σε γιορτή που (δεν) ξανάδα

Με μια μεγάλη γιορτινή πορεία προς το -πάλαι ποτέ- πάρκο Πατησίων και Κύπρου, κλείνει σήμερα η κατάληψη της Λυρικής Σκηνής, με βασικό πρόταγμα το "πάμε γι'άλλα". Τη Δευτέρα το απόγευμα έχει προγραμματιστεί συνάντηση στο Πολυτεχνείο για συζήτηση με τις ομάδες εργασίας προς ανεύρεση νέου χώρου που θα στεγάσει -ίσως μόνιμα- τους πυρήνες της ανεξάρτητης και αδιαμεσολάβητης έκφρασης ή ο,τιδήποτε θέλει τέλοσπάντων να επικοινωνήσει και να πράξει στη συνέχεια αυτή η (εξεγερτική) κίνηση.

Ίσως να μην έχει νόημα μια περιγραφική ανασκόπηση αυτής της εξεγερμένης εβδομάδας, μιας εβδομάδας που βρήκε το κτίριο της Λυρικής -επιτέλους!- γεμάτο με κόσμο, πραγματικό κόσμο, ζωντανό κόσμο, όλες τις ώρες, ακόμα και τα ξημερώματα, με ζωντάνια, με μουσική, με χορό, με συζητήσεις, με χαμόγελα, με επικοινωνία. Αλλά και με τις όποιες αντιφάσεις προκύπτουν από μια τόσο ανοιχτή κοινωνική διαδικασία και ταυτόχρονα ένα τόσο πολύχρωμο εγχείρημα, το οποίο έδειξε ξεκάθαρα ότι διαμορφώνεται μια δυναμική ικανή να υπερβεί την κάθε μεμονωμένη δύναμη και να θέσει ακριβώς αυτό ως όρο σύμπραξης στην πορεία αναζήτησης νέων μορφών παρέμβασης και δράσης: μια κίνηση που υπερβαίνει -θέλοντας ή μη, κυρίως μη- την πολιτική ταυτότητα του καθενός ξεχωριστά, αλλά ταυτόχρονα την προϋποθέτει και, φυσικά, επιζητά τη γνώση και την εμπειρία της.

Προσωπικά, δεν κρύβω ότι αποχώρησα με ένα βαθύ προβληματισμό και ορισμένα εν μέρει απογοητευτικά -και αποκαρδιωτικά κάποιες φορές- συμπεράσματα, τα οποία θα προσπαθήσω για άλλη μια φορά ίσως, να μην πάρουν μέσα μου τη μορφή κυνικών βεβαιοτήτων. Και αυτά τα συμπεράσματα έχουν να κάνουν όχι τόσο με την ουσία των προταγμάτων, των διεκδικήσεων και των δράσεων, αλλά με όλα τα στοιχεία και τις διαδικασίες εκείνες που υπομονόμευαν όλο και περισσότερο ακριβώς αυτή την ουσία. Αναμφισβήτητα οι δράσεις και οι συνελεύσεις των δύο πρώτων ημερών γέννησαν την ελπίδα για κάτι καινούριο, για έναν άλλο λόγο, για μια άλλη πράξη, για μια άλλη καθημερινότητα, για κάτι άλλο τέλοσπάντων που όχι μόνο είναι εφικτό, αλλά ήδη διαμορφώνεται, ζυμώνεται, βιώνεται και έτσι μπορεί να αφήνει τα σημάδια του πάνω μας και μέσα μας. Από την άλλη, η εικόνα των δύο τελευταίων ημερών εξέπεμπε πολλές φορές μια παρωχημένη seventίλα, κυρίως όσο αφορά τον τρόπο επικοινωνίας και την ποιότητα των διαδικασιών, αλλά και έναν ανέξοδο manuchaϊσμό που δυσκολευόταν -ή φοβόταν- να προτάξει ευθαρσώς το συγκεκριμένο (και το τολμηρό) απέναντι στο χύμα και στο νεο-χίππικο trend. Αν αρχικά η ουσία του όλου εγχειρήματος είχε να διαπραγματευτεί μια άλλη τέχνη, μια άλλη επικοινωνία, μια άλλη πολιτική, μια άλλη στάση ζωής, όσο οι μέρες περνούσαν και ο λόγος κυλούσε, στις ανοιχτές συνελεύσεις άρχισε να αναδεικνύεται η φόρμα σε βάρος της ουσίας, η αυτοαναφορικότητα σε βάρος της εξωτερίκευσης και επικοινωνίας των μηνυμάτων, οι μέθοδοι σε βάρος του στόχου, οι στενά οριοθετημένες πολιτικές επιδιώξεις σε βάρος ενός καθολικού υπερβατικού λόγου που είχε ήδη δείξει από την αρχή ότι θα μπορούσε να αποτελέσει όχι απλώς τη σπίθα, αλλά και να βάλει τη φωτιά και να μας οδηγήσει αρκετά πιο πέρα. Προς το παρόν θα μας οδηγήσει μόνο μέχρι το πρώην παρκάκι στην Πλατεία Αμερικής, αναδεικνύοντας το πρόσκαιρο -ή, έστω, επίκαιρο- ως αγωνιστικό αίτημα και αφήνοντας πάλι πίσω ανεκμετάλλευτες τόσες και τόσες ευκαιρίες που δεν χωράνε κατ'ανάγκη σε μια ακτιβιστική διαδικασία, που ορίζει ως μέτωπα τα σημεία στα οποία οι κακλαμάνηδες μας κατευθύνουν ή κάποιοι μεσαιωνιστές ταϊζουν βιτριόλι.

Με άλλα λόγια, προσπαθώ να πω πως η πράξη μέσω της πρότασης και όχι της αντίδρασης, μέσω της θέσης και όχι της άρνησης, αυτή η πράξη μπορεί να καταφέρει ίσως περισσότερα, να ορθώσει ανάστημα τόσο απέναντί τους, όσο και ανάμεσά μας, να μας δώσει υπόσταση και ετοιμότητα, να φωτίσει τις ζωές μας, να διαλέγεται παντού ξεκάθαρα και δυναμικά το θέλω και όχι το δεν θέλω, να δημιουργεί και όχι να καταστρέφει, να επιβάλλει όρους στην καθημερινότητά μας και όχι να τους διαπραγματεύεται. Σε κάθε περίπτωση εννοώ μια πράξη που κακώς τοποθετείται (και σχεδόν τοποθετήθηκε) αντιφατικά και διαχωριστικά απέναντι στα επίκαιρα αγωνιστικά προτάγματα. Ο προβληματισμός μου εν τέλει έχει στόχο τις διαδικασίες που αναγκάζονται να καταλήξουν σε διλήμματα και να υπερασπιστούν αυτό και όχι το άλλο. Δεν χρειάζεται κόπος να συμφωνήσουμε πάνω σε αυτό: ναι, και στο παρκάκι, και για την Κούνεβα, και για τους συλληφθέντες, και για τους τραυματίες, και για τα ανοιχτά ζητήματα που άφησε ο Δεκέμβρης. Όπως, και για την Παλαιστίνη, και για τους εργαζόμενους, και για τα εργατικά ατυχήματα, και για το Νταρφούρ, και για τη Σιέρρα Λεόνε, και για τόσα άλλα ανοιχτά -κρυφά ή προφανή- μέτωπα όπου δοκιμάζεται η ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Το θέμα είναι απέναντι στη βαρβαρότητα να αντιπροτείνουμε έναν άλλο τρόπο ζωής και όχι μια νέα βαρβαρότητα. Έναν άλλο, ειλικρινά νέο, λόγο και όχι μια εκλεπτυσμένη διατύπωση του παλιού. Να περιφρουρήσουμε τις αντιφάσεις μας πριν τις αφήσουμε να ξεσκίσουν τις πιο ιδιαίτερες φωνές μας, αναζητώντας μάταια τη σύγκλιση και τη συναίνεση. Να ονομάσουμε, παρ'όλα αυτά, τα σημεία που συναντιόμαστε, αδιαφορώντας για τα σημεία που μας τέμνουν. Να αφήσουμε τις ιδιαιτερότητές μας να κάνουν τη δουλειά τους, με θόρυβο ή χωρίς. Να μην αλλάξουμε τους εαυτούς μας προκειμένου να συναντηθούμε, αλλά να συναντηθούμε πρώτα προκειμένου να τους αλλάξουμε. Όλοι. Ο καθένας μόνος του, άρα και όλοι μαζί. Να μην ξεχνάμε ποτέ ότι η συλλογική ευθύνη είναι πρώτα και πάνω απ'όλα το άθροισμα των ατομικών ευθυνών, άρα και η συλλογική κατάκτηση περνά πρώτα από τις ατομικές κατακτήσεις.
Κάθε μέρα, κάθε στιγμή.
Πάμε γι άλλα λοιπόν και όχι για τα ίδια.
Το πάρτι τελείωσε, ας αρχίσει η γιορτή.