1928-2008

Πέρα από την καθημερινότητα, υπάρχει και η αιωνιότητα...
Ένας από τους τελευταίους μεγάλους, αλλά πραγματικά μεγάλους, και από αυτούς που ίσως δεν έχει αποτυπωθεί ξεκάθαρα η εικόνα του πόσο μεγάλοι υπήρξαν, ο μοναδικός Bo Diddley μας παράτησε χτες Δευτέρα, με την πρόφαση της καρδιακής ανακοπής, αφήνοντάς μας όμως όχι και τόσο φτωχούς, μιας και η παρακαταθήκη του είναι τόσο πλούσια, που πραγματικά είναι ίσως αδύνατο να αποτιμηθεί. Πατώντας σ'αυτό εδώ το λινκ, ένα συνοπτικό και περιεκτικό βιογραφικό που δημοσίευσε το mixtape ίσως δίνει μια μικρή εικόνα της προσφοράς αυτού του τόσο σημαντικού μουσικού, για τον οποίο κάθε όρος είναι αδύνατο να περιγράψει το γενναιόδωρο πέρασμά του ανάμεσά μας. Και εντελώς συνειρμικά θυμάμαι τις κουβέντες του στο εξαιρετικό ντοκιμαντέρ του Νίκου Τριανταφυλλίδη για τον Screamin' Jay Hawkins, αλλά και τη λεπτομέρεια που μου έδωσε ο Τριανταφυλλίδης ότι ο Diddley ήταν ο μόνος μπλουζίστας που έκανε παρέα με τον Hawkins -όντας περιθωριοποιημένοι κι οι δύο στον ίδιο τους το χώρο. Καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι μιλάμε για τους δύο ίσως μεγαλύτερους innovators του rock'n'roll (πολύ πριν τα Elvis ανέβουν στη σκηνή) και γενικά της σύγχρονης χορευτικής μουσικής, πρωτοπόρους του blues και υπεύθυνους κατά μεγάλο μέρος για την εξέλιξη και τη σύγχρονη μορφή του (καθώς και για το rhythm'n'blues) -για να μην αναφερθούμε στην επίδραση που είχαν στην έννοια της σκηνικής performance. Επίσης συνειρμικά και κάπως άσχετα -και για να κλείσω και εύθυμα αυτή τη νεκρολογία- μου έρχεται στο νου και ένας απίστευτα αστείος στίχος των NOFX: 'Have you ever gone to sleep with Bo Derek and wake up with Bo Diddley?'...