τα δύσκολα και ανεκτίμητα ίσως

"Ίσως, ήρθε η ώρα να κάνουμε μια συζήτηση χωρίς φόβο και πάθος και με την συνδρομή του Υπουργείου Εσωτερικών για το πώς θα αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά τέτοια φαινόμενα. Ίσως, για παράδειγμα, θα μπορούσαμε, παράλληλα με την αστυνομία, να προχωρήσουμε στη θεσμοθέτηση ένστολης ιδιωτικής αστυνόμευσης με κανόνες, οι οποίοι θα ελέγχονται απόλυτα από την Πολιτεία". Ίσως.

Το παιδί, βέβαια, κατέληξε τελικά. Σίγουρα και τελεσίδικα. Όχι ίσως.

Και ο πατέρας του, πριν καν το πάρει χαμπάρι κάποιος υπουργός ή μυκονιάτης αξιωματούχος -ξεγελώντας και τη συναισθηματική δυσκινησία που ακολουθεί αυτές τις τραγικές και ανεξήγητες απώλειες- δεν δώρισε απλά τα (χρήσιμα) όργανα του (άχρηστου κορμιού του) γιου του, αλλά μοίρασε κάτι από το πλεόνασμα ψυχής του, μας δίδαξε πολιτισμό, μας έδειξε πως γίνονται οι μεγάλες πράξεις, καθώς και τι σημαίνει στάση απέναντι στο θάνατο, στάση απέναντι στη ζωή, στάση απέναντι στην αιωνιότητα. Όχι ίσως. Τα έκανε αυτά. Χωρίς πρώτα να τα ανακοινώσει και χωρίς πολλά δραματικά λογύδρια και τηλεοπτικά αναφιλήματα.

Εμείς από την άλλη -ως λαός και ως έχουμε μάθει φυσικά- θα αναζητήσουμε τη λύση του προβλήματος (αν δεχτούμε ότι ίσως υπάρχει πρόβλημα βέβαια...) ανάμεσα στα διάφορα ίσως, μοιράζοντας απλόχερα ευχετήριες καρτ-ποστάλ, όπου στην πίσω μεριά θα διαβάζει κανείς φαρδύ-πλατύ το όνομα του πολιτικού εκείνου άνδρα που θα δώσει τη λύση, μαζί με μια φωτογραφία του με την κατάλληλη συμπονετική πόζα και την αντίστοιχη λεζάντα, έτσι ώστε να μπορούν όλοι να τον ψηφίσουν στις επόμενες εκλογές: και οι καλοί μας μυκονιάτες, ιδιοκτήτες μπαρ, θαμώνες, μπράβοι, παρκαδόροι, ιθαγενείς, τουρίστες, μοντέλα, μάνατζερς, ενοικιαστές ακινήτων, πλοιοκτήτες, σημαντικοί, ασήμαντοι, και οι ευαισθητούληδες ψαγμένοι που ταράχτηκαν και έγραψαν στα μπλογκ τους, και οι τηλεορασόπληκτοι του μέσου όρου που συγκλονίστηκαν κατιτίς, και -αν ήταν κι αυτό δυνατόν- όλοι οι Αυστραλοί υπήκοοι της υφηλίου. Όσο η λύση ξεκινά με το ίσως, είναι όλοι οκ. Ο υπουργός στη θέση του, τα μπαρ και οι μπράβοι στη θέση τους, οι μίζες στη θέση τους, το μαύρο χρήμα στη θέση του (άσε μας ρε Ζορμπά καλοκαιριάτικα...), το βασίλειο της λεβεντομαλακίας αλώβητο, το (νεοελληνικής πατέντας) καθεστώς της ημιπαρανομίας -εώς και χοντροπαρανομίας- in full bloom. Όλοι οκ. Εκτός από τη λύση. Γιατί καμία λύση δεν ξεκινάει με ίσως.