η θανάσιμη μοναξιά του Αλέξη Γρηγορόπουλου

Βλέπω φτωχούς ανθρώπους με πληγωμένο εγωισμό
Όμως είμαι ο τελευταίος γιατί δεν έχω ούτε κι αυτό

Δεκαπέντε χρονώ τι'ναι αυτό το κενό που μου κρύβετε
Τι σόι τόπος τυφλός και ακυβέρνητος
Και πως είμαι έτσι εγώ τερατόμορφος

Και ζητώ πληροφορίες και υλικό
Να φωτίσω τις αιτίες που μ'αφήνουνε μισό

Όπως οι τυφλοί, δεν ζητάμε άλλο απ'τη μέρα
Άλλο απ'ό,τι οι έγκλειστοι, έναν κόσμο πιο πέρα

Σε γιορτή που δεν ξανάδα στη ζωή μου τη σκυφτή
Οι μειοψηφίες, τάγματα ξυπόλητα
Σκαρφαλώνουν μέσα σε σκοτάδια απόλυτα
Κόμμα και ρετσίνα κι άσματα επινίκια
Είμαι δεκαεξάρης σας γαμώ τα λύκεια

Εκείνο που υψώνεται και σας εκμηδενίζει
Είναι της καρδούλας μου το φως που ξεχειλίζει
Σήκω ψυχή μου δώσε ρεύμα
Βάλε στα ρούχα σου φωτιά, βάλε στα όργανα φωτιά
Να τιναχτεί σαν μαύρο πνεύμα η τρομερή μας η λαλιά
Κι έτσι εδώ σε ξαναβρίσκω
Αλέξη πες μου με τι λόγια να στο πω
Αυτή τη νύχτα η καρδιά μου είναι βαριά
Δεν υπάρχει ούτε μια λέξη να την ψάξεις