departures

Αν μιλάμε για ποπ και θέαμα στο χορό, ναι, έφυγε ο μεγαλύτερος, ο Μάικλ.
Αν μιλάμε για πραγματική τέχνη στο χορό, έφυγε η μεγαλύτερη, η Πίνα Μπάους.
Φτωχύναμε δις.

natural born blegmenos

Πλησιάζοντας το 200ό ποστ σε τούτο το μπλογκάκι, ενημερώνομαι και μαθαίνω, μαθαίνω, κι όσο ζω μαθαίνω, κι όσο ζω υπάρχω, σκέφτομαι άρα υπάρχω, κι όσο υπάρχεις θα υπάρχω, δεν υπάρχω κι είμαι εδώ. Μαθαίνω, λοιπόν, ότι μερικές φορές η ανθρωποκτονία λέγεται και μπλέξιμο. Που σίγουρα είναι εδώ που τα λέμε, ειδικά αν δεν είσαι το θύμα που ξεμπερδεύεις με τη μία. Αν ας πούμε, οδηγείς μεθυσμένος και το αυτοκίνητό σου φύγει από την πορεία του -το αυτοκίνητο, όχι εσύ- και σκοτώσει κάποιον κακομοίρη που πηγαίνει στη δουλειά του, την ώρα που εσύ γυρίζεις από πάρτι, αυτό ναι μεν είναι ανθρωποκτονία όπως υπονοεί και το ρεπορτάζ, αλλά ως τίτλος και ως κατάσταση καταχωρείται στα "μπλεξίματα". Και ο θύτης είναι ένας μπλεγμένος, για τον οποίο η δικαιοσύνη και μόνο -όχι ο ρεπόρτερ- προβλέπει τον όρο 'ανθρωποκτονία' και αυτό πάντα ως κατηγορία, όχι ως τελεσίδικο πόρισμα, καθ'ότι δεν είμαστε εκεί, δεν ξέρουμε ακριβώς τι έγινε, μπορεί να φταίει εκείνη που περνουσε το δρόμο, μπορεί το πάρτι να ήταν χάλια ή να είχε χάλια ποτά, μπορεί να μπήκε μυγάκι στο μάτι του οδηγού, μπορεί να του μπήκαν ψύλλοι στ'αυτιά, χίλια δυο τελοσπάντων.

Είμαι ο Μουν και είμαι καλά. Είμαι παίχτης του Παναθηναϊκού, είμαι ψιλοσελέμπριτι στην Ελλαδίτσα, συνεπώς οποιαδήποτε εμπλοκή μου με τη δικαιοσύνη συνιστά μπλεξιματάκι. Και εδώ είναι καθαρή περίπτωση μπλεξίματος. Όχι ανθρωποκτονίας. Μπλεξίματος. Δεν αποκλείεται, δηλαδή, και περί παρεξήγησης -για να μεταχειριστούμε και ορολογία Κούγια.

ντε λα φουμέντο και μαστουριόρε

Πίνω μπάφους και παίζω προ
Είμαι Ουαλάμπι Καγκουρό.

hello, I'm Johnny ΚΑΣ

Λίγες μέρες μετά την επιτυχημένη συναυλία του Μανώλη Μητσιά στο Ηρώδειο, διαβάζω, το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο απέρριψε τις αιτήσεις τεσσάρων Ελλήνων καλλιτεχνών να εμφανιστούν στο αρχαίο θέατρο: του Γιάννη Πάριου, του Δημήτρη Μητροπάνου, του Κώστα Χατζή και της Αννούλας, βρε, της Βίσση. Μικρή λεπτομέρεια ότι οι τρεις από αυτούς -όχι η Αννούλα δηλαδή- έχουν εμφανιστεί (όχι πολύ) παλιότερα στο συγκεκριμένο χώρο και μάλιστα πολλάκις. Καθώς και άλλοι συνάδελφοι και ανάδελφοί τους μέχρι τώρα όπως ο Γιώργος Νταλάρας, ο Διονύσης Σαββόπουλος, η Καλομοίρα, ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, η Μαρινέλλα, ο Αντώνης Ρέμος, ο Γιάννης Κότσιρας, ο Σταμάτης Σπανουδάκης, και άλλοι πολλοί, πολλοί πολλοί σου λέω. Το ΚΑΣ αποφάσισε, όπως διαβάζω, ότι δεν θα μετατραπεί ο ιερός χώρος σε σκυλάδικο, αν και δεν απάντησε ποτέ πως και μέχρι τώρα ο ίδιος αυτός χώρος είχε γίνει η κολυμπήθρα του κάθε πικραμένου σκυλά ή μη, που για να πάρει το βάφτισμα της πχιότητας, ξεροστάλιαζε χρόνια στα μανατζερογραφεία και στα υπουργεία. Και φυσικά δεν απάντησε, γιατί κανείς δεν ρώτησε.

Όπως και ποτέ δεν απάντησε γιατί πριν από αρκετά χρόνια είχε απορρίψει αντίστοιχο αίτημα των Pink Floyd, που ήθελαν σα μουρλοί να κάνουν ειδική συναυλία εκεί, εκτός περιοδείας μάλιστα, με σκοπό την ηχογράφηση ζωντανού δίσκου. Ενώ ο Yianni και ο Vangelis, ας πούμε, το έκαναν τελικά. Όπως και ποτέ δεν απάντησε γιατί οι Smashing Pumpkins δεν μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν τον ιερό χώρο της Πνύκας για ειδικό unplugged σετ, χωρίς βαρύ εξοπλισμό, αλλά η Χαρούλα Αλεξίου μπορούσε να κάνει εκεί ένα 4ήμερο σερί sold out συναυλιών -νομίζω την ίδια εποχή περίπου.

Στο μεταξύ, ανακοινώθηκε πως ακόμα και αίτηση να υποβληθεί, δεν έχουν δυνατότητα να πραγματοποιήσουν συναυλία στον ίδιο χώρο ο Michael Jackson, αλλά και ο σπουδαίος Sky Saxon. Ούτε και οι Pink Floyd, όσο και να το θέλετε τώρα. Ούτε κι ο Johnny Cash, κι ας καλοπιάνεται το ΚΑΣ με τέτοιες τυχάρπαστες συνωνυμίες, που θα ήταν και πρώτης τάξεως διαφήμιση εδώ που τα λέμε.

10.000 μέρες

Συνειδητοποιώ ότι πλέον για να χαρεί κανείς με κάποια νέα, πρέπει αυτά να είναι παλιά.
Ας πούμε η επανασύνδεση των Faith No More καλή ώρα.

Διαβάζοντας ενημερωτικά σάητ, μειδιάζω και στέκομαι αμήχανα σε ειδήσεις όπως το ότι η συναυλία του Σάκη Ρουβά την 1η Ιουλίου στο Καλλιμάρμαρο έχει σκοπό να ευαισθητοποιήσει το κοινό σχετικά με τη σπατάλη νερού και την ανακύκλωση. Παρακάμπτω τη βεβαιότητα ότι μετά το πέρας της συναυλίας ολόκληρα κοντέηνερ θα γεμίσουν με αλουμινένια κουτάκια και πλαστικά μπουκάλια, που έχουν αφεθεί στο χώρο ως απορίμματα και όχι στους συγκεκριμένους κάδους -οι οποίοι βέβαια κι αυτοί θα κάνουν την ειδική εμφάνισή τους μόνο για εκείνη τη μέρα και that's all. Η απορία μου εξακολουθεί να είναι πως μια ποπ συναυλία, μια ποπ μεγαλεπήβολη παραγωγή παρ'ολίγο Μπεν Χουρ -Καλλιμάρμαρο γαρ- είναι δυνατόν να ευαισθητοποιήσει προς αυτή την οικολογική κατεύθυνση. Κι εδώ μιλάμε για τον Sakis, όχι για τον Sting.

Τα ευχάριστα ευτυχώς έρχονται ως αντίβαρο λίγο πιο κάτω. Και είναι παλιά, γι αυτό και ευχάριστα και παρήγορα.
*Γερμανοί αρχαιολόγοι, λέει, ανακάλυψαν φλάουτα από κόκαλα πουλιών και ελεφαντόδοντο, τα οποία χρονολογούνται πριν από τουλάχιστον 35.000 χρόνων και πιθανότατα αποτελούν τα αρχιότερα μουσικά όργανα στον κόσμο.
*Ίχνη του παλαιότερου ανθρώπινου πολιτισμού που έχει ανακαλυφθεί μέχρι σήμερα στο Αιγαίο έφερε στο φως η αρχαιολογική ανασκαφή ομάδας Ελλήνων, Ιταλών και Αμερικανών στη Λήμνο. Τα ευρήματα είναι της επιπαλαιολιθικής εποχής, πριν δηλαδή περίπου 14.000 χρόνια.

Προσπαθώ να αναλογιστώ τη μουσική και τους τρόπους της πριν από 35.000 χρόνια. Φυσικά δεν έχω κανένα στοιχείο. Όπως και για το πως συνεννοούνταν στον οικισμό πριν από 14.000 χρόνια ή τι μουσική θα έπαιζαν εκεί, που δεν μπορεί, κάτι θα έπαιζαν. Ξέρω όμως πως είτε σκέψη επιστρατεύσω είτε φαντασία, ό,τι μα ό,τι βγει θα είναι μακράν πιο γενναιόδωρο απ'την αυξημένη ευαισθητοποίηση που θα έχω και θα έχουμε όλοι για το περιβάλλον από τη 2η Ιουλίου και πέρα.

η πλήρης προκήρυξη της Σέχτας Επαναστατών χωρίς λογοκρισία, χωρίς φόβο, αλλά με πάθος

Ο εχθρός είναι παντού, αλλά κυρίως είναι εδώ. Στα αστικά κέντρα, στα πλοκάμια της μικροοικονομίας των συντηρητικών στρωμάτων, στα κέντρα λήψης αποφάσεων του μεγάλου κεφαλαίου, στους θιασώτες της πολιτικής σκηνής, στα δημοσιογραφικά θεωρεία και τους εργολάβους τους, σε ο,τιδήποτε διαμορφώνει και συμμετέχει στη θεσμική ζωή της Ελλάδος.
Βέβαια, σιγά μη χτυπάμε όλους αυτούς. Προς χάριν της αποτελεσματικότητας των χτυπημάτων μας και της αβίαστης και ανώδυνης υστεροφημίας μας, θα χτυπάμε κανά μεροκαματιάρη μπάτσο που περιπολεί μόνος του. Ούτε ΜΑΤ θα χτυπάμε, ούτε Πρετεντέρηδες, ούτε Βουλγαράκηδες, μην ανησυχείτε. Δεν πρόκειται να επιφέρουμε κανένα σοβαρό πλήγμα ή ρήγμα στη νόρμα και τη δομή του συστήματος αυτού, που να σημειωθεί όμως ότι το απεχθανόμαστε και το πολεμάμε.

Η πρακτική της εκτέλεσης εξυπηρετεί το πρόγραμμα της μόνιμης απειλής που είχαμε ήδη εξαγγείλει στην πρώτη μας ανακοίνωση.
Επίσης, εξυπηρετεί και το πρόγραμμα του Μαρκογιαννάκη που δεν θα χρειάζεται πλέον ταλαιπώριες και αβαρίες στους ένστολους υπαλλήλους του, να τρέχουν σε πορείες και πανηγύρια. Αρκεί να σκοτώνουμε εμείς έναν τυχαίο αραιά και που, και μια χαρά θα περνάει κι εκείνος κάθε νέα μπατσορύθμιση στη Βουλή, μια χαρά νέες αγορές θα κάνει, χημικά, συνολάκια, οπλάκια, σιτροέν ξαρά, μια χαρά νέες προσλήψεις, μια χαρά ένα σωρό κλούβες θα σκορπίζει σε κάθε γωνιά της πόλης, μια χαρά μπατσοκατάσταση θα φτιάξουμε και όποτε εκλείπουν τα άλλοθι για τον και-καλά-πόλεμο στην τρομοκρατία, θα είμαστε εκεί να τους τα δίνουμε.

Τώρα ξέρετε ποιος έχει σειρά... και η λίστα είναι μεγάλη κουφάλες, θα σας χτυπάμε χωρίς κανένα έλεος.
Κι αν δεν το καταλάβατε, στη λίστα μας υπάρχουν μόνο μεροκαματιάρηδες και τυχάρπαστοι, που δεν θα τους κλαίει κανένα σύστημα, παρά μόνο οι οικογένειές τους. Ούτε καν το ίδιο το σύστημα δεν θα κλάψει.

Άλλωστε στη συγκεκριμένη υπηρεσία της Αντιτρομοκρατικής όπως και σ'όλα τα σώματα ασφαλείας, το περιβραχιόνιο του πένθους ταιριάζει πολύ με τις στολές τους.
Όπως ηρωικά ταιριάζει το περιβραχιόνιο της μαλακίας με τις άγνωστες και ανώνυμες φάτσες μας και τους αόριστους και σκοτεινούς σκοπούς μας.

Δεν θα επιτρέψουμε σε καμιά φαντασιόπληκτη κυράτσα να προσβάλλει την τιμή και την ιστορία του Ε.Λ.Α. Αν η Σοφία Κυριακίδου συνεχίσει το παραλήρημα και τις ψευτιές της θα της ξεριζώσουμε την γλώσσα, όπως και σε κάθε επίδοξο 'πολυλογά' στο μέλλον. Να το θυμούνται αυτό όλοι οι περίοικοι της περιοχής που αυτοβούλως θα θελήσουν να δώσουν πληροφορίες. Γνωρίζουμε τα ονόματα τους και τα κουδούνια τους, τα αυτοκίνητα τους και τον τόπο εργασίας τους.
Γιατί είμαστε κι εμείς οργανωμένοι. Στα πρότυπα της Ασφάλειας βεβαίως βεβαίως. Είμαστε καλύτεροι μπάτσοι εμείς. Άσε που εμείς δεν υπηρετούμε τον νόμο. Εμείς ΕΙΜΑΣΤΕ ο νόμος. Εμείς επιβάλλουμε τον νόμο. Ό,τι αποφασίσουμε πως είναι νόμος. Και νόμος θα είναι γιατί θα το επιβάλλουμε. Γιατί έτσι γουστάρουμε. Γιατί δεν θα ρωτήσουμε κανέναν σας.

Ο υπέρτατος σχεδιασμός και το καθήκον ενός αντάρτη πόλης είναι να αποδιοργανώσει το εσωτερικό της χώρας του, να πλήξει την εθνική οικονομία, να κιβδηλώσει την δημόσια εξωτερική εικόνα και να δημιουργήσει διεθνή ανυποληψία, να αποσταθεροποιήσει το σύστημα και να προκαλέσει τον εθνικό διχασμό.
Δηλαδή, είμαστε μέσα για ό,τι πιο εύκολο, ανώδυνο και ανεύθυνο. Γιατί αυτό μπορούμε κυρίες μου, τι να κάνουμε... Άλλος ιδρώνει για το μεροκάματό του, άλλος ιδρώνει και για δύο μεροκάματα ακόμα, εμείς δεν θα ιδρώνουμε καθόλου. Για τίποτα και για κανέναν.

Τον λόγο τώρα έχουν τα όπλα και ο ανορθόδοξος επαναστατικός πόλεμος. Γιατί η εξουσία επιβάλλεται αλλά και καταργείται στην κάνη των όπλων.
Το λόγο δεν θα έχει ποτέ ο λόγος και ο ορθόδοξος αγώνας. Το θέμα είναι η εξουσία. Θέλουμε και εμείς εξουσία, γιατί η εξουσία είναι που κινεί τα πάντα, μας αρέσει η εξουσία, δεν είμαστε αντεξουσιαστές ρε κουφάλες, εμείς είμαστε αντ'αυτών εξουσιαστές, θέλουμε κι εμείς να εξουσιάζουμε, έστω αυτούς, έστω κάποιους. Θέλουμε κι εμείς να επιβάλλουμε, ό,τι επιβάλλουμε, θέλουμε κι εμείς όπλα, μπαμ μπαμ και τζέρτζελο να έχει κι άγιος ο θεός. Γιατί δεν είναι μόνο η εξουσία που επιβάλλεται στην κάνη των όπλων -όπως σοφά μας δίδαξαν και οι εχθροί μας άλλωστε, και ζηλεύουμε γι αυτό. Επιβάλλεται και η ύπαρξή μας, μας ξέρετε, μας συζητάτε, μας φοβάστε πιθανώς, είμαστε σημαντικοί, γίναμε σημαντικοί, μαλάκα μου γίναμε σημαντικοί, δεν είμαστε μηδενικά ούτε τελειωμένοι, μαλάκα Γιώργο κοίτα στην τηλεόραση λέει για μας, δεν το πιστεύω ρε πούστη μου, παίζουμε ρόλο, κάτι καταφέραμε, μπήκαμε στο λεξιλόγιο του Πρετεντέρη και του Μάκη, πιθανώς και στου Θέμου μεθαύριο, ασχολούνται οι γιάπηδες μαζί μας, όνειρο, μαλάκα μου απίστευτο, ΠΑΙΖΟΥΜΕ ΚΑΠΟΙΟ ΡΟΛΟ!
-Ποιον ρε μαλάκα Στέλιο;
-Ξέρω'γω... Κάποιο ρόλο.

τα πάντα όλα

[γουίτς μήνς: μουσική του αμερικάνικου νότου γενικά και ειδικά, μπλουζ, κάντρη, κατατρεγμός, αλκοόλ (φτηνό), μπουζ, ο γιαννάκης ο κας, ο λεονάρδος κοέν, ο χανκ γουίλιαμς, άνθεμς φορ δε σάμερ, είσοδος τσάμπα φρη λέμε, καλή καρδιά, μην το σκέφτεσαι]

reunited ρε πούστημ'!

Ναι, είναι αλήθεια, είναι γεγονός και πλέον υπάρχουν και τεκμήρια! Οι τρισυπόστατοι, οι τρισμέγιστοι, οι ανυπέρβλητοι FAITH NO MORE ξεκίνησαν τις reunited εμφανίσεις μετά από αιώνες βασανιστικής αναμονής και, όπως προβλεπόταν, σπέρνουν! Αρχή με Brixton Academy και χαμό, αλλά εγώ ανεβάζω βιντεάκι την είσοδό τους ως headliners του Download Festival (πάλαι ποτέ Donington). 'Reunited' και ο τίτλος του άσματος. Μεγάλες στιγμές, μεγάλες συγκινήσεις. Που, ΝΑΙ, είναι οριστικό, είναι τελεσίδικο, θα τις ζήσουμε κι εμείς εδώ κάτω στο Ζαϊρ. 10 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ ΛΥΚΑΒΗΤΤΟΣ ΜΑΔΕΡΦΑΚΕΡΣ!!!!! Ήδη βλέπω διακοπές να ακυρώνονται, ζευγάρια να χωρίζουν, πορείες και πανό, τελειωμένους κάφρους με μπύρες μεσαυγουστιάτικα στο κέντρο της Αθήνας και άλλα τέτοια εμπριμέ, μα είμαστε με τα καλά μας Ηλία μου, είναι δυνατόν η Σέριφος να σου προσφέρει μεγαλύτερη συγκίνηση από αυτό;... Στον αντίποδα, ένας άλλος Ηλίας που ξέρω, ο Λιάκος ο Σαμουράι, λέει με θάρρος ότι 'αν είσαι εκεί και δεν πας να δεις τους Φέηθ στην πρώτη επανένωση μετά από χρόνια, δεν σου αξίζει τίποτε καλό σ'αυτή τη ζωή, είναι κάτι χειρότερο από αχαριστία, είναι ύβρις!'.

REUNITED λοιπόν.

Και το αγαπημένο μου THE GENTLE ART OF MAKING ENEMIES από την ίδια συναυλία.

fascist pigs

Να τα βλέπουμε αυτά εδώ κάτω (ναι, ναι, λινκ είναι, πάτα). Εδώ κάτω που οι διάφορες "πρωτοβουλίες" και "επιτροπές πολιτών" αλωνίζουν και μαζί με τα όργανα του κράτους απονείμουν ξύλο και δικαιοσύνη (κυρίως το πρώτο), δικαιοσύνη όπως εκείνοι την αντιλαμβάνονται, δικαιοσύνη που αφορά μερικούς και συνήθως τους πιο μαυριδερούς, και όλα αυτά να γίνονται κάτω από τη μύτη μας και να μην έχει σηκωθεί ούτε πέτρα. Εδώ κάτω που το νόμιμο είναι και το ηθικό, και εφ'όσον τα κόμματα της άκρας αηδίας βαφτίζονται νόμιμα, άρα πληρούν και τα κριτήρια ηθικής -και εθνικοφροσύνης και πατριωτισμού βεβαίως βεβαίως- άσχετα αν που και που διαπράττουν και καμιά παράνομη πράξη. Αλλά προς θεού, όχι και ανήθικη. Κατά τ'άλλα, Ελλάδα χώρα του φωτός, Σωκράτη εσύ σούπερ σταρ, πλέη μπουζούκι, σιρτάκι, sir Takis, τα πάντα όλα, φραπέ, τσολιάς, Acropolis, Paros, Mykonos, Santorini, άλλος για την Παροναξία, έλα πάρε πάρε. Πολιτισμός ρε πούστη μου.

Πάρε κι ένα γιουτιουμπάκι αναφορά για πώρωση.

Ο πρίγκηπας κλείνει ένα χρόνο στη ζωή.
Ζωή. ΖΩΗ.
Τρία γράμματα μόνο.

Να τα εκατοστήσεις μικρούλη.
Και κάθε ευτυχία στο δρόμο σου
και κάθε τι, όλα, τα πάντα, ΤΑ ΠΑΝΤΑ,
να είναι όπως τα ονειρεύτηκες.
Να γνωρίσεις μόνο πόσο υπέροχα είναι αυτά τα τρία γράμματα.
Αρκετά με τις αναποδιές. Αρκετά.

ας synchρονιστούμε

Επειδή έχει αρχίσει να δημιουργείται ένας μύλος, κοινώς συνεννόηση παντόφλα, σχετικά με την εμφάνισή μας στο Synch (παρ'ολίγο εξαφάνιση) -απ'ό,τι διαπιστώνουμε δεξιά και, κυρίως, αριστερά- ας ενημερώσουμε από εδώ ΞΕΚΑΘΑΡΑ πως ΝΑΙ, ΝΑΙ, ΝΑΙ, θα παίξουμε στο φεστιβάλ ετούτο, θα παίξουμε ίσως πιο πειραματικά και ηλεκτρονικά από ποτέ, θα παίξουμε με τη μπάντα ολάκερη και το σκύλο χορτάτο, ΑΛΛΑ ΟΧΙ τη μέρα και την ώρα που αναγράφεται στα ήδη διανεμημένα φυλλάδια, ΔΗΛΑΔΗ ΟΧΙ την πρώτη μέρα του φεστιβάλ, Παρασκευή 13 Ιουνίου. Ήδη και στο επίσημο site του φεστιβάλ, έχει διορθωθεί το σχετικό section και δηλώνει ρητά, πιο ρητά δεν γίνεται, πως οι αφεντιές μας θα πραγματοποιήσουν αυτή την πολυθρύλητη ζωντανή εμφάνιση το ΣΑΒΒΑΤΟ 14 ΙΟΥΝΙΟΥ, και ώρα 00.30 -ας το πούμε μεσάνυχτα ή ξημερώματα Κυριακής- ως εναρκτήριο act του experimental stage, δηλαδή στο αμφιθέατρο πίσω από το main stage.
Όσο για τους τυχερούς που διαβάζουν αυτό το ποστ στην ώρα του (δηλαδή σήμερα Παρασκευή που ανεβαίνει ή το πολύ αύριο Σάββατο) και παράλληλα άτυχους που αντί για τριήμερη απόδραση, έχουν ξεμείνει στην Αθήνα, τουλάχιστον ξέρουν τι έχουν να κάνουν Σάββατο βράδι πριν κοιμηθούν ύπνο δικαίου την τελευταία προεκλογική τους νύχτα. Το μέρος είναι το γνωστό και οικείο Καφέ Αλάβαστρον στην οδό Δαμάρεως, η αφορμή το νέο μεγάλο (ήδη) θρυλικό παρεάκι των JUKEJOINT ALLIGATORS, δηλαδή τίγκα blues, country και άλλα τέτοια αμερικάνικα του κατατρεγμού. Όλα τ'άλλα ιστορία. Από αύριο τουλάχιστον...

Το λάηβ πάρτι ξεκινά μετά τις 11 και κρύβει εκπλήξεις και γκεστ, ενώ αποτελεί παράλληλα την τελετή λήξης της φετινής σεζόν του αγαπημένου παγκρατιώτικου χώρου. Μεγάλες στιγμές.

τη ρωμιοσύνη να την κλαις

Θυμάμαι εκείνη τη μέρα, αρχές Νοέμβρη του 1990. Πήγαινα σχολείο, πρώτη τάξη του γυμνασίου. Ήταν η μέρα που πέθανε ο Ρίτσος και θυμάμαι ότι μόλις έγινε γνωστή η είδηση του θανάτου του, έπεσε οδηγία προφανώς από το υπουργείο για να κάνουμε αργία τις υπόλοιπες ώρες των μαθημάτων. Στο σχολείο μας, οργανώθηκε άμεσα μια μικρή αυτοσχέδια εκδήλωση, κάποιοι από τους καθηγητές ασχολήθηκαν, μας μάζεψαν όλους στη μεγάλη αίθουσα, κάποιοι διάβασαν ποιήματα, κάτι βιογραφικά και, νομίζω πως, είδαμε και ένα σχετικό βίντεο, ντοκιμαντέρ, σάμθινγκ. Επίσης, θυμάμαι ότι στη συνείδηση τουλάχιστον των μισών παιδιών, αλλά και των φίλων μου, το όνομα Ρίτσος κάτι σήμαινε, είμαστε τουλάχιστον ενήμεροι ότι πρόκειται για κάποιο πολύ σημαντικό πρόσωπο, για κάποιο μεγάλο καλλιτέχνη, εγώ μπάη τσανς τον ήξερα λίγο παραπάνω λόγω ταξικής καταγωγής, αλλά και επειδή μικρός για να κοιμηθώ μου διάβαζε η μητέρα μου το 'Πρωινό άστρο', το μεγάλο ποίημα που είχε γράψει ο Ρίτσος για την κόρη του. Τέλοσπάντων, είχαμε σχετικά ξεκάθαρο στο μυαλό μας -και εμείς και οι καθηγητές- το λόγο για τον οποίο χάνουμε μάθημα.

Θυμάμαι και τη μέρα που έφυγε ο Σαχτούρης. Πριν τέσσερα χρόνια, κάπου τέλος Μάρτη. Θυμάμαι ότι στη νόρμα της καθημερινότητάς μου δεν άλλαξε τίποτα. Ούτε καν η τηλεόραση δεν άλλαξε το πρόγραμμά της, έστω η κρατική, να παίξει κάτι τέλοσπάντων. Αν αναλογιστώ και τη σχολική μου εμπειρία, προσπαθώντας να τη μεταφέρω στο σήμερα και σε αυτό το θάνατο, χαμογελάω πικρά. Θυμάμαι πως στο άκουσμα της είδησης, δεν κατάφερα να νιώσω πόσο μεγάλος ήταν και ξέρω ότι και ως λαός δεν μας πέρασε από το μυαλό, εκείνες τις μέρες, το μέγεθος αυτής της απώλειας. Καλά καλά δεν το μάθαμε όλοι την ίδια στιγμή. Θυμάμαι ότι τότε είχα διαβάσει ένα πολύ όμορφο άρθρο σχετικά με τις κηδείες των μεγάλων ποιητών και τη σύνδεσή τους με ιστορικά γεγονότα και τις κοινωνικές ανάγκες αυτού του ταλαίπωρου τόπου. Και το οποίο κατέληγε πάνω κάτω στο συμπέρασμα ότι πλέον η είδηση του θανάτου ενός μεγάλου ποιητή περνάει στα ψιλά, γιατί η ίδια η ποίηση έχει περάσει στα ψιλά, αλλά και γιατί οι ίδιες οι προσωπικότητες -οι οποίες στην Ελλάδα πάντα κατείχαν μεγαλύτερη φήμη και κύρος από την ίδια την τέχνη τους και όχι τυχαία- δεν έχουν καμιά θέση στις σύγχρονες κοινωνικές αναγκαιότητες του ελληνισμού. Κοινως, δεν έχουμε πια ανάγκη από ποιητές. Κι όμως, πάντα θα έχουμε ανάγκη από ουρανό.

Δεν το πάω όμως μακριά. Στις 10 του Ιούνη, ο μεγάλος συνθέτης Krzysztof Penderecki, θα έρθει στην Ελλάδα να διευθύνει ο ίδιος τη Συμφωνική της Βαρσοβίας. Ούτε τους φίλους μου καλά καλά δεν μπορώ να πείσω να έρθουν. Ούτε καν μπορώ να τους μεταφέρω το μέγεθος και τη σημασία αυτής της συναυλίας, αυτού του ονόματος. Δεν φταίνε αυτοί. Ούτε όμως και ο Πεντερέτσκι. Ούτε κι εγώ που θα πάω τελικά. Όπως γράφει κι ο Σαχτούρης, δεν θα σας ταράζω πια με τα όνειρά μου, ούτε όμως κι εσείς θα με ξεσκίζετε με τα σύρματά σας. Πάντα θα έχουμε ανάγκη από ουρανό.