φρη γιορ μάηντ εντ γιορ ας γουήλ φόλοου...*

Κατ'αρχήν, να ξέρετε ότι αυτό το ποστ γράφεται μετά από κατανάλωση σεβαστής ποσότητας μπύρας και μετά το πέρας της αποψινής υπερσυναυλίας -την οποία φήμες την ήθελαν να είναι η συναυλία της χρονιάς και την οποία η απτή πραγματικότητα την έκανε να είναι πράγματι η συναυλία της χρονιάς (μέχρι τώρα δηλαδή, γιατί το χειμώνα έρχεται και Herbie και DeJohnette, κάτσε καλά...). Και η περί ου ο λόγος, δεν είναι άλλη από τη μαγική και συγκλονιστική εμφάνιση της απίστευτης κοντοπίθαρης Sharon Jones, μετά των Dap-Kings της, στο Γκαγκάρειον Ίδρυμα της οδού Λιοσίων. Και επειδή σύμφωνα με το φίλο μου το Σπαρτιάτη, η γκρίνια δεν πάει ποτέ πριν από μια συναυλία, αλλά μόνο μετά και αν, δηλώνω ότι δεν έχω να πω και πολλά για την ίδια τη συναυλία παρά μόνο να εκθέσω τώρα εδώ τις γκρίνιες μου. Όσοι ήταν εκεί το απόλαυσαν με την ψυχή τους, ξέρουν πολύ καλά τι είδαν, τι άκουσαν και τι έζησαν, όπως και οι αρμόδιες αρχές γνωρίζουν πολύ καλά ότι παρά τρίχα γλιτώσαμε το τρίτο αποτελειωτικό encore -που θα σήκωνε από τον τάφο και το μεγάλο godfather James Brown (ίσως και τον Ray Charles). Όσοι τυχεροί βρεθήκαμε απόψε στη στρούγγα (με τον άψογο κλιματισμό, να σημειωθεί παρακαλώ) ξέρουμε πόσο λιώσαμε τα κορμάκια μας κατά το φρενήρες δίωρο (μα, μόνο τόσο λίγο;...) που μας προσέφεραν με αδυσώπητη και ανηλεή αντοχή η μεγάλη κυρία και οι μεγάλοι μουσικοί της.

Η γκρίνια πάει σε όσους δεν ήρθαν, σε όσους ανάγκασαν την προπώληση και την άλλη πώληση να μετράει κουκιά και σπασμένα και έτσι να μεταφερθεί αυτό το πανηγύρι από το φυσικό του χώρο (Θέατρο Βράχων) σε ένα μέρος "χωρίς ουρανό από πάνω μας", σε όσους επιμένουν εναλλακτικά και πασαλιμανιώτικα, αλλά την κρίσιμη ώρα αποδεικνύονται οι πλέον συντηρητικοί και προβλέψιμοι εκτιμώντας ως πιο σημαντικό ένα σαββατοκύριακο στην Πάρο ή γουερέβερ, σε όσους γεμίζουν τα νεοfunk στέκια της Πανόρμου και του Γκαζιού και την έχουν δει γκουρού του rare και deep funk (πρόσφατο αθηναϊκό τρεντ), αλλά αν δεν τους πεις φωναχτά στ'αυτί "Σεξ Μασίν ρεεεε, Τζέημς Μπράουν!" (η γνωστή 'Γκεράπα' δηλαδή), δεν λένε να λικνίσουν το κορμί τους ή να κοιτάξουν λίγο παραπέρα και να καταλάβουν ότι και 100 Amy Winehousούσες να τους φέρεις στη σκηνή, δεν πιάνουν μία μπροστά στην ενέργεια της 50χρονης αεικίνητης Jones, ενώ και η ενημερότητά τους γύρω από τις soul γυναικείες φωνές ξεκινά από την Aretha και καταλήγει στην Franklin (στην καλύτερη...).

Τα μπράβο πάνε στο μεσιέ Τριανταφυλλίδη που είχε τα γκατς και την ευθύνη να οργανώσει τη μεγαλύτερη συναυλία του καλοκαιριού (τουλάχιστον), για την οποία είμαι σίγουρος ότι μπήκε μέσα. Ευτυχώς, πάντα υπάρχει η Μαλακάσα με τις σταθερές αξίες. Οι ορδές, λοιπόν, στον Manu Chao, κάτι σαν εθνικό καθήκον. Αυτό ξέρουμε, αυτό εμπιστευόμαστε... Και μετά γκρινιάζουμε κι από πάνω...


* υπόλοιπο από πέρσι, από την εμφάνιση του θηριώδη Γιώργου Κλίντον στους Βράχους...