από τη Δευτέρα μόνο χάπι εντ

Και, ναι, εδώ τώρα μπορείτε να διαβάσετε πληροφορίες και λεπτομέρειες για την παράσταση που έχει δανείσει παραπλανητικά τον τίτλο της σε τρία -πλέον- post... Η παράσταση συνεχίζεται λοιπόν!

ΑΠΟ'ΔΩ ΚΑΙ ΠΕΡΑ ΜΟΝΟ ΧΑΠΙ ΕΝΤ
σε σκηνοθεσία και διασκευή της Γεωργίας Μαυραγάνη

Γιατί διασκευή;
Ουσιαστικά πρόκειται για την ιστορία και τους χαρακτήρες του κλασικού βιβλίου του Truman Capote 'Breakfast At Tiffany's' -που μεταφέρθηκε και στον κινηματογράφο από τον Blake Edwards με την Audrey Hepburn και την υπέροχη μουσική του Henry Mancini.

Συντελεστές
Οι ίδιοι, οι καλύτεροι!!! Βάσω Καβαλλιεράτου ως Holly Golightly, Αντώνης Ντουράκης ως Paul Varjak και Χρήστος Θεοδωρίδης σε ...πέντε και πλέον ρόλους! Μάνος Ροβίθης στα ηλεκτρονικά και λίγη κιθάρα και από τα ναητονερθόπαιδα, η Sophia στη φωνή και ο Costinho στο πιάνο -με ρεπερτόριο τρέλα (βάλε και Elliott Smith, βάλε και Leonard Cohen, βάλε και το 'Moon River' της ταινίας, βάλε φαντασία...). Κουστούμια και σκηνικά ο ανεπανάληπτος Βασίλης Μπαρμπαρίγος!!!

Σημαντική λεπτομέρεια
Η παράσταση μεταφέρεται στο φιλόξενο χώρο της κεντρικής σκηνής του θεάτρου Επί Κολωνώ, που βρίσκεται Ναυπλίου 12, κάθετη στη Λένορμαν (πολύ κοντά στη στάση του μετρό Μεταξουργείο).

Παραστάσεις
Ξεκινούν αυτή τη Δευτέρα 29 Σεπτεμβρίου (ΝΑΙ, ΜΕΘΑΥΡΙΟ) και πάνε για κάθε Δευτέρα, Τρίτη και Τετάρτη, όχι όμως και για πάντα. Περιορισμένος αριθμός δηλαδής. Ξεκινούν στις 21.15.

Κρατήσεις
Θα είναι απαραίτητες. Στο 210-5138067

Εισιτήριο
15 ευρώ (κανονικό), 12 ευρώ (φοιτητικό)

Παραπάνω λόγια για την παράσταση, πατώντας σ'αυτό εδώ το λινκ, το οποίο θα σε στείλει στην πρώτη καταχώριση που είχαμε κάνει τον περασμένο χειμώνα.

ΜΕΘΑΥΡΙΟ ΔΕΥΤΕΡΑ, λοιπόν, ΞΕΚΙΝΟΥΝ ΟΙ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ. ΝΑΙ, ΞΕΚΙΝΟΥΝ! ΣΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ!

r.i.p.

Πάει κι ο μεγάλος Rick Wright,
πάει κι ο μεγάλος Norman Whitfield,
πάει κι ο μεγάλος Maurizio Kagel...

Αραιώνει κι η μουσική...
Και το μπλογκ αυτό μπορεί να έχει πλέον τον υπότιτλο 'νεκρολογίες'...

...Από την άλλη Δευτέρα, μόνο χάπι εντ!

από'δω και πέρα μόνο χάπι εντ

Ήταν ένα ζόρικο καλοκαίρι. Πολύ ζόρικο. Αρχίσαμε να αραιώνουμε τραγικά. 'Αγαπημένα πρόσωπα, αγαπημένα μάτια, έρχονται σαν τα κύματα κι αφήνουν κατακάθια' λέει ο στίχος. Φεύγουνε σαν τα κύματα, λέω εγώ. Κι έτσι, γίνεται πιο προφανές, πιο κοινότυπο. Ίσως. Άραγε, όμως, πως να ξεπεράσει κανείς ακόμα κι αυτά τα προφανή, αυτά τα μελοδραματικά κλισέ, αυτές τις κοινότοπες λογοτεχνικές ερμηνείες του ψυχισμού του, όταν η πάλη με το -ασήκωτο- βάρος της απώλειας τον έχει -ήδη- νικήσει κατά κράτος και ψάχνει να πιαστεί από οπουδήποτε;... Θυμήθηκα φέτος, στις πένθιμες επισκέψεις μου, πόσο κιτς και φτηνά είναι τα στιχάκια και οι επιγραφές στα μνήματα των νεκροταφείων. Πόσο κιτς και φτηνή είναι όλη αυτή η εκμετάλλευση του πένθους, του πόνου, της βαθιάς ανάγκης του ανθρώπου να έρθει κοντά στον αγαπημένο νεκρό, της βαθιάς ανάγκης του ανθρώπου να χάσει κάτι από τον ίδιο για να το δώσει απλόχερα στον αγαπημένο, αντί οβολού για το διάπλου της Αχερουσίας ή, απλά, για να κλέψουμε εμείς οι ζωντανοί κι άλλο χώρο -από αυτόν που μας αναλογεί κανονικά- από την αιωνιότητα. Σαν προκαταβολή.

Αλλά δεν ήθελα να γράψω ακριβώς αυτά. Ήθελα μόνο να πω ότι ακόμα κι αν η έκφραση των συναισθημάτων μπορεί να ξεπέσει, να γίνει φτηνή, επιφανειακή, κοινότυπη και μεμψίμοιρη, τα ίδια τα συναισθήματα δεν ξεπέφτουν. Αν η απώλεια είναι απώλεια, τότε κι ο πόνος είναι πόνος. Βουβός ή φωναχτός, φανερωμένος ή άδηλος. Το βάρος είναι πραγματικό βάρος. Η πάλη είναι πάλη. Και κανείς δεν βγαίνει αλώβητος από αυτή την πάλη προφανώς. Αλλά και από καμία πάλη θαρρώ. Μπορεί ίσως να βγει νικητής. Όπως ο πατέρας του αδικοχαμένου Αυστραλού -στον οποίο δοκίμασε να πεις ότι είναι 'νικητής' και θα βάλει τα κλάματα μπροστά σου... Η άλλη περίπτωση είναι να σε βγάλει χαμένο αυτή η πάλη. Δεν χάθηκε κι ο κόσμος. Χαμένος, ναι. Παρέα με τις πληγές σου. Η καλύτερη παρέα... Και αύριο μέρα είναι. Μια διαφορετική μέρα που έλεγε κι η Σκάρλετ. Από'δω και πέρα, μόνο διαφορετικές μέρες. Από'δω και πέρα, ο δρόμος. Πάντα ο δρόμος. Με τις απώλειες, με τις πληγές, με τις χαρές, με τις υποσχέσεις, με τις ματαιώσεις, με τα όνειρα, με τις αυταπάτες. Μονόδρομος.


Θυμάμαι συνειρμικά το μεγάλο τραγούδι του Άκη Πάνου:
'Για μένα ο δρόμος είναι δρόμος, τι πάει να πει είναι στραβός;'

Θυμάμαι και τον Σαίξπηρ, δεν ξέρω γιατί:
'Όποιος δεν έβγαλε πληγές, εύκολα τις περιγελάει'...


ΥΓ. Ο τίτλος του post έχει διττό νόημα. Το δεύτερό του, λοιπόν, έχει διαφημιστικούς σκοπούς, υπενθυμίζοντας τον τίτλο της παράστασης που ανεβάσαμε το χειμώνα η Γεωργία, η Βάσω, ο Χρήστος, ο Αντώνης, ο Νίκος, ο Μάνος, η Σοφία, ο Κωστής (ο εγώ), η οποία ξαναβγαίνει στο πάλκο του Επί Κολωνώ στις 29 Σεπτεμβρίου για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων. Πολύ σύντομα, με νέο post, πληροφορίες και λεπτομέρειες. Μέχρι τότε, ξαναδιάβασε αυτό εδώ το link.

ποστ στο ποστ

Έτσι, για τη χαρά και τη χάρη του rss feed... Ποστ στο ποστ και υπενθύμιση στην υπενθύμιση.

Συνοπτικά:

Κυριακή 14 Σεπτέμβρη
@Kinky Kong (Αβραμιώτου 6-8, Μοναστηράκι)

διπλό gig:
1. COSTINHO παρουσιάζει το σόλο σετ του (κυρίως με κιθάρα)
2. ΤΡΙΟ ΕΠΙ ΘΗΒΑΣ & ΥΙΟΣ, όπου Τρίο βλέπε Costinho, Lagos, Carnellio Coop και Υιός ο Χρήστος Ζάχος. Σε αυτοσχεδιασμό και ποίηση. (κοινώς, η ένωση των δύο υπέρτατων μπλογκς).

21.30
είσοδος: 8 ευρώ

Αναλυτικά στο παρακάτω ποστ...

ΥΓ1. Η αφίσα είναι μια ομορφιά -θα τη δείτε όσοι έρθετε στο Kinky- αλλά ως όψεται το γενικό crash που έφαγε το καταραμένο το pc μου, αλλά και το σκάνερ -στο οποίο, Πέτρο, αν θες να ξέρεις, κάθομαι πάνω του πλέον και γι αυτό το λέω σκάμνερ...
ΥΓ2. Γ@#ώ τα Windows. Γ@#ώ τα Windows. Γ@#ώ τα Windows. Γ@#ώ τα Windows. Γ@#ώ τα Windows. Γ@#ώ τα Windows. Γ@#ώ τα Windows. Κι ανάθεμα τον αίτιο...

έλα, λέμε, αρχίζουν τα λάιβ για φέτο...!

...όχι για τους Night On Earth, είναι νωρίς ακόμα. Σιγά σιγά μαζεύομαστε όμως. Ανά δύο για αρχή. Όπερ σημαίνει: την ερχόμενη Κυριακή, 14 του Σεπτέμβρη, στο οικείο και φιλόξενο Kinky Kong της οδού Αβραμιώτου, θα λάβει χώρα το εξής ηβέντ:

COSTINHO solo set - 'Santa Discordia' ή 'ξέρω τι έκανα φέτος το καλοκαίρι'
&
ΤΡΙΟ ΕΠΙ ΘΗΒΑΣ (Costinho, Lagos, Carnellio Coop)
σε ελεύθερο αυτοσχεδιασμό, ελεύθερη ποίηση και ελεύθερη πτώση

Δύο υπέροχα σετ, ακραιφνώς αυτοσχεδιαστικά, λιγότερο ή περισσότερο, προς το καλύτερο ή προς το βέλτιστον, με λίγα λόγια παραπάνω ίσως (κανά ποίημα δηλαδής), το μεροκάματο να βγαίνει, τι να κάνουμε βρε αδερφέ, έτσι είναι η ζωή, άλλος παίζει με παρτιτούρα, άλλος για Χίο τράβηξε, άλλος για Μύτη Λύνη κι έτσι πάει ο κόσμος... Ιδού και το δελτίο τύπου με πιο αναλυτικές πληροφορίες, για όσους δεν μας πιστεύουν. Με μικρότερα γράμματα (μην τα θέλουμε κι όλα δικά μας). Επίσης, περάστε καμιά βόλτα και από το μπλογκ του Carnellio και του Ζάχου, την ξακουστή Τορπίλα. Ψήστε και τον Ζάχο με κανά comment, μπορεί να παίξει κι αυτός μαζί μας.

Το ηβέντ θα ξεκινήσει γύρω στις 21.30 και λογικά θα αρχίσει με το Τρίο.

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ (για τους τύπους...)

COSTINHO
Ο Costinho, τα χέρια και ο (ένας) νους των Night On Earth, δοκιμάζει σόλο τις δυνάμεις του στο παλκοσένικο, παρουσιάζοντας για πρώτη -ίσως- φορά το σετ με τον εύγλωττο τίτλο ‘Santa Discordia’ και τον πνευματώδη υπότιτλο ‘Ξέρω τι έκανα φέτος το καλοκαίρι’.
Όντας πιανίστας που προσπαθεί να απαλλαγεί από το όργανό του, πειραματίζεται κυρίως με την ηλεκτρική κιθάρα, αλλά και τα νεύρα του κοινού, καθ’ότι κινείται στις εξαντλητικές post-rock διάρκειες και υφέσεις, οικείες πλέον από τα συγκροτήματα με τα οποία συμπράττει, φτάνοντας όμως και σε noise παρεκτροπές, έχοντας στην τσέπη και κάτι κέρματα από το δίσκο με τη μπανάνα ενός πολύ γνωστού παλιού συγκροτήματος που είχε ο Λου Ρηντ -υποσχόμενος δε ότι στο τσακίρ κέφι δύσκολα θα αντισταθεί και στον πιανιστικό αυτοσχεδιασμό, είδος που τον ταλαιπωρεί και το ταλαιπωρεί. Αντί βιογραφικών κατορθωμάτων, αναφέρεται χαρακτηριστικά η προϋπηρεσία του σε μουσικά (και όχι μόνο) σχήματα όπως η ηχοτρομοκρατική μεταμουσική κολλεκτίβα των Paracroussis, το γκαράζ δίδυμο των Pinacooluckies και το ακατανόμαστο λατινορεγκεκαλυψοφανκ πανηγύρι των Fidel Son.

ΤΡΙΟ ΕΠΙ ΘΗΒΑΣ
Το Tρίο Επί Θήβας δημιουργήθηκε για την περίσταση, για να δικαιολογήσει τη μοναδική σύμπραξη τριών παλιόφιλων μουσικών, γνώριμων από την όχι-και-τόσο-μακρινή εποχή του πολυθρύλητου Συνόλου Ελεύθερου Αυτοσχεδιασμού του Τμήματος Μουσικών Σπουδών του Ιονίου Πανεπιστημίου –στα πλαίσια δράσης του οποίου έχουν να καυχηθούν αξιοθαύμαστες συμπράξεις όπως με τους Ανδρέα Μνιέστρη, Δήμο Δημητριάδη, Σαβίνα Γιαννάτου, Νίκο Βελιώτη, Νίκο Τουλιάτο, Joe Tornabene κ.α.. Θεού θέλοντος και ηχολήπτη επιτρέποντος, πρόκειται να κινηθεί στα διόλου ασφαλή πλαίσια του ελεύθερου αυτοσχεδιασμού, καλύπτοντας δηλαδή –ή έστω: αντιμετωπίζοντας- όλες τις πιθανές επιλογές του μεγάλου και πλούσιου ηχητικού φάσματος που οι ειδικοί αποκαλούν ‘μουσική’, πηγαίνοντας όμως και λίγο πιο πέρα, τιμώντας πάντα την παράδοση τόσων και τόσων αξιέπαινων πειραματιστών που πέθαναν με το όνειρο –και το παράπονο- να εγγράψουν δίσκο στην εταιρεία του John Zorn.
Το τρίο απαρτίζεται από τον Costinho, οικείος από το ως άνω βιογραφικό σημείωμα, παρουσιάζοντας μια ελαφρά μετατόπιση από τον ενισχυτή της κιθάρας στη συνήθη θέση του πίσω από τα πλήκτρα του πιάνου. Κατά συνέπεια, ο ενισχυτής μένει ελεύθερος και διαθέσιμος για τον φοβερό και τρομερό Lagos, έτερη δύναμη των Night On Earth, με (επίσης) σοβαρή θητεία στους Paracroussis και εξειδίκευση στη χρήση μαγειρικών (και άλλων) αντικειμένων πάνω στην κιθάρα, καθώς και άλλων αγαπημένων σπιτικών συσκευών. Το τρίο συμπληρώνει η μυστηριώδης περσόνα που ακούει στο ετερώνυμο Carnellio Coop και γητεύει με χαρακτηριστική άνεση και χάρη τα λογής λογής πνευστά, συμβατικά (όπως λ.χ. η φλογέρα), καθώς και αυτοσχέδια.


UPDATE!: Και, ΝΑΙ, ΝΑΙ, τελικά είναι αλήθεια, ΝΑΙ, ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΖΑΧΟΣ θα είναι μαζί μας αυτή την Κυριακή, ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΖΑΧΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΚΡΟΥΣΤΑ ΤΟΥ, ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΖΑΧΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΓΡΑΦΤΑ ΤΟΥ, ΝΑΙ, ΝΑΙ, ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ, ΕΙΝΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ!!!!

βαβέλ

Τα'χω μαζεμένα του κυρίου Λιάπη, αλλά από που να αρχίσω κιόλας... Πάει, λοιπόν, και το πιο ζεστό και αληθινό φεστιβάλ της πόλης, το φεστιβάλ κόμικς του περιοδικού Βαβέλ, αυτό το μοναδικό post-summer meeting point των υποψιασμένων της πόλης, αλλά και των ανυποψίαστων που μέσα από αυτό όλο και κάτι μάθαιναν... Κάπως έτσι ανοίξαμε κι εμείς τα φτερά μας με το γκρουπ, στην πρώτη μας ουσιαστική massive παρουσίαση του ήχου μας, σε μια -ίσως- μέτρια εμφάνιση, αλλά πλούσια σε following (που λένε και στις εταιρείες, χεχε...). Μια σπάνια στην αρτιότητα και τη συνέπειά της διοργάνωση, της οποίας οι υπεύθυνοι με βασικό (και πολλές φορές μοναδικό) οδηγό το μεράκι και την όρεξη, μακριά από κάθε τοιουτοτρόπως εννοούμενο επαγγελματισμό, φρόντιζαν κάθε χρόνο να μας δεσμεύουν γλυκά κάποιες βραδιές του Σεπτέμβρη ή του Οκτώβρη, θέλοντας και μη..., αφού η πρώτη απορία όλων μας μετά την επιστροφή από τις αυγουστιάτικες εξορμήσεις ήταν: '...και πότε, είπαμε, είναι φέτος το φεστιβάλ της Βαβέλ;'... Μόνιμος και γραφικός εχθρός του φεστιβάλ οι πρώτες φθινοπωρινές ψιχάλες (έως και μπόρες). Πρόσφατοι και οριστικοί εχθροί του, ο Δήμος Αθηναίων και το Υπουργείο Πολιτισμού. Η Αθήνα και ο πολιτισμός της λοιπόν, δεν του αναγνωρίζουν θέση και νόημα στα πολιτιστικά τεκταινόμενα, αναγκάζοντας κι εμάς να διαγράψουμε έτσι άλλη μια απο τις πιο αγαπημένες μας συνήθειες τα τελευταία χρόνια.
Να πάμε τότε μια βόλτα στο Σούνιο, κύριε Λιάπη, να ξεσκάσουμε. Να πάμε μαζί όμως. Και να δω με τα ματάκια μου αν θα ζητήσουν και από εσάς αντίτιμο εισόδου για να απολαύσετε το χρυσό ηλιοβασίλεμα στο ναό του Ποσειδώνα. Καθ'ότι εμένα, εμού του ταπεινού πληβείου, αυτή η καθόλου αρχαιοπρεπής επιγραφή, που κάποιο νεοελληνικό κονδύλι την τοποθέτησε στην ιερή είσοδο, μου ζητά να βγάλω από το πορτοφόλι μου 4 ευρώ, χωρίς να έχω την παραμικρή ιδέα σε ποιανού το πορτοφόλι καταλήγουν. Μην είναι για τη συντήρηση του ιερού χώρου;... Ίσως, αλλά γι αυτό θα έχω μια πιο βέβαιη απάντηση, όταν συλλεχθούν τα χρησιμοποιημένα χαρτιά υγείας, προφυλακτικά, γόπες, μπουκάλια και άλλα αγνώστου ταυτότητας πεταμένα αντικείμενα, που περιφράσουν γραφικά και νεοελληνικά τον ιερό λόφο. Μην είναι για κάποιο μουσείο;... Ποιος ξέρει... Η μυωπία μου ίσως ονομάσει έτσι το ακριβοθώρητο και ακριβοτιμολόγητο κοντινό εστιατόριο, και ορίσει ως εκθέματα τα απείρου κάλλους masterpieces της καρακιτσάτης σουβενιροτεχνίας μας που πωλούνται παραδίπλα. Μην είναι για τη θέα και τον δύοντα ήλιο;... Συμπαθάτε με, αλλά δεν γνώριζα ότι ανήκουν στα αγαθά για τα οποία πρέπει κανείς να έχει ένα κάποιο εισόδημα ώστε να μπορεί να ανταπεξέλθει... Μην είναι για τους κάμπους, για τ'αψηλά βουνά;...
Σας ευχαριστούμε τα μάλα (βίντα) κύριε Λιάπη. Ελπίζουμε ότι αυτό το μεγάλο πολιτιστικό όραμα θα ολοκληρωθεί με την κατεδάφιση των δύο μοναδικών αρχιτεκτονικών κοσμημάτων στη Διονυσίου Αεροπαγίτου, αυτές οι art deco παλιατζούρες που εμποδίζουν τη θέα του λαίμαργου Ιάπωνα από το νέο Εστιατόριο της Ακρόπολης. Και να οργανωθεί και πάρτι πάραυτα!...