σίγουρος Μιχάλης

«Τα τραγούδια μου είναι έντεχνα, με την έννοια ότι διαθέτουν καλό στίχο, αξιοπρεπή μελωδία και καλές παραγωγές. Θα τα έβαζα στην κατηγορία του καλού τραγουδιού».

Είναι ένα θέμα, να δουλεύεις πάνω σε τραγούδια ενός δημιουργού, όπως ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, ο οποίος πολλές φορές δημόσια έχει δηλώσει πως θεωρεί τον εαυτό του "άτεχνο" και "πρωτόγονο" -όσο αφορά τη θέση του στη μουσική δημιουργία. Και όταν ο δημιουργός -και παραγωγός σου- αναφέρεται με αυτόν τον τρόπο στο έργο του και το υλικό του, πως να το πω, προχωράς κι εσύ με κάποιες αμφιβολίες. Άραγε, είναι έντεχνα ή όχι τα τραγούδια αυτά; Είναι άραγε καλά; Μ'αρέσουν όντως ή νόμιζω πως μ'αρέσουν; Και γιατί να τρώμε το χρόνο μας με αυτά, όταν ο ίδιος ο δημιουργός τους δεν τα διαφημίζει ποτέ και δεν αναγνωρίζει πόσο "καλό στίχο" έχουν, πόσο "αξιοπρεπή μελωδία" έχουν και πόσο "καλές παραγωγές" κάνει; Μήπως, τελικά, οι συνεργασίες που αξίζουν τον κόπο είναι εκείνες όπου δεν χωράει καμία αμφιβολία; Που ο δημιουργός, το υπέρτατο ον, είναι σίγουρος για όλα και, κυρίως, για το πόσο σπουδαίος είναι. Που το ωράριο της δουλειάς σου, της τέχνης σου, είναι καθορισμένο με ακρίβεια, όσο και η τιμή της φιάλης ουίσκυ. Που η γιγαντοαφίσα με την όμορφη φάτσα σου αναδεικνύει τη γυαλιστερή σου εκδοχή και αποτυπώνει με σιγουριά το σίγουρο βλέμμα του καλλιτέχνη, το οποίο (αν ακολουθήσεις τη σίγουρη κατεύθυνσή του) στοχεύει με σίγουρη σιγουριά στο πορτοφόλι σου. Που το μόνο θολό σημείο μέσα σε αυτή την υπέρμετρη σιγουρευμένη σιγουριά είναι το για πότε μπερδεύονται οι λέξεις "ακροατής" και "καταναλωτής".

«Δεν θα μπορούσα να κάνω κάτι άλλο. Για μένα το τραγούδι σημαίνει έρωτας, πάθος, ρομαντισμός. Με εμπνέει η συναισθηματική πλευρά της ζωής. Τα περισσότερα τραγούδια μου είναι μελαγχολικά. Το χαρούμενο και το λάιτ μού κάνουν λίγο φλώρικο. Η στενοχώρια και η θλίψη έχουν βάθος και μυστήριο».

Μελαγχολία, στενοχώρια, θλίψη, βάθος και μυστήριο... Μιχάλη, αν (λέμε αν -χτύπα ξύλο!) ποτέ οι δουλειές πέσουν έξω, μια θέση στους Night On Earth την έχεις. Σίγουρα. Και μη μου στεναχωριέσαι για τους φλώρους. Δεν ξέρουν από καλό τραγούδι...


ΥΓ. Αξίζει πάντως να προσέξει ο αναγνώστης τη λεπτομέρεια στην ιεράρχηση των σίγουρων κρίσεων. Αν για κάτι είναι περήφανος ο καλλιτέχνης, περισσότερο απ'ό,τιδήποτε άλλο, αυτό είναι ο "καλός στίχος". "Χέρια ψηλά κι όλα τα πιάνω" ας πούμε...