σκέψεις πάνω σε λόγια

Τίποτα παραπάνω από κάποιες αυτόματες σκέψεις πάνω σε σκόρπια λόγια που διάβασα σε εφημερίδες της προηγούμενης εβδομάδας. (Πάντα καθυστερημένα...)

"Με το ντοκιμαντέρ του Μάρτιν Σκορσέζε για τους Rolling Stones αρχίζει το Φεστιβάλ του Βερολίνου" (Ελευθεροτυπία, 03/02).
Κουράστηκα να βλέπω γέρους (πιο κομψό: βετεράνους) και κατάκοπους της μουσικής να αποτελούν τα "νέα" της μουσικής και της τέχνης. Δυστυχώς οι ρυτίδες των Stones είναι ένα θέαμα που σε θλίβει, αν και περισσότερο με θλίβει όταν νιώθω ότι τέτοιες "ρυτίδες" έχουν και κάποιοι συνομήλικοί μου. Οκ με τα sixties και τις χρυσές γενιές και γενιάδες. Δεν πάμε λίγο παραπέρα;

"Μας έβαλαν σ'αυτή την κατηγορία, γιατί υπάρχει ένας σίριαλ κίλερ και κανιβαλισμός. Αλλά ο συνδυασμός με γέμισε ελπίδα πως στο Χόλιγουντ υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που είναι έτοιμοι να δοκιμάσουν καινούρια πράματα".
[...] -Πως βλέπετε την απεργία των σεναριογράφων και τον αντίκτυπό της στις Χρυσές Σφαίρες και ίσως στην απονομή των Όσκαρ;
"Δεν ήμουν εκεί αυτές τις μέρες και δεν ξέρω τι ακριβώς συνέβη. Αλλά πιστεύω πως μια σύγκρουση δεν πρέπει να έχει αντίκτυπο στις ταινίες και στο πώς ο κόσμος τις βλέπει. Είναι πάντως ένα σημαντικό, θλιβερό γεγονός, το ότι πολλές ταινίες δεν θα μπορέσουν να γυριστούν, γι'αυτό και πρέπει σύντομα να λυθεί". (συνέντευξη του Τιμ Μπάρτον, Ελευθεροτυπία 03/02).
Για την ταμπακέρα ούτε λόγος. Αφού πλέξει το εγκώμιο του "ανοιχτόμυαλου Χόλιγουντ" στην αρχή, ο Τιμ βλέπει καθαρά και ξάστερα προς τη μεριά του box office. Το θέμα είναι να μη σταματήσει επ'ουδενί η ροή των κερδών. Θα είναι ένα "θλιβερό γεγονός". Και σιγά μην απαντήσει ευθέως στην ερώτηση. Ούτε καν να αναγνωρίσει ότι οι μόνοι ίσως παγκοσμίως που υψώνουν -αυτή τη στιγμή- αγωνιστικό ανάστημα στο χώρο της κινηματογραφικής μπίζνας και κουλτούρας είναι οι εργαζόμενοι στο Χόλιγουντ (οι σεναριογράφοι, που ήδη τίναξαν την απονομή των Χρυσών Σφαιρών στον αέρα). Αλλά για τον Μπάρτον, το "ανοιχτό Χόλιγουντ" είναι προφανώς οι παραγωγοί. Και -δη- οι παραγωγοί του...

"Η μουσική στις μέρες μας μοιάζει περισσότερο με επίπλωση. Οι άνθρωποι τρέχουν με τα i-pod στα αφτιά τους, έχουν χιλιάδες τραγούδια στη δισκοθήκη τους, τα οποία ακούν για 30 δευτερόλεπτα και μετά πάνε στο επόμενο". (συνέντευξη της Ούτε Λέμπερ, Ελευθεροτυπία 03/02).
Καμία σκέψη. Απλώς σκεπτικισμός. Μήπως στο μέλλον μειωθεί και αυτό το περιθώριο των "30 δευτερολέπτων". Σταματάω προσωρινά το downloading. Έχω ήδη πολλά ν'ακούσω.

"Ήμουν τριών χρονών κι έξω από μένα έκανε μεταπολίτευση. Καβαλούσα στο χολ ένα ψεύτικο αλογάκι κι άκουγα τη φωνή της μάνας μου από την κουζίνα να σιγοτραγουδάει μαζί με το ραδιοφωνάκι: "Θέλει νεκροί χιλιάδες να'ναι στους τροχούς, θέλει κι οι ζωντανοί να δίνουν το αίμα τους". Μέσα μου σκέφτηκα: "Ποια είναι αυτή η Ζωντανίνα;" και για πολύ καιρό φανταζόμουν μια θεόρατη γυναίκα γεμάτη από ζωή να διατάζει τους νεκρούς να δώσουν το αίμα τους για κείνην". (Φοίβος Δεληβοριάς, Ποντίκι Art 31/01).
Δεν υπάρχει περίπτωση, νομίζω, να έχεις μεγαλώσει σε αντίστοιχο οικογενειακό περιβάλλον και να μην έχεις κάνει την ίδια σκέψη -να μην έχεις, δηλαδή, δημιουργήσει με τη φαντασία σου το τρομερό τέρας της Ζωντανίνας που τρώει το αίμα των (ήδη) νεκρών. Πολύ splatter τραγούδι αλήθεια. Λίγο 'μοβόρικο για μικρά παιδιά...

"Με δάκρυ έτοιμο να κυλήσει από τα βουρκωμένα μάτια του ο Τέρενς Κουίκ στο άκουσμα της θλιβερής είδησης περί "κοίμησης" του αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου, ανάμεσα στα άλλα πονεμένα δήλωσε και την αδυναμία του να σβήσει από το κινητό του το τηλέφωνο του Χριστόδουλου". (Ποντίκι Art 31/01).
Ενδιαφέρον. Άραγε η εταιρεία κινητής τηλεφωνίας με την οποία έχει σύμβαση ο Τέρενς, καλύπτει και δίκτυο στον άλλο κόσμο; Βρε λες;

"Μέχρι σήμερα στην καμένη Αρχαία Ολυμπία δεν έχει φυτευτεί ούτε ένα φυλλαράκι! Υποτίθεται ότι θα είχε ολοκληρωθεί η δενδροφύτευση για να μη γίνουμε ρεζίλι όταν σε δύο μόλις μήνες, στις 24 Μαρτίου, θα φιλοξενήσουμε την τελετή αφής της Ολυμπιακής Φλόγας για τους Αγώνες του Πεκίνου. Και τώρα; Έρχονται οι Κινέζοι! Η ελληνική απραξία οδήγησε 2.000 Κινέζους να δηλώσουν ότι προτίθενται να βοηθήσουν ως εθελοντές στις φυτεύσεις των πρώτων 30.000 δένδρων προκειμένου να αποκτήσει η Ολυμπία το πράσινο που χρειάζεται. Πανικοβλήθηκαν οι άνθρωποι..." (Ποντίκι Art 31/01).
"Αχ Ελλάδα σ'αγαπώ και βαθιά σ'ευχαριστώ, γιατί μ'έμαθες και ξέρω να πεθαίνω όπου πατώ και να μη σε υποφέρω"...

"Την Ασκληπιού δεν μπορείς να την περπατήσεις. Έχει μπάζα, σκουπίδια, αυτοκίνητα, μηχανάκια, σπασμένα καγκελάκια, αλλά οι Αθηναίοι είναι ευχαριστημένοι με τις 15 αθλητικές εφημερίδες στα περίπτερα. Το χειρότερο λοιπόν δεν είναι ότι μας περνάνε για μαλάκες, το χειρότερο είναι ότι είμαστε μαλάκες". (Γεράσιμος Γεννατάς, Lifo 31/01-06/02).
"Η Αθήνα είναι η πόλη μου. Θυμάμαι, όταν ήμουν μαθητής, μοσχοβολούσε. Περπατούσες ανάμεσα σε γαζίες, γιασεμιά και κλήματα. Είχες την ευχαρίστηση να κάνεις υπέροχες βόλτες. [...] Εξεγείρομαι, γιατί μια πόλη μου δόθηκε και μένα και την κάνανε μπουρδέλο". (Περικλής Κοροβέσης, Lifo 31/01-06/02).
"- Είναι κακό να μην αγαπάς τον τόπο που μεγάλωσες;" (απο ταινία)
Ναι ρε γαμώτο, είναι κακό. Και είναι ακόμα πιο δύσκολο και στενάχωρο να ψάχνεις λόγους για να αγαπήσεις κάτι με το ζόρι. Και αυτό ολοένα και να σε διώχνει.

"Πολεμώντας τη χούντα, δεν κατάλαβα ποτέ χούντα. Ζούσα με το δικό μου τρόπο ζωής και δεν επέτρεπα σε κανέναν να μου επιβάλει τίποτα". (Περικλής Κοροβέσης, Lifo 31/01-06/02).
Να αλλάζεις το σκηνικό. Να ζεις το δικό σου παραμύθι. Ίσως και να είναι μάταιο. Αλλά σίγουρα κυλά αλλιώς ο χρόνος. (και εκεί είναι που μου έρχεται και ο Μπόρχες: "γράφω για μένα, για τους φίλους μου και για ν'απαλύνω το χρόνο που περνάει"...)

Καληνύχτα.