δισκοπάθεια

Όταν είμαι χαρούμενος ή νιώθω ας πούμε ευτυχισμένος, βαριά κουβέντα θα μου πεις, σωστό, αλλά είναι φορές που το νιώθω -κι όταν το νιώθω, ξέρεις πολύ καλά, πως έτσι είναι- όταν είμαι ευτυχισμένος λέω, τότε πάω και αγοράζω δίσκους, η χαρά μου πάντα μεταφράζεται σε αγορά δίσκων, αυτό πάει να πει ότι είμαι καλά, πολύ καλά. Κι ας μην έχω λεφτά. Κι ενώ τα γράφω όλα αυτά ως εισαγωγή για ένα μικρό review των δίσκων που απέκτησα πρόσφατα, αντιλαμβάνομαι ότι στην ουσία ξεκίνησα αυτό το ποστ για να προσπαθήσω να μεταδώσω τη μία και μοναδική μου αλήθεια που -μαζί με το χαμόγελό της- γέμισε την εβδομάδα που πέρασε:
ΤΙ ΔΙΣΚΑΡΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ 'SANDINISTA' ΤΩΝ CLASH!
Δεν νομίζω πως έχω ακούσει κάτι πιο γενναιόδωρο σε πακέτο ηχογράφηση/κυκλοφορία, μιλάμε για τριπλό βινύλιο, 36 τραγούδια δυναμίτες, ελάχιστα χιτς (μόνο το 'Magnificent Seven' και το 'Somebody Got Murdered'), χωρίς καμία αμφιβολία ένας από τους πέντε συγκλονιστικότερους δίσκους που έχουν φτάσει στ'αυτιά μου, γενναιόδωρος, επιβλητικός, υποβλητικός, ανυπέρβλητος, πες ό,τι θέλεις, συμπληρώνει λοιπόν την πεντάδα που πρόχειρα προσπαθώ να σκαρώσω τώρα και σίγουρα βάζω το 'Love Supreme' του Coltrane, σίγουρα κάποιο 'American' του Johnny Cash, στάνταρ την τετραπλή κυκλοφορία του Σείριου με όλα τα έργα του Γιάννη Χρήστου, το 'Joshua Tree' των U2 (ναι, ρε, των U2), και άντε να ξεφύγω από την πεντάδα, βάλε και την 'Αγρύπνια' του Θανάση (ναι, ρε, του Παπακωνσταντίνου), βάλε και -πως το ξέχασα damn!- το 'Koln Concert' του μεγάλου Jarrett. Ξεχνάω πολλά σίγουρα, αλλά πίσω στο θέμα μας. Και το θέμα λέει ότι οι Clash είναι στ'αυτιά μου η μεγαλύτερη μπάντα που γέννησε το ανθρώπινο είδος και ελπίζω να ακούσω στη ζωή μου τόση μουσική και τόση ομορφιά και παρ'όλα αυτά ακόμα να επιμένω σ'αυτή την αλήθεια και να κλείσω τα μάτια μου δίνοντας την ευχή μου στο όνομα του Joe Strummer, του υιού και τ'αγίου πνεύματος. Είναι, όπως λέει μια (jazz) ψυχή για το Jarrett Trio, 'η ακμή του δυτικού πολιτισμού'. Ό,τι και να πω, ναι, θα είναι υπερβολικό, αλλά το 'Sandinista' είναι ένας υπερπλήρης δίσκος που άνετα θα μου αρκούσε, αν θέλεις να απαντήσω στην κλασική όσο και μάταιη ερώτηση περί ποιου και μοναδικού δίσκου θα έπαιρνες αν βρισκόσουν ναυαγός σε ένα νησί, χωρίς ελπίδα σωτηρίας. Αλλά για ποια ελπίδα μιλάμε.. Oι Clash είναι η ίδια η σωτηρία της ψυχής. Μπιλήβ.

Άλλοι δίσκοι που απέκτησα είναι:
Το 'Mendelssohn: Violin Concerto & Piano Trios' με Καμεράτα του Σάλτσμπουργκ και Καβάκο σολίστ (συγγνώμη και πάλι καλή μου dsquared!), αφού πρώτα το είχα απολαύσει λάηβ την περασμένη Πέμπτη.
Το προσωπικό του Παύλου Παυλίδη, 'Αφού λοιπόν ξεχάστηκα', το οποίο είναι ίσως ό,τι ομορφότερο μας έχει δώσει, με τόσο γλυκιά ενορχήστρωση, που μυρίζει χειμώνα στην Αμοργό, μυρίζει και καλοκαίρι, ακούγεται υπέροχα στις πέντε το πρωί, ακούγεται υπέροχα το μεσημέρι ή όταν ξυπνάς και πιάνεις τα χείλη σου να σιγοτραγουδάνε πως

'μέσα στους τοίχους της μικρής μου φυλακής
κάποιος διαβάζει της παλάμης μου το χάρτη
βλέπει τους δρόμους της χαμένης μου ζωής και
μου τραγουδάει η αγάπη θα'ρθει... θα'ρθει
θα'ρθει ένα απόγευμα ζεστό
θα μπει στον κήπο αυτό
όλο το φως που υπάρχει
θα'ρθει μ'ένα ποδήλατο λευκό
θα κοιταχτεί μες στο νερό
και θα ρωτάει να μάθει
πότε γέμισε ο κήπος με πουλιά
πόσο είχε λείψει εκεί μακριά
ποιος θα φροντίζει τ'άνθη...'

Βάζω τώρα ν'ακούσω και το 'Howling Songs' του Matt Elliott, ξέρω πως ήδη μ'έχει κερδίσει και θα πρέπει να ξαναγράφω ποστ, αλλά ας το δεχτούμε προκαταβολικά και ας μην ξανακάνουμε λόγο και απλώς ας αφεθούμε στην ευγένεια και το χάδι αυτού του μουσικού.
Και, ΝΑΙ, βγήκε επιτέλους ο δίσκος των Sancho 003!!! Περιμένω από μέρα σε μέρα να φτάσει επιτέλους στα χέρια μου. Περισσότερες πληροφορίες μπορεί να σου δώσει ο Έλβις, πίσω από τη μπάρα του Kazu κάποια πρωινά. Γι αυτόν σίγουρα θα επανέλθω.
Καλές μας ακροάσεις.
Καλό καλοκαίρι.