η καφρίλα σκοτώνει τη μουσική (και τους μουσικούς)

"Το να ξυπνάει όμως ένα συγκρότημα οπαδικά συναισθήματα σε κάποιους και να πετάνε μπουκάλια στη σκηνή, για μένα λέει πολλά" ("γνώμη" "κάποιου" σε forum). Τα οποία πολλά, βέβαια, είναι απελπιστικά λίγα, ειδικά όταν φτάνουν να δικαιολογούν εν μέρει ή να αποδέχονται συμπεριφορές όπως αυτή της οποίας γίναμε μάρτυρες (και παραλίγο θύματα) στην προχτεσινή συναυλία στο Θέατρο Πέτρας. Μου φέρνει στο μυαλό τις συνήθεις δηλώσεις "ειδημόνων", που γίνονται μετά από ευτράπελα ή επεισόδια στο γήπεδο (ή εκτός) από τα οποία έχει βγει ξυλοφορτωμένος ο διαιτητής και καταλήγουν -χωρίς πολλή περίσκεψη για το προηγούμενο και τα ήθη που καλλιεργούν- στην πρόταση "καταδικάζουμε την επίθεση, αλλά κι αυτός έδωσε δικαίωμα, είχε φάλτσα σφυρίγματα κλπ.". Ναι, μόνο που σε αυτή την πρόταση ΔΕΝ υπάρχει "αλλά". Όταν κινδυνεύει η ζωή ενός εργαζομένου, και μάλιστα σε ένα λεγόμενο-και παιχνίδι, ΔΕΝ χωράει κανένα "αλλά" στην ίδια πρόταση. Όταν πετιέται γυάλινο μπουκάλι με στόχο τη σκηνή -και προφανώς κάποιον εκεί πάνω ή, έστω, με πλήρη επίγνωση ότι κάποιον μπορεί να πετύχει- ΔΕΝ υπάρχει "αλλά". Ειδικά όταν όσοι βρίσκονται στη σκηνή το μόνο που έκαναν ήταν να παίζουν μουσική. Μην τρελαθούμε τελείως!...
Να εδώ λοιπόν η αλήθεια γυμνή, το μπουκάλι γυμνό, όπως το γέννησε η μαμά-φάμπρικα της Άμπσολουτ, όπως εκσφενδονίστηκε στη σκηνή, λάφυρο (εκείνης) της νύχτας. Μιας μεγάλης και ιδιαίτερης νύχτας για μας, που θα τη θυμόμαστε για πολλούς λόγους οι οποίοι απέχουν πολύ από το μπουκάλι και τέτοιες μιζέριες. Πικρή υποσημείωση όμως (η οποία δυστυχώς βρίσκει και συνέχεια στα φόρουμ -κάτω από το ίδιο καθεστώς πάντα, το βασίλειο της ανωνυμίας) θα παραμείνει και αυτό το γεγονός το οποίο ΕΥΤΥΧΩΣ (και είναι η μόνη λέξη που μπορεί να ειπωθεί) δεν κόστισε στη σωματική επάρκεια κάποιου μουσικού, αλλά μόνο ζημιά στην κιθάρα του Lagos -όχι και τόσο μικρή βέβαια... Όπως και πικρή η σύνδεση του timing της ρίψης της φιάλης με το στίχο του 'Αερικού' που τραγουδούσε εκείνη τη στιγμή η Σοφία: "ο νους μας είναι αληταριό κι όλο θα δραπετεύει"... Πολύ αληταριό τελικά ο συγκεκριμένος νους. Έξω καρδιά...



Προς απάντηση των επικίνδυνων σχολιασμών και προς παράκαμψη της ύποπτης και χυδαίας δημιουργίας εντυπώσεων: ΔΕΝ πετάχτηκαν άλλα μπουκάλια στη σκηνή, ούτε ήταν τόσο τραγικά τα πράγματα όσο θέλει να πιστεύει ο κάθε κακεντρεχής. Συνθήματα, ναι, ακούστηκαν, αλλά κυρίως τα αναμενόμενα σε τέτοιου είδους συναυλίες που στόχο έχουν κυρίως τους εργαζόμενους στα σώματα ασφαλείας, τις οικογένειές τους κλπ. καθώς και οι εκάστοτε απαιτήσεις αποφυλάκισης κρατουμένων που προέρχονται από τον αναρχικό χώρο. Αλλά μιας και το'φερε η κουβέντα, όταν ξυπνάνε οπαδικά συναισθήματα σε κάποιον, αυτό άραγε λέει πολλά γι αυτόν που τα "ξύνπησε" ή γι αυτόν που τα έχει κρύψει μέσα του (όχι και τόσο βαθιά απ'ό,τι φαίνεται) και τα έχει ανά πάσα στιγμή έτοιμα και για ψύλλου πήδημα;...