pure συγκίνηση

Πάει πολύς πολύς καιρός που έχει να με συγκινήσει βαθιά και άμεσα κάποιο τραγούδι ή εκτέλεση. Πάει καιρός που έχει χαθεί από τη μέρα μου αυτή η μοναδική μαγεία στην ακρόαση. Που κάθεσαι απερίσπαστος απέναντι από δύο ηχεία και ακούς μουσική. Όχι, δεν χαζεύεις και τηλεόραση ταυτόχρονα ούτε μιλάς στο τηλέφωνο ούτε τσεκάρεις forum και facebook στο pc. Ακούς μόνο μουσική. Θες οι ρυθμοί μας και τα ωράρια, θες η ματαιοπονία (ίσως και ματαιοδοξία) του file sharing και του άκρατου downloading, έχουμε βάλει όλη τη μουσική που ξέρουμε σε ένα τσουβάλι, τραβάμε στην τύχη -όποτε πρόκειται λίγο να χαλαρώσουμε- και πετάμε μερικά mp3 στο winamp. Όχι μουσική. Μερικά mp3.

Τελικά, αρκεί ένα τραγούδι του Μάρκου, μια ταλαιπωρημένη από τα μέσα της μνήμης και του χρόνου (αλλά όχι από τον ίδιο τον χρόνο) εκτέλεση στα 'Ζηλιάρικα σου μάτια', για να επανέλθει αυτή η μαγεία, να σε κάνει να δακρύσεις, να σε κάνει να νιώσεις ότι ίσως τα πράγματα κάποτε ήταν περισσότερο αληθινά. Και λιγότερο επικοινωνιακά. Γι αυτό, ίσως, κάποια πράγματα παραμένουν ακόμα αληθινά. Και μπορούν να προσφέρουν την ίδια συγκίνηση, το ίδιο ρίγος... Μπορούν να σταματήσουν το χρόνο και να σου προσφέρουν -εκεί που δεν το περιμένεις- μία στιγμή μέσα στη μέρα σου. Μία στιγμή. Μια κουκίδα στο χρόνο. Τόσο μικρή, τόσο σπάνια, τόσο πολύτιμη.

Ο Χρόνος δεν είναι κάποια γραμμική έννοια. Είναι το σύνολο των στιγμών. Το'πε ο Αϊνστάιν, το'λεγαν και οι Ιάπωνες το 16ο αιώνα -ίσως και παλιότερα. Άρα μαζεύουμε. Downloading στιγμές.

Κάνε κλικ εδώ πάνω, άκου τον Μάρκο, μπας και γλιτώσεις από τα μελοκλισέ και περιττά λόγια μου. Και συγκινήσου. Κι αν μπορείς κάνε κι αλλιώς... -φίλε χ.ζ.!

ΥΓ. Έφυγε και η μεγάλη Odetta...