ημερολόγιο μόνιμων διακοπών

Όταν κάποιοι bloggers (μετρημένοι στα δάχτυλα της μισής μου παλάμης) παραβαίνουν τον (εδώ) νόμο και προκαλούν τα δημόσια ήθη, τίθεται θέμα για επαναπροσαρμογή της νομοθεσίας περί blogging.
Όταν κάποιοι χρήστες του YouTube (μετρημένοι στα δάχτυλα της υπόλοιπης μισής) παραβαίνουν τον (εκεί) νόμο και προκαλούν τα δημόσια ήθη, επιβάλλεται απαγόρευση ολόκληρης της υπηρεσίας που προσφέρει το YouTube.

Πονάει πόδι, κόψει κεφάλι.

Όταν -κατ'εξακολούθηση- αστυνομικοί (καθώς και άλλοι δημόσιοι λειτουργοί) συλλαμβάνονται ή κατηγορούνται για δολοφονίες, βιαιοπραγίες, απρόκλητες επιθέσεις, υπέρβαση καθήκοντος, παράβαση καθήκοντος, παράνομες συναλλαγές, εμπόριο ναρκωτικών, εμπόριο ανθρωπίνων οργάνων, εμπόριο λευκής (και όχι μόνο) σαρκός -ανήλικης και ενήλικης- παιδεραστία, συμμετοχή σε κυκλώματα προστασίας, παράνομες άδειες, πλαστογραφία, δεν μπαίνει θέμα -ούτε καν- αναδιάρθρωσης του μηχανισμού και θεσμικής αξιολόγησης του διοικητικού ιστού. Πρόκειται για 'μεμονωμένα περιστατικά'.

Δεν πονάει πόδι, δεν κόψει τίποτα. Ούτε το κεφάλι βρωμάει ούτε το ψάρι γενικά. Όλα πάνε καλά. Όλα πάνε καλά. Καλό μας χειμώνα άμα και όταν έρθει. Προς το παρόν, καλό μας φθινόπωρο. Αυτές οι σύντομες και ξαφνικές βροχές λίγο πριν μπει ο Σεπτέμβρης, γλυκαίνουν τον αέρα και ιονίζουν ορμητικά το τέλος του θέρους. 'Μερικές φορές, πρέπει να σωπαίνει κανείς για να μπορεί ν'ακούει τη μουσική πίσω από τον ήχο της βροχής'...

ημερολόγιο διακοπών

Γιατί οι Έλληνες είναι τόσο φωνακλάδες και δεν δίνουν σημασία ούτε στην ώρα ούτε στη στιγμή;
Γιατί μόνο στη διαπασών μπορούν να ακούσουν μουσική και να δουν τηλεόραση;
Γιατί δεν ξέρουν ούτε από διασκέδαση της προκοπής ούτε να τρώνε καλά και σωστά (και με μέτρο);
Γιατί δεν μπορούν να συνεννοηθούν στο δρόμο και κάνουν τη ζωή τους (και τη ζωή των άλλων) δύσκολη;
Γιατί συνωστίζονται στα χειρότερα και πλέον κιτς μαγαζιά, αρκεί να μυρίζει trendy, lounge, in, chilly, groovy, baby, και άλλες τέτοιες αγγλοσαξωνικές ασθένειες;
Γιατί είναι συνέχεια στην τσίτα και τους βλέπεις στην παραλία στραβωμένους, λες και οι διακοπές είναι γι αυτούς αγγαρεία;
Γιατί αρπάζονται και γαμοσταυρίζονται για ψύλλου πήδημα;
Γιατί μιλάνε τόσο άσχημα στα παιδιά τους και δεν αντιλαμβάνονται -κατ'αρχήν- το ότι είναι παιδιά;
Γιατί (πολλά από αυτά) τα παιδιά -τα περισσότερα δηλαδής- είναι παχύσαρκα και κακομαθημένα;*
Γιατί αγοράζουν εφημερίδες που δεν διαβάζουν ποτέ;
Γιατί παίρνουν το αυτοκίνητο για δυο μέτρα απόσταση (και μετά, βεβαίως βεβαίως, δεν ξέρουν που να το παρκάρουν και όλο και κάποιο μίνι κυκλοφοριακό θα προκαλέσουν);
Γιατί θέλουν να έχουν στην παραλία και το αυτοκίνητο και το σκάφος (καθώς και όλο το σπίτι τους σε γκατζετάκια);
Γιατί αράζουν το σκάφος στα ξέβαθα, δίπλα εκεί που κάνουμε μπάνιο, αδιαφορώντας για κανονισμούς και περιορισμούς;
Γιατί τη φύση την έχουν γραμμένη στα @@ τους και της συμπεριφέρονται λες και υπάρχει by chance, λες και εκείνοι δεν είναι μέρος της, λες και οι νομοτέλειές της και οι αλυσίδες της είναι φιλολογικά ευρήματα κάποιων γραφικών με πίπα και μούσι και όχι η πιο απτή πραγματικότητα που μπορούμε να προσεγγίσουμε και να ερμηνεύσουμε;
Γιατί όπου βρεθούν κι όπου σταθούν, θεωρούν υποχρέωσή τους να αφήσουν μερικές γόπες στο χώρο, ατάκτως ερριμμένες;
Γιατί δεν κοιτάζουν πως να χαίρονται τη ζωή τους;
Γιατί δεν τους νοιάζει να βρουμε έναν απλό @#$@!ημένο τρόπο να συμβιώσουμε και να περπατήσουμε (και να οδηγήσουμε) όλοι μαζί στον ίδιο δρόμο, αρμονικά, ήρεμα κι ωραία (και όχι απαραίτητα αγαπημένα);

Από που κι ως που, ΑΥΤΟΙ οι Έλληνες είναι η άμεση συνέχεια εκείνων που 'δημιούργησαν και δίδαξαν τον πολιτισμό' (sic); Και ποιος μπορεί να επαίρεται για αυτό ή να έχει αντίστοιχες εθνοφυλετικές αξιώσεις;
Ποιον πολιτισμό, άραγε, παράγουν ΑΥΤΟΙ οι Έλληνες;




*σημ.: η συγκεκριμένη απορία, βέβαια, μπορεί να βρει απάντηση, μόνο και εφ'όσον βρουν απάντηση όλα τα υπόλοιπα 'γιατί'.

έκθεση ιδεών

Μετά τα πρόσφατα ειδεχθή και αποτρόπαια εγκλήματα που έλαβαν χώρα στα κυκλαδίτικα νησιά (δεν κατονομάζονται για να μην πληγεί ο τουρισμός, το εθνικό κύρος και τα έννομα συμφέροντα των ντόπιων επιχειρηματιών), με πρωταγωνιστές κάποιους (επίσης, δεν κατονομάζονται μετά από ευγενική παράκληση του συνδικαλιστικού φορέα των ιδιοκτητών νυχτερινών κέντρων και του κυκλαδίτικου συλλόγου ξεπλύματος μαύρου χρήματος) και θύματα κάποιους άλλους, και μετά από έντονη λαϊκή κατακραυγή, ανατέθηκε -προσωπικά από τον Πρωθυπουργό- σε τρεις επιφανείς υπουργούς (επίσης δεν κατονομάζονται) η σύνταξη κειμένου, με τη μορφή έκθεσης ιδεών, με θέμα "τι μου έκανε εντύπωση αυτό το καλοκαίρι". Η συμβολική πράξη εκ μέρους της ελληνικής κυβέρνησης, αφού συγκλόνισε συθέμελα το πανελλήνιο, έκανε το γύρο του κόσμου στα απανταχού ειδησεογραφικά δελτία -σκορπίζοντας ρίγη συγκίνησης στους ομογενείς της Αυστραλίας που περνούν πλέον δύσκολες ώρες, φοβούμενοι αντίποινα από Αυστραλούς πορτιέρηδες και παρκαδόρους, αναφορικά με το έγκλημα στο ένα από τα δύο κυκλαδίτικα νησιά. Το αίτημα (εν είδει "δημοσιογραφικού ενδιαφέροντος") κάποιου δημοσιογράφου, προσκείμενου (σίγουρα) στην ελάσσονα αντιπολίτευση (αριστεριστής του χειρίστου, χωρίς χαρτί κι από την ΕΣΗΕΑ -λένε), για "άμεση λήψη αποφάσεων και αναπροσαρμογή του ποινικού κώδικα" παρακάμφθηκε ως παράταιρο και αποφασίστηκε να συζητηθεί σε κάποιο καφενέ της Καλύμνου (όπου και του εξασφαλίστηκαν άμεσες και πολυήμερες διακοπές) παρέα με άλλους βρωμύλους αριστεριστές φίλους του.

Αποσπάσματα από τις εκθέσεις (περιττό να αναφερθεί ότι όλοι τους αρίστευσαν και δικαίωσαν τον Πρωθυπουργό για τη μεγάλη κίνησή του), δημοσιεύονται παρακάτω:

"Η θυσία του νεαρού Αυστραλού, δεν μπορεί και δεν πρέπει να πάει χαμένη. Αυτό το μεμονωμένο περιστατικό δεν πρέπει να αλλοιώσει την εικόνα της χώρας μας. Η εικόνα που εκπέμψαμε αυτές τις μέρες, είναι η εικόνα μιας χώρας που απορρίπτουμε. [...] Ασφαλώς και αντιλαμβάνομαι ότι η Ελληνική Αστυνομία, κάνει καλά την δουλειά της και είναι αδύνατον να βρίσκεται παντού, σε κάθε περιοχή, σε κάθε μπαρ, κάθε στιγμή. Από την άλλη πλευρά, όμως, δεν είναι δυνατόν να αφήνουμε μηχανισμούς "μπράβων" να λυμαίνονται την νυχτερινή Μύκονο. Χρειάζεται να δημιουργήσουμε μηχανισμούς άμυνας από τέτοια φαινόμενα. Ίσως, ήρθε η ώρα να κάνουμε μια συζήτηση χωρίς φόβο και πάθος και με την συνδρομή του Υπουργείου Εσωτερικών για το πώς θα αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά τέτοια φαινόμενα. Ίσως, για παράδειγμα, θα μπορούσαμε, παράλληλα με την αστυνομία, να προχωρήσουμε στη θεσμοθέτηση ένστολης ιδιωτικής αστυνόμευσης με κανόνες, οι οποίοι θα ελέγχονται απόλυτα από την Πολιτεία". (από το ύφος της γραφής, φέρεται να αποτελεί απόσπασμα της έκθεσης του υπουργού Τουρισμού)

"Ιδιαίτερα σοβαρά και ειδεχθή εγκλήματα, όπως οι στυγερές ανθρωποκτονίες, η εμπορία ναρκωτικών, η εμπορία ανθρώπων, η παιδική πορνεία, οι εμπρησμοί δασών, η καταστροφή του περιβάλλοντος και η προσβολή - σε έκταση που να προκαλεί την κοινή γνώμη - σημαντικών εθνικών ή κοινωνικών αγαθών πρέπει να αντιμετωπίζονται με την ανάλογη αυστηρότητα. Επιβεβαιώνω την πάγια άποψή μου ότι στις υποθέσεις αυτές πρέπει να δίνονται στην δημοσιότητα τα ονόματα των υπαιτίων μετά την ομολογία τους ή την απαγγελία κατηγοριών εναντίον τους και ο όλος χειρισμός των υποθέσεων αυτών να ανταποκρίνεται στο περί δικαίου αίσθημα της ελληνικής κοινωνίας. [...] Ο υπουργός Δικαιοσύνης, λόγω του θεσμικού του ρόλου, δεν κρίνει δικαστικές αποφάσεις και ενέργειες. Είναι, όμως, υπεύθυνος και υπόλογος έναντι του ελληνικού λαού στο όνομα του οποίου κατάτο Σύνταγμα ασκείται κάθε εξουσία για την εύρυθμη λειτουργία και την ορθή απονομήτης Δικαιοσύνης". (από την εμμονή στο ποινικό σκέλος του θέματος, φαίνεται ότι έχει γραφτεί από τον υπουργό Δικαιοσύνης)

"Να μη βρεθεί κανένας στη θέση του. Αυτός ο άνθρωπος, μέσα στον πόνο του, έδειξε και κουράγιο και καλοσύνη, κάτι το οποίο πρέπει να μας παραδειγματίζει όλους" (ξέμπαρκη έκθεση του Ζαγορίτη που ζήλεψε κι έγραψε κι αυτός ως μη όφειλε...)

"Τέτοιου είδους φαινόμενα απάδουν του πολιτισμού που η χώρα μας δίδαξε και διδάσκει και πλήττουν την εικόνα της στο εξωτερικό. Είμαι βέβαιος ότι οι Αρχές θα κινηθούν με ταχύτατες διαδικασίες, ώστε να γίνει ό,τι πρέπει για εκείνους που προκάλεσαν το βαρύ τραυματισμό του Αυστραλού πολίτη". (από, επίσης, ξέμπαρκη έκθεση του Ρουσόπουλου, λες και έπρεπε να πει κι αυτός κάτι...)

Και η -κατά κοινή ομολογία- καλύτερη, φυσικά, για το τέλος:

"Επισκέφθηκα τις δύο γιατρίνες μας, τα ξεχωριστά αυτά νέα παιδιά, που αριστεύουν στο χώρο της υγείας, πρώτες στο πεδίο του εθελοντισμού αλλά κακότυχες, γιατί έπεσαν μέσα σε ένα περιστατικό τραγικό και δραματικό. Είναι δόξα τω Θεώ καλά. Η εγχείρηση πήγε καλά αλλά θα περάσουν ένα δύσκολο στάδιο. Όπως όμως με διαβεβαίωσαν οι θεράποντες ιατροί και ο χειρουργός, σύντομα θα είναι και πάλι στην πρώτη γραμμή της επιστημονικής τους δράσης και κοντά στις οικογένειές τους". (από το εξόχως γλαφυρό ύφος, αλλά και την πληρότητα του λόγου, είναι προφανές ότι το απόσπασμα προέρχεται από την έκθεση του αγαπητού τρισαξιαγάπητου υπουργού Υγείας)



ΥΓ (σοβαρό).: "δεν μπορεί να", "δεν πρέπει να", "δεν είναι δυνατόν να", "χρειάζεται να", "ίσως ήρθε η ώρα", "ίσως, για παράδειγμα, θα μπορούσαμε" (Όχι μεμονωμένα. Είναι ξεκίνημα πρότασης...), "πρέπει να", "επιβεβαιώνω την άποψή μου", "είμαι βέβαιος", "να μη βρεθεί κανείς στη θέση του", "δόξα τω Θεώ"... Όλα αυτά, είναι εκφράσεις (για την ακρίβεια ΟΙ εκφράσεις) που χρησιμοποιούν υπουργοί και αξιωματούχοι της κυβέρνησης, καμαρώνοντας πως με αυτό τον τρόπο παρεμβαίνουν στην υπόθεση και δίνουν κάτι σαν λύση (κάτι σαν λύση, κάτι σαν σουτ, που θα'λεγε και ο Σκουντής...), τη στιγμή που αυτοί -και όχι κάποιοι άλλοι- είναι που ασκούν τη νομοθετική εξουσία. Από την άλλη, για τον εκπρόσωπο της κυβέρνησης "τέτοια φαινόμενα", απλά και μόνο "απάδουν του πολιτισμού μας" και "πλήττουν την εικόνα της χώρας στο εξωτερικό". Ποια φαινόμενα; ...Αυτά που προκάλεσαν το "βαρύ τραυματισμό του Αυστραλού πολίτη". Βαρύς τραυματισμός, μάλιστα. Πολύ βαρύς όμως. Σχεδόν θάνατος.

γυμνοί στον ήλιο

"Είμαστε η μόνη χώρα της Ευρώπης που έχουμε τόσο ιδιωτική αντίληψη για τα πράγματα. Οι θεατές λειτουργούν σαν να είναι μόνοι τους σε ιδιωτική προβολή. Οι Έλληνες είναι Ανατολίτες, χωρίς φόβο, δηλαδή δεν φοβούνται μην τους συλλάβουν. Μιλάνε γιατί πιστεύουν ότι δεν ενοχλούν. Το αυτονόητο, να κλείσουν δηλαδή το κινητό, είναι πέρα από την αντίληψή τους. Αυτή τη λεβεντομαλακία την έχουμε κάνει σήμα κατατεθέν".

Πέτρος Τατσόπουλος, Ποντίκι Art 24.07.08

Αυτή είναι η τελευταία ταινία που απόλαυσα σε θερινό σινεμά, συγκεκριμένα στο πανέμορφο και ευγενικά ανακαινισμένο (συντηρημένο για την ακρίβεια) Θησείον, στον πεζόδρομο πλάι στην Ακρόπολη και τις άθλιες φασαριόζικες καφετέριες -των οποίων η οχλοβοή ευτυχώς δεν φτάνει ως το υπέροχο αίθριο. Και ευτυχώς, ήταν μια από τις σπάνιες φορές που η λεβεντομαλακία (Τατσόπουλε έγραψες!) δεν χτύπησε, παρ'ότι είχε λαό η προβολή. Καλή παρέα, δύο μπύρες, τεχνικολόρ και δροσερό αεράκι. Η μαγεία της μουσικής του Νίνο Ρότα. Το αγιόκλημα και τα γιασεμιά του Λουκιανού έλειπαν μόνο.

τα δύσκολα και ανεκτίμητα ίσως

"Ίσως, ήρθε η ώρα να κάνουμε μια συζήτηση χωρίς φόβο και πάθος και με την συνδρομή του Υπουργείου Εσωτερικών για το πώς θα αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά τέτοια φαινόμενα. Ίσως, για παράδειγμα, θα μπορούσαμε, παράλληλα με την αστυνομία, να προχωρήσουμε στη θεσμοθέτηση ένστολης ιδιωτικής αστυνόμευσης με κανόνες, οι οποίοι θα ελέγχονται απόλυτα από την Πολιτεία". Ίσως.

Το παιδί, βέβαια, κατέληξε τελικά. Σίγουρα και τελεσίδικα. Όχι ίσως.

Και ο πατέρας του, πριν καν το πάρει χαμπάρι κάποιος υπουργός ή μυκονιάτης αξιωματούχος -ξεγελώντας και τη συναισθηματική δυσκινησία που ακολουθεί αυτές τις τραγικές και ανεξήγητες απώλειες- δεν δώρισε απλά τα (χρήσιμα) όργανα του (άχρηστου κορμιού του) γιου του, αλλά μοίρασε κάτι από το πλεόνασμα ψυχής του, μας δίδαξε πολιτισμό, μας έδειξε πως γίνονται οι μεγάλες πράξεις, καθώς και τι σημαίνει στάση απέναντι στο θάνατο, στάση απέναντι στη ζωή, στάση απέναντι στην αιωνιότητα. Όχι ίσως. Τα έκανε αυτά. Χωρίς πρώτα να τα ανακοινώσει και χωρίς πολλά δραματικά λογύδρια και τηλεοπτικά αναφιλήματα.

Εμείς από την άλλη -ως λαός και ως έχουμε μάθει φυσικά- θα αναζητήσουμε τη λύση του προβλήματος (αν δεχτούμε ότι ίσως υπάρχει πρόβλημα βέβαια...) ανάμεσα στα διάφορα ίσως, μοιράζοντας απλόχερα ευχετήριες καρτ-ποστάλ, όπου στην πίσω μεριά θα διαβάζει κανείς φαρδύ-πλατύ το όνομα του πολιτικού εκείνου άνδρα που θα δώσει τη λύση, μαζί με μια φωτογραφία του με την κατάλληλη συμπονετική πόζα και την αντίστοιχη λεζάντα, έτσι ώστε να μπορούν όλοι να τον ψηφίσουν στις επόμενες εκλογές: και οι καλοί μας μυκονιάτες, ιδιοκτήτες μπαρ, θαμώνες, μπράβοι, παρκαδόροι, ιθαγενείς, τουρίστες, μοντέλα, μάνατζερς, ενοικιαστές ακινήτων, πλοιοκτήτες, σημαντικοί, ασήμαντοι, και οι ευαισθητούληδες ψαγμένοι που ταράχτηκαν και έγραψαν στα μπλογκ τους, και οι τηλεορασόπληκτοι του μέσου όρου που συγκλονίστηκαν κατιτίς, και -αν ήταν κι αυτό δυνατόν- όλοι οι Αυστραλοί υπήκοοι της υφηλίου. Όσο η λύση ξεκινά με το ίσως, είναι όλοι οκ. Ο υπουργός στη θέση του, τα μπαρ και οι μπράβοι στη θέση τους, οι μίζες στη θέση τους, το μαύρο χρήμα στη θέση του (άσε μας ρε Ζορμπά καλοκαιριάτικα...), το βασίλειο της λεβεντομαλακίας αλώβητο, το (νεοελληνικής πατέντας) καθεστώς της ημιπαρανομίας -εώς και χοντροπαρανομίας- in full bloom. Όλοι οκ. Εκτός από τη λύση. Γιατί καμία λύση δεν ξεκινάει με ίσως.

ύβρις

'Είναι ίσως η μοναδική στιγμή που κοίταξα το ρολόι μου - και σίγουρα δεν φταίει ο Βασιλικός γι’ αυτό, απλά εγώ βαριέμαι αφόρητα τον συγκεκριμένο δίσκο'. Κι όμως. Αυτό δημοσιεύτηκε εν είδει σχολίου για δύο τραγούδια της Λένας Πλάτωνος από το δίσκο 'Καρυωτάκης' -το αριστούργημα 'Καρυωτάκης'. Σε έγκριτο και έγκυρο μουσικό site ως έγκριτη και έγκυρη (;) κριτική της πρόσφατης συναυλίας της μεγάλης δημιουργού στο Ηρώδειο. Ένα εκ των οποίων κομματιών είναι το 'Βράδυ', 'ένα τρένο που θα'ρχεται από μια άγνωστη χώρα, τα χαμένα όνειρά μου' κλπ κλπ. Ναι, γι αυτό το κομμάτι γράφτηκε το σχόλιο, Jesus!

Στο δίπλα tab του browser μου, μια είδηση που μου φέρνει αηδία. Αηδία για το ανθρώπινο είδος και τις κατακτήσεις του -έστω: κάποιες από τις κατακτήσεις του. Αηδία για την ελάχιστη υποκατηγορία του ανθρωπίνου είδους που ονομάζεται ελληνική φυλή. Αηδία για την ανοχή και τις αντιστάσεις που έχει καλλιεργήσει η ακόμα πιο ελάχιστη υποκατηγορία κάτι κυνικών και (και καλά) ψαγμένων τύπων σαν κι εμένα. Δεν μπορώ να αντιδράσω. Ούτε να πω ούτε να κάνω τίποτα. Για την ώρα τουλάχιστον. Μέσα από την καρδιά μου, εύχομαι αυτά τα καθάρματα, αυτοί οι πιο ελεεινοί εκπρόσωποι του είδους στο οποίο ανήκω (και που ως μη εξελιγμένα όντα, δικαιώνουν τη θεωρία του Δαρβίνου περί της ταπεινής καταγωγής μας στο ζωικό βασίλειο), εύχομαι -λοιπόν- γι αυτούς να μην πεθάνουν, να μην εισπράξουν οφθαλμό αντί οφθαλμού, να μη βιώσουν ούτε εκδίκηση ούτε βία. Εύχομαι να ζήσουν για να σαπίσουν στη φυλακή -στη φυλακή του κράτους κατ'αρχήν (αν υπάρχει και αν προβλέπεται, δεν ξέρω, πολλά έχουμε δει...), στη φυλακή του μικροσκοπικού νου τους, στη φυλακή της άγνοιας, στη φυλακή της κοινωνικής άνοιας (στην οποία μόνοι τους έχουν καταδικάσει προ πολλού τα -χαμένα- κορμιά τους), στη φυλακή που ορίζει η απώλεια της συνείδησης -από την οποία δεν δραπετεύεις με τίποτα, μα με τίποτα- στη φυλακή της λήθης, στη φυλακή της βλακείας, της μεγαλύτερης τιμωρίας -ίσως- που μπορεί να τύχει σε άνθρωπο.

Όσο για τον συντάκτη του άρθρου, που σας έλεγα παραπάνω, ας σαπίσει απλώς στη φυλακή της αμετροέπειας. Έτσι κι αλλιώς, το'πε κι ο Μαρτίνος Λούθηρος, όποιος δεν καταλαβαίνει τα πράγματα, δεν μπορεί να βγάλει νόημα από τα λόγια.