μέρες παράξενες, θαυμάσιες μέρες

Είναι λίγο μετά τις 8 το απόγευμα. Ό,τι ώρα ήταν και σήμερα το πρωί δηλαδή, γύρω στις 6. Το φως ίδιο και οι σκιές το ίδιο. Οι ψιχάλες ακόμα ακουμπάνε γλυκά και συνομωτικά πάνω στα φύλλα που καλύπτουν τον κήπο μου και τα οποία, τώρα που το θυμήθηκα, πρέπει να αξιωθώ σύντομα να περισυλλέξω. Η υγρασία που κάνει τις αφίσες μου να πέφτουν από τον τοίχο, αντί να μου θυμίζει το χειμώνα, μυρίζει ολοένα και περισσότερο, φως και καλοκαίρι. Φως που μπαίνει από παντού. Από τους σπαραγμούς της φωνής του Joe Strummer, από τις μικρές ελεγείες των Tin Hat Trio και το μαγικό άγγιγμα της Carla Kihlstedt στη βιόλα, από την υπέροχη large εμφάνιση του Σπυράκου του Γραμμένου προχτές στο Αλάβαστρον που μας ξέκανε ο αλήτης, από το χαμόγελο της Χριστίνας, από τα αστεία των φίλων και τις χοντράδες της παρέας που μας λυτρώνουν και μας ξαναεπιστρέφουν ακέριους που λέει κι ο Ρίτσος, από την πρόβα των Jukejoint Alligators που όλο είναι να γίνει κι όλο αναβάλλεται, φορτώνοντας έτσι την προσμονή με έξτρα προσδοκίες και ιδέες, με υποσχέσεις, με μεγάλα λόγια, με αστεία, με αντιφάσεις, με ακυρώσεις, με γέλια, με χαμόγελα, με συνευρέσεις, με μπύρες, με όμορφες μέρες. Μέρες που βρωμάνε από παντού ομορφιά, τόσο που αναρωτιέσαι, που κοντοστέκεσαι να αναλογιστείς τι έχεις κάνει για να το αξίζεις αυτό και, τότε, είναι που απλά πρέπει να χαμογελάσεις στον βλάκα του καθρέφτη
και να αφήσεις όλα τα χαμόγελα
και όλες τις χαραμάδες που μπάζουν φως,
να τραγουδήσουν δυνατά, εκκωφαντικά, υστερικά, πως

ίσως να φτάνει μόνο αυτό
μια ματιά, μια βραδιά
σ'ένα ταξίδι μακρινό
ίσως να φτάνει μόνο αυτό
μια ματιά σαν βροχή
μια τελευταία προσευχή
ίσως τότε να μπορείς
πια να κλαις απο χαρά
ίσως έρθεις να μου πεις
πως δεν φοβάμαι τίποτα

και τέτοιες μέρες αν μας βρουν
κρίμα να μην είμαι εδώ
κρίμα να μην είσαι εδώ
να γελάμε και να μας ακούν,
μέρες που περνούν γρήγορα
μα μερικές φρενάρουν
μας παίρνουν στην καρότσα τους
κι όμορφα μας βολτάρουν
γελούν με τα φτιασίδια μας
χαϊδεύουν τις πληγές μας
μεθάνε και μας δίνονται
και γίνονται δικές μας