δις γηαρς πλέηλιστ

Κάνοντας την πάπια (προσωρινά) για το χαμό που έχει ξεσπάσει γύρω από το χαρακτήρα και τη δεοντολογία των blogs -με αφορμή την αλητεία του press gr και την επικείμενη νομοθεσία που καταφανώς θα στοχεύει στον έλεγχο των blogs (σιγά σιγά ξε-κάνω την πάπια)- καταγράφω τους δίσκους που μου έκαναν κου-κου τους τελευταίους μήνες και διεκδικούν παραπάνω από πέντε (5) ακροάσεις στο πλέηερ μου.

Connie Price & The Keystones - Tell Me Something (2008)
heavy funk και ψήγματα hip-hop με σπουδαίους mc's να κάνουν την όλη φάση πιο-up-to-date-δεν-γίνεται και την ίδια ώρα άλλοτε υπέροχα χορευτική άλλοτε ελκυστικά σκοτεινή. εντυπωσιακό ντεμπούτο στην εκλεκτική Ubiquity

Sleepytime Gorilla Museum - Grand Opening And Closing! (2001)
...αλλά και η υπόλοιπη δισκογραφία ('Of Natural History', 'In Glorious Times', 'Live'). παιδιά της μεταμοντέρνας μόδας (?) του heavy ήχου (βλέπε Mr.Bungle και συλλήβδην πρότζεκτ του Mike Patton), που κουβαλάνε όμως μια ιδιαίτερη τρέλα και κάνουν πλέον τον Patton να ακούγεται κλισέ και ρετρό (χοντρό αυτό). επίσης, side πρότζεκτ της βιολονίστριας Carla Kihlstedt των περίφημων Tin Hat (πάλαι ποτέ Tin Hat Trio) -καμία σχέση όμως!

Charming Hostess - Sarajevo Blues (2004)
επίσης πρότζεκτ που έχει χώσει τη μούρη της (και το βιολί της) η Kihlstedt, κυκλοφορία στη Tzadik του John Zorn, ένα γυναικείο φωνητικό τρίο που τραγουδά ιστορίες από τα πολύπαθα βαλκάνια και την πολύ πρόσφατη ιστορία τους πάνω σε φόρμες και τεχνικές που ξεκινούν από την παραδοσιακή πολυφωνία της περιοχής και φτάνουν μέχρι την avant-garde και το beatboxing.

Γιάννης Αγγελάκας & Νίκος Βελιώτης - Πότε θα φτάσουμε εδώ (2007)
εξαιρετική συνέχεια (και κατιτίς πιο groovy) στο ιδιαίτερο πρότζεκτ 'Ανάσες των λύκων'. το τσέλο του Βελιώτη σε μεγάλη φόρμα και οι στίχοι του Αγγελάκα απλοί και ώριμοι, άγριοι και συγκινητικοί. 'Πότε θα φτάσουμε εδώ, δεν έχει δρόμο πιο σκληρό πιο δύστροπο απ'αυτόν'...

Δημήτρης Μυστακίδης - 16 Ρεμπέτικα Τραγούδια με Κιθάρα (2007)
γνωστά και άγνωστα ρεμπέτικα και παλιά λαϊκά, ενορχηστρωμένα μόνο με κιθάρα, παιγμένα και τραγουδισμένα με ψυχή και μεράκι από τον δεξιοτέχνη του οργάνου και ταυτόχρονα μια βαθιά μελέτη στην κιθαριστική παράδοση τόσο από άποψη τεχνικής όσο και ρεπερτορίου.

Cavalera Conspiracy - Inflikted (2008)
κυκλοφορεί στις 25 Μαρτίου, αλλά τα αλάνια το έχουν ήδη κατεβάσει και έτσι το βρήκαμε κι εμείς. η μεγάλη επιστροφή των αδερφών Cavalera, Max (Sepultura, Soulfly) και Igor (Sepultura, Mixhell), που ανακαλεί στη μνήμη εποχή 'Arise'. αν αυτό δεν τα λέει όλα, προσθέστε και κάποια περάσματα industrial αισθητικής και πειραγμένες κιθάρες-κληρονομιά των τελευταίων πρότζεκτ στα οποία είχαν εμπλακεί. έκρηξη!

Eddie Vedder - Into The Wild (2008)
soundtrack της νέας ταινίας του Sean Penn. στο ύψος των τελευταίων κυκλοφοριών των Pearl Jam, όπερ σημαίνει: δεν μας πάει πουθενά παραπέρα, αλλά νιώθεις ότι ακούς ένα δίσκο με τη στόφα του αριστουργήματος. ο (όποιος) θεός να τον (τους) έχει καλά να μας χαρίζουν κι άλλα τέτοια "αδιάφορα" αριστουργήματα. μήπως τελικά είναι αυτή η σπουδαία φωνή του που φταίει -και μόνο;

OST - My Blueberry Nights (2007)
Norah Jones, Cat Power, Ry Cooder, Otis Redding, Ruth Brown, Mavis Staples, Amos Lee, Cassandra Wilson, Gustavo Santaolalla. Τα ονόματα αρκούν. Και πολλοί ξέρουν ότι θα μπορούσα να γράψω ολόκληρα σεντόνια για το soundtrack και την ταινία και την Norah και τον Kar-Wai και και και και και και...

Kling Klang - The Esthetik Of Destruction (2006)
ιδιότυπη instrumental φάση post-rock αίσθησης (πσσσσσσς...), οι οποίοι ώρες ώρες φέρνουν στο μυαλό γκρουπ τύπου Kyuss, βάλε και κάτι αναλογικά σύνθια μέσα για να έχεις μια εικόνα και που-και-που λίγο θόρυβο. τώρα, πως αυτοί θα ανοίξουν (κάποιες από τις φετινές) συναυλίες των Portishead, ένας θεός ξέρει...

επί τροχάδην, όμορφοι funk δίσκοι:
Sharon Jones & the Dap-Kings - 100 Days, 100 Nights (2007) έρχονται και λάιβ τον Ιούνιο, θενκ γκαντ!
The Bamboos - Step It Up (2006) σύγχρονο funk στο γνωστό μοτίβο της Tru Thoughts (βλέπε Quantic Soul Orchestra)
The Apples - Killing EP (2007) α-πί-στευ-τη διασκευή στο 'Killing In The Name Of' -δύσκολο να το βρεις, πανεύκολο να το χορέψεις και να γουστάρεις
The New Mastersounds - Remixed (2007) από τα καλύτερα νεο-funk σχήματα της παραδοσιακής σχολής -δηλαδή χωρίς dj's, λούπες και κόλπα- εδώ με dj's, λούπες και κόλπα.

...αρκετά δεν είναι;

μέσα στη θάλασσα

Καθένας είναι μια πληγή
Κι ένα παράπονο κρυφό στάζει σαν βρύση
Και περιμένει τη στιγμή
Που όρθιος θα σηκωθεί και θα το τραγουδήσει

Καθένας είναι μια πηγή
Που περιμένει να εκραγεί να βγει και να κυλήσει
Κι από ψηλά μόλις την δει
Τη θάλασσα σαν εραστής διψάει να συναντήσει

Κάποτε εγώ κι εσύ θα βγούμε δεν μπορεί
κάτω στη θάλασσα
Θα διαλυθούμε μαζί όπως ορμάει η βροχή
μέσα στη θάλασσα
Δεν θα'μαι εγώ το σφυρί δεν θα'σαι εσύ η πληγή
θα'μαστε η θάλασσα
Δεν θα'μαι εγώ η πληγή δεν θα'σαι εσύ το σφυρί
θα'μαστε η θάλασσα

Γιάννη, σ'ευχαριστούμε άλλη μια φορά για τις λέξεις και τις ανάσες...

Γιάννης Αγγελάκας & Νίκος Βελιώτης - Μέσα στη θάλασσα
[ από το νέο δίσκο τους με τίτλο 'Πότε θα φτάσουμε εδώ' ]

τα νέα της ημέρας

Αλλάζει ο κόσμος. Κάθε μέρα πλέον. Και όλα τα μεγάλα πράγματα κάποτε τελειώνουν. Οι μεγάλες στιγμές βαφτίστηκαν μεγάλες, ακριβώς επειδή κρίθηκαν από το χρόνο. Αφού πρώτα διαπιστώθηκε πως έγιναν και πέρασαν και πήραν τη θέση τους ανάμεσα στο σύνολο όλων εκείνων των στιγμών, των προσώπων και των ιδεών, εκείνο το σύνολο που οι άνθρωποι συνηθίζουν να προστατεύουν ευλαβικά και που αξιωματικά ανήκει σε ένα σχεδόν ιερό απυρόβλητο: το παρελθόν. Οι μεγάλοι άνδρες ονομάστηκαν έτσι από την Ιστορία. Αφού πέρασαν. Οι πράξεις ονομάστηκαν μεγάλες όχι τη στιγμή που έγιναν, αλλά αφού μετά από καιρό αναμετρήθηκαν με τις άλλες δυνατές επιλογές και απέδειξαν ότι εκείνες ήταν οι αδύνατες. Και έτσι κάπως παίρνουν όλα τα πράγματα αξία. Όταν ολοκληρώσουν τον κύκλο τους και μπορεί κανείς να τα πιάσει και από τις δύο άκρες. Όταν ξεφύγουν από την πάλη με την καθημερινή φθορά και διεκδικήσουν το δικό τους κομματάκι από την Αιωνιότητα. Όταν αποφορτιστούν από το βάρος της συγκυρίας, της φύσης τους και των κινήτρων τους και αποκτήσουν το βάρος της σημασίας τους -δηλαδή το καθρέφτισμά τους πάνω στις άλλες στιγμές, στις άλλες πράξεις, σε άλλους καιρούς. Κάθε στιγμή μπορεί να είναι μεγάλη, αλλά αυτό θα το ξέρουμε όταν θα έχει περάσει. Τα νέα της ημέρας μπορεί να είναι τα νέα του αιώνα. Δεν έχει και πολλή σημασία ποια είναι ακριβώς. Διάβασέ τα εδώ λοιπόν, αν θέλεις. "Ό,τι να'ναι σκέψεις" θα μου πεις. Ίσως. Καλή σου μέρα.

μεγαλείο

...είναι οι κουβέντες της Ρούλας Πατεράκη στη συνέντευξή της στη LiFO:
"-Τι θα είχε συμβεί αν δεν είχες κάνει συμβιβασμούς;
-Μπορεί να μην είχα κάνει βήμα. Από την άλλη, όμως, μπορεί και μέσα από μια ακραία πρόκληση να κατάφερνα πολύ περισσότερα. Αυτό ακριβώς δεν άντεξα. Το να αναμετρηθώ με ένα πράγμα που ήταν απολύτως άγνωστο.
[...] Ακόμη και σήμερα θεωρούμαι αιρετική, κάτι που είναι τελείως ψευδές. [...] Εμένα θα με ενδιέφερε να λένε ότι ήμουν κλασική σκηνοθέτις. [...] Κλασικός είναι ένας άνθρωπος που ανοίγει δρόμο στην τέχνη του. [...] Υπάρχει ένα έργο και σαν υστεροφημία αυτό θέλω να αφήσω πίσω μου. Όχι από ελπίδα αλλά από απελπισία. Εγωιστικά. [...] Θα ήθελα, πριν μου τύχει κανένα ουρανοκατέβατο κακό, να έχω ελέγξει αρκετά το παιχνίδι. Όχι υπέρ του θέατρου ούτε υπέρ της τέχνης. Υπέρ της ασφάλειας του εαυτού μου".

...είναι η συγκλονιστική ερμηνεία της Chavela Vargas στο 'La Llorona' απ'το Carnegie Hall [εδώ για να το κατεβάσεις]. Μας το θύμισε υπέροχα η Κική και οι άλλες Σανάδες χτες στο Bios.

...είναι η χτεσινή εμπειρία αυτής της κοριτσοπαρέας που μας συγκίνησε βαθιά, όχι μόνο με τις ερμηνείες τους, αλλά γιατί επιβεβαίωσαν γλυκά και παρήγορα για άλλη μια φορά το σαββοπουλικό στίχο που θέλει να φτιάχνουν "οι έλληνες κυκλώματα και ιστορία οι παρέες".

...είναι ο δίσκος του Δημήτρη Μυστακίδη '16 Ρεμπέτικα Τραγούδια Παιγμένα με Κιθάρα', η πενιά του και τα ειλικρινά και ταπεινά του λόγια στο εσώφυλλο: "Στο ερώτημα τι νόημα έχει η επανεκτέλεση αυτών των τραγουδιών σήμερα, οι απαντήσεις μπορεί να είναι δύο. Μπορεί αυτό το ηχογράφημα να γίνει αφορμή για μία νέα επίσκεψη της λαϊκής μουσικής που θα επιτρέψει μία νέα ανάγνωση του παλιού υλικού και της αισθητικής του. Μπορεί πάλι, όπως λέει ο φίλος μου Θανάσης Παπακωνσταντίνου, απλώς το τέρας της ματαιοδοξίας να με νίκησε για ακόμα μια φορά". [άκου εδώ το 'Βουνό με βουνό'. Το CD θα το βρεις αποκλειστικά στο Music Corner, Πανεπιστημίου 56]

...είναι το πρωινό τσάι και το ξύπνημα με ένα όμορφο τραγούδι.

...είναι το βλέμμα σου όταν νομίζεις πως δεν σε κοιτάζω. "Ροδανθός μες στα ρεμάλια και θεά μες στους θνητούς". Α happy man.

...είναι που "κάποιον αγαπάς και δεν το ξέρει"...

...είναι αυτές οι μέρες που ζητάνε τα πάντα. "Κι αυτή τη φορά ήταν σαν ποτέ και πάντα: πάμε εκεί που δεν περιμένει τίποτα και θα βρούμε ολ'αυτά που περιμένουν"...

death is a job

I'm running across an intersection
To avoid the bullet of a sniper
From the hill when I walk straight into some photographers
Oh well, they're doing their job, in deep cover
If a bullet hit me they'd get a shot
Worth so much more than my life
That I'm not even sure who to hate
The sniper or the monkey with the Nikon

Life has been narrowed down completely
Reduced to gestures... Death is a job!
For the Chetniks I'm just a simple target
But those others only confirm my utter helplessness
And even want to take advantage of it

It's a man with a newspaper on his head on the street with the sniper
In Sarajevo, death is a job for all of them...

Charming Hostess - Death Is A Job
[album: Sarajevo Blues, 2004]

ερωτευμένες κατσίκες

Ναι, τελευταία στιγμή στο λέω, αλλά κι εσύ έπρεπε να το θυμάσαι. Οι καλές μας οι κατσικούλες, οι Σανάδες, ανήμερα του Αγιοβαλεντίνου, δηλαδή ....σήμερα Πέμπτη, ξανά στο Bios. Το έκαναν βούκινο και οι εφημερίδες. Και αν δε με πιστεύεις, διάβασε αυτό το link (εφ'όσον το πατήσεις πρώτα). Γύρω στις 11 το βράδι. Τα λέμε εκεί. Έλα, θα μοιράσουν και καραμελίτσες.

σκέψεις πάνω σε λόγια

Τίποτα παραπάνω από κάποιες αυτόματες σκέψεις πάνω σε σκόρπια λόγια που διάβασα σε εφημερίδες της προηγούμενης εβδομάδας. (Πάντα καθυστερημένα...)

"Με το ντοκιμαντέρ του Μάρτιν Σκορσέζε για τους Rolling Stones αρχίζει το Φεστιβάλ του Βερολίνου" (Ελευθεροτυπία, 03/02).
Κουράστηκα να βλέπω γέρους (πιο κομψό: βετεράνους) και κατάκοπους της μουσικής να αποτελούν τα "νέα" της μουσικής και της τέχνης. Δυστυχώς οι ρυτίδες των Stones είναι ένα θέαμα που σε θλίβει, αν και περισσότερο με θλίβει όταν νιώθω ότι τέτοιες "ρυτίδες" έχουν και κάποιοι συνομήλικοί μου. Οκ με τα sixties και τις χρυσές γενιές και γενιάδες. Δεν πάμε λίγο παραπέρα;

"Μας έβαλαν σ'αυτή την κατηγορία, γιατί υπάρχει ένας σίριαλ κίλερ και κανιβαλισμός. Αλλά ο συνδυασμός με γέμισε ελπίδα πως στο Χόλιγουντ υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που είναι έτοιμοι να δοκιμάσουν καινούρια πράματα".
[...] -Πως βλέπετε την απεργία των σεναριογράφων και τον αντίκτυπό της στις Χρυσές Σφαίρες και ίσως στην απονομή των Όσκαρ;
"Δεν ήμουν εκεί αυτές τις μέρες και δεν ξέρω τι ακριβώς συνέβη. Αλλά πιστεύω πως μια σύγκρουση δεν πρέπει να έχει αντίκτυπο στις ταινίες και στο πώς ο κόσμος τις βλέπει. Είναι πάντως ένα σημαντικό, θλιβερό γεγονός, το ότι πολλές ταινίες δεν θα μπορέσουν να γυριστούν, γι'αυτό και πρέπει σύντομα να λυθεί". (συνέντευξη του Τιμ Μπάρτον, Ελευθεροτυπία 03/02).
Για την ταμπακέρα ούτε λόγος. Αφού πλέξει το εγκώμιο του "ανοιχτόμυαλου Χόλιγουντ" στην αρχή, ο Τιμ βλέπει καθαρά και ξάστερα προς τη μεριά του box office. Το θέμα είναι να μη σταματήσει επ'ουδενί η ροή των κερδών. Θα είναι ένα "θλιβερό γεγονός". Και σιγά μην απαντήσει ευθέως στην ερώτηση. Ούτε καν να αναγνωρίσει ότι οι μόνοι ίσως παγκοσμίως που υψώνουν -αυτή τη στιγμή- αγωνιστικό ανάστημα στο χώρο της κινηματογραφικής μπίζνας και κουλτούρας είναι οι εργαζόμενοι στο Χόλιγουντ (οι σεναριογράφοι, που ήδη τίναξαν την απονομή των Χρυσών Σφαιρών στον αέρα). Αλλά για τον Μπάρτον, το "ανοιχτό Χόλιγουντ" είναι προφανώς οι παραγωγοί. Και -δη- οι παραγωγοί του...

"Η μουσική στις μέρες μας μοιάζει περισσότερο με επίπλωση. Οι άνθρωποι τρέχουν με τα i-pod στα αφτιά τους, έχουν χιλιάδες τραγούδια στη δισκοθήκη τους, τα οποία ακούν για 30 δευτερόλεπτα και μετά πάνε στο επόμενο". (συνέντευξη της Ούτε Λέμπερ, Ελευθεροτυπία 03/02).
Καμία σκέψη. Απλώς σκεπτικισμός. Μήπως στο μέλλον μειωθεί και αυτό το περιθώριο των "30 δευτερολέπτων". Σταματάω προσωρινά το downloading. Έχω ήδη πολλά ν'ακούσω.

"Ήμουν τριών χρονών κι έξω από μένα έκανε μεταπολίτευση. Καβαλούσα στο χολ ένα ψεύτικο αλογάκι κι άκουγα τη φωνή της μάνας μου από την κουζίνα να σιγοτραγουδάει μαζί με το ραδιοφωνάκι: "Θέλει νεκροί χιλιάδες να'ναι στους τροχούς, θέλει κι οι ζωντανοί να δίνουν το αίμα τους". Μέσα μου σκέφτηκα: "Ποια είναι αυτή η Ζωντανίνα;" και για πολύ καιρό φανταζόμουν μια θεόρατη γυναίκα γεμάτη από ζωή να διατάζει τους νεκρούς να δώσουν το αίμα τους για κείνην". (Φοίβος Δεληβοριάς, Ποντίκι Art 31/01).
Δεν υπάρχει περίπτωση, νομίζω, να έχεις μεγαλώσει σε αντίστοιχο οικογενειακό περιβάλλον και να μην έχεις κάνει την ίδια σκέψη -να μην έχεις, δηλαδή, δημιουργήσει με τη φαντασία σου το τρομερό τέρας της Ζωντανίνας που τρώει το αίμα των (ήδη) νεκρών. Πολύ splatter τραγούδι αλήθεια. Λίγο 'μοβόρικο για μικρά παιδιά...

"Με δάκρυ έτοιμο να κυλήσει από τα βουρκωμένα μάτια του ο Τέρενς Κουίκ στο άκουσμα της θλιβερής είδησης περί "κοίμησης" του αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου, ανάμεσα στα άλλα πονεμένα δήλωσε και την αδυναμία του να σβήσει από το κινητό του το τηλέφωνο του Χριστόδουλου". (Ποντίκι Art 31/01).
Ενδιαφέρον. Άραγε η εταιρεία κινητής τηλεφωνίας με την οποία έχει σύμβαση ο Τέρενς, καλύπτει και δίκτυο στον άλλο κόσμο; Βρε λες;

"Μέχρι σήμερα στην καμένη Αρχαία Ολυμπία δεν έχει φυτευτεί ούτε ένα φυλλαράκι! Υποτίθεται ότι θα είχε ολοκληρωθεί η δενδροφύτευση για να μη γίνουμε ρεζίλι όταν σε δύο μόλις μήνες, στις 24 Μαρτίου, θα φιλοξενήσουμε την τελετή αφής της Ολυμπιακής Φλόγας για τους Αγώνες του Πεκίνου. Και τώρα; Έρχονται οι Κινέζοι! Η ελληνική απραξία οδήγησε 2.000 Κινέζους να δηλώσουν ότι προτίθενται να βοηθήσουν ως εθελοντές στις φυτεύσεις των πρώτων 30.000 δένδρων προκειμένου να αποκτήσει η Ολυμπία το πράσινο που χρειάζεται. Πανικοβλήθηκαν οι άνθρωποι..." (Ποντίκι Art 31/01).
"Αχ Ελλάδα σ'αγαπώ και βαθιά σ'ευχαριστώ, γιατί μ'έμαθες και ξέρω να πεθαίνω όπου πατώ και να μη σε υποφέρω"...

"Την Ασκληπιού δεν μπορείς να την περπατήσεις. Έχει μπάζα, σκουπίδια, αυτοκίνητα, μηχανάκια, σπασμένα καγκελάκια, αλλά οι Αθηναίοι είναι ευχαριστημένοι με τις 15 αθλητικές εφημερίδες στα περίπτερα. Το χειρότερο λοιπόν δεν είναι ότι μας περνάνε για μαλάκες, το χειρότερο είναι ότι είμαστε μαλάκες". (Γεράσιμος Γεννατάς, Lifo 31/01-06/02).
"Η Αθήνα είναι η πόλη μου. Θυμάμαι, όταν ήμουν μαθητής, μοσχοβολούσε. Περπατούσες ανάμεσα σε γαζίες, γιασεμιά και κλήματα. Είχες την ευχαρίστηση να κάνεις υπέροχες βόλτες. [...] Εξεγείρομαι, γιατί μια πόλη μου δόθηκε και μένα και την κάνανε μπουρδέλο". (Περικλής Κοροβέσης, Lifo 31/01-06/02).
"- Είναι κακό να μην αγαπάς τον τόπο που μεγάλωσες;" (απο ταινία)
Ναι ρε γαμώτο, είναι κακό. Και είναι ακόμα πιο δύσκολο και στενάχωρο να ψάχνεις λόγους για να αγαπήσεις κάτι με το ζόρι. Και αυτό ολοένα και να σε διώχνει.

"Πολεμώντας τη χούντα, δεν κατάλαβα ποτέ χούντα. Ζούσα με το δικό μου τρόπο ζωής και δεν επέτρεπα σε κανέναν να μου επιβάλει τίποτα". (Περικλής Κοροβέσης, Lifo 31/01-06/02).
Να αλλάζεις το σκηνικό. Να ζεις το δικό σου παραμύθι. Ίσως και να είναι μάταιο. Αλλά σίγουρα κυλά αλλιώς ο χρόνος. (και εκεί είναι που μου έρχεται και ο Μπόρχες: "γράφω για μένα, για τους φίλους μου και για ν'απαλύνω το χρόνο που περνάει"...)

Καληνύχτα.

9 κατσίκες

Σανάδα: 1. το θηλυκό κρι-κρι, αίγαγρος, αγριοκάτσικο της Κρήτης [Capra Aegagra Cretensis].
2. (πληθ. Σανάδες) φωνητικό σύνολο που αποτελείται από 9 (εννέα) τραγουδίστριες με ετερόκλητες μουσικές καταβολές. Αναζητώντας τη μουσική τους ταυτότητα, αλλά και τη θέση τους στο ζωικό βασίλειο, αποφάσισαν ότι ταυτίζονται ιδεολογικά και μουσικοχορευτικά με τα εριφοειδή (εξ ου και ο δανεισμός του ονόματος). Μέσα από τα μονοπάτια της πολυφωνικής παράδοσης εξερευνούν τα όρια της ανθρώπινης φωνής, διασκευάζουν κομμάτια απ'όλο τον κόσμο και πειραματίζονται με δικές τους συνθέσεις. Αποτελούνται από τις: Μάρθα Μαυροειδή, Μαρία Κώττη, Σπυριδούλα Μπάκα, Μαρία Μελαχρινού, Μάτα Κούρτη, Μαριαστέλλα Τζανουδάκη, Κική Τουμπανάκη, Μαρία Σταύρακα, Σοφία Σαρρή (you know, Sophia...)

Οι καλές μας Σανάδες (τις θυμάστε από τη συναυλία μας στο Κύτταρο το Δεκέμβρη, που άνοιξαν με χάρη, αλλά και συμπράξαμε μετά) εμφανίζονται ζωντανά-ζωντανότατα την Πέμπτη 7 Φλεβάρη και την άλλη Πέμπτη, των ερωτευμένων, σε φουλ πρόγραμμα στο Bios της οδού Πειραιώς. Γύρω στις 10.30.