εδώ τα κακά νέα

Διαβάζω τα νέα, τα σημερινά. Όχι τα προχτεσινά, που ήταν και γαμώ τις πλάκες, αλλά ψάρωσες. Τα σημερινά, με τα οποία δυστυχώς δεν μπορώ όσο και να θέλω να ψαρώσω. Δύο αστυνομικοί, πρώην ειδικοί φρουροί, πυροβολήθηκαν χτες στην Κυψέλη, ενώ ερευνούσαν μια υπόθεση κλοπής αυτοκινήτου. Ο ένας βρίσκεται σε κρίσιμη κατάσταση στο νοσοκομείο. Εκεί που δεν πρόλαβε να πάει ποτέ ένας 30χρονος, που έσβησε χτες μόνος και αβοήθητος σ'ένα παγκάκι στον Πειραιά. Μόνος όσο κι ανώνυμος, προφανώς αυτά τα δύο είναι αλληλένδετα στην περίπτωσή του, και αβοήθητος, αφού το ΕΚΑΒ κατέφτασε τρεις ώρες μετά την κλήση, για να διαπιστώσει το προφανές, ότι δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να λογιστεί ως βοήθεια η διακομιδή ενός άψυχου σώματος στο νεκροτομείο.

Το πρώτο, απ'ό,τι διαπιστώνω, είναι πρώτο θέμα στα περισσότερα ειδησεογραφικά site και φαντάζομαι πως θα μονοπωλήσει και τα τηλεοπτικά πρετεντεράδικα απόψε, όπου οι διάφοροι pretenders με σχετική άνεση, αλλά και πάθος, θα αναλύσουν, θα δικάσουν, θα καταδικάσουν, θα κατακεραυνώσουν, θα ορίσουν ξανά ποιο είναι το πυρ το εξώτερο και θα τους ρίξουν όλους εκεί, θα καούν πάλι χλωρά και ξερά, θα σηκωθεί σκόνη, θα θολώσει πάλι το τοπιο, θα θολώσουν μάτια και συνειδήσεις, εκτός από το μάτι του Μαρκογιαννάκη που όχι μόνο δεν θα θολώσει, αλλά θα γυαλίζει και θα έχει ένα χαμόγελο μέχρι τ'αυτιά, αφού στο νου θα τριγυρνούν μόνο μεγάλες σκέψεις και ανεκτίμητα εύγε: νέες παραγγελίες χημικών, παραγγελίες χημικών, παραγγελίες χημικών, δακρυγόνα, δακρυγόνα, κάμερες, κάμερες, κάμερες, δακρυγόνα, χημικά, κι άλλοι μπάτσοι, κι άλλοι μπάτσοι, κι άλλοι μπάτσοι, κάμερες, κάμερες, κάμερες.

Το δεύτερο νέο, μάλλον θα περάσει στα ψιλά, ήδη δηλαδή αύριο θα καταχωρηθεί αυτόματα στην κατηγορία γεγονότων για τα οποία πρέπει να κάνει κανείς search για να τα βρει. Ή, στην καλύτερη, θα ασχοληθεί στον πρωινό λαϊκίστικο όρθρο του ο Πορτοσάλτε στο Σκάι.

Είναι καιρός τώρα, μετά το Δεκέμβρη, που ακούω, και ακούμε, συνέχεια για έλλειμμα της δημοκρατίας, των θεσμών, της πολιτείας και αυτό συνήθως πάντα μετά από επίθεση σε αστυνομικούς ή άλλους φορείς της εξουσίας, δηλαδή κρατικούς υπαλλήλους επιφορτισμένους με το καθήκον να μην υφίσταται κάνενα έλλειμμα ούτε η δημοκρατία ούτε οι θεσμοί, αλλά αντίθετα να την προϋποθέτουν και να την εξασφαλίζουν. Αναρωτιέμαι, τελικά, ποιο είναι το πραγματικό έλλειμμα της όποιας δημοκρατίας -έστω αυτής της μυθολογικής με την οποία διαβιώνουμε και που ας πούμε αποτελεί τη φυσική γεωγραφική συνέχεια εκείνης του Περικλή:
να πυροβολείται ένα όργανο της τάξης την ώρα του καθήκοντός του -όταν βέβαια η ίδια η τάξη έχει προ πολλού διασαλευτεί με προεκτάσεις οι οποίες πλέον αφορούν από μπαχαλάκηδες και χουλιγκάνια μέχρι το δήμαρχο της Αθήνας και βάλε, όταν δηλαδή η μπάλα έχει προ πολλού χαθεί και έχει χαθεί για τα καλά, κι αυτό γιατί και τα ίδια τα όργανα της τάξης έχουν μπερδέψει πολλάκις το καθήκον με την παρεκτροπή, την ώρα του καθήκοντος με την ώρα της εκδίκησης-
ή
να πεθαίνει ένας πολίτης -όποιος πολίτης- την ώρα του καθήκοντος των άλλων, το οποίο καθήκον τους, θεσμικά, δεν είναι άλλο από την προστασία της ζωής κάθε πολίτη (πόσο μάλλον όταν μιλάμε απλά και μόνο για την επιβίωσή του και όχι κάτι πιο advanced);

Κι εκεί είναι που ορίζεται το έλλειμμα αυτής της δημοκρατίας τελικά, στο 'έμπρακτα'. Στα γραφεία και στις διατάξεις, μια χαρά ευημερούν και οι λέξεις και οι αξίες. Στο δρόμο όμως, στα Εξάρχεια ας πούμε, στον Πειραιά, μπορεί να πεθαίνεις, να μην έχεις να φας, να μην έχεις να κοιμηθείς, μπορεί να σε χτυπάνε χωρίς λόγο, μπορεί ακόμα και να πυροβολείσαι, και μετά να γίνονται όλα γαργάρα. Ένας πέρα ως πέρα αρρωστημένος μηχανισμός, ένα κακοηθές όσο δεν πάει καρκίνωμα, μια ντροπιαστική σαπίλα, που κανένας (ελληνο)μεσσίας τύπου Ομπάμα δεν με ψήνει ότι μπορεί να αλλάξει, ούτε σπιθαμή, όσο κι αν χαμογελάσει αστραφτερά. Αυτό που ο χούντας Παπαδόπουλος πριν σαράντα χρόνια ονόμαζε ασθενή, είναι ήδη νεκρός. Εδώ και χρόνια.
Και σ'αυτό το φέρετρο ακουμπά η Ελλάδα.
Και τρέφεται και συντηρείται και μια χαρά. Εδώ και χρόνια.
Στο παγκάκι, βέβαια, δεν ακουμπά καν. Κοιτάει και προσπερνά.