένια μας', αλλά αξέχαστα θα μείνουν τα set των:
Στέλλα Ράμφου, Νίκος το Ελεφαντάκι & Νέση το Μουσικόψαρο, Δρ.Φρυόβολος Χαρούπης & Μάριος Φουαγκρά Περλόν, Bolek & Lolek (one of a hell!).
Επίσης, όλα σχεδόν τα live της Θερινής Ακαδημίας Jazz στην Κέρκυρα (Ιούλιος), με Sheila Jordan, Tim Hagans, Γιώργο Κοντραφούρη και Σύνολο Ιονίου Πανεπιστημίου.

Άλλα αξιομνημόνευτα live:
τα δύο των Trio,14 (και ειδικά εκείνο μαζί με τους Slavebreed το Νοέμβρη στο ΜΜΘ -έκοψε κώλους!), η solo-performance του Fred Van Hove τον Οκτώβρη στο Δίαυλο (μία μέρα μετά τους Pearl Jam!), η προτελευταία εμφάνιση του Θανάση Παπακωνσταντίνου στο Σταυρό του Νότου το Δεκέμβρη (εξόχως ανανεωμένος!), οι Tabako Trio στο Παράφωνο, οι Old House Playground στο After Dark, οι Mary & The Boy στην παράσταση 'Dance Of The Dance' στο Περοκέ, οι Stomp στο Λυκαβηττό τον Αύγουστο και η Baby Dee στο Δίαυλο το Μάιο.

Και, τέλος (ουφ! ναι, Κωστή, κουραστήκαμε!) πολύ καλά live ήταν κι εκείνα των Chap στο ΜΜΘ το Μάρτη, του mecha/orga στην ίδια γιάφκα το Φλεβάρη, των Ηώς Quartet, οι Ανάσες των Λύκων (δηλαδή Αγγελάκας και Βελιώτης και έγχορδη παρέα) στο Gagarin τον Απρίλη, ο Antony και οι Johnsons του στο Βράχων τον Ιούλιο και ο Κοντραφούρης (Small Reunion Triο) το Νοέμβρη.

Φυσικά, δεν μπορούμε να μην αναφερθούμε και στις χειρότερες συναυλιακές στιγμές που ζήσαμε (ευτυχώς δεν ήμουν μόνος να πάρω όλο το κρίμα), οι οποίες (ως κοινή συνισταμένη) χαρακτηρίζονταν από μια διάθεση αρπαχτής (ή καλύτερα, κακής αρπαχτής) από πλευράς καλλιτεχνών. Πρώτοι και χειρότεροι οι Current 93, δεύτερος ο Terry Riley στο Bios και τρίτοι και καταϊδρωμένοι οι Tiger Lillies παρέα με τον Alexander Hacke σε μια βαρύτατη ασέλγεια πάνω στο σοβαρό έργο του Lovecraft.

Όπως και δεν μπορώ να μην αναφερθώ και στο 'μη-live' της χρονιάς το οποίο δεν ήταν άλλο από εκείνο των Tool. Δεν ξέρω αν πρέπει να το φορτώσω στη DiDi Music ή στην συνεπή ασυνέπειά μου να παραμυθιάζομαι από υποσχέσεις ελλήνων διοργανωτών περί 'μοναδικών συναυλιακών στιγμών'. Αυτό πάντως που αντιλαμβανόμουν ως ακρόαμα μέσα στο γήπεδο ξιφασκίας, δεν με βοηθούσε να το διαχωρίσω (ηχητικά) από τις τελευταίες κυκλοφορίες του Merzbow και των Sunn O))). Και επίσης με δυσκόλευε πολύ να βρω μια ικανή εξήγηση για το ότι τρεις μέρες πριν ακούμπησα στο γκισέ της Ticket House 52 ευρώ. Γι αυτό λοιπόν, να γράψω 100 φορές: "Να μην ξαναπάω σε συναυλία που κοστίζει πάνω από 40 ευρώ εκτός αν είναι Herbie Hancock ή Keith Jarrett". Να μην ξαναπάω σε συναυλία που κοστίζει πάνω από 40 ευρώ εκτός αν είναι Herbie Hancock ή Keith Jarrett. Να μην ξαναπάω σε συναυλία που κοστίζει πάνω από 40 ευρώ εκτός αν είναι Herbie Hancock ή Keith Jarrett. Να μην ξαναπάω σε συναυλία που κοστίζει πάνω από 40 ευρώ εκτός αν είναι Herbie Hancock ή Keith Jarrett. Να μην ξαναπάω σε συναυλία που κοστίζει πάνω από 40 ευρώ εκτός αν είναι Herbie Hancock ή Keith Jarrett. Να μην ξαναπάω σε συναυλία που κοστίζει πάνω από 40 ευρώ εκτός αν είναι Herbie Hancock ή Keith Jarrett. Να μην ξαναπάω,,,

Καλή Χρονιά! (Ματαιοδοξία Πλέηλιστ #02)

...Η αλήθεια είναι πως είχαμε μέρες να γράψουμε, τι μέρες δηλαδή, από ...πέρσι!!! Και χρωστάμε και μια ανασκόπηση της χρονιάς (τουλάχιστον των καλών live!) και άλλα πολλά. Για να ξεκινήσει καλά και γούρικα η χρονιά και για μας, θα δημοσιεύσουμε -στο πρώτο post για το 2007- τις υπόλοιπες κριτικές που έγιναν για το CD μας τον τελευταίο καιρό και τα υπόλοιπα όμορφα σε επερχόμενο post (σύντομα!). Κλασικά, τα reviews και οι αναφορές για τα οποία υπάρχει link, ανφέρονται εδώ, ενώ όλα τα υπόλοιπα (τα οποία δακτυλογραφήσαμε για πάρτη μας!) θα εμφανιστούν ως comments αυτού του post. Και για να μην κουράζουμε, ό,τι καινούριο προκύψει σε κριτική/παρουσίαση, θα γίνει ανανέωση (ή προσθήκη comment) στο ίδιο αυτό post.

Το σαλονικιώτικο mic.gr μας πήρε συνέντευξη, την οποία βρίσκετε πατώντας με το μάους εδώ. Επίσης, έχει δημοσιεύσει και review του CD, το οποίο μπορείτε να διαβάσετε κάνοντας κλικ εδώ. Ο Δημήτρης Αναστασόπουλος στην Ελευθεροτυπία (3/1/07) έκανε (πάλι!) αναφορά στο CD μας, στα πλαίσια μιας παρουσίασης φετινών ανεξάρτητων ελληνικών κυκλοφοριών. Κλικ εδώ.

Στα comments θα βρείτε μια αναφορά στο περιοδικό Soul (Νοεμβρίου) και κριτικές του CD στα περιοδικά Pop & Rock και Δίφωνο.

Update: ...και σύντομο review από την αγαπημένη Βαβέλ (στα comments)! Και στο νούμερο 3 στα top 10 ελληνικά albums του 2006 για το avopolis (κλικ εδώ)!