πάσχα στην κέρκυρα

Η πιο όμορφη εποχή για την Κέρκυρα είναι το Πάσχα. Αυτό βέβαια δεν το ξέρουν οι (π)ορδές των τουριστών που συρρέουν κατά μιλούνια τις ημέρες ετούτες, αυτοί οι περίφημοι 'εκδρομείς του Πάσχα', μακρινή καταγωγή ίσως από τη νήσο του Πάσχα ορ σάμθινγκ. Έρχονται λοιπόν αυτοί, γεμίζουν τα πάντα όλα, μαγαζιά, καφετερίες, σοκάκια, φωτογραφίζουν, φωτογραφίζουν, φωτογραφίζουν, φωνάζουν, φωνάζουν, φωνάζουν, αγοράζουν μπαλόνια, αηδίες, χριστούγεννα, προκαλούν μποτιλιάρισμα, κόσμος, κόσμος, πολύς κόσμος. Αλλά Κέρκυρα δεν βλέπουν.

Η δική μου βόλτα αρχίζει από τη Στρατιά, λίγο πριν το Μον Ρεπό, τα θερινά ανάκτορα του γλύξμπουργκερ, των οποίων όμως την ανέγερση -τι ωραίο όμως!- είχε οραματιστεί και αναλάβει ο ύπατος αρμοστής των Ιονίων Νήσων, Φρειδερίκος Άνταμ (ναι, αυτός, ο φιλέλλην που μαθαίναμε στην ιστορία της δέσμης) ως δώρο στη ελληνίδα γυναίκα του. Βγαίνω στο γιαλό -οι τουρίστες το λένε όρμο της Γαρίτσας, εμείς οι native απλά γιαλό- και γιαλό γιαλό πηγαίναμε, η πιο υπέροχη βόλτα της Μεσογείου είχε γράψει κάποια ψυχή, ίσως συμφωνήσω, αν και δεν έχω περπατήσει ακόμα στη γαλλική Ριβιέρα με το Χρυσό Φοίνικα αγκαλιά, πανευτυχής και πλούσιος, άρα μέχρι να συμβεί αυτό, που δεν θα συμβεί, ξέρω ότι περπατάω την πιο υπέροχη βόλτα και απολαμβάνω τον ήλιο και το παιχνίδισμά του στα λίγο βρώμικα νερά, τόσο λίγο όμως που δεν μου χαλάνε την εικόνα, ούτε τη μυρωδιά, αφού ο άερας μου φέρνει τη μυρωδιά της πόλης, τους τεράστιους ευκάλυπτους και αυτή τη μοναδική αίσθηση της υγρασίας, που μόνο αν έχεις ζήσει στην Κέρκυρα μπορείς να με εννοήσεις. Απέναντι βλέπω το Παλιό Φρούριο και φαντάζομαι, ξέρω δηλαδή, ότι στην πίσω πλευρά του βρίσκεται η σχολή μου, δηλαδή πέντε χρόνια από τη ζωή μου και κάποιοι ελάχιστοι πλην ανοιχτοί λογαριασμοί, κάποιοι φίλοι, κάποιες πλάκες, κάποια πάρτι, κάποια φιλιά, κάτι πρωινά που διαρκούσαν ώρες, ίσως και μέρες ολόκληρες, κάτι βράδια που διαρκούσαν εβδομάδες, κάτι μεγάλες κουβέντες, κάτι μικρές στιγμές, πολλά, πολλά. Κάποιος τα φυλάει φρουρός σ'αυτό το φρούριο και ξέρω πως θα είναι πάντα εκεί, είναι καλός αυτός ο φρουρός.

Αφήνω πίσω μου το Κορφού Παλάς και αρχίζω τη μικρή ανηφόρα, περνάω τον ΝΑΟΚ, το άγαλμα του Καποδίστρια, α ρε μεγάλε Καποδίστρια, την Ιόνιο Ακαδημία, κι εδώ ξέρω πως υπάρχουν φυλαγμένες στιγμές μέσα, φρουρός καλός κι εδώ, και περνάω απέναντι για να πιάσω πλατεία. Η πάνω πλατεία... Η πιο υπέροχη βόλτα της Μεσογείου συνεχίζεται λοιπόν. Παιδάκια τριγύρω που δεν με ενοχλούν, φανταστείτε πόσο υπέροχη είναι η βόλτα που δεν με ενοχλούν τα παιδάκια... Πάσχα, τουρίστες, γκρουπ και πούλμαν, τίποτα όμως δεν με ενοχλεί, η μέρα λάμπει, το νησί δεν μασάει, αγέρωχο και άτρωτο από τους βαρβάρους, προσφέρει στιγμές και μυρωδιές. Σκέφτομαι τι καλά που ξέχασα τη φωτογραφική μου μηχανή και απαλλάχτηκα και απ'αυτό το μάταιο άγχος και έτσι προσπαθώ να χωρέσω μέσα μου τις εικόνες, τις στιγμές και τις μυρωδιές. Ούτε εμ-πη-θρη πλέηερ πήρα και, πράγματι, δεν χρειάζομαι καμία μουσική, τι μουσική άραγε να ταιριάζει σ'αυτό το τοπίο, πέρα από τη μουσική που το ίδιο παράγει. Η βόλτα μου είναι υπέροχη, ναι το ξέρω.

Τελειώνω την πορτοκαλάδα μου και αγοράζω ένα παγωτό. Παλιές συνήθειες. Νιώθω πιτσιρίκος σε διακοπές. Δεν νοσταλγώ, αλλά μου έρχονται στο νου οι συνήθειες εκείνων των χρόνων, πως θα κόψω δρόμο για να ξεφύγω από τους τουρίστες -όπως έκανα και με το ποδήλατο- πως θα φτύσω στα κλεφτά το σοκολατάκι με το φουντούκι που έχει το τσόκο μάγκνουμ, αν είναι δυνατόν να φάω εγώ αυτό με το φουντούκι, και κάτι άλλα τέτοια καλοκαιρινά, ναι, νομίζω πως είναι καλοκαίρι, αλλά είναι Πάσχα, είναι άνοιξη, είναι η καλύτερη εποχή να είσαι στην Κέρκυρα. Το ίδιο θα σου πουν και οι τουρίστες ίσως -που θα υποσχεθούν στα παιδιά τους ή στη γκόμενα να ξαναρθούν το καλοκαίρι- μόνο που εκείνοι δεν κάνουν αυτές τις βόλτες, δεν νιώθουν το ίδιο, αλλά νο πρόμπλεμ, γιατί ο ήλιος λάμπει για όλους, η μέρα είναι για όλους, και ο ήλιος πάνω απ'την Κέρκυρα λάμπει πολύ και φτάνει για όλους, τέτοιες μέρες είναι ευλογία, τέτοιες μέρες αν μας βρουν, μας βρήκαν δηλαδή, τέτοιες μέρες κρίμα να μην είσαι εδώ.

Δεν θα σου φέρω φωτογραφίες. Είναι κρίμα να μην είσαι εδώ.