all things must pass

Israel 'Cachao' Lopez. 1918-2008.
Την Παρασκευή, καθηλωμένος στο κρεβάτι του νοσοκομείου όπου νοσηλευόταν, ρωτούσε το στενό του φίλο και βιολιστή Federico Britos "Πότε θα μπορούσα να ηχογραφήσω μαζί σου ξανά; Πρέπει να σηκωθώ από το κρεβάτι". Το Σάββατο "έφυγε" ήσυχα και γλυκά... Rest in peace.

(don't) play it again Sam!

Δεν χρειάζεται να ακούσεις και να δεις ζωντανά παραπάνω από ένα σόλο του Michel Camilo, για να διαπιστώσεις ότι ζεις μια μοναδική και σπάνια εμπειρία ακούγοντάς τον πίσω από το πιάνο, ότι απολαμβάνεις τη γενναιόδωρη κατάθεση ενός μεγάλου μουσικού, που σφύζει από ενέργεια και μουσική -και που νιώθεις ότι αν δεν εκραγεί επί σκηνής, κάτι δεν ολκοκληρώθηκε. Παρ'όλα αυτά, είχαμε τη σπάνια τύχη (τύχη σίγουρα ονομάζονται αυτές οι περιπτώσεις) να τον απολαύσουμε για παραπάνω από δύο ώρες την προηγούμενη Πέμπτη στο Μέγαρο. Και ως γνωστόν, η μαγεία ποτέ δεν εξηγείται ούτε περιγράφεται και δύσκολα χωράει σε λέξεις.

Δεν χρειάζεται να δεις παραπάνω από δύο λεπτά κάποιας σκηνής με τον Tommy Lee Jones για να διαπιστώσεις πόσο bigger-than-life ηθοποιός είναι και πόσο σπάνιο είναι πλέον στον κινηματογράφο να "κρέμεται" όλο το σενάριο, όλη η συγκίνηση, όλη η ουσία, από το βλέμμα και μόνο του ηθοποιού -ενός ηθοποιού που ποτέ δεν εκβιάζει με την ερμηνεία του, ποτέ δεν υπερβάλλει ούτε δείχνεται, ποτέ δεν καταφεύγει σε συναισθηματικά κλισέ και μανιέρες, σχεδόν καλά καλά δεν χρειάζεται καν να μιλήσει ούτε να πει καμιά μεγαλοπρεπή και στομφώδη ατάκα.

Δεν χρειάζεται να δεις παραπάνω από μία φορά την ταινία των αδερφών Cohen 'No Country For Old Men' για να νιώσεις ότι μπορείς ακόμα να πηγαίνεις στο σινεμά και να βλέπεις αριστουργήματα. Φαντάζομαι, βέβαια, ότι εξίσου απολαυστική θα είναι και η δεύτερη και η τρίτη φορά... [Και να σκεφτείς ότι η πρώτη στιγμή που ακούσαμε μουσική στην ταινία ήταν στους τίτλους τέλους.]

Από την άλλη (και δεν είναι απαραίτητα κακό αυτό) ίσως να χρειάζεται αρκετές φορές να ακούσεις το καινούριο album των Portishead ώστε να το συνηθίσεις και να το αισθανθείς ως φυσική συνέχεια (έστω και μετά από 10 χρόνια) των δύο πρώτων εμβληματικών κυκλοφοριών. Στην πέμπτη ακρόασή του, έχει αρχίσει να με πείθει ως album. Όχι ακόμα ως Portishead -αν και γι αυτό μπορεί να φταίνε απλώς οι (πάντα αυθαίρετες) προσδοκίες μου. Όλα είναι στη θέση τους και όλα σωστά φαίνονται, μόνο που διακρίνει κανείς το επιβεβλημένο της κυκλοφορίας: σαν να έπρεπε να κυκλοφορήσουν κάτι. Ίσως αναθεωρήσω κάποια στιγμή. Ευτυχώς. Ο καιρός, που είναι και σοφότερος, θα δείξει. Προς το παρόν ξεχωρίζει στα αυτιά μου το 'Magic Doors' και για αυτό ας το μοιραστούμε κάνοντας κλικ ΕΔΩ.

blog job

Όποιος ξοδεύει χρόνο να διαβάζει blogs της προκοπής, σίγουρα έχει πάρει μυρωδιά το σάλο που έχει ξεσπάσει και έχει φτάσει μέχρι τη Βουλή (επικείμενη νομθετική ρύθμιση για το καθεστώς λειτουργίας τους) με αφορμή το ακατανόμαστο blog με τίτλο press gr (το οποίο δήθεν σταμάτησε ή απλά άλλαξε διεύθυνση ή θα αλλάξει ή ξέρω'γω...) και την υπόθεση εκβιασμού (ή εκβιασμών) μέσα από αυτό (εδώ και εδώ δύο απολαυστικά σχόλια αυτού του γεγονότος ή "γεγονότος"). "Τα μπλογκ -δηλαδή η δυνατότητα κάθε ανθρώπου να γίνει εκδότης του εαυτού του- είναι η μεγαλύτερη δημοκρατική κατάκτηση του ανθρώπου στην ιστορία" λέει ο συγγραφέας Νίκος Δήμου στην Ελευθεροτυπία. "Είναι η μεταμοντέρνα κουτσομπόλα της γειτονιάς, και μάλιστα χωρίς κότσια, δηλαδή με μάσκα" υποστηρίζει ο -πολύς- συγγραφέας Σάκης Σερέφας σε συνέντευξή του στην ίδια εφημερίδα (πάρε και γι αυτό απολαυστικά σχόλια, εδώ, εδώ κι εδώ). Την παρεξήγηση σχετικά με το "τι είναι τα blogs", αλλά κυρίως με το "τι δεν (πρέπει να) είναι τα blogs", φαίνεται πως αποφάσισε να λύσει άμεσα ο πρωθυπουργός (εξ ου και οι κόντρες με τον wannabe-president-Little George για το θέμα!) και οι αρμόδιοι (;) νομοθέτες.

Όποιος ενδιαφέρεται παραπάνω για το ζήτημα, μπορεί να έχει μια καλύτερη εικόνα, μελετώντας τα links από κάποια άλλα blogs, όπως το πάντα σοβαρό και αξιόπιστο Ιστολόγιον (εδώ, εδώ, εδώ κι εδώ), ο Λευκός Θόρυβος του Motorcycle Boy, το άδοξα "ληγμένο" της x-psilikatzoy Κωνσταντίνας, το Reality Tape, το αναλυτικό Για Σκέψου, και τα πάντα απολαυστικά και καυστικά του Ελεύθερου Σκοπευτή και του αγαπημένου Old Boy (εδώ κι εδώ), στον οποίο ανήκει και το ίσως-πιο-περιεκτικό-σχόλιο-της-υπόθεσης. Και ένα τελευταίο -ενημερωτικού χαρακτήρα- link από το Έθνος.

Αντί σχολίου, αφιερώνω σε όλους τους παραπάνω εμπλεκόμενους (από Old Boy μέχρι ...πρωθυπουργό) και φυσικά στους υπόλοιπους χιλιάδες εμπλεκόμενους bloggers (κάποιοι από τους οποίους ενδέχεται να "εμπλακούν" περισσότερο, όπως κακή ώρα το (κακώς) ταλαιπωρημένο και ουχί ταλαίπωρο blogme.gr) τους στίχους που τριγυρίζουν στο μυαλό μου αυτές τις μέρες που προσπαθώ κι εγώ να βγάλω μια άκρη με αυτή την υπόθεση. Οι πρώτοι ανήκουν στον ποιητή Ντίνο Χριστιανόπουλο:

"...και τι δεν κάνατε να με θάψετε
όμως ξεχάσατε πως είμαι σπόρος..."

Οι δεύτεροι στο Θανάση Παπακωνσταντίνου:

"...όσες κι αν χτίσουν φυλακές κι αν ο κλοιός στενεύει
ο νους μας είναι αληταριό, όλο θα δραπετεύει..."

Ισχύει φυσικά και για περιπτώσεις παιδιών που είχαν την ατυχία να φοράνε πράσινα All-Star παπούτσια.