good will hunting

Την ίδια ώρα που η γείτονος χώρα, η δήθεν βάρβαρη και μεσαιωνική, μέσω του αντιπροσωπευτικού της ποδοσφαιρικού συγκροτήματος, διαφημίζει με τον πιο συγκλονιστικό τρόπο ποια είναι τα όρια που μπορεί να αγγίξει και να ξεπεράσει η δύναμη της θέλησης (έστω και με έναν τρόπο τον οποίο -τουλάχιστον- τα περισσότερα κορίτσια μπορεί να θεωρήσουν ανάξιο λόγου και σημασίας), στην ημεδαπή επιβεβαιώνουμε για άλλη μια φορά -και με τον πιο άγαρμπο και εξευτελιστικό τρόπο- τον κανόνα, εκείνον που ορίζεται από τη δύναμη της μη θέλησης. Στην Ελλάδα του 'παρα πέντε', της αρπαχτής και της προχειρότητας, η ασυνεννοησία και η γραφειοκρατία -ή, ακριβέστερα, ο καταλυτικός συνδυασμός αυτών των δύο- χτυπάει πλέον στο 'και πέντε'. Και -εντελώς τυχαία- χτυπάει ό,τι είχε απομείνει όρθιο και δεν μύριζε ούτε 'παρά πέντε' ούτε αρπαχτή και προχειρότητα. Ή μήπως τελικά η ασυνεννοησία ως εξήγηση είναι η πλέον ναϊφ εκδοχή για να αποφύγουμε τη συνήθη σπέκουλα και τα συνωμοσιολαγνικά σενάρια;

Λουκέτο λοιπόν στο θέατρο του Λυκαβηττού, γιατί έτσι το θέλησε ο Δήμος Αθηναίων. Λουκέτο, ξαφνικό, ξαφνικότατο, και ενώ η καλοκαιρινή σεζόν έχει ήδη αρχίσει, οι συναυλίες έχουν προγραμματιστεί, κάποιες έχουν ήδη πραγματοποιηθεί. Λουκέτο με κόστος που καλούνται να πληρώσουν οι διοργανωτές (να σημειώσω εδώ ότι σπανίως γινόμαστε μάρτυρες ακυρώσεων ή ανεπαρκών διοργανώσεων στο συγκεκριμένο θέατρο), το φιλοθεάμον κοινό, η αξιοπιστία της χώρας μας απέναντι στους ξένους μάνατζερς, αλλά πρώτα απ'όλα η αξιοπιστία του μοναδικού πλέον -και κατ'εξοχήν- αξιόπιστου και έγκυρου θεσμού που λειτουργεί στο μικρό και φτωχό μας Οτινανιστάν: το Φεστιβάλ Αθηνών. Προσωπικές έριδες του Δημάρχου και του κύριου Λούκου; Άλλου είδους ανταγωνισμοί; Ποιος ξέρει... Εκείνο που σίγουρα δεν ξέρουμε προς το παρόν είναι τι τύχη θα έχουν οι πολύ ενδιαφέρουσες συναυλίες που είχαν προγραμματιστεί για τη συνέχεια του καλοκαιριού, με πρώτη και καλύτερη φυσικά εκείνη του Ornette Coleman στις 11 Ιουλίου. Εκείνο που σίγουρα ήδη μας λείπει είναι η βόλτα στα βραχάκια -μια βόλτα που γινόταν πάντα για τη βόλτα, για την παρέα, για την μπύρα και για την περιπέτεια της βραδιάς, που λίγο υπολόγιζε το "ποιος παίζει απόψε"- αλλά και η αίγλη ενός από τους πιο όμορφους συναυλιακούς χώρους του καλοκαιριού. Ας ελπίσουμε πάλι σε κάποιο θαύμα, αφού μόνο σ'αυτά μπορούμε πλέον να ελπίζουμε, μιας και το αυτονόητο μας έχει προ πολλού εγκαταλείψει για να κάνει μόνιμες διακοπές.

[ Μια μικρή ενημέρωση από την Ελευθεροτυπία για τους πρόσφατους τραγέλαφους, πατώντας εδώ κι εδώ, αλλά και από την Καθημερινή σ'αυτό εδώ το λινκ. ]