για ποια Ελλάδα ρε γαμώτο

Στη θέση 46, στη σειρά κατάταξης με βάση τις ψήφους, ο Θοδωρής Ζαγοράκης. Αμέσως μία μετά, ο Δημήτρης Νανόπουλος, επιστήμονας αστροφυσικός και καθηγητής. Στη θέση 32 ο Ιωάννης Μεταξάς, ο δικτάτωρ, προφανώς για το 'όχι' που είπε στους Ιταλούς και όχι για τα 'όχι' που είπε στους Έλληνες. Στη θέση 62, ο Γεώργιος Παπαδόπουλος, με το γύψο του, πάνω από τον Επίκουρο, τον Αισχύλο και τον Παπαδιαμάντη. Στη θέση 65 και ο Όθων, Έλλην κι αυτός ως γνωστόν, με μεγάλη προσφορά στον ελληνισμό απανταχού της γης, και κυρίως αυτής εδώ της γης, της έρημης γης που ακόμα προσπαθεί να βγάλει άκρη από τα απομεινάρια ενός πολιτισμού στείρας και άγονης αρχαιολατρίας και να βρει μια συνέχεια μέσα στο χρόνο. Στη θέση 83 ο Λάκης Λαζόπουλος, μετά τον Ιουστινιανό και πριν τον Ηρόδοτο. Το στόμα μένει ανοιχτό.

Δεν βλέπω πουθενά το όνομα του Ιάννη Ξενάκη, του Γιάννη Χρήστου, του Γιάννη Κουνέλλη, του Γιαννούλη Χαλεπά, του Ανέστη Λογοθέτη, του Μίλτου Σαχτούρη, του Νίκου Καρούζου, του Μανόλη Αναγνωστάκη, του Βασίλη Χατζηπαναγή, του Σπύρου Λούη, του Κωνσταντίνου Τσικλητήρα, του Νίκου Πουλαντζά, του Δημήτρη Μπάτση, του Νίκου Πλουμπίδη, της Ηλέκτρας Αποστόλου, της Σωτηρίας Βασιλακοπούλου, του Σωτήρη Πέτρουλα, του Δημήτρη Γληνού, του Μανώλη Καλομοίρη, του Ανδρέα Ροδινού, του Τάσου Χαλκιά, της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου, του Γιώργου Μπάτη, του Σπύρου Περιστέρη, του Κώστα Βίρβου, του Άκη Πάνου. Κι άλλα πολλά ονόματα δεν βλέπω. Ίσως γιατί ποτέ εγώ δεν ψήφισα, όπως και κάποιοι (παρ)όμοιοί μου. Ίσως γιατί όλοι αυτοί δεν είναι Έλληνες. Ίσως γιατί ανήκουν σε άλλη Ελλάδα. Και σίγουρα όχι σ'εκείνη που "εκπολίτισε" (sic) τους "βάρβαρους" Πέρσες, με ηγέτη τον Αλέξανδρο. Σίγουρα όχι σε εκείνη που δεν δίκασε ποτέ τους προδότες και τους δοσίλογους του δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου -πλην νικητές του εμφύλιου σπαραγμού. Σίγουρα όχι σε εκείνη που μας παρουσιάζει ως comme-il-faut κονφερασιέ ο σπουδαιότερος πράκτορας του αμερικανικού ιμπεριαλισμού των τελευταίων είκοσι χρόνων, που ακόμα ψάχνει μέσα στους φακέλους του να βρει κι άλλο αίμα "αθώων" (sic) θυμάτων των "τρομοκρατικών" (sic sic sic sic) οργανώσεων. Σίγουρα, πάντως, όχι σε εκείνη που αντιστέκεται, εκείνη που επιμένει, που ξέρει που πατά και που πηγαίνει.

Μεγαλύτερος όλων ο Αλέξανδρος. Ας αρχίσει λοιπόν το πάρτυ. Ή, καλύτερα, ας συνεχίσει. Αυτό το μόνιμο πάρτυ, το συνεχές trance, η αδιάκοπη νεοελληνική μας νιρβάνα. Πάμε ΠΑΟΚια, όλοι απόψε στο Λευκό Πύργο. Ντου και ξύλο, με παλμό. Για την Ελλάδα ρε γαμώτο.