γυμνοί στον ήλιο

"Είμαστε η μόνη χώρα της Ευρώπης που έχουμε τόσο ιδιωτική αντίληψη για τα πράγματα. Οι θεατές λειτουργούν σαν να είναι μόνοι τους σε ιδιωτική προβολή. Οι Έλληνες είναι Ανατολίτες, χωρίς φόβο, δηλαδή δεν φοβούνται μην τους συλλάβουν. Μιλάνε γιατί πιστεύουν ότι δεν ενοχλούν. Το αυτονόητο, να κλείσουν δηλαδή το κινητό, είναι πέρα από την αντίληψή τους. Αυτή τη λεβεντομαλακία την έχουμε κάνει σήμα κατατεθέν".

Πέτρος Τατσόπουλος, Ποντίκι Art 24.07.08

Αυτή είναι η τελευταία ταινία που απόλαυσα σε θερινό σινεμά, συγκεκριμένα στο πανέμορφο και ευγενικά ανακαινισμένο (συντηρημένο για την ακρίβεια) Θησείον, στον πεζόδρομο πλάι στην Ακρόπολη και τις άθλιες φασαριόζικες καφετέριες -των οποίων η οχλοβοή ευτυχώς δεν φτάνει ως το υπέροχο αίθριο. Και ευτυχώς, ήταν μια από τις σπάνιες φορές που η λεβεντομαλακία (Τατσόπουλε έγραψες!) δεν χτύπησε, παρ'ότι είχε λαό η προβολή. Καλή παρέα, δύο μπύρες, τεχνικολόρ και δροσερό αεράκι. Η μαγεία της μουσικής του Νίνο Ρότα. Το αγιόκλημα και τα γιασεμιά του Λουκιανού έλειπαν μόνο.