Κατερίνα Ισμαϊλοβα

Η σκηνοθεσία της καλής Μάρθας Φριντζήλα. Λαμπρή, απέριττη και γενναιόδωρη. Τολμηρή όσο χρειαζόταν, αρνούμενη να υποκύψει στους πειρασμούς των μεταμοντερνιστικών εμμονών -που τα τελευταία χρόνια έχουν χτυπήσει σαν επιδημία τις θεατρικές παραστάσεις. Το κείμενο είναι θεατρική απόδοση της νουβέλας του Νικολάι Λέσκοφ και του λιμπρέτου της όπερας του Ντμίτρι Σοστακόβιτς. Από την ίδια τη Φριντζήλα. Οι ερμηνείες εξαιρετικές. Χωρίς στόμφο, χωρίς πολλά πολλά, χωρίς εφέ, χωρίς θεατρικά "κόλπα". Πάνω απ'όλα, χωρίς να αισθάνεσαι κείμενο και υποκριτική. Φυσικές, αβίαστες και ευγενικές. Αίσθηση μοναδική, καθηλωτική, κυρίως στην απόδοση των ονείρων/εφιαλτών της Κατερίνας 'Λαίδης Μάκβεθ'.

θέλω να σταθώ όμως ιδιαίτερα στην υπέροχη μουσική του Βασίλη Μαντζούκη. Αν και ο Βασίλης έχει ένα πολύ ιδιαίτερο και προσωπικό ύφος γραφής, συγκεκριμένο και αναγνωρίσιμο στ'αυτιά μου πλέον μετά και το 'Baumstrasse', η εικόνα του Χατζιδάκι και του Κουρτ Βάιλ μαζί σε ένα δωμάτιο να τα λένε και να τραγουδάνε (ο Βάιλ να παίζει και ο Χατζιδάκις να τραγουδάει) δεν έλεγε να φύγει από το μυαλό, καθώς άκουγα τη μουσική και τα τραγούδια που έγραψε για την παράσταση. Μέχρι βέβαια να μας "στείλει" με το djkrushικό "όλα-τα-λεφτά" finale, οπότε και ο Χατζιδάκις αποχώρησε διακριτικά από την αίθουσα, αποποιούμενος κάθε ευθύνη και υποδεικνύοντάς μας το προφανές: μόλις είχαμε απολαύσει την παράσταση της Μάρθας και του Βασίλη. Και της Μαρίας και του Λαέρτη και του Γιώργου και της Δέσποινας. Αξίζει τον κόπο. Να πάτε. Πληροφορίες εδώ.