Respect

Τι άλλο να θέλει ένα γκρουπ στο ξεκίνημά του, όταν έχει το respect του Μάκη Μηλάτου, ενός από τους λίγους (μετρημένους στα δάχτυλα του ενός χεριού) πραγματικούς μουσικοκριτικούς στην Ελλάδα; Εμείς θεωρούμε τιμή μας και μόνο που έγραψε για τη δουλειά μας, ενώ η χαρά γίνεται διπλή απ'τη στιγμή που το CD μας καταχωρήθηκε στις προτάσεις που αξίζουν τον κόπο. Ιδού λοιπόν η κριτική του, που δημοσιεύτηκε στην Athens Voice (23-29 Νοεμβρίου 2006):

"Οι Night On Earth με το άλμπουμ "Stage/Radio" ρισκάρουν με μια μουσική περιπέτεια, ένα τολμηρό ντεμπούτο (διπλό cd με 8 συνολικά 15λεπτες συνθέσεις) με αίσιο τέλος. Ταξιδεύουν ως το trip hop των Portishead, χάνονται μέσα στο progressive της δεκαετίας του '70, αγγίζουν τις πιανιστικές μελωδίες του Χατζιδάκι, τις πειραματικές αναζητήσεις του Zappa, την τζαζ του Coltrane, τους ήχους του Γιάννη Χρήστου και δημιουργούν αυτό που οι ίδιοι χαρακτηρίζουν: "This is not a soundtrack. This is the film". Αξίζει να το δεις..."

Οοο-Οοο-Όμορφη Θεσσαλονίκη

Από που ν'αρχίσουμε και που να τελειώσουμε;... Λείψαμε αρκετές μέρες από τα οικεία εδάφη της Αθήνας, ας πούμε μια βδομάδα, και έγιναν πολλά. Live κάναμε, live ακυρώσαμε, ταινίες είδαμε, κριτικές μας έγραψαν, συνεντεύξεις, χαϊλίκια, τι να πρωτοπούμε... Επειδή όμως δεν είμαστε λιγότερο ματαιοδόξοι από τον μέσο αρτίστα, κρατάμε καλό λογαριασμό (και αρχείο) των όσων λέγονται -και γράφονται- για το ψώνιο μας. Έχουμε και λέμε: κριτικές για το CDακι μας που δημοσιεύτηκαν σε Athens Voice και Καλειδοσκόπιο, καθώς και αναφορές σε άλλα έντυπα, ακολουθούν σε επόμενο ξεχωριστό post. Σ'αυτό το post, θα σας πούμε ότι περάσαμε πολύ ωραία στη Θεσσαλονίκη μαζί με την τρομερή παρέα του ΡΟΖ, το οποίο δυστυχώς δεν έσκισε στα βραβεία. Έσκισε όμως στις εντυπώσεις. Ήταν πολύ συγκινητικό να σταματάνε διάφοροι τον Αλέξανδρο συνέχεια μέσα στους χώρους του Φεστιβάλ για να του μεταφέρουν το πόσο συγκινήθηκαν και τους άγγιξε η ταινία. Όσο για την παρωδία των κρατικών βραβείων (αλλά και εν μέρει και αυτών του διεθνούς) και την αδικία σχετικά με το ΡΟΖ, παραπέμπουμε στα άρθρα των εφημερίδων Ελευθεροτυπία (κείμενο Βένας Γεωργακοπούλου) και Τα Νέα (κείμενο Κάγιου και κείμενο Δανίκα). Δεν ανησυχούμε ιδιαίτερα βέβαια, γιατί το ΡΟΖ θα βρει το δρόμο που του πρέπει κι αυτό το φροντίζουν πάντα οι υπόγειες διαδρομές που μας κάνουν και συναντιόμαστε -όταν αξίζει πραγματικά τον κόπο μια προσπάθεια. Η ευαισθησία της ταινίας και του δημιουργού της ξεχειλίζει και σίγουρα δεν μπορεί να χωρέσει στα "μοιράσματα" και στα "κανονίσματα" που κάποιοι χωμένοι σε γραφεία έχουν ονομάσει "ελληνικό κινηματογράφο".
Ένα δεύτερο μπράβο στον Αλέξανδρο, αλλά και στη Μαιρούλα και την Ειρήνη που (ως Mary & The Boy) έπαιξαν σούπερ στη βραδιά των κρατικών βραβείων και άντεξαν (όλη εκείνη τη μέρα) την ηλιθιότητα και την ανευθυνότητα των "υπευθύνων" του Μεγάρου Μουσικής. Είμαστε περήφανοι που τους είδαμε και τους ακούσαμε εκεί μέσα, αν και κάποιοι προσπαθούσαν για το αντίθετο.
Όπως επίσης, είμαστε περήφανοι και χαρούμενοι που μοιραστήκαμε τη σκηνή μαζί τους σε ένα από τα καλύτερά τους live, όπου πλάκα-πλάκα έπαιξαν 23 κομμάτια!!!!! Επίσημο review για το live αυτό μπορείτε να βρείτε εδώ, αλλά και εδώ, όπως επίσης και σε πολλά σαλονικιότικα blogs (τι διάολο, όλοι γράφουν εκεί πάνω;...).
Η βαβούρα πολλή μέσα στο Residents, η σκηνή στριμόκωλη, αλλά το κλίμα ηλεκτρισμένο (με την καλή έννοια που λένε). Κοινό που ήθελε πραγματικά να δει τα γκρουπ και να τ'ακούσει, χωρίς να τους ζητάει να αποδείξουν κάτι -κι αυτό ιδιαίτερα για την περίπτωση των Mary έχει μεγάλη σημασία, μετά από όλα αυτά που τους έχουν σύρει διάφοροι καλοθελητές. Εμείς σε ακουστική κατάσταση, με Λαγό σε jazz παράκρουση (πρώτη φορά πάτησε Θεσσαλονίκη το παιδί!), Κλείτο σε δημιουργικό παροξυσμό, Κωστή σε commando mood (θα αλώσουμε την πόλη...) και Σοφία με κουκλίστικη εμφάνιση και τσαμπουκά λοκατζή (πάλι με την καλή έννοια). Τι άλλο να πούμε εμείς; Απλά περάσαμε σούπερ και δεν ξεχνάμε βέβαια δείπνο συντελεστών ΡΟΖ τελευταία μέρα, όπου μετά από πολύ φαγητό και κρασί, η παρέα προσέφερε στους μαγαζάτορες μια πλούσια αναδρομή στο καλό ελληνικό και ξένο τραγούδι!...
ΥΓ.Το live στη Ξάνθη ακυρώθηκε (κυρίως για λόγους υγείας), με την υπόσχεση όμως εκ μέρους μας πως θα ανέβουμε σύντομα, πραγματοποιώντας και μια μίνι βόρεια περιοδεία!

επίθεση στο βορρά!

Επιτέλους ερχόμαστε και προς τα πάνω (καιρός δεν ήταν;)! Πρώτα, συντονιζόμαστε στους 95 μεγάκυκλους στα FM γύρω από τις Σέρρες, όπου εκπέμπει ο δραστήριος Ρόδον FM. Τη Δευτέρα (20 του μήνα), ο Μιχάλης Εμμανουηλίδης φιλοξενεί στην εκπομπή του (21.00-23.00) την πρώτη μεγάλου μήκους ραδιοφωνική συνέντευξή μας. Εμείς όμως θα είμαστε ήδη Θεσσαλονίκη, θα βλέπουμε ταινίες και θα προβάρουμε, καθώς την Τρίτη παίζουμε 'ιν ε σάιλεντ γουέι' στο περήφανο Residents (και ευχαριστούμε κι από δω την ψυχή του μαγαζιού, Γιώργο Χριστιανάκη) μαζί με τους αγαπημένους Mary & The Boy -καιρός ήταν και γι αυτούς, πρώτο live στη Θεσσαλονίκη (κόλαση!). Τετάρτη και Πέμπτη δεν έχουμε μάτια παρά μόνο για το 'Ροζ' του Αλέξανδρου (ελπίζουμε του Χρυσού Αλέξανδρου). Περισσότερες πληροφορίες σχετικά με την ταινία, μπορείτε να βρείτε και στο site του φεστιβάλ, δηλαδή εδώκι εδώ. Το Σάββατο που ακολουθεί (25 του μήνα) θα παίξουμε (χάρη στο Μικελάντζελο και την παρέα του) στις Καπναποθήκες 'Π' στην Ξάνθη, πάλι 'ιν ε σάιλεντ γουέι' και πάλι με τους Mary & The Boy. Επιστρέφουμε Θεσσαλονίκη για τα βραβεία και καθόμαστε πρώτη πρώτη σειρά (πλάι στον υπουργό) για να απολαύσουμε Mary & The Boy στην τελετή λήξης (πλάι και σε άλλα ελληνικά group) και βραβεία στα χέρια του Αλέξανδρου. Επιστρέφουμε Αθήνα και ωπ! πάλι λάιβ, την Πέμπτη 30 του μήνα, στον cult Δίαυλο στο Κουκάκι. Αν μπερδευτήκατε, τσεκάρετε το σάιτ μας: τρία ντάμπλγιου τελεία μαησπέης τελεία κομ σλας ναϊτονέρθ!

songs to die for

ζήτω οι λίστες!
μερικά τραγουδια για τραγουδιστές και μη που με συγκινούν ιδιαιτέρως.ελπίζω και κανέναν άλλο εκει έξω...
οι προτασεις για ανάπτυξη της λίστας ειναι καλοδεχούμενες

eyes that last I saw in tears - Jani Christou (ποίημα του T.S. Eliot,mezzo soprano:Alice Gabbai)
Ρόζα Ροζαλία - Λιλλιπούπολη (ο καλύτερος δίσκος του κόσμου)
gloomy sunday - Billie Holiday (Reszo Seress)
llorando - Rebecca Del Rio (Roy Orbison)
sophisticated lady- Sarah Vaughan (Parish/Ellington/Mills)
nature boy-Nat King Cole (Eden Ahbez)
grace - Jeff Buckley
travel - the gathering
think - Aretha Franklin
pluto- Bjork
Alice - Cocteau Twins
ano de amor - Luz Casal

Όλα Ροζ!

Τα λέμε απλά, σαν δελτίο τύπου: το ΡΟΖ είναι η δεύτερη ταινία του αγαπημένου μας φίλου Αλέξανδρου Βούλγαρη. Συμμετέχει φέτος στο 47ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και έχει επιλεγεί και για το διεθνές διαγωνιστικό. Οι προβολές της θα γίνουν την Τετάρτη 22 Νοεμβρίου, στις 22.30, στο Ολύμπιον, και την Πέμπτη 23 Νοεμβρίου, στις 18.45, στην αίθουσα Τόνια Μαρκετάκη (προβλήτα). Εν είδει εορταστικού event, οι Mary & The Boy και οι αφεντιές μας, θα παίξουν ζωντανά (και τσάμπα!) στο πάντα αγαπημένο Residents της Θεσσαλονίκης (Στρατηγού Καλλάρη 4) την Τρίτη 21 Νοεμβρίου, γύρω στις 21.00.
Τα λέμε φορτισμένα, γιατί είμαστε proud to be part of the subject: θα είμαστε εκεί για την υπέροχη ταινία του Αλέξανδρου, για να τη στηρίξουμε, για να γεμίσουμε τη Θεσσαλονίκη Ροζ, για να αναστατώσουμε το σύμπαν (όσο μπορούμε), για το ροκ, για τις παλιές καλές αναμνήσεις, για την Ελλάδα ρε γαμώτο. Επισκεφθείτε το site:

η Otenet μας αγαπάει (πιο πολύ από τον Χατζηγιάννη)!

Δεν είναι η πρώτη φορά που διαβάζουμε όμορφα λόγια για μας στο portal της Otenet. Συνήθως αφορούν τις ανακοινώσεις των ζωντανών μας εμφανίσεων και ξεπερνούν μια απλή δημοσίευση του δελτίου τύπου. Τους ευχαριστούμε ούτως ή άλλως. Χωρίς όμως να γνωρίζουμε ότι το συγκεκριμένο portal δημοσιεύει και κριτικές δίσκων ή να γνωρίζουμε κάποιον από τους συντάκτες του, ούτε καν να έχουμε στείλει (εν είδει promotion) το CDάκι μας, διαπιστώσαμε πως έχει κάνει σε αυτό μία πολύ συγκινητική κρίτικη (ω ναι, είμεθα και λίγο ματαιόδοξοι βρε αδερφέ...). Αν έμπαινε ζήτημα ανταλλακτικής αξίας των καλών λόγων και πράξεων, θα ζητούσαμε -και μόνο- φτηνότερες χρεώσεις στα κινητά μας από την otenet. pleeeeeeease!...
Ιδού η κριτική (και για τους άπιστους εδώ), αξιολογημένη με 4 στα 5:

"Πρέπει να σταματήσουμε να παραπονιόμαστε. Πρέπει να βάλουμε αυτή τη συνηθισμένη μίζερη ατάκα ότι και καλά στην Ελλάδα δεν συμβαίνει τίποτα στην άκρη και να αρχίσουμε να αναγνωρίζουμε το ταλέντο όπου το βρίσκουμε, απορρίπτοντας τις ετοιμοπαράδοτες μετριότητες. Όσοι λοιπόν διατείνονται ότι δεν υπάρχει ποιοτικό ελληνικό rock, το μόνο που έχουν να κάνουν είναι να ακούσουν το ντεμπούτο album των Night On Earth. Χωρίς πολλούς πλεονασμούς, χωρίς κουραστικές επαναλήψεις και με μια βαλίτσα γεμάτη έμπνευση και πάθος για τη μουσική, το οκταμελές group κυκλοφόρησε επιτέλους τον πρώτο του δίσκο από την εταιρεία Οutlandish. To album σου δίνει έντονα την αίσθηση του αυτοσχεδιασμού, το οποίο άλλωστε δεν είναι καθόλου τυχαίο, καθώς η πολύ καλή φήμη που έχει αποκτήσει μέχρι σήμερα το σχήμα οφείλεται κυρίως στα live του. Οι Night On Earth ακροβατούν ανάμεσα στον πειραματισμό, την jazz και το rock, αναπτύσσοντας συνθέσεις με ροή, δομή και ατμόσφαιρα. Οι κριτικές που έχουν λάβει ήδη είναι διθυραμβικές και σίγουρα αυτό είναι μόνο η αρχή. Μην παραλείψετε να παρακολουθήσετε το ανερχόμενο αυτό συγκρότημα από το ξεκίνημα της καριέρας του".

νυχτερινό playlist #01

και για να περάσει η ώρα, δίνω ένα πρόχειρο playlist των μουσικών που άκουσα σήμερα, με συνοπτικά ηλίθια σχόλια. έτσι, για να αρχίσουμε και αυτό το παιχνίδι. ιν νόου παρτίκιουλαρ όρντερ λοιπόν:

Keith Jarrett - Tokyo Concert (από το 6πλο Sun Bear Concerts)
απλά μαγευτικό, για τους fans εννοείται. όλα τα λεφτά το encore κομμάτι (όχι μόνο για τους fans)

Stuart A. Staples - Leaving Songs
απλά το κατέβασα από απορία και ήθελα να το ακούσω. θα μπορούσε να υπογράφεται και ως Tindersticks. ό,τι κι αν σημαίνει αυτό.

Moondog - Moondog
περίεργο, αλλά ευφυές. δεν έχω ακόμα αποφασίσει αν μου αρέσει. απαιτεί ακροάσεις. μάλλον θα κατεβάσω κι άλλα.

Cut Chemist - The Audiences Listening
superb. μπορεί από τον μάγο να περιμένει κανείς περισσότερα, αλλά υπάρχουν εδώ killer tracks. με γυρίζει στη χρυσή εποχή του big beat.

Christina Aguilera - Back To Basics
το ακούμε εδώ λόγω Σοφίας. ήθελε να το έχει. χαλάλι της. αξίζει τον κόπο. σούπερ χιτς με παραγωγάρα και τρελό φανκ. λες και της έχει γράψει ο Prince τον δίσκο. το δεύτερο CD ακόμα καλύτερο.

Medeski Scofield Martin & Wood - Out Louder
θαρρώ πως είναι πολύ καινούριο. μαζί με Scofield. μία φορά πρόλαβα να το ακούσω. super funk. μεγάλες στιγμές.

Jason Moran - Same Mother
αγαπημένος πιανίστας ναι. αυτό όμως κάπως με ξένισε. αρκετά fusion για τα γούστα μου ίσως. δεν ξέρω. έχω κολλήσει με ένα παλιότερο CD του, το 'Facing Left' στη Blue Note. απίστευτη δισκάρα!

Johnny Cash - Live At Folsom Prison
σπέρνει. απίστευτη ενέργεια.

Johnny Cash - American IV: The Man Comes Around
σπέρνει. απίστευτη ωριμότητα.

Wayne Shorter Quartet Live
επειδή πήγα Θεσσαλονίκη και τον απόλαυσα. βλέπω βιντεάκι από παλιότερο live με το ίδιο κουαρτέτο. Danilo Perez, John Patitucci, Brian Blade. μία λέξη: ομάδα.

Ο (μονίμως) υπερβάλλων Ζήλος

Στο τεύχος 338 του περιοδικού Αθηνόραμα, ο έγκυρος μουσικοκριτικός Αργύρης Ζήλος αφιέρωσε λίγες γραμμές και 3 αστεράκια (στην κλίμακα των 5) για το CD των Night On Earth. Ιδού το πλήρες κείμενό του:

"Απογαλακτισμένο απ'την αυτοσχέδια κραιπάλη των Paracroussis, θα έλεγες ότι το 8μελές σχήμα (πιάνο, κιθάρα, μπάσο, σαξόφωνο, φλάουτο, βιολί, ντραμς, φωνή) νιώθει πιότερη ζέση με τους ρομαντικούς συνειρμούς των πλήκτρων απ'ό,τι εκεί έξω στη μεταφορμαλιστική αρένα - που όμως δεν τη σκιάζεται κιόλας: ακούστε το φυγόκεντρο 2ο cd".

Στα comments αυτού του post μπορείτε να διαβάσετε και τις αντιδράσεις μελών του γκρουπ (ολόκληρος Ζήλος είναι αυτός!).

avopolis για γούρι!

Θα ξεκινήσουμε το blog μας με την πρώτη κριτική που πήρε το debut CD μας από τον Χάρη Συμβουλίδη στο avopolis.gr, η οποία ΝΑΙ ήταν πολύ καλή και τη δημοσιεύουμε για γούρι!!! Η βαθμολογία του ήταν "καθαρά" 4 αστεράκια στα 5 (που αντιστοιχεί στο "απαραίτητο", λίγο δηλαδή πριν το "αριστούργημα" στα 4 1/2 και το "κλασικό" στα 5) και για όσους δεν πιστεύουν, να πάνε εδώ. Ιδού λοιπόν το κείμενο:

"Τα τελευταία ένα-δύο χρόνια έχουν ακουστεί αρκετά διθυραμβικά σχόλια για νέες αγγλόφωνες ελληνικές pop/rock μπάντες, τα περισσότερα από τα οποία αποκαλύπτουν περισσότερα για το τι θα ήθελαν να υπάρχει στην Ελλάδα αυτοί που τα γράφουν και τα λένε, παρά έχουν σχέση με την αληθινή αξία των καλλιτεχνών στους οποίους αναφέρονται. Μία από τις λίγες περιπτώσεις που κατά τη γνώμη μου αξίζει κάθε λέξη αυτού του εγχώριου εναλλακτικού hype είναι οι οκταμελείς Night On Earth, πράγμα το οποίο πιστοποιείται και εδώ, στο ντεμπούτο τους στη δισκογραφία, που στέκεται στο ύψος όσων προσδοκιών είχαν καλλιεργήσει οι ως τώρα ζωντανές τους εμφανίσεις.

Αν και ξεκίνημα, το Night On Earth δεν ακολουθεί καμία από τις συμβάσεις που συνήθως «επιβάλλονται» στα ντεμπούτο albums της ελληνικής pop/rock σκηνής. Το cd είναι διπλό, περιέχοντας σχεδόν δύο ώρες μουσικής, ο στίχος είναι αποκλειστικά αγγλόφωνος και ο ήχος τους, όπως ξέρουν καλά όσοι τους έχουν δει live, αρνείται πεισματικά να καταταχθεί σε κάποια κατηγορία, αρεσκόμενος αντιθέτως, σαν κατεργάρικο πιτσιρίκι, να πηδάει από τη μια «ταμπέλα» στην άλλη, δημιουργώντας ένα κολλάζ jazz, rock και μουσικής για soundtracks, όπου οι πιανιστικοί αυτοσχεδιασμοί του Keith Jarrett συναντούν την avant-garde αισθητική του John Zorn, τους Yes, ακόμα και τους Portishead. Σε χέρια λιγότερων ταλαντούχων ανθρώπων το παραπάνω παζλ θα μπορούσε εύκολα να καταλήξει σε ένα μεγαλοπρεπέστατο ναυάγιο, στην περίπτωση όμως των Night On Earth οδηγεί αντιθέτως σε κάτι το ξεχωριστό.

Το πρώτο cd (Stage) περιέχει τέσσερεις συνθέσεις ζωντανά ηχογραφημένες στο Μικρό Μουσικό Θέατρο τον Δεκέμβριο του 2005, κατορθώνοντας να μεταφέρει μια πολύ αντιπροσωπευτική εικόνα της live ενεργητικότητας της μπάντας. Πρωταγωνιστεί το σπαραχτικό δεκαπεντάλεπτο “Hotel”, μια σπειροειδής κατάβαση στα τρίσβαθα της ανθρώπινης απελπισίας, με την ερμηνεύτρια Σοφία να δίνει μια πολύ συγκινητική ερμηνεία, φέρνοντας κατά νου τη Beth Gibbons. Δίπλα του στέκεται το εντυπωσιακό οργανικό “Roomcloser”, μια πολυεπίπεδη, λυρική σύνθεση, ικανή να φέρει δάκρυα στα μάτια χωρίς να χρειαστεί να ακουστεί ούτε καν μια λέξη. Αξιόλογα όμως είναι και το “Little Night Music”, που μπορεί να χάνεται λίγο στον κόσμο του, αλλά διορθώνει τις εντυπώσεις καταλήγοντας σε ένα δυναμικότατο κρεσέντο, καθώς και το “Tango De La Lluvia”, βασισμένο σε θέμα από ένα κομψό tango του μεγάλου συνθέτη Astor Piazzolla. Το δεύτερο cd (Radio) βρίσκει τους Night On Earth στο στούντιο, κυριαρχούμενους από ένα ιδιαίτερα πειραματικό και ταξιδιάρικο πνεύμα, που τους ωθεί σε avant-garde μονοπάτια, τα οποία εκφράζουν με οργανικούς κατά το μεγαλύτερο μέρος αυτοσχεδιασμούς. Καλύτερη στιγμή εδώ είναι το “Latitudinarian”, στις άλλες όμως περιπτώσεις η διάρκεια των συνθέσεων και ο χαρακτήρας τους καθιστούν το όλο εγχείρημα συχνά-πυκνά δυσπροσπέλαστο, χωρίς αυτό να σημαίνει βέβαια ότι στερείται και ενδιαφέροντος. Κατά την άποψή μου πάντως στιγμές όπως το “Triphope” ή το “Improviolation” θα κέρδιζαν περισσότερο σε αιχμή αν ήταν πιο συμμαζεμένες χρονικά.

Το τελικό αποτέλεσμα είναι μια ασυμβίβαστη και ιδιαίτερη τραγουδοποιία, η οποία αναβλύζει σαν καθάρια πηγή προς όποια ηχητική κατεύθυνση επιλέξει, εκφράζοντας με νότες μια παλέτα συναισθηματικών εντάσεων, που τοποθετούνται σε έναν καθαρά αρτίστικο και ελευθεριακό καμβά. Οι Night On Earth ανθίζουν βέβαια υπό συγκεκριμένες συνθήκες, καθώς η μουσική τους δεν είναι συμβατή ούτε με όλες τις ώρες της ημέρας, ούτε με όλες τις διαθέσεις. Αν όμως πετύχετε την κατάλληλη χημεία είναι η γνώμη μου πως θα πραγματοποιήσετε επαφή με ένα group που δείχνει να έχει δυνατότητες ώστε να αφήσει εποχή στον χώρο όπου διάλεξε να κινηθεί".

κάθε αρχή και δύσκολη...

Σας καλοσωρίζουμε στο blog των Night On Earth. Αυτός είναι ο χώρος που θα 'ανεβάζουμε' τις σκέψεις μας, τις γκρίνιες μας, ανακοινώσεις για τις live εμφανίσεις μας, κριτική των live εμφανίσεων, δημοσιεύσεις και κείμενα που μας αφορούν. Ελπίζουμε (όλα αυτά) να αφορούν κι εσάς...