ποστ-χριστουγεννιάτικο σουαρέ

Τώρα πλέον που οι ταξικές συγκρούσεις έχουν μεταφερθεί στα καρουζέλ της πλατείας Συντάγματος, ενώ οι ασφαλίτες φυλάνε τσίλιες πίσω από το καραμελόσπιτο, οι καταλήψεις κάνουν κι αυτές το γιορτινό μπρέηκ τους και η εξέγερση αναβάλλεται για κατόπιν εορτής, τώρα λοιπόν είναι ίσως η ιδανική και χαλαρή στιγμή -μεταξύ χριστογεννιάτικης γαλοπούλας και πρωτοχρονιάτικης χαρτοπαιξίας- να στήσουμε ένα μικρό και παρεϊστικο σουαρέ και να τα πούμε και από κοντά, με αφορμή το καινούριο μας πόνημα. Πληροφορίες για την κυκλοφορία υπάρχουν στο ακριβώς παρακάτω post. Από αυτό εδώ το post, κάνουμε το κάλεσμα για μεθαύριο Δευτέρα, 29 του μήνα, οπότε και θα σερβίρουμε με χάρη γλυκά και κρασάκι, τσάι και συμπάθεια, άντε και ένα μικρό παρεϊστικο λάηβ. Όλα αυτά στο φιλόξενο και οικείο χώρο του δισκοπωλείου Vinyl Microstore (Διδότου 34, Εξάρχεια), γύρω στις 8 το απόγευμα. Να υπενθυμίσουμε ότι το Vinyl είναι και το μόνο κατάστημα που διαθέτει το πρώτο μας (διπλό) άλμπουμ. Όποιος διαβάζει αυτές τις γραμμές, προφανώς και είναι καλεσμένος και θα χαρούμε πολύ να ακούσουμε σχόλια, παρατηρήσεις, γκρίνιες, αυτόγραφα, μπακστέητζ, βυαηπή και άλλα αποδημητικά. Καλά να'μαστε, πάντα ν'ανταμώνουμε. Και καλή χρονιά σε όλους. Με περισσότερο φως.

second hand

Μέσα στο αγωνιστικό και άγριο κλίμα των ημερών, κυκλοφόρησε και ο πολυαναμενόμενος (για μας) δίσκος μας. Συναισθήματα ανάμικτα, γιατί δεν μπορείς ακριβώς να χαρείς με τίποτα τόσο ταπεινό όταν δίπλα σου ο κόσμος καίγεται... Και φυσικά δεν εννοούμε τις βιτρίνες και τις τράπεζες, ούτε το δέντρο του Νικήτα. Απ'την άλλη, η πράξη του καθενός μπορεί να είναι μια απάντηση στη βαρβαρότητα. Η τέχνη (μακριά φυσικά από ματαιόδοξες αγκυλώσεις και την καλλιτεχνική αυτοπραγμάτωση) μπορεί να γίνει ανάσα, μπορεί να αφήσει να μπει λίγο φως. Αν η τέχνη, τέτοιες ζόρικες ώρες, δεν υπηρετεί τα ανώτερα ένστικτά μας, τότε δεν υπάρχει τίποτε άλλο που να αξίζει τον κόπο να υπηρετήσει. Το θέμα είναι να νικηθεί ο φόβος. Το θέμα είναι να ξαναγίνει η πόλη φίλη σου. Η πόλη που τώρα τρώει τα παιδιά της.

Απ'αυτή την άποψη, ίσως χαιρόμαστε και συμβολικά που η κυκλοφορία μας γίνεται μέσα στον ταραγμένο Δεκέμβρη. Γι αυτό, αφιερώνουμε το στίχο μας:
'wake up to see the wealthy ones torn into pieces'
(από το κομμάτι 'Crocus' που βασίζεται στους 'Τρεις Ανθούς')
στη μνήμη του Αλέξανδρου και των παιδιών που χάθηκαν...

Όσο για μας,
'I will follow them back in, now that I'm ready to live'...
(από το ίδιο τραγούδι)
Σχετικά με το δίσκο καθαυτό:

'Second Hand' ο τίτλος. Second, κατ'αρχήν επειδή δεύτερος.
Επίσης, δεύτερο χέρι. Τραγούδια μεταχειρισμένα. Του Θανάση Παπακωνσταντίνου κάποτε.
Με αλλαγμένα τα φώτα τώρα. Και τη γλώσσα.
Αλλά με το ΟΚ του Θανάση. Και τη συνενοχή του...
Second Hand, δηλαδή δεύτερης διαλογής. Ποιος ξέρει...

Συμμετοχές από εξαίρετους φίλους μουσικούς όπως:
Φώτης Σιώτας, Παντελής Στόικος, Σοφία Ευκλείδου (Ανάσες των Λύκων), Μαριλύ Μήλια, Λάμπης Κουντουρόγιαννης (Modrec), Δημήτρης Αρώνης (επίσης Modrec), Digital Alkemist, Γιώργος Γεωργιάδης, Γιώτα & Χριστίνα (το ντούο χάρμα!), Δημήτρης Μυγιάκης και ...η κυρία Βαϊα Παπακωνσταντίνου, μητέρα του Θανάση!

Ηχοληψία, μίξη και mastering ο μέγας Χρήστος Μέγας.
16σέλιδο πανέμορφο booklet και εξίσου υπέροχο digipack φιλοτεχνημένο από τον καλό μας Νίκο Δούλο, συνοδεύουν την έκδοση.
Την κυκλοφορία, καθώς και τη διανομή, υπογράφει η Sony/BMG.
Την παραγωγή ο Αχός, δηλαδή ο μεσιέ Θανάσης.

Στα κεντρικά Metropolis Αθήνας και Θεσσαλονίκης βρίσκεται ήδη. Λογικά, μέσα στη βδομάδα σε πολλά δισκοπωλεία Αθήνας και περιχώρων. Μας έπιασε και λίγο στον ύπνο είναι η αλήθεια... Όχι ακριβώς ύπνο δηλαδής, μιας και είμαστε όλη μέρα στο δρόμο... Να διώξουμε τον τρόμο!...

Καλή μας αντάμωση φίλοι! Περιμένουμε με χαρά τα σχόλιά σας. Για οποιαδήποτε άλλη πληροφορία, στείλτε ένα συνθηματικό στο nightonearth.theband@gmail.com

Καλά κουράγια σε όλους!

redemption, δηλαδή αληταριό

Μ'αυτό δάκρυσα. Να'σαι καλά ρε Conor που το έστειλες. Μέσα στη βία των ημερών, στη βία της εποχής, στη βία που στο τέλος χτίζει τείχη, οι χαραμάδες απ'όπου μπαίνει φως είναι η μόνη αλήθεια. Ό,τι νικάει το φόβο είναι η μόνη αλήθεια. Ό,τι μας μας επανασυνδέει μ'αυτά που αρνηθήκαμε και μας κρατάει ακέριους. Και είναι αυτές οι αναλαμπές, αυτά τα σπινθηρίσματα, πολύ επικίνδυνα. Γιατί ακόμα και το λίγο φως έρχεται με ορμή που μπορεί να σε ξεσκίσει. Να σε συγκλονίσει. Να σε διαλύσει, αλλά να σε κρατήσει ακέραιο. Ακόμα πιο ακέραιο ίσως. Won't you help to sing these songs of freedom?... 'Cause all I ever have, redemption songs...


'Κατανοώ τη βία των αδύνατων που προσπαθούν να υπερασπίσουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, έχει ηθικά ερείσματα. Φοβάμαι όμως πως όποιος μολυνθεί από τον ιό της βίας, ακόμα κι αν ο στόχος του είναι ουμανιστικός, θα αποτύχει στο τέλος. [...] Αντί για τη βία προτιμώ την ανέλιξη της πνευματικότητας και την ανθρωπιά σαν μέσο για μια καλύτερη ζωή'.
Απόσπασμα από την παρέμβαση του Θανάση Παπακωνσταντίνου, που δημοσιεύεται και στην κυριακάτικη Αυγή. Το'χει πει, βέβαια, και με δυο λόγια: 'ο νους μας είναι αληταριό που όλο θα δραπετεύει...'. Το τραγουδάει ο Φώτης. Emancipate yourself from mental slavery, none but ourselves can free our minds, γράφει ο Marley στο κομμάτι που σπαράζει ο Strummer...
Redemption songs. All we ever have...

η επικίνδυνη μοναξιά του Αλέξη Κούγια

'Έγινε παρεξήγηση κι εξήγηση δεν δώσαμε
Το φίλο μας προδώσαμε μια δύσκολη στιγμή [...]

Στείλε μου μια εξήγηση, να φύγει η παρεξήγηση
Γιατί η καρδιά μου λύγισε, κοντεύει να χαθεί...'



[για την ιστορία:
Μάνος Χατζιδάκις, 'Έγινε παρεξήγηση (Η Προδοσία)', 1960]

ο Παύλος Σιδηρόπουλος για τους κουκουλοφόρους

Και τώρα φίλοι μου είναι αργά
Μια καληνύχτα στη μαμά
Και λίγη στάχτη στα μαλλιά
Καιρός να πούμε αντίο

Σκέπασαν όλους τους νεκρούς
Με αρρωστιάρικους ψαλμούς
Κλόουν με σοβαρούς σκοπούς
Γυμνοί μέσα στο κρύο

Κατά τ'άλλα εσείς, που'σαστε υγιείς
Και αξιοπρεπείς, βοηθήστε μας και λίγο
Δώστε μας πνοή, στέγη και τροφή
Μια ιδέα στεγανή που να μην μπάζει κρύο

Πουλάμε σώμα και ψυχή
Δώστε μας λίγη προσοχή
Στα υπόγεια μαύροι ποντικοί
Λουφάζουνε δύο δύο

Παίρνουμε σβάρνα τους γιατρούς
Αδύνατοι μπροστά στους δυνατούς
Και συναντάμε ξέμπαρκους θεούς
Που χάσανε το πλοίο

Κατά τ'άλλα εσείς, που'σαστε υγιείς
Και αξιοπρεπείς, βοηθήστε μας και λίγο
Δώστε μας πνοή, στέγη και τροφή
Μια ιδέα στεγανή που να μην μπάζει κρύο...

Παύλος Σιδηρόπουλος, 'Εν Κατακλείδι', από το δίσκο 'Φλου' (1978)

ο γιος του ξυλουργού και ο γιος του ταχυδρόμου

Ο γιος του ξυλουργού ψυχορραγεί. Αλλά δεν μετανοεί φυσικά. Και, όπως τα χρηστά θρησκευτικά ήθη μας διδάσκουν, τι αξία έχει η εξομολόγηση αν δεν ακολουθεί η μετάνοια; Τουλάχιστον, όμως, εξομολογείται. Από καρδιάς. Σαν παιδί του λαού -που είναι. Και σε αυτή την πολύ προσωπική και ειλικρινή κατάθεση (ίσως και κατάθεση ψυχής θα έλεγα...), επαναλαμβάνει συνεχώς "ότι σε καμία περίπτωση δεν θα στόχευε με το όπλο του κατά ενός ανθρώπου, πόσο μάλλον ενός εφήβου", δεν αναφέρει όμως πουθενά που στόχευσε στη συγκεκριμένη περίπτωση -και βρέθηκε νεκρός ένας άνθρωπος. Έφηβος. Όχι μάλλον έφηβος. Επαναλαμβάνει πως "σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσε καν να του περάσει από το μυαλό ούτε σαν ενδεχόμενο". Δεν αναφέρει, όμως, στη συγκεκριμένη περίπτωση τι του πέρασε τελικά από το μυαλό, όχι σαν ενδεχόμενο, αλλά σαν απόφαση. Ο γιος του ξυλουργού αναφέρεται σε δυνατότητες. Όχι σε βεβαιότητες. Μέχρι και ο αριθμός των πυροβολισμών του (ακέραιος, όχι δεκαδικά ψηφία παρακαλώ) είναι κάτι απροσδιόριστο. Προσεγγίζεται με θεωρία πιθανοτήτων. Δύο, μπορεί και τρεις. Δεν θυμάται.

Γιατί ο γιος του ξυλουργού βιώνει ένα δράμα. Όπως και ο γιος του ταχυδρόμου. Τους έμπλεξαν. Άδικα. Ούτε πρόθεση είχαν ούτε γνώριζαν κάτι παραπάνω. Εξοστρακισμός της σφαίρας, εξοστρακισμός της αλήθειας, παραπλάνηση της κοινής γνώμης, πλεκτάνη, δόλος, συμφέροντα, συμφέροντα, συμφέροντα. Τα σκοτεινά κέντρα, ο παγκόσμιος σιωνισμός, ο Σείριος Β, τα νεφελίμ, τα σεραφείμ και τα χερουβείμ. Όλοι εναντίον τους. Είναι, όμως, μια παρεξήγηση -όπως θα χρωμάτιζε η γλυκιά και γαλήνια χροιά του Αλέξη Κούγια.

Διάβασε αν θες όλη την απολογία, πατώντας εδώ. Εγώ διαβάζω τον νόμο:
Πυροβολισμός ακινητοποίησης ή εξουδετέρωσης απαγορεύεται:
(α) εφ'όσον υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να πληγεί τρίτος
(β) εναντίον ενόπλου πλήθους, όταν υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να πληγούν άοπλοι
(γ) εναντίον ανηλίκου, εκτός αν αποτελεί το μοναδικό μέσο για την αποτροπή επικείμενου κινδύνου θανάτου.

Είναι προφανές ότι ο γιος του ξυλουργού φοβήθηκε για τη ζωή του. Για επικείμενο κίνδυνο θανάτου. Και έκανε άρση του όρου (γ). Φοβήθηκε για το μέλλον του. Τώρα, φυσικά, είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι οφείλει να φοβάται για το μέλλον του. Μέσα ή έξω από τα κάτεργα. Μέσα στη φυλακή θα αντιμετωπίζεται ως ένα τέρας. Έξω από τη φυλακή, είναι ήδη ένα τέρας.

Ο γιος του ταχυδρόμου, βέβαια, δεν βασανίζεται από τέτοιες ανησυχίες. Γιατί τώρα ο γιος του ταχυδρόμου έχει ανάψει ένα κερί στο μπόι του γιου του ξυλουργού, ευγνωμονώντας τον που βοήθησε τα μάλα ώστε η επικαιρότητα να έχει λησμονήσει το όνομά του εδώ και πολλές μέρες, όπως λησμονείται και η έννοια 'εξεταστική επιτροπή'. Ο γιος του ξυλουργού, φυσικά, σύντομα θα ανταποδώσει τις ευχαριστίες, όταν θα χρειαστεί να περάσει το δικό του όνομα (και οι πράξεις) στη λήθη, γεγονός που θα συνοδευτεί και θα υπερκαλυφθεί από τη μεγαλοπρεπή επανεμφάνιση του γιου του ταχυδρόμου (κάνοντας πρώτα την απαραίτητη στάση στη γνωστή σιλωαμική κολυμπήθρα). Γιατί έτσι είναι τα παιδιά του λαού. Ντόμπρα. Ξηγημένα. Γκαρδιακά. Και, πάνω απ'όλα, αποτελεσματικά.

ο Μάνος Χατζιδάκις για τους κουκουλοφόρους

'...όλοι αγανακτισμένοι με τα τριάντα-εκατό παιδιά που δεν το βάζουν κάτω, δεν εννοούνε να παραδεχτούν πως η όποια ελευθερία ανήκει μόνο στους αστυνομικούς και τους ηλικιωμένους. Που δεν μπορούν να αντιληφθούν γιατί καταδιώκονται αδιάκοπα, προπηλακίζονται ατελείωτα και συνεχώς υποχρεούνται να δέχονται εξευτελισμούς. Κι ο προπηλακισμός αρχίζει από τον δάσκαλο, τον επιστάτη του σχολείου, από τον οδηγό και τον εισπράκτορα του λεωφορείου, απ' τον καθηγητή και τον δημόσιο λειτουργό ώς τον δημόσιο υπάλληλο, από τους αξιωματικούς κι εκπαιδευτές στο κέντρο κατατάξεως ώς τον τυχαίο μοτοσικλετιστή της τροχαίας που θα του ζητήσει άδειες, ταυτότητες και πιστοποιητικά. Ως τον γιατρό του νοσοκομείου που θα τον πάνε σηκωτό, ύστερα από τη γροθιά του οργάνου της τάξεως. Και το γνωρίζουμε πολύ καλά.
[...]
Την ίδια ώρα η πολιτεία αγανακτεί διότι υπάρχουν μερικά ζωντανά της κύτταρα που αντιδρούν άτεχνα, ανοργάνωτα, ίσως μ' αφέλεια, σ' όλην αυτή την οργανωμένη κρατική ασχήμια, αντί να βλογάμε τον Θεό που βρίσκονται ακόμη μερικοί που δεν συνήθισαν στην «παρουσία του τέρατος».
[...]
Κορίτσια κι αγόρια με γυαλιά, έτσι καθώς κοιτάτε με απορία κι αγανάκτηση για ό,τι συμβαίνει γύρω σας, είμαι μαζί σας. Και σας αγαπώ'.

Μάνος Χατζιδάκις, από κείμενο του 1986 στο περιοδικό 'Το Τέταρτο'

η θανάσιμη μοναξιά του Αλέξη Γρηγορόπουλου

Βλέπω φτωχούς ανθρώπους με πληγωμένο εγωισμό
Όμως είμαι ο τελευταίος γιατί δεν έχω ούτε κι αυτό

Δεκαπέντε χρονώ τι'ναι αυτό το κενό που μου κρύβετε
Τι σόι τόπος τυφλός και ακυβέρνητος
Και πως είμαι έτσι εγώ τερατόμορφος

Και ζητώ πληροφορίες και υλικό
Να φωτίσω τις αιτίες που μ'αφήνουνε μισό

Όπως οι τυφλοί, δεν ζητάμε άλλο απ'τη μέρα
Άλλο απ'ό,τι οι έγκλειστοι, έναν κόσμο πιο πέρα

Σε γιορτή που δεν ξανάδα στη ζωή μου τη σκυφτή
Οι μειοψηφίες, τάγματα ξυπόλητα
Σκαρφαλώνουν μέσα σε σκοτάδια απόλυτα
Κόμμα και ρετσίνα κι άσματα επινίκια
Είμαι δεκαεξάρης σας γαμώ τα λύκεια

Εκείνο που υψώνεται και σας εκμηδενίζει
Είναι της καρδούλας μου το φως που ξεχειλίζει
Σήκω ψυχή μου δώσε ρεύμα
Βάλε στα ρούχα σου φωτιά, βάλε στα όργανα φωτιά
Να τιναχτεί σαν μαύρο πνεύμα η τρομερή μας η λαλιά
Κι έτσι εδώ σε ξαναβρίσκω
Αλέξη πες μου με τι λόγια να στο πω
Αυτή τη νύχτα η καρδιά μου είναι βαριά
Δεν υπάρχει ούτε μια λέξη να την ψάξεις

αυτό το φέρετρο

'Ηχήστε οι σάλπιγγες...
Καμπάνες βροντερές,
Δονήστε σύγκορμη τη χώρα πέρα ως πέρα...
Βογγήστε, τύμπανα πολέμου...
Οι φοβερές σημαίες, ξεδιπλωθείτε στον αέρα!
Σ'αυτό το φέρετρο ακουμπά η Ελλάδα!...'

[ο Άγγελος Σικελιανός στην κηδεία του Κωστή Παλαμά το 1943]

Σήμερα Δευτέρα, λογικά, θα γίνει η κηδεία του μικρού Αλέξανδρου. Που έφυγε από "σφαίρα αστυνομικού". Που "τραυματίστηκε θανάσιμα". Σήμερα, στο φέρετρο του μικρού Αλέξανδρου θα ακουμπά η Ελλάδα. Μόνο που τίποτα δεν θα θυμίζει τα ηρωικά λόγια του ποιητή. Γιατί δεν θα ακουμπά ούτε από ηρωισμό ούτε από λεβεντιά, αλλά από κατάντια. Μια ιλιγγιώδης κατρακύλα που δεν έχει πάρει πρέφα πως οι σάλπιγγες έχουν ηχήσει προ πολλού και οι καμπάνες έχουν βροντήξει. Αλλά τελευταία, αυτή η χώρα κλονιζόταν σύγκορμη μόνο σε ποδοσφαιρικούς και μπασκετικούς θριάμβους. Και οι φοβερές σημαίες ξεδιπλώνονταν στον αέρα μόνο και μόνο για να πανηγυρίσουν το εφήμερο και το πρόσκαιρο. Και το ανούσιο. Ό,τι δεν μας πήγε ποτέ παραπέρα. Ό,τι ποτέ δεν μας άνηκε. Και που ποτέ δεν θα γίνει περιουσία μας.

Αλλά, και τα τύμπανα του πολέμου έχουν βογγήξει προ πολλού. Έχουμε πόλεμο, μην το γελάς μωρό μου. Έγραφε ο Κούρτοβικ σε ένα κείμενό του πως η μεγαλύτερη μυθολογία που γεννά ο πόλεμος είναι εκείνη των "αθώων θυμάτων". Σε ένα πόλεμο δεν υπάρχουν ποτέ αθώα θύματα. Θύματα ναι. Αθώα όχι. Λιγότερο ή περισσότερο ένοχα ίσως. Λιγότερο ο μικρός Αλέξανδρος, περισσότερο ο καριόλης μπάτσος. Πολύ περισσότερο. Αλλά δεν είναι αυτό που τους ξεχωρίζει τελικά ούτε είναι αυτό που έχει σημασία τέτοια ώρα. Μπορεί οι γονείς του μικρού Αλέξανδρου (γιατί ο ίδιος δεν πρόλαβε) να φταίνε όσο και ο καριόλης μπάτσος γι αυτή την κοινωνία. Την κοινωνία που οπλίζει μπάτσους και δεν ζητάει από κανέναν τα ρέστα. Την κοινωνία 'του Μέσου Νεοέλληνα, που γουστάριζε και 17Ν, γουστάρει και Καγιέν, γουστάρει να κλέβει, γουστάρει να εξοργίζεται και με τη διαφθορά και που είναι ταυτόχρονα λίγο εξουσιαστής και λίγο αντιεξουσιαστής'. 'Που θρηνεί για τις ζημιές στη βιτρίνα και όχι για τις ζημιές στην κοινωνία του'. Μπορεί. Τι σημασία έχει άλλωστε;

Η μόνη αντικειμενική διάκριση είναι ότι ο ένας είναι ζωντανός και ο άλλος δεν έχει το δικαίωμα ούτε να πει τη δική του εκδοχή για τα πράγματα. Ο ένας έχει κι άλλη ζωή μπροστά του, ενώ ο μικρός είναι ήδη παρελθόν. Και, σήμερα, όταν το φέρετρό του θα ακουμπά την Ελλάδα, ίσως νιώσουμε λίγο περισσότερο ένοχοι. Ίσως αναλογιστούμε πλέον την ευθύνη. Κι εσύ, επιτέλους, αθώε μαγαζάτορα που το πιο ιερό σου επιχείρημα έγινε η επιχείρησή σου. Ναι, εσύ, που όσο κι εμείς οι υπόλοιποι, αδυνατούμε να δούμε πέρα από τα τετραγωνικά που μας αναλογούν και δεν τολμάμε να μιλήσουμε για τίποτα που αφορά τα τετραγωνικά των άλλων. Ήρθε, ίσως, η ώρα να τα ξαναπαζαρέψουμε όλα αυτά. Να τα ξαναμοιράσουμε. Όχι από επιλογή πια, αλλά από ανάγκη. Από απελπισία και κατάντια. Επειδή, τόσα χρόνια, ούτε εσύ μαγαζάτορα ούτε κανείς μας δεν έκανε περιουσία. Γιατί περιουσία είναι το να ξέρεις ότι οι μπάτσοι δεν γίνεται να πυροβολήσουν κάποιον -όποιον, όποιας ηλικίας- στα καλά καθούμενα και ότι τα παιδιά 15 χρονών -όποια, όποιας οικογένειας- δικαιούνται να μεγαλώνουν. Περιουσία είναι να μην φοβάσαι.

το playlist άλλαξε...

Guerilla Radio κανονικά. Μόλις γύρισα από την πορεία. Την πραγματική, όχι αυτή που δείχνουν τα κανάλια. Το winamp μου παίζει στο repeat:

Sepultura - Refuse/Resist
Sepultura - Policia
Titas - Policia (το original)
Ratos De Porao - Mucha Policia
Black Flag - Police Story
Black Flag - Rise Above
Pantera - Strength Beyond Strength
Public Enemy & Anthrax - Bring The Noise
The Clash - London's Burning
The Clash - White Riot
The Clash - Guns Of Brixton
The Clash - I Fought The Law
N.W.A. - Fuck The Police
Bob Marley - Burnin' & Lootin'
Jah Lion - Soldier And Police War
Junior Marvin - Police & Thieves
Rage Against The Machine - Townhsip Rebellion
Rage Against The Machine - Bombtrack
Bad Religion - Fuck Armageddon This Is Hell

...και θα φορτώσω κι άλλα!... Kαι, φυσικά, κι άλλο Clash. Μόνο Clash.

no one left to speak up

'They came first for the Communists
And I didn't speak up because I wasn't a Communist

And then they came for the trade unionists
And I didn't speak up because I wasn't a trade unionist

And then they came for the Jews
And I didn't speak up because I wasn't a Jew

And then... They came for me...
And by that time there was no one left to speak up'

Pastor Martin Niemoller


...Δηλαδή, αν δεν σε νοιάζει ούτε αυτό, ΤΙ μπορεί να σε νοιάζει;

fuck them and the horse they rode on

Το post αυτό γράφεται κάτω από μεγάλη οργή και φόρτιση, η οποία ως γνωστόν δεν είναι ο καλύτερος και ψυχραιμότερος οδηγός. Ας είναι όμως. Όταν καλμάρω, ίσως τα δω και πιο ψύχραιμα όλα.

Έβγαινα από την αίθουσα του κινηματογράφου, όπου μόλις είχα απολαύσει το νέο έπος του Clint Eastwood, 'Changeling' ('Ανταλλαγή' στα ελληνικά). Και ενημερώθηκα από φίλη για το συμβάν. Γυρίζω γρήγορα σπίτι, αναζητώντας καλύτερη ενημέρωση. Κανάλια τίποτα. Η μπουζουκλερί των κρατικών στο χαβά της, χορέψετε χορέψετε. Τα περισσότερα ραδιόφωνα παραδομένα στη συνήθη lounge νιρβάνα τους. Ευτυχώς ο "Κόκκινος" έχει συνεχείς ανταποκρίσεις από τα Εξάρχεια και μπαίνω στο κλίμα. 'Εν ψυχρώ δολοφονία' ακούω συνέχεια από αυτόπτες μάρτυρες και ρεπόρτερς. Μπαίνω internet. Διαβάζω στο in.gr: "νεκρός από σφαίρα ειδικού φρουρού". Στο Σκάι: "τραυματίστηκε θανάσιμα από σφαίρες". Δεν ήταν ανθρώπινο χέρι ούτε ανθρώπινος νους. Ήταν απλώς σφαίρες. Ατάκτως εριμμένες. Πολύ ατάκτως για άλλη μια φορά. Οι οποίες εξοστρακίζονται, αλλά καταλήγουν στην καρδιά. Και πάλι. Καρδιά ή κεφάλι πάντα βρίσκουν οι άτιμες. Στο flash.gr διαβάζω για "ατυχές περιστατικό". Ο Ελεύθερος Τύπος στο on-line του περιγράφει το συμβάν πιο σουρρεαλιστικά: "ο ειδικός φρουρός πυροβόλησε στον άερα, τραυματίζοντας τον νεαρό". Πυροβολείς στον αέρα, αλλά βρίσκεις στόχο. Στην καρδιά.

"Τραυματίστηκε θανάσιμα", "νεκρός από σφαίρα", "στο νοσοκομείο εξέπνευσε", "η σφαίρα εξοστρακίστηκε". Δολοφονήθηκε λένε γαμώ το κέρατό μου. ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΗΚΕ. ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΗΚΕ. ΔΟΛΟΦΟΝHΘΗΚΕ. ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΗΚΕ. Γιατί να μη χρησιμοποιείται η κατάλληλη λέξη γαμώ την πλούσια ελληνική μου γλώσσα; Οι πρετεντέρηδες αυτού του κόσμου τη χρησιμοποιούν έτσι κι αλλιώς αβίαστα σε αλλες περιπτώσεις. Όταν ο τρομοκράτης (ή ο "τρομοκράτης", ψιλά γράμματα αυτά...) δολοφονεί τον αθώο (ή τον "αθώο", πάλι ψιλά γράμματα...) πολίτη. Κι ας μην έχει αποφανθεί η δικαιοσύνη με ετημυγορία ακόμα. Όταν ο διαιτητής "δολοφονεί" με σφύριγμα την αγαπημένη τους ομάδα και εξοργίζονται. Είναι τόσο δύσκολο να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους; Ό,τι κι αν έγινε στη συμβολή Μεσολογγίου και Τζαβέλλα -που δεν έγινε δηλαδή- όποιος και να έφταιγε, όποιος και να ξεκίνησε τον τσαμπουκά, όσες σφαίρες κι αν "πετούσαν" στον αέρα, ένα γεγονός μόνο είναι πραγματικά γεγονός: ΟΤΙ Ο ΜΙΚΡΟΣ ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΗΚΕ. ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΗΚΕ. Και είναι η μόνη λέξη που περιγράφει αυτό που έγινε. Φόνος με δόλο. ΦΟΝΟΣ και ΔΟΛΟΣ. Με στόχο και αποτέλεσμα. Κι αν κάτι εξοστρακίστηκε αυτό δεν είναι ούτε καν η αλήθεια. Ούτε η λογική. Είναι οι λέξεις. Οι λέξεις ως νόημα. Οι λέξεις ως τρόπος να συνεννοούμαστε. Να επικοινωνούμε. Ο λόγος ως ανθρώπινη κατάκτηση, ως χαρακτηριστικό του ανθρώπινου πολιτισμού, ως διακριτό χαρακτηριστικό ανάμεσα στα είδη του ζωικού βασιλείου. Τελικά, δεν είναι ότι είναι δύσκολο να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους. Είναι δύσκολο να μιλάμε για τα πράγματα. 'Το ψέμα δεν βρίσκεται στην περιγραφή, βρίσκεται στα ίδια τα πράγματα' γράφει ο Καλβίνο στις 'Αόρατες πόλεις'.
'Γάμησέ τους, κι αυτούς και την εξουσία που έχουν' λέει η συγκρατούμενος Carol στην Christine Collins στην ταινία του Eastwood. 'Μήπως δεν είναι λόγια αυτά για μια κυρία;' ρωτά η Collins. 'Καμιά φορά, είναι τα μόνα λόγια που μπορείς να πεις' απαντά η Carol. Για να το επαναλάβει αργότερα η Collins στο δεσμοφύλακα-γιατρό της: 'Fuck you and the horse you rode on'.

Κοίτα να δεις τι γίνεται λοιπόν. Στην τέχνη -λαμβάνοντας φυσικά υπ'όψη τα μεγέθη και την ευθύνη- ο πιο γνήσιος αντιμερικανισμός πλέον δηλώνεται -και μάλιστα με σαφές πολιτικό στίγμα, αλλά και πολιτική και ιστορική ευθύνη- από σκηνοθέτες όπως ο Clint Eastwood. Εδώ και αρκετές ταινίες βέβαια. Και δεν είναι ο μόνος. 'Three burials' του Tomy Lee Jones, 'There will be blood' του Anderson και πόσες άλλες τελευταία... Ακόμα και ο ανώδυνος mainstream πολιτικός κινηματογράφος του Oliver Stone και του Michael Moore, στην αποκαθήλωση στοχεύει. Η πιο αντιαμερικάνικη φωνή τα τελευταία χρόνια έρχεται από την ίδια την Αμερική.

Εμείς εδώ ακόμα δίνουμε μαθήματα υποτέλειας. Να δείξουμε καλά σκυλιά. Εδώ ακόμα κυνηγάμε τους κακούς και παίζουμε όλοι το παραμύθι. Η αστυνομία, η κυβέρνηση, οι πραίτωρες, τα κανάλια, οι πρετεντέρηδες. Οι δε κινηματογραφιστές κυνηγάνε τον Ελ Γκρέκο τους και άλλα βραβεία. Fuck them κι αυτούς και το horse they rode on.

Κλείνω με τους στίχους που τραγούδησε η Joan Baez για τον Joe Hill:

'The copper bosses killed you Joe, they shot you Joe', says I
'Takes more than a gun to kill a man', says Joe, 'I didn't die'
Says Joe 'I didn't die'...


ΥΓ. Μέχρι να ολοκληρώσω το post και να πατήσω το publish, διαπιστώνω ότι στο flash.gr η είδηση άλλαξε από "νεκρός από σφαίρα" σε "δολοφονία 16χρονου από αστυνομικό". Μαθαίνω, επίσης, ότι ο αστυνομικός ομολόγησε πως "η βολή του ήταν ευθεία προς τον νεαρό και όχι στον άερα". Και;
Και ότι υπέβαλαν παραίτηση Παυλόπουλος και Χηνοφώτης. Και; ΚΑΙ;
FUCK THEM AND THE HORSE THEY RODE ON!

pure συγκίνηση

Πάει πολύς πολύς καιρός που έχει να με συγκινήσει βαθιά και άμεσα κάποιο τραγούδι ή εκτέλεση. Πάει καιρός που έχει χαθεί από τη μέρα μου αυτή η μοναδική μαγεία στην ακρόαση. Που κάθεσαι απερίσπαστος απέναντι από δύο ηχεία και ακούς μουσική. Όχι, δεν χαζεύεις και τηλεόραση ταυτόχρονα ούτε μιλάς στο τηλέφωνο ούτε τσεκάρεις forum και facebook στο pc. Ακούς μόνο μουσική. Θες οι ρυθμοί μας και τα ωράρια, θες η ματαιοπονία (ίσως και ματαιοδοξία) του file sharing και του άκρατου downloading, έχουμε βάλει όλη τη μουσική που ξέρουμε σε ένα τσουβάλι, τραβάμε στην τύχη -όποτε πρόκειται λίγο να χαλαρώσουμε- και πετάμε μερικά mp3 στο winamp. Όχι μουσική. Μερικά mp3.

Τελικά, αρκεί ένα τραγούδι του Μάρκου, μια ταλαιπωρημένη από τα μέσα της μνήμης και του χρόνου (αλλά όχι από τον ίδιο τον χρόνο) εκτέλεση στα 'Ζηλιάρικα σου μάτια', για να επανέλθει αυτή η μαγεία, να σε κάνει να δακρύσεις, να σε κάνει να νιώσεις ότι ίσως τα πράγματα κάποτε ήταν περισσότερο αληθινά. Και λιγότερο επικοινωνιακά. Γι αυτό, ίσως, κάποια πράγματα παραμένουν ακόμα αληθινά. Και μπορούν να προσφέρουν την ίδια συγκίνηση, το ίδιο ρίγος... Μπορούν να σταματήσουν το χρόνο και να σου προσφέρουν -εκεί που δεν το περιμένεις- μία στιγμή μέσα στη μέρα σου. Μία στιγμή. Μια κουκίδα στο χρόνο. Τόσο μικρή, τόσο σπάνια, τόσο πολύτιμη.

Ο Χρόνος δεν είναι κάποια γραμμική έννοια. Είναι το σύνολο των στιγμών. Το'πε ο Αϊνστάιν, το'λεγαν και οι Ιάπωνες το 16ο αιώνα -ίσως και παλιότερα. Άρα μαζεύουμε. Downloading στιγμές.

Κάνε κλικ εδώ πάνω, άκου τον Μάρκο, μπας και γλιτώσεις από τα μελοκλισέ και περιττά λόγια μου. Και συγκινήσου. Κι αν μπορείς κάνε κι αλλιώς... -φίλε χ.ζ.!

ΥΓ. Έφυγε και η μεγάλη Odetta...

ξέρω τι άκουγα χτες το βράδι

Έχω διαπιστώσει πως η δημοσίευση προσωπικών playlists έχει γίνει πολύ της μόδας τελευταία στα μπλογκς. Και η αλήθεια είναι ότι χαζεύοντας κι εγώ κάποια από αυτά, έχω ανακαλύψει σπουδαίες μουσικές που δεν είχα υπ'όψη. Ας μοιραστώ λοιπόν από εδώ τη χτεσινή ακροαματική μου εμπειρία, έστω σε επίπεδο τίτλων.

Skip James - Devil Got My Woman
(αν και τελικά, αργότερα, άκουσα όλο το 'Complete Early Recordings' και μάλιστα στο repeat!)
Stevie Ray Vaughan - Tin Pan Alley (live)
Willie Mabon - I'm mad
(και κάποιες άλλες σκόρπιες επιλογές από την πολύ καλή συλλογή 'Chess Blues Piano Greats' αφιερωμένη στη μουσική του)
J.B.Lenoir - The Devil Is A Busy Man
Darlene Love - Too Late To Say You're Sorry
(το πρόγραμμα γυρίζει σε soul από κάργα blues)
Ella Fitzgerald - Santa Claus Is Coming To Town
(...επειδή απ'ό,τι κατάλαβα, όντως έρχεται!)
Antony & the Johnsons - Fistfull Of Love
Sia - Day Too Soon
Paul Simon - Still Crazy After All These Years
Brad Mehldau - Still Crazy After All These Years
(κόλλημα μ'αυτό το κομμάτι όμως!...)
Μάνος Χατζιδάκις - Family Song
(από το soundtrack 'America America', αργότερα γνωστό ως 'Μια Παναγιά')
Charlie Haden & Pat Metheny - Cinema Paradiso (Love Theme)
(από το αριστουργηματικό 'Beyond The Missouri Sky', αναζητήστε το)
Elvis - I'm Left, You're Right, She's Gone
(θα μπορούσε να έχει και ...πολιτικές προεκτάσεις - ο άνθρωπος ήταν μπροστά, τι να λέμε...)
Jack Scott - She's gone
Paul Simon - Still Crazy After All These Years
(ναι, ξανά!)

Αυτό ήταν playlist, μάλιστα. The Otininer. Να'μαστε καλά να φτιάχνουμε playlists, σε δουλειά να βρισκόμαστε, καλά να περνάμε βρε αδερφέ!...