χύμα

Το'χω γενικά με τους ταξιτζήδες, μα τελευταία δεν έχει πλάκα. Δεν ακούω πια απίθανες ιστορίες και διηγήσεις, ούτε μεγάλα γνωμικά, ούτε καζανόβικες περιπέτειες -δήθεν και πραγματικές- ούτε αστειάκια και οπαδικό χιούμορ. Ίσως ναι'ναι ιδέα μου, ίσως να σφάλλει και η στατιστική επιστήμη, πάντως όποτε μπαίνω σε ταξί τον τελευταίο καιρό, ή (αν είναι αργά το βράδι) θα βαράει στη διαπασών αυτό το ηλίθιο talk radio με τον κάθε πικραμένο που τηλεφωνεί και νομίζει ότι έχει πιάσει τον παπά από τ'αρχίδια ή (αν είναι πρωί ή μεσημέρι και έχει κίνηση) θα λούζομαι ένα ρατσιστικό, συνωμοσιολογικό, αντισιωνιστικό κήρυγμα, από έναν ημίτρελο (ή θεότρελο), λες και είναι ο Άδωνις και πουλάει τάπερ, μπροσούρες και Ελλήνων ανέγερση. Και δεν μπορείς να κοντράρεις και σοβαρά, γιατί μπορεί και να τα πάρει κρανίο (ειδικά ο θεότρελος) και αντί για Πατήσια, να σε πάει στο Λιόπεσι. Όλοι τους μικροί Πλεύρηδες, μικροί Τσε Γκεβάρα, με λύσεις για όλα, με γνώση συμπαντική και σιγουριά solid as a rock, πραγματικοί κακομοίρηδες, φτωχομεροκαματιάρηδες στο νοίκι και στην πίκρα, που κάνουν το κομμάτι τους ξεκαυλώνοντας με μία αγόρευση ανά κούρσα -διαδικασία κατά την οποία το διεθνές εβραϊκό λόμπι και οι εξουσιαστές απανταχού, υποφέρουν και κλωνίζονται. Με τίποτα δικό τους να καυχηθούν, τίποτα δικό τους ως ιδιοκτησία -ούτε καν το όχημα- τίποτα πραγματικό και τίποτα το περήφανο, με την ετυμηγορία έτοιμη στο στόμα, απευθείας copy paste από το Τηλε Άστυ: φταίει μόνο ο πιο φτωχός, ο ξένος, ο κακομοίρης, ο ανταγωνιστής στη μιζέρια. Kill the poor, που'λεγε κι ο γερο Jello.

Για αυτούς, η εξουσία έχει όλες τις δικαιολογίες, οι βουλευτάδες είναι απλά πιόνια των πολυεθνικών και των μασόνων, δεν έχουν πραγματική ισχύ, ή είναι τα λαμόγια, οι καβαντζωμένοι, οι untouchables και, προς θεού, πως να τα βάλουμε μαζί τους; Σωστά. Απάθεια και εμπάθεια, σουρεαλιστικά αδερφωμένες σε μια μισαλλόδοξη και στείρα διαλεκτική -που δεν είναι και διαλεκτική. Αλλά κυρίως, είναι κάτι παραπάνω από γραφική. Είναι βαρετή.

Δεν ψηφίζω Καρατζαφέρη, αλλά σωστά τα λέει. Λέει αλήθειες. Έξω οι ξένοι, η μόνιμη επωδός. Μας παίρνουν τις δουλειές. Μάλιστα. Ποιοι ξένοι όμως; Οι φτωχοί -οι μη έχοντες στον ήλιο μοίρα- ή το ξένο κεφάλαιο -αυτοί που ορίζουν και τη μοίρα των άλλων; Και ποιες δουλειές παίρνουν; Αυτές που αναζητά κι ο απόφοιτος πανεπιστημίου; Γιατί να μην πούμε και για τους άλλους ξένους; Για τα αγγλικά γκέτο του αηδιαστικού φτηνοτουρισμού στη Ρόδο, στην Κρήτη και στην Κέρκυρα. Για τα φτωχομπινεδιάρικα γκρουπ των ταξιδιωτικών πακέτων που έχουν κάνει τα νησιά, μπουρδελοντισκοτέκ. Γιατί δεν μας πειράζουν αυτοί οι ξένοι; Μήπως επειδή μας δίνουν δουλειά, αντί να μας παίρνουν; Πολλά λεφτά, αλήθεια... Όπως και αυτοί που φέρνουν τα μετάλλια, στις ολυμπιακές αθλοπανήγυρεις, τους οποίους αν δεν ελληνοποιούσαμε (για καλόν και αγαθόν σκοπό βεβαίως βεβαίως), θα τους πετούσαμε σε καμιά οικοδομή και ένα μεροκάματο του κώλου, που κυρίως εξασφαλίζει τον κάματο, γιατί τη μέρα όχι και τόσο. Αυτοί δεν είναι ξένοι μάλλον. Έλληνας γεννιέσαι, δεν γίνεσαι, σωστά. Αλλά αν χρειαστεί, γίνεσαι κιόλας. Αλλά και όσοι γεννήθηκαν, δεν εξυπακούεται ότι είναι και απαραίτητα. Χρειάζεται πιστοποιητικό φρονήματος, πλάι σε κείνο της γέννησης.

Η Ελλάδα στους Έλληνες. Μάλιστα. Ποια Ελλάδα ακριβώς; Ποια απ'όλες; Και ποιοι Έλληνες; Ποιοι απ'όλους; Απ'ό,τι διαπιστώνω, κάποιοι έχουν ήδη αποκλειστεί από το σχέδιο και την παλιγγενεσία.. Κάτι περίεργοι σαν και μένα, κάτι ευαίσθητοι, κάτι θολοκουλτουριάρηδες, κάτι γνωστικοί. Όπως και οι σοβαροί ιστορικοί, οι νηφάλιοι επιστήμονες, εκείνοι που αρθρώνουν λόγο κριτικό, εμπεριστατωμένο, ευαίσθητο και υπεύθυνο και όχι φανφαρόνικο, φωνακλάδικο, μισαλλόδοξο, τηλεοπτικό, πασαλειφτικό, χοντροκομμένο, αγενή και αμπλαούμπλικο. Έξω και οι αριστεροί και οι φίλοι τους, ούτε αυτοί είναι Έλληνες, έξω κι οι Συριζαίοι, έξω οι διασαλευτές, έξω οι κουκούλες, έξω οι φιλόξενοι και οι ανοιχτόμυαλοι, έξω οι γκέη, έξω τα Εξάρχεια, έξω τα κωλόπαιδα, έξω οι κακοί μαθητές, έξω οι μαύροι σημαιοφόροι, έξω όσοι ξέρουν πραγματική ιστορία, όσοι την ψάχνουν, όσοι διεκδικούν, όσοι κατεβαίνουν στο δρόμο, όσοι δεν είναι ρουφιάνοι. Τι μας μένει από την αφαίρεση; Μια Ελλάδα της ντροπής, ένα γκέτο αμόρφωτων μπουρτζόβλαχων που ληστεύουν τα ταμεία και κατασπαταλούν στις Μυκόνους το δημόσιο χρήμα, που έχουν ορίσει ως ανέκδοτο τις έννοιες κοινωνικό κράτος, περίθαλψη, ασφάλιση και πουλάνε τη γη στους πάπαρδους. Ένας περιφερόμενος θίασος λοβοτομημένων μπουνταλάδων που ανάγει σε εθνική κουλτούρα το Ρουβά και τη Γιουροβίζιον -λόγω επιτυχίας βεβαίως βεβαίως, δηλαδή κατάταξης- και αγνοεί τις αξίες του ελληνισμού -του όποιου ελληνισμού, του κάθε ελληνισμού, του ελληνισμού κάθε εποχής. Που βαυκαλίζεται με τηλεοπτικούς διαγωνισμούς Μεγάλων Ελλήνων, αλλά αγνοεί στην ουσία και στην επίφαση τον Ιάννη Ξενάκη, το Γιάννη Χρήστου, το Γιάννη Κουνέλλη, το Γιαννούλη Χαλεπά, τον Ανέστη Λογοθέτη, το Μίλτο Σαχτούρη, το Νίκο Καρούζο, το Μανόλη Αναγνωστάκη, τον Κωνσταντίνο Τσικλητήρα, το Νίκο Πουλαντζά, το Δημήτρη Μπάτση, το Νίκο Πλουμπίδη, την Ηλέκτρα Αποστόλου, τη Σωτηρία Βασιλακοπούλου, το Σωτήρη Πέτρουλα, το Δημήτρη Γληνό, το Μανώλη Καλομοίρη, τον Ανδρέα Ροδινό, το Θανάση Σκορδαλό, τον Τάσο Χαλκιά, την Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου, το Γιώργου Μπάτη, το Γιοβάν Τσαούς, το Σπύρο Περιστέρη, τον Κώστα Βίρβο, τον Άκη Πάνου, το Θόδωρο Αγγελόπουλο, το Ροβήρο Μανθούλη, το Δήμο Θέο, τον Παύλο Ζάννα, τον Κωνσταντίνο Κυδωνιάτη, το Δημήτρη Δραγατάκη, το Μενέλαο Παλλάντιο, το Γιώργο Σισιλιάνο, το Γεράσιμο Σκλάβο, το Δημήτρη Πικιώνη, το Γιάννη Κωνσταντινίδη, τον Άρη Κωνσταντινίδη, το Μιλτιάδη Καρύδη, το Γρηγόρη Σεμιτέκολο, το Γιάννη Σπυρόπουλο, το Γιάννη Μόραλη, το Νίκο Χατζηκυριάκο-Γκίκα, τον Ανδρέα Φωκά, τον Παύλο Σιδηρόπουλο, την Έλλη Αλεξίου, τον Ιάκωβο Καμπανέλλη, τον Κωνσταντίνο Καραθεοδωρή και πόσους και πόσους που τώρα δεν θα θυμηθώ να γράψω. Που αγνοεί ή περιφρονεί τους άλλους μεγάλους ποιητές της (ή ακόμα χειρότερα: τους τιμά με κρατικά βραβεία), το Ρίτσο, το Σεφέρη, το Σικελιανό, τον Εμπειρίκο, το Βάρναλη, τον Παλαμά, το Λειβαδίτη, τον Εγγονόπουλο. Καταδικάζει -στην καλύτερη- στη λαϊκάτζα του αγοραίου διασκεδαστηρίου το μεγάλο Μάρκο, τον Τσιτσάνη, το Χατζιδάκι, τη Μπέλλου, στριμώχνοντάς τους ανάμεσα σε Νότηδες, Σότηδες, πότηδες, μπαλέτα, γαμησέτα, αδιαφορώντας για το φως του έργου τους, φως που θα μας έφτανε στον ουρανό, αν εμείς δεν κοιτούσαμε πεισματικά τη λάσπη.

Που είναι όλοι αυτοί στην κουλτούρα του κακού μεταφραστή αρχαίων πασαλειμμάτων Άδωνι, του κάθε υπέρμαχου ψευδοπατριώτη και όσων ανερυθρίαστα τους παραδέχονται ως ιστορικούς και εθνοκύρηκες;
Ποια είναι η κουλτούρα της Ελλάδας -αυτή η δήθεν ανώτερη- αν δεν είναι όλοι αυτοί;
Ο κουτσουρεμένος Ισοκράτης και ο ταλαιπωρημένος Ηρόδοτος, που αν είχαν σάρκα και οστά θα άνοιγαν το κεφάλι σ'όλους αυτούς τους αμόρφωτους που τους καπηλεύονται;
Η γενική και αόριστη αρχαιολατρεία, επιπέδου σλόγκαν του ΕΟΤ, do you like μαμαζέλ the Greece και πλέει μπουζούκι για μένα;
Παράγουμε πολιτισμό σήμερα και υπέρ ποιου μαχόμαστε;
Ή είναι αρκετή η αρχαία γραμματεία και η όποια μακραίωνη παράδοση να μας συντηρεί ως φωστήρες της ανθρωπότητας στον αιώνα τον άπαντα;
Μια παράδοση, βέβαια, που προτιμάμε να μας μεταφέρεται συνθηματικά και οπαδικά από την τηλεόραση, παρά να κάτσουμε να τη μελετήσουμε.

Ο Ίων Δραγούμης υποστήριζε κάποτε πως η πολιτιστική και εμπορική δραστηριότητα και μόνο, ήταν αρκετή για να επιβληθεί ο Μικρασιατικός Ελληνισμός ως δύναμη στο Αιγαίο και στην πλευρά των ανατολικών παραλίων. Έμεινε ως εθνικιστής στην ιστορία. Τώρα κλαίμε τις στρατιωτικές αποτυχίες και τη σφαγή και μας φταίει η Ρεπούση και ο όρος συνωστισμός στο τρομερό εκείνο βιβλίο της Ιστορίας της έκτης Δημοτικού. Όχι ότι με την εθνική μαλακία μας καταστρέψαμε εκεί 3.000 χρόνια ελληνικού πολιτισμού. Όχι ότι εκείνοι που έσφαζαν τους πρόσφυγες στα λιμάνια, είναι οι ίδιοι που σήμερα υπόσχονται εθνικές λύσεις με δάνεια και απίθανες χρεώσεις και όρους. Όχι ότι όσους ήρθαν, εδώ πλέον, πρόσφυγες έφτιαξαν οι ταλαίπωροι τις διάφορες συνοικίες, μόνοι τους και απόμερα από τους άλλους, τους κανονικούς Έλληνες, γιατί εκείνοι τους είχαν βαφτίσει τουρκόσπορους και τις γυναίκες τους παστρικές, δηλαδή πουτάνες -κι αυτό επειδή πλένονταν συχνά... Όχι ότι τα παιδάκια στο σχολείο μαθαίνουν μπούρδες για κρυφά σχολειά και διάφορα τέτοια ξανθοπουλικά μελοδράματα και παπαρρηγοπούλειες παραχαράξεις.

Οι ξένοι μας μαράνανε λοιπόν. Και γιατί να τους πετάξουμε έξω; Γιατί να μην αφήσουμε τουλάχιστον τους εργατικούς εδώ βρε παιδιά; Εγώ, πάλι, θα πρότεινα αν είναι να καθαρίζουμε τον τόπο -μιας και είμαστε πολλοί καθώς λες μίστερ ταρίφα- να ξεκινήσουμε από μερικούς Έλληνες, αυτούς που σου'λεγα πιο πριν και που εσύ δεν τους αγγίζεις. Αν θέλουμε λοιπόν να καθαρίσουμε απο τη βρώμα, ας καθαρίσουμε από τη βρώμα. Βρώμα είναι αυτό που κάθεται πάνω στα πράγματα, κολλάει και τα μολύνει. Και όσο κάθεται, επεκτείνεται και μολύνει τα πάντα.
Η μούργα, τα καθιζήματα που έλεγε και ο πρόεδρος.

ΥΓ. Σόρρυ, όταν γίνομαι εμπαθής και πιάνει ταξική τσίμπλα στο μάτι, ο λόγος αδυνατίζει και ίσως χάνει το χιούμορ του. Και όσο σταράτος κι αν φαίνεται, δεν ξέρω τελικά σε ποια μάτια, σε ποια αυτιά και σε ποιον νου, μπορεί να έχει νόημα και υπόσταση: σε εκείνους που ήδη τα ξέρουν όλα αυτά πάνω κάτω και τα βρίσκουμε (ή τα βρίσκουν κάθε μέρα μπροστά τους) ή σε κείνους που δεν ακούνε κανένα χριστό, και νηφάλιοι μέσα στο νέο παραμύθι της εθνονιρβάνας, ζητάνε να ακούνε μόνο αλήθειες; Αλήθειες από τους ψεύτες, βεβαίως βεβαίως. Με κακούς λύκους, τέρατα και δράκους. Ξένους πάντα, όχι Έλληνες.