τόσο απλά

'As sure as night is dark and day is light
I keep you on my mind both day and night
And happiness I've known, proves it's right
Because you're mine, I walk the line...'

Γεια σου μεγάλε Johnny Cash...

Τόσο πρωινά, τόσο ήσυχα, τόσο όμορφα.
Τόσο όμορφα.
Γιατί η ευτυχία που γνώρισα, λέει πως όλα είναι αλήθεια.
Τόσο απλά.

the dignity of the game

Θυμάμαι την περίπτωση του ποδοσφαιριστή της Liverpool, Robbie Fowler, ο οποίος απέσπασε την εκτίμηση και το σεβασμό του φίλαθλου ποδοσφαιρικού κόσμου, όταν το 1997, σ'έναν αγώνα εναντίον της Arsenal, μ'ένα πέσιμο στη μεγάλη περιοχή κέρδισε για λογαριασμό της ομάδας του ένα πέναλτυ, για παράβαση που ουδέποτε έγινε από τον αντίπαλο τερματοφύλακα και πρώτος απ'όλους το επεσήμανε ο ίδιος ο Fowler στο διαιτητή, προσπαθώντας μάταια να τον μεταπείσει για το φάλτσο σφύριγμα. Τότε, οι Γκαγκάτσηδες της Γηραιάς Αλβιόνας, αλλά και τα μεγάλα κεφάλια της UEFA, έσπευσαν να τον συγχαρούν και να εξάρουν την αξία του fair play, ενώ ο πολύς κύριος Μπλάτερ, γενικός γραμματέας της FIFA, υπερθεμάτιζε δηλώνοντας πως 'it is the kind of reaction which helps maintain the dignity of the game'. Μόλις δυο μέρες μετά, ο Fowler σκοράρει στον αγώνα εναντίον της νορβηγικής Brann Bergen για το Κύπελλο Κυπελλούχων και ενώ πανηγυρίζει, σηκώνει τη φανέλα του, προκειμένου να αποκαλυφθεί ένα t-shirt που παρωδούσε το λογότυπο μιας εμπορικής φίρμας και καλούσε σε συμπαράσταση στους 500 απολυμένους ναυτεργάτες του Λίβερπουλ -by the way, μια από τις μεγαλύτερες απεργίες (κοντά δυο χρόνια) στην πολιτική ιστορία της σύγχρονης Ευρώπης. Η 'αξιοπρέπεια του παιχνιδιού' είχε, ασφαλώς, δεχτεί πλήγμα και άμεσα η UEFA επιδίκασε τον ποδοσφαιριστή με χρηματικό πρόστιμο 2.000 ελβετικών φράγκων προκειμένου να τη σώσει. Το θέμα ήταν απλό: it's ok με τα λογότυπα των χορηγών, άλλωστε αυτά είναι που εξασφαλίζουν την αξιοπρέπεια κάθε παιχνιδιού, it's ok με τα διάφορα μπλουζάκια των γραφικών Βραζιλιάνων που υμνούν το Θεό και τον Ιησού, αφού κι αυτός άλλωστε έχει παίξει το ρόλο του και ευθύνεται για τα πιο υπέροχα γκολ των Βραζιλιάνων μπαλαρίνων (μόνο των Βραζιλιάνων βέβαια, αν κρίνουμε από την εργολαβία στα σχετικά t-shirts), it's ok όταν κάνεις το καλό παιδί και φωνάζεις στο διαιτητή να πάρει πίσω το πέναλτυ που σου έδωσε -τότε είναι που πραγματικά σώνεις και κάτι από την ολοένα και πιο χαμένη αξιοπρέπεια αυτού του παιχνιδιού. It's not ok όμως όταν είσαι ο εαυτός σου και όταν ο εαυτός σου υπαγορεύει να πεις επιτέλους μια αλήθεια, να πεις κάτι πραγματικό, να πεις κάτι που μπορεί και να έχει σημασία και να μην αποσκοπεί απλώς στην αύξηση της κατανάλωσης συγκεκριμένης μπύρας.
Όπως δεν ήταν καθόλου ok για την όμορφη Emmanuelle Beart, που απολύθηκε από τον οίκο Dior, όταν το 1996 υποστήριξε τους λαθρομετανάστες στη Γαλλία και κατέβηκε στις διαδηλώσεις μαζί τους, αλλά και στην κατάληψη μιας παρισινής εκκλησίας. Τότε, ως επίσημη αιτιολογία εκ μέρους του Dior χρησιμοποιήθηκε το γεγονός ότι κατέβηκε στο δρόμο άβαφτη και απεριποίητη, εκθέτοντας έτσι την εικόνα που πρεσβεύει ως (διαφημιστική) μούσα των προϊόντων του οίκου. Πιο απλά: κατέβηκε στο δρόμο πραγματική. Χωρίς λογότυπα και χωρίς καλλυντικά. Αληθινή και όχι απροσπέλαστη, όπως η μοίρα των φωτομοντέλων επιβάλλει. Η αξιοπρέπεια του παιχνιδιού είχε ίσως δεχτεί άλλο ένα πλήγμα.
Διαβάζω ότι ο ισραηλινός στρατός αφού κατάσφαξε για πλάκα και αβίαστα γύρω στους 3500 Παλαιστινίους μέσα σε δύο μήνες, τύπωσε μπλουζάκια τα οποία χλευάζουν σοκαριστικά (για μας) τη σφαγή και το δράμα των αμάχων. Μπλουζάκια που απεικονίζουν ως καρτούν έγκυες Παλαιστίνιες μέσα σε ένα στόχαστρο, με τη λεζάντα 'με μια βολή, δύο νεκροί', ή ένα μικρό παιδί μέσα στο στόχαστρο και τη λεζάντα 'όσο πιο μικρό, τόσο πιο δύσκολο' ή την εικόνα μιας μητέρας που κλαίει πάνω από τον τάφο του νεκρού μωρού της, με τη λεζάντα 'καλύτερα χρησιμοποιήσε durex' και άλλα τέτοια παρόμοια που για το δυτικό κόσμο, βεβαίως βεβαίως, δεν πλήττουν καμία αξιοπρέπεια κανενός παιχνιδιού. Αντίθετα, η αξιοπρέπεια αυτή βάλλεται όταν λογότυπα αντάρτικων ομάδων, όπως η κολομβιανή FARC και η παλαιστινιακή PFLP, εμφανίζονται ελεύθερα σε μπλουζάκια και κυκλοφορούν ελεύθερα σε ελεύθερες χώρες της Δύσης. Εξ ου και η καταδίκη από το Ανώτατο Δικαστήριο της Δανίας.

Το θέμα δεν είναι πότε βάλλεται και πότε περισώζεται η αξιοπρέπεια αυτή. Έτσι κι αλλιώς, άλλοι είναι εκείνοι που τη βάλλουν, άλλοι εκείνοι που την περισώζουν. Και αν για μένα είναι ο Fowler και η Beart εκείνοι που τη σώζουν, σίγουρα για κάποιον που πηγαινοέρχεται με το Cayenne του στο Κολωνάκι είναι κάποιοι άλλοι. Το θέμα είναι ποιο ακριβώς είναι το παιχνίδι. Αφού η αξιοπρέπειά του είναι ίσως πλέον χαμένη υπόθεση, τουλάχιστον ας μην χαθεί και το ίδιο το παιχνίδι. Στους δρόμους και πάλι λοιπόν. Είτε πολεμώντας είτε παίζοντας. I love this game.

η ευτυχία (δεν) χορεύεται

Παραπονιέται ο φίλος μου ο Παναγιωτάκης ότι το μπλογκ ετούτο έμεινε πολλές μέρες χωρίς νέα ανάρτηση. Αφ'ενός, είναι αλήθεια ότι από την επαύριο του Γκαγκάριν, βγήκαμε στο δρόμο για μια μικρή βόλτα στη δυτική πλευρά του μικρού μας κρατιδίου και ούτε ίντερνετ ούτε φέησμπουκ ούτε τέτοια διαόλια. Από την άλλη, πως να του εξηγήσω ότι όταν υπάρχει κάποιο ζόρι, κάποια ανησυχία, κάτι που ανεβάζει την ένταση, κάποια ένταση τέλοσπάντων, τότε είναι που γράφει κανείς. Ποστ, κείμενα, στίχους, μουσικές, γουατέβερ. Ο πόλεμος και η δυστυχία, τα μεγάλα ζόρια, οι μεγάλοι χωρισμοί, οι αποχαιρετισμοί, οι απώλειες, έχουν γεννήσει τα μεγάλα τραγούδια, έχουν δώσει κίνητρα και υλικό στη μεγάλη τέχνη, αλλά και όχι μόνο στη μεγάλη, ακόμα και στη μικρή, την ταπεινή. Η χαρά δεν έδωσε ποτέ τίποτα, πέρα από επιβεβαιώσεις, πέρα από τεκμήρια του προφανούς. Όταν είσαι πλήρης ή, έστω, νιώθεις πλήρης, δεν έχεις να εκφράσεις και πολλά. Δεν έχεις να γεννήσεις κάτι μεγαλύτερο. Το μεγαλύτερο, το μέγιστο, είναι αυτό που ζεις. Η ευτυχία δεν χορεύεται, όπως πάλευε να μάθει ο Άγγελος στην όμορφη ταινία του. Η ευτυχία βιώνεται. Όταν νιώθεις την ευτυχία ή, έστω, την πληρότητα -ίσως να είναι και το ίδιο αυτά τα δύο- δεν θες να πας κάπου αλλού, δεν έχεις να πας κάπου αλλού. Αν δεχτούμε ότι η τέχνη είναι μια διαδικασία με την οποία μπλέκουμε για να πάμε κάπου αλλού, για να βρούμε άλλα μονοπάτια, για να ανέβουμε κάπου ψηλότερα, τότε έχω κάθε δίκιο να λέω ότι όταν βρίσκομαι στο σημείο που έχω ορίσει ως ψηλότερο ή στο σημείο που μου έχει ξημερώσει ως ψηλότερο, τότε λοιπόν η τέχνη, η μουσική ας πούμε, μπορεί να αποτελέσει απλώς τη συνοδεία των στιγμών, να γίνει το ηχητικό background της ευτυχίας, της ευτυχίας που δημιουργεί από μόνη της στιγμές, αναμνήσεις, σημάδια, ιστορίες να αφηγούμαστε.
Ο μεγάλος Κουροσάβα, στα Όνειρα', βάζει τον Βαν Γκογκ να του απαντά, όταν ερωτάται γιατί δυσκολεύεται να αποτυπώσει στον καμβά το όμορφο τοπίο που έχει μπροστά του:
'A scene that looks like a painting, doesn't make a painting. If you look closely, all of nature has its beauty'.
Η ευτυχία, λοιπόν, δεν ζωγραφίζεται. Η ομορφιά της φύσης είναι εκεί, η ομορφιά των ανθρώπων είναι εκεί. Και μας περιμένει και μας καλεί. Και, μάλιστα, γεννά τη δική της οδύνη, που 'είναι ίσως η άλλη όψη της οδύνης, μιας οδύνης ανεξαρτητοποιημένης πάντως από οτιδήποτε δυσοίωνο, καθώς στα συστατικά της δεν θα βρεις τόσο
τον φόβο τυχόν μελλοντικού κακού
όσο το δυσβάσταχτο του παρόντος καλού,
τον φόβο τυχόν μελλοντικής απώλειας
όσο το δυσβάσταχτο της παρούσας εγγύτητας'.

Και, ναι, είναι οι μέρες που νιώθω πλήρης, δηλαδή ευτυχής.
Γι αυτό και όλα αυτά τα περιττά λόγια, που θα μπορούσαν και να μην είχαν γραφτεί. Γιατί δεν μπορούν να μεταφέρουν ούτε στο ελάχιστο αυτό το μοναδικό (συν)αίσθημα πληρότητας.
Γιατί ίσως απλώς να αρκούσε ένα χαμόγελο.
Ή μια καλημέρα.

Επιστρέψαμε λοιπόν.
Κι όλα είναι εδώ και μας περιμένουν.
Τα καλύτερα. Όσα έρχονται.

Καλημέρα.

Γκαγκάριν ετοιμάσου

...ερχόμαστε! Σιγά το πράγμα θα μου πεις, αλλά σπάω το κεφάλι μου να βρω ένα ψηστικό τίτλο για το (διαφημιστικό αυτό) post, προκειμένου να χτυπήσει αρκετά hits όπως θα εμφανίζεται στο RSS feed. Κινέζικα; Ας τα πούμε πιο απλά λοιπόν:

Μεθαύριο Πέμπτη, 19 Μαρτίου,

εμείς οι Night On Earth παρουσιάζουμε ζωντανά ολόκληρο το 'Second Hand',

αλλά και παλιότερο υλικό, με τη συνδρομή φίλων μουσικών
(Φώτης Σιώτας, Σοφία Ευκλείδου, Λάμπης Κουντουρόγιαννης),
καθώς και άλλων δυνάμεων -που θα παραμείνουν μια έκπληξη μέχρι τέλους...

Και τη βραδιά θα ανοίξουν οι ταξιδιάρικοι Sancho 003
(δηλαδή το τρομερό ντουέτο του Φώτη Σιώτα και του Κώστα Παντέλη)

Οι πόρτες ανοίγουν στις 21.00 και λίγο μετά αρχίζουν τα τραλαλά.
Η είσοδος κοστίζει 12 ευρώ και το Gagarin 205 βρίσκεται στην οδό Λιοσίων (στο 205!), πολύ κοντά στο σταθμό Μετρό/ΗΣΑΠ Αττική.

Και πάρε ξανά και την αφίσα του καλού μας Δούλου να χαρείς.
Και μετά, έχουμε και λέμε:

Το Σάββατο 21, στα Γιάννενα, δηλαδή Θυμωμένο Πορτραίτο (Σπύρος Γραμμένος ρησπέκτ!).

Την Κυριακή 22, στην Κέρκυρα, στο κτίριο του Τμήματος Ιστορίας του Ιονίου Πανεπιστημίου -αν έχει καλό καιρό, μπορεί και στο προαύλιο, να γουστάρουμε! (Contra Rossa ρησπέκτ!).

Τη Δευτέρα 23, με in a silent way περιβολή, πάλι στην Κέρκυρα, σε αγαπημένο χώρο που θα ανακοινώσουμε τελευταία στιγμή.

Την Τρίτη 24, στην Πάτρα, στο Θέατρο Λιθογραφείον (Περικλής και Inner Ear ρησπέκτ!), με καλεσμένο τον τρομερό Larry Gus.

Και έρχονται κι άλλα. Καλά να΄μαστε.

πάντα αγαπούσα μέταλ μέρα του ρόκγουεηβ

...αλλά γαμώτο, ποτέ μου δεν τα κατάφερα να είμαι. Ούτε στους Σάμπαθ (είχα να πάω σε γάμο γαμώτη), ούτε στην ψευτοαναβίωση των Γκανς Εν Ρόουζες (ευτυχώς έχω δει τους ορίτζιναλ τότε, ναι τότε). Ούτε καν πέρσι, που το καλτ το ίδιο (Τζούντας Πρηστ) και το θρας το ίδιο (Καβαλέρα Κονσπύραση) έφεραν το σεισμό στη Μαλακάσα. Φέτος, οι προδιαγραφές ακούγονται καλύτερες από ποτέ. Δευτέρα, λοιπόν, 29 του Ιούνη και στη "μέταλ" μέρα -όπως συνηθίζαμε πάντα να την αποκαλούμε- θα εμφανιστούν σύμφωνα με τη σημερινή ανακοίνωση της Didi οι: Μότλεϋ Κρου, Μάνστερ Μάγκνετ, Αρτς Ένεμη, Λωρέν Χάρις, Γουάσπ, Βόηβοντ. Πάντα μου άρεσε να γράφω τα ονόματα των μέταλ γκρουπς με ελληνικούς χαρακτήρες -όπως άλλωστε απολάμβανα να τα διαβάζω στα βιβλία και τις μπροσούρες τύπου 'χάρντ ροκ και χέβι μέταλ: ο ήχος του Σατανά'. Και γι αυτό και μόνο -για να γράψω μερικά- λέω πως θα πέθαινα να δω Τουίστεντ Σίστερ, Βαν Έηλεν, Μπλου Όηστερ Καλτ, Ζλέηερ, Γιούροπ, Σιντερέλα, Ντεφ Λέπαρντ, Πόηζον, Χέλογουην, Μέγκαντεθ, Όζη Όζμπορν, Φέηθ Νο Μορ. Α, και μην ξεχνιόμαστε: αυτή την Παρασκευή, όλοι στους Σόλφλαη. Θέμη, κάνε ό,τι μπορείς, ναούμ.

να ετοιμαζόμαστε σιγά σιγά

Έρχονται live, έρχονται μπόρες!...
First we take Gagarin, then we take the roads...
Πέμπτη 19 Μαρτίου, όπως μαρτυρά και η υπέροχη αφίσα του Δούλου, η πλήρης παρουσίαση του 'Second Hand' στο Γκαγκάρειον Ίδρυμα της οδού Λιοσίων. Με πολλούς εκλεκτούς καλεσμένους (Φώτης Σιώτας, Σοφία Ευκλείδου, Λάμπης Κουντουρόγιαννης κ.α.), τους καλούς μας Sancho 003 για opening (πάλι Φώτης Σιώτας και Κώστας Elvis Παντέλης) και ...εκλπήξεις! Και μετά, αρχίζουμε τις βόλτες: Γιάννενα, Κέρκυρα, Πάτρα, Κρήτη, βόρεια Ελλάδα και βάλε. Προς το παρόν, δες την αφίσα, κάνε κλικ πάνω της να τη δεις μεγαλύτερη και επανερχόμαστε με όλες τις λεπτομέρειες.