in a silent way (και φέτος)

Αρχίζουν και τα live για φέτος. Τα 'silent' για την ακρίβεια. Στο Καφέ Αλάβαστρον (δοξασμένο Παγκράτι!) αυτή την Πέμπτη 30 Οκτώβρη και την τελευταία Πέμπτη κάθε μήνα. Το γνωστό τρίο (πιάνο, βιολί, φωνή) με guest αυτή τη φορά την κιθάρα του Λαγού, παρουσιάζοντας ανανεωμένο ρεπερτόριο, αλλά και αναθεωρημένες εκτελέσεις των παλιότερων, καλοσωρίζει ήσυχα τον χειμώνα με ένα live-πρόποση στην επερχόμενη δισκογραφική κυκλοφορία -για την οποία έχει ήδη αρχίσει αντίστροφη μέτρηση ημερών...!

Τα 'in a silent way' στο Αλάβαστρον θα αρχίζουν στις 10 και κάτι. Η είσοδος κοστίζει 10 ευρώ. ΓΙα τους τύπους, το Καφέ Αλάβαστρον βρίσκεται Δαμάρεως 78 στο Παγκράτι (στο ύψος της Φρύνης). Να και η αφίσα λοιπόν.

there will be blood

Από μία άποψη θα'πρεπε να χαίρομαι. Μεγάλες συναυλίες jazz γίνονται sold out τουλάχιστον δύο βδομάδες πριν. Και αλοίμονό μου, δεν είχα φροντίσει μέχρι τώρα για εισιτήριο. Απ'την άλλη, αν ακούσετε για ανθρώπινες απώλειες και άλλα θύματα στις 2 ή στις 4 του Νοέμβρη, μην τον ψάξετε πολύ τον υπαίτιο. Εγώ θα είμαι με έναν μπαλτά στο χέρι. Πολύ απλά: δεν υπάρχει καμία των περιπτώσεων να μην είμαι στη συναυλία Chick Corea & John McLaughlin, αλλά κυρίως ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΤΩΝ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΩΝ ΝΑ ΧΑΣΩ ΤΗ ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΤΟΥ BRAD MEHLDAU (με Jeff Ballard στα τύμπανα, μην ξεχνιόμαστε...!). Αν κάποιος γνωρίζει κάποιον εργαζόμενο στο Παλλάς, ας τον ενημερώσει παρακαλώ για την κατάστασή μου και ας τον προετοιμάσει κατάλληλα. Αν δεν μπω με ειρηνικό τρόπο, θα μπω με άλλο τρόπο... Κάτι θα σκεφτώ μέχρι τότε. Οργανωμένο ντου α λα Λυκαμπέτους να δω σε συναυλία jazz και τι άλλο στον κόσμο...!

fidel son: back in action!

...Και μέχρι να ανοίξουν το δικό τους σάητ ή μπλογκ (πέρα από το μαησπέης τους), ας διαφημίσουμε από τούτο εδώ το βήμα τη μεγάλη επιστροφή των FIDEL SON, με ανανεωμένη και πλήρη (επιτέλους!) σύνθεση. Το γνώριμο χαρμάνι από funk, latin, reggae και ό,τι άλλο θέλεις, είναι και πάλι εδώ και συγκεκριμένα στο Kαφέ Αλάβαστρον, αυτό το Σάββατο 18 Οκτωβρίου. Γύρω στις 22.30. Με Costinho στα πλήκτρα, το θρυλικό Lagos στην κιθάρα, τον Πέτρο (ναι, ναητονέρθ κι αυτός!) στο μπάσο, το ντράμερ-δυναμίτη Βαγγέλη Κοτζάμπαση (πρώην ναητονέρθ και νυν Baby Trio του Γιώργου Κοντραφούρη) και τον αξεπέραστο Μιχάλη Κραουνάκη (ή απλά Μικές) στο σαξόφωνο. Για δες και την αφίσα με τον Μαραντόνα πρώτη μούρη (και εμφάνιση Boca Juniors!). Και φέρε και τους φίλους σου!

what's wrong

"Είμαστε ασήμαντοι και, παρ'όλα αυτά, είμαστε τα μόνα όντα με νοημοσύνη απ'όσα υπάρχουν. Στο παρόν στάδιο ανάπτυξης, ως είδος θα έπρεπε να ζούμε σε μια τέλεια ειρηνική κοινωνία. Έχουμε την τεχνολογία και τα μέσα για να ζήσει ο κάθε ένας από μας σε συνθήκες ιδανικές, ωστόσο δεν έχουμε τη θέληση για να το κάνουμε να συμβεί. Παραμένουμε ηλίθιοι εσκεμμένα, βασικά επειδή είμαστε τεμπέληδες, έτσι δεν αντιδρούμε καθόλου. Στην ουσία είναι σαν να το απαιτούμε. Ποτέ η κουλτούρα δεν ήταν τόσο μπανάλ. Φαντάσου να είχε ο Σοπέν την τεχνολογία που έχουμε σήμερα. Φαντάσου ο Thomas Paine -ή τολμώ να πω ο Μαρξ- να μπορούσε να υπάρξει σήμερα που κανείς δεν συζητάει τίποτα. Δεν σκεπτόμαστε καν να αλλάξουμε το σύστημα, ούτε τώρα που είμαστε βουτηγμένοι στα σκατά".

Matt Elliott, από τη συνέντευξη στη LiFO (9/10/08).

Ολόκληρη η συνέντευξη εδώ.

υπενθύμιση

Οι παραστάσεις άρχισαν λέμε. Κλικ πάνω στο μπάνερ για πληροφορίες.

weekend

Saturday sun came without warning so no one knew what to do.
Saturday sun brought people and faces that didn't seem much in their day.

And think about people in their season and time
Returning again and again...

And Saturday's sun has turned to Sunday's rain...
So Sunday sat in the Saturday sun and wept for a day gone by...



For those who wake with a blind headache
Who must be still, who will sit and wait
For Sunday to be Monday

For those with guilt, for those who wilt under pressure
No tears over spilt milk... Sunday...

Do nothing today, give yourself a break... Sunday...

links.

Σαν να μην έφθαναν τα μυστήρια της σκοτεινής ύλης και της σκοτεινής ενέργειας, ακόμα ένα κοσμικό αίνιγμα προβληματίζει τους κοσμολόγους: Τεράστιες μάζες στο Σύμπαν φαίνονται να κινούνται προς μια κοινή κατεύθυνση με πολύ υψηλή ταχύτητα, ένα φαινόμενο που δεν μπορεί να ερμηνευθεί από οποιαδήποτε γνωστή δύναμη. Οι ερευνητές εκτιμούν ότι οι μάζες αυτές έλκονται από τη βαρύτητα μιας τεράστιας ποσότητας υλικού που βρίσκεται έξω από το ορατό Σύμπαν. Οι αστρονόμοι ονόμασαν το φαινόμενο "σκοτεινή ροή", κατ΄αντιστοιχία με την "σκοτεινή ύλη" (αόρατη ύλη που αντιστοιχεί στο μεγαλύτερο μέρος του Σύμπαντος) και τη "σκοτεινή ενέργεια" (μια δύναμη που δρα αντίθετα προς τη βαρύτητα και προκαλεί την επιταχυνόμενη διαστολή του Σύμπαντος).

Αυτό είναι. Είμαι έτοιμος να κάνω log in στη Wikipedia και να καταχωρίσω το δικό μου ορισμό στο λήμμα 'ελπίδα'. Ή να δημιουργήσω στο ήδη υπάρχον έναν απευθείας σύνδεσμο με το λήμμα 'σκοτεινή ενέργεια'. Μια δύναμη που δρα αντίθετα προς τη βαρύτητα και προκαλεί την επιταχυνόμενη διαστολή του Σύμπαντος. Αυτή είναι η ελπίδα. Αυτή είναι λοιπόν η σκέψη που αναζητώ για να με κρατήσει ακέραιο αυτές τις περίεργες -και καθόλου γενναιόδωρες- μέρες. Αυτές τις μέρες που -άραγε έτσι να είναι;- νιώθω να μη διαστέλλεται κανένα Σύμπαν, ούτε εκείνο που εννοούν οι επιστήμονες ούτε καν αυτό που μπορώ και αγγίζω καθημερινά. Που όλα γύρω μου φαντάζουν τρομακτικά στάσιμα -ανήλιαγα και μουχλιασμένα. Που η αβάσταχτη βαρύτητα του είναι ζητά -όλο και πιο επιτακτικά, όλο και πιο άγρια- την αβάσταχτη ελαφρότητα που μου υποσχέθηκε ο ποιητής. Που θες να γίνεις ένα μ'αυτή τη σκοτεινή ενέργεια, να έρθει και να σε παρασύρει ορμητικά, να της αφεθείς και να σε πάει οπουδήποτε. Οπουδήποτε αλλού. Οπουδήποτε. Που θέλεις η μόνη σκέψη σου να είναι αν χιονίζει στον Άρη και ταυτόχρονα να αναρωτιέσαι αν και εκεί τα παιδάκια, όταν χιονίζει, μόλις ανοίξουν τα μάτια τους το πρωί, ξεχύνονται στο δρόμο, γίνονται ένα με το κατάλευκο και αφήνονται στη σκοτεινή ενέργεια του χιονιού που διαστέλλει τη χαρά τους. Αν εκεί, τουλάχιστον, τα κοριτσάκια γίνονται ό,τι ζητάει η ευτυχία του κόσμου. Αν εκεί η χαρά γράφεται με κόκκινο, αν η χαρά είναι κόκκινο γαρύφαλλο. Αν εκεί, τουλάχιστον, από τους δυο μας ποταμούς, γευτεί μια νύχτα (κάποια νύχτα...) η έρημος καρπούς. Αν -τελικά- από την έρημη την απόσταση παίρνει υπόσταση κάθε γιορτή μου...

...Γιατί δεν είναι να μάθεις μόνο εκείνο που είσαι, εκείνο που έχεις γίνει. Είναι να γίνεις ό,τι ζητάει η ευτυχία του κόσμου. Άλλη χαρά δεν είναι πιο μεγάλη απ'τη χαρά που δίνεις. Και είναι πράγματι αυτές οι μέρες που νιώθεις, πιο άγρια από ποτέ, την ανάγκη να δοθείς. Να δώσεις. Να γίνεις ένα με τη σκοτεινή ενέργεια και να παρασύρεις κι άλλους. Ορμητικά. Βίαια και μαγικά. Να διαστείλλεις το Σύμπαν. Και το Σύμπαν των άλλων. Να σκορπίσεις, σαν σκόνη αστρική. Και να μη φοβηθείς -ή μετανιώσεις- ούτε για μια στιγμή αυτό το υπέροχο τεμάχισμα, γιατί μόνο το τεμάχισμα μπορεί να μας κρατήσει ακέριους -αρκεί να το ξέρουμε. Και πως μπορεί να μην το ξέρουμε μια κ'η γνώση μας είναι εκείνη που μας τεμαχίζει και μας επανασυνδέει μ'αυτά που αρνηθήκαμε. Άλλη χαρά δεν είναι πιο μεγάλη... Γιατί πια δεν είναι τίποτα που να λυγίζει τη ζωή σου και τα μάτια σου, και τίποτα δεν είναι που να μην μπορείς να το δείξεις περήφανα και να το τραγουδήσεις, και τίποτα δεν είναι που να μην μπορείς να στρέψεις τη μορφή του προς στον ήλιο... Άσ'το παράθυρο ανοιχτό σ'όλες τις καταιγίδες, θα δεις στο φως μιας αστραπής όσα ποτέ δεν είδες...

Ε, ναι λοιπόν. Κάτι αλήθεια συμβαίνει εδώ, κάτι μυστικό. Απίστευτος ο κόσμος κι ο χαρακτήρας μας...
Ναι λοιπόν. Χιονίζει στον Άρη.