oι διακοπές μου μέχρι τώρα

γιούρια βίζιον

Δεν ξέρω ποιος είναι ο Τσίτσας (ή ο Τσίτσα), αλλά η διαπίστωσή του εμένα κάτι μου λέει. Δυστυχώς δεν λέει τίποτα στον κύριο Παναγόπουλο και το κανάλι που όλοι πληρώνουμε -ξεχνώντας πως πρόκειται για τσιφλίκι του- και όπως και να'χουν οι καιροί, θα'ναι στην πρώτη τη γραμμή, Sakis εναλλάσσεται Anna, Anna το δίνει στον Sakis, πάντα εθνικό ζήτημα, πάντα πρώτο θέμα. Όταν οι σοβαροί (εθνικοί) στόχοι εκλίπουν -ας πούμε σε επίπεδο πολιτισμού- τότε γίνεται στόχος και εθνική υπόθεση κάθε μπασκλασάτος διαγωνισμός, όπου μπορεί να κυματίσει η γαλανόλευκη, έστω και by chance, έστω και by the way, με ή χωρίς αξιώσεις, με ή χωρίς Καπουτζίδη, με ή χωρίς υστερίες, με ή χωρίς ουσία. Δηλαδή χωρίς.

Καλά, το θέο τους δεν έχουν οι Τσέχοι. Άκου εκεί αποσύρονται από το διαγωνισμό... Κορόιδα...
Κατώτεροι, θα μου πεις κύριε Παναγόπουλε. Βέβαια. Τους πατήσαμε και στο Γιούρο άλλωστε.

gentlemen, welcome to fight club

Πάντα με εντυπωσιάζει η συνέπεια των αρθρογράφων ειδησεογραφικών φορέων κατά τη σύνταξη των κειμένων και των ειδήσεων, η συνέπεια ως προς το ύφος και τον σταθερό τρίτο ενικό -ή πληθυντικό- σε παθητική φωνή πάντα, ιδιαίτερα όταν αφορά μετανάστες και, κυρίως, όταν αφορά γεγονός στο οποίο οι μετανάστες είναι θύματα επίθεσης. Η συνέπεια στη δεοντολογία του επαγγέλματος-λειτουργήματος και το σαβουάρ βιβρ της ειδησεολαγνίας επιτάσσει να μην κατονομάζεται κάποιος πολίτης που επιτίθεται σε κάποιον άλλο πολίτη, εκτός φυσικά αν είναι προφανές (αλλά ακόμα και αν υπάρχει μια ελάχιστη ένδειξη) ότι ο θύτης έχει ψηφίσει από ΚΚΕ και κάτω ή φέρεται να σχετίζεται με ομάδες από ΚΚΕ και κάτω.
Διαβάζω:
"εκκενώθηκε από τους μετανάστες το κτίριο του παλιού εφετείου", "πυρκαγιές που εκδηλώθηκαν σε τρεις ορόφους", "συμπλοκή μεταξύ των αλλοδαπών που έμεναν εκεί", "δόθηκε τελεσίγραφο στους αλλοδαπούς"... γενικά... γενικά πυρκαγιές, γενικά συμπλοκή, τελεσίγραφο δόθηκε, από ποιους δεν ξέρουμε, γενικά χαμός οι μετανάστες...
Διαβάζω επίσης, ότι διάφοροι πολίτες οργανώνουν καθημερινά πογκρόμ με παλούκια και μαχαίρια, εκεί κάτω στον Άγιο Παντελεήμονα και στην Πλατεία Αττικής, γενικά πολίτες... Όπως αυτοί εδώ και αυτοί εδώ. Αλλά θα μου πεις, αυτά τα λέει το σάητ του Κούλογλου, δεν είναι δα και επίσημα, δεν ξέρουμε τι έγινε ακριβώς, δεν τα είπαν και τα κανονικά κανάλια, τα πρετεντερικά. Σωστά. The first rule of Fight Club is:
'You do not talk about Fight Club'.

Και έτσι, γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρο ότι για τα δεινά των μεταναστών, τους μώλωπες, τα αίματα και τα ανοιγμένα κεφάλια, για τις συνεχείς προσβολές και κλωτσιές που δέχονται, ακόμα και για τους φόνους και τις εκκενώσεις, δεν είναι υπαίτιος κανείς, δεν υπάρχει ούτε ηθικός ούτε φυσικός αυτουργός, παρά μονάχα ο προσωπικός Tyler Durden τους, ο κακός τους εαυτός, ο φανταστικός τους εχθρός, το fight club που επινόησε κάποια αποστροφή του φτωχού μυαλού τους. Μόνοι τους πλακώνονται, μόνοι τους δεν βρίσκουν δουλειά, μόνοι τους μετανάστευσαν, μόνοι τους ζορίστηκαν, όλα είναι μια απάτη, μια ψευδαίσθηση, ένα παιχνίδι του μυαλού, όλα είναι ένα ψέμα, μια ανάσα, μια πνοή, σα λουλούδι κάποιο χέρι θα μας κόψει μιαν αυγή.
Μια χρυσή αυγή για την ακρίβεια.

chinese arithmetic

Διαβάζω στα νέα της ημέρας:
Διπλή βομβιστική επίθεση σε πολυτελή ξενοδοχεία στην Τζακάρτα.
9 νεκροί.
Για τρομοκρατική ενέργεια έκαναν λόγο οι αρχές.
Κατάρρευση του stage που θα φιλοξενούσε τη Μαντόνα στη Μασσαλία.
2 νεκροί.
Προφανώς, το γεγονός καταχωρήθηκε στα εργατικά ατυχήματα. Δεν έχει Άραβες η ιστορία, ούτε Ασιάτες, άρα δεν προκύπτει τρομοκρατική σύνδεση. Και, έτσι κι αλλιώς, 2 νεκροί είναι απλώς ατύχημα. Από 3 και πάνω μιλάμε για επίθεση και τρομοκρατία, μάλλον.

Συνειρμικά, έρχονται στο νου, διάφορες περιπτώσεις που έχουν καταχωρηθεί γενικά και αόριστα κάτω από την -ούτως ή άλλως χαώδη- ταμπέλα 'τρομοκρατία'. Σκέφτομαι ότι η 17 Νοέμβρη στα 30 χρόνια της δράσης της, δεν έφαγε ούτε τους μισούς από όσους πήρε μαζί του το Δύστος και το Σάμινα μέσα σε μία νύχτα. Δεν θυμάμαι να έγινε λόγος για τρομοκρατία σ'αυτές τις περιπτώσεις. Προφανώς, δεν τρομοκρατήθηκε κανείς. Ακόμα κι όταν διαπιστώθηκε εγκληματική αμέλεια σχετικά με τις συνθήκες συντήρησης των πλοίων, αλλά και το γεγονός ότι οι περισσότεροι από τους αρμοδίους ήταν ενήμεροι γι αυτές και τις όποιες ελλείψεις ή παρατυπίες.

Σκέφτομαι επίσης πόσους παίρνουν μαζί τους κάθε χρόνο οι ελληνικοί δρόμοι και οι εθνικές οδοί. Και η εγκληματική αμέλεια των οδηγών, επαγγελματιών και μη, αλλά και των μπάτσων, εκείνων δηλαδή που βρίσκονται στο δρόμο ακριβώς για να διευκολύνουν την κίνηση και να ελέγξουν παραβάσεις και άλλες παρεκτροπές -να ελέγξουν όχι κόβοντας κλήσεις και χαράτσια, αλλά με σκοπό να προλάβουν τα χειρότερα. Ψιλά γράμματα.

Μου έρχεται στο νου ένα μικρό ποίημα της Γώγου:
Τρομοκρατία: εξουσιάζω δια της
Βίας. Τρόμου.
Και τρομοκράτης τι θέλει να πει;
Δε θέλω απάντηση απ'αυτούς που την επινοήσανε.
Ζητάω απάντηση απ'τους λαχανιασμένους.

nights on earth

...μια νύχτα στη Ρώμη, την αιώνια Ρώμη,
μια βόλτα στην Αθήνα, μια Αθήνα που έφυγε...

τα μέσα, απλά και φτηνά, φωτογραφίες στη σειρά του stop-motion ή μια βιντεοκάμερα στο χέρι...
τα βλέμματα, ακριβά και μοναδικά.
οι στιγμές, από αυτές που δεν σου ανήκουν,
είναι άλλοι, ναι, με άλλα ρούχα, σε άλλα μέρη.
ξένες, ίσως, αλλά τόσο οικείες.
και που σίγουρα έχουν ήδη αφήσει στα χείλη σου ένα καλοκαιρινό χαμόγελο
λίγο νοσταλγία λίγο χαρά, ένα κόμπο, ίσως, ένα δάκρυ,
στιγμές που σίγουρα κάτι σου έχουν αφήσει
και τώρα που τις βλέπεις με άλλες μορφές και σε άλλα μέρη,
πάλι κάτι σου αφήνουν.
κάτι.

η τελευταία λεπτομέρεια

Αυτά είναι ημίμετρα κύριε Μαρκογιαννάκη, που θα'λεγε ίσως κι ο Καρατζαφέρης ή ο μπουλούκος. Μην κάνετε μισές δουλειές. Γιατί να κατεδαφίζετε απλώς τους καταυλισμούς τους;... Έτσι κι αλλιώς, το πρόβλημα παραμένει. Γιατί δεν τους θάβετε και ζωντανούς; Ή να τους σουβλίσετε. Γενικά, να τους εξαφανίσετε με όποιο τρόπο και όποιο κόστος. Σιγά το κόστος δηλαδή, ποιος νοιάζεται... Πετάξτε τους και στη θάλασσα και κόψτε τους τα χέρια. Είναι γεγονός πλέον. Αφού όλα τα άλλα τα λύσαμε και βρήκαμε τον εχθρό τον αληθινό, τον πραγματικό απορρυθμιστή της ασάλευτης τάξης και του κράτους δικαίου, το πραγματικό κακό και πηγή όλων των κακών, ας τα δώσουμε όλα εκεί λοιπόν, όλοι με μια πνοή και μια ορμή, να φύγει το κακό, φτου μακριά κακό, μακριά μετανάστες, να μην ξανάρθετε, να μη ζείτε, να μην υπάρχετε, να μη σας ξέρουμε, να μην έχουμε προβλήματα, γιατί χωρίς εσάς και τα παιδιά σας δεν θα έχουμε πλέον κανένα πρόβλημα, είμαστε μια χαρά, όλα οκ, μια χαρά έχουμε τη Siemens μας, τις μίζες μας, την τυφλή -μα θεότυφλη- δικαιοσύνη μας, την καθαρή πόλη μας, τον καθαρό μας αέρα, τα πολλά πάρκα και το πράσινο, τις ευκαιρίες εργασίας, τις αξιοπρεπείς συνθήκες δουλειάς με τα λογικά και ανθρώπινα ωράρια, τη σωστή συνεννόηση, την καλή επικοινωνία, τον καλό λόγο, το σπουδαίο πολιτισμό μας, τα μάρμαρά μας, δηλαδή τα εδώ μάρμαρα που τα γράφουμε στα παπάρια μας όσο δεν έρχονται εκείνα τα ξενιτεμένα, γιατί -ας το πούμε κι αυτό- κι εκείνα όταν έρθουν θα έχει λυθεί και το τελευταίο μείζον ζήτημα του ελληνισμού, θα δικαιωθούμε ως έθνος και θα μπορούμε όλοι να είμεθα υπερήφανοι και όμορφοι ως Έλληνες μέσα στο διεθνές τζετ σετ, θα τους κοιτάμε ίσια στα μάτια. Ακόμα καλύτερα, ως αποτελεσματικότερη και οικονομικότερη λύση, μπορεί να προωθηθεί το καταπλάκωμα των μεταναστών με τα μάρμαρα ή να χτιστούν οι ταλαίπωροι στα λογής λογής νέα ντιζαηνάτα μουσεία ακρόπολης που θα ανοίξουν franchise ως άλλα starbucks απανταχού της επικράτειας, ακόμα και εκεί που δεν υπάρχουν αρχαία ή στην ανάγκη, θα εξαφανίσουμε τα αρχαία, για να χτίσουμε τα μουσεία τους. Όπως κάψαμε τον Κρόνιο Λόφο. Έτσι, για πλάκα. Εμείς, όχι οι μετανάστες. Δική μας είναι άλλωστε, ό,τι θέμε την κάνουμε, σωστά;... Το σύνθημα είναι ένα: όχι έξω οι ξένοι, αλλά πουθενά οι ξένοι ή, ακόμα καλύτερα, στο διάολο οι ξένοι. Όλα τ'άλλα δεν είναι προβλήματα, θα τήνε βρούμε την άκρη βρε αδερφέ, καλή καρδιά κελιπά κελιπα, συρτάκι, τζατζίκι, μύκονος, πάρος, σαντορίνη.

Επίσης, όσο έγραφα το ποστ, λύθηκε άλλο ένα λιγότερο μείζον ζήτημα του ελληνισμού: ήρθε ο Μαρέσκα στο θρύλο.
Όλα οκ λοιπόν. Tout va bien.

there is hope

Αυτά είναι νέα ρε γαμώτο, μπράβο ρε Τζιρίτα, ν'αγιάσει το στόμα σου κι η πένα σου.
Η φωνή παύλα ονείρωξη, αυτό το αερικό που ακούει στο όνομα Hope Sandoval και κάποτε φώτιζε γλυκά την ξεκουρδισμένη ψυχεδέλεια των Mazzy Star, επανέρχεται στη δισκογραφία μετά από κάμποσα χρονάκια, για να συνεχίσει -μέσα από τους Warm Inventions αυτή τη φορά- το σάουντρακ των πιο ερωτικών ονείρων και στιγμών μας. Και, ναι, καλά το λέει κι ο Στυλιανός και το Pitchfork, η λέξη που περιγράφει το αποτέλεσμα και τον ήχο αυτό, είναι πραγματικά άφθαστη: 'slowcore'...
Και η 'ανυπομονησία' δεν είναι ακριβώς η λέξη που περιγράφει το συναίσθημα κατά την προσμονή αυτή, μέχρι δηλαδή την ημέρα κυκλοφορίας, την πρώτη του Σεπτέμβρη. Και τώρα που το σκέφτομαι, κρίμα να μην έχουμε αυτό το δίσκο να γλυκαίνει -κι άλλο- τις νύχτες στο νησί τον Αύγουστο. Θα γλυκάνει όμως τις πρώτες βροχές του Σεπτέμβρη.
Και που ξέρω ότι θα είναι καλός είπες; ΜΑ ΕΙΝΑΙ ΕΡΩΤΗΣΗ ΑΥΤΗ;;;...

αυτό (θα) είναι συναυλία

Δεν χρειάζονται πολλά λόγια όταν πρόκειται
για τις αγαπημένες μας Σανάδες.
Γυναικοπαρέα επτά φωνών, όλες τους μία και μία, μαζί με δύο αγόρια αυτή τη φορά, δύο beatboxers για την ακρίβεια,
τους τρομερούς Word Of Mouth,
σε μια μοναδική σύμπραξη,
απόψε, Τρίτη 7 Ιουλίου, στο Σχολείον,
στα πλαίσια των εκδηλώσεων του Φεστιβάλ Αθηνών.

Περισσότερα:
www.greekfestival.gr
www.myspace.com/sanadesmusic

Τι άλλο θέτε;...

ρισπέκτ

55χρονος συνταξιούχος στο Βόλο συνελήφθη και κατηγορείται για 30 εμπρησμούς αυτοκινήτων και φορτηγών, τα οποία ήταν παράνομα σταθμευμένα. Η είδηση αναλυτικά πατώντας εδώ. Αυτό που ξέρω εγώ είναι ότι βία-ξεβία, με γκαζάκια ή χωρίς, και η καταστροφή τους ίσως είναι μια κάποια λύσις. Και ένα βήμα πέρα από τα αυτοκόλλητα -τώρα, που το θυμήθηκα, να παραγγείλω καινούρια παρτίδα από το σάητ (έλα μπες ΕΔΩ).

Ο ακήρυχτος πόλεμος της πόλης που ζω, είναι ο πόλεμος ενάντια στους πολίτες της, ενάντια στο δικαίωμά τους (ή στοιχειώδης βιοτική ανάγκη;) να περπατάνε, να κυκλοφορούν, να συνυπάρχουν, να επικοινωνούν, να ζουν καλά ή καλύτερα. Πόλεμος ενάντια στους πολίτες, αλλά και εντός τους και μεταξύ τους.

Περπατώντας, λοιπόν, στην Αθήνα, πολλές φορές σκέφτομαι πως μόνο αυτά ίσως είναι που θέλω από την πόλη μου: να μπορώ να περπατάω, να χωράω στο πεζοδρόμιο, να με χωράει ο τόπος, να χωράνε κι οι άλλοι, να είναι ίσιοι οι δρόμοι, να είναι λειτουργικοί, να μη φρακάρουν για ψύλλου πήδημα, να μη φρικάρουν (όλοι) για ψύλλου πήδημα, να χαίρεσαι βρε παιδί μου τη βόλτα, πως το λένε... Και, όχι, δεν μου φταίει κανένα κράτος, καμία εξουσία. Γιατί ξέρω πως για κάθε αυθαίρετο μπάτσο, υπάρχει και ένας αυθαίρετος οδηγός, ίσως και παραπάνω. Είναι πάντα πιο χρήσιμο να κοιτάμε πόσο στραβά αρμενίζουμε, ακόμα και στραβός να'ναι ο γιαλός.