update: ola kala

Κι ενώ η Τουρκία πάει ολοταχώς για να το σηκώσει και να κάνει την έκπληξη του φετινού Euro, κατά την παράδοση της προηγούμενης πρωταθλήτριας (με την οποία βέβαια την χωρίζουν μερικά καντάρια μπάλας, κατάρτισης και οργάνωσης), εμείς -ελλείψει εθνικών ηρώων και φέτος, ποδοσφαιρικών ή μη- συνεχίζουμε στο ίδιο πρότζεκτ, σ'αυτό που ξέρουμε πολύ καλά, στο μόνο που είμαστε αβλεπί πρωταθλητές, με τον δεύτερο και τον τρίτο να έχουν φάει τη σκόνη μας και να μην φαίνονται καν στον ορίζοντα. Συνέχεια, λοιπόν, στην υπόθεση του σφραγίσματος τους θεάτρου του Λυκαβηττού, εξίσου τραγελαφική όσο και η αρχή της. Το θέατρο ξανάνοιξε, οι συναυλίες θα γίνουν κανονικά, ο Δήμος Αθηναίων είναι πια κύριος (sic) και με το γράμμα του νόμου (και καλά), οι ανακοινώσεις πέφτουν βροχή (γελάστε εδώ, εδώ κι εδώ), η καμπάνια δυσφήμισης του Φεστιβάλ Αθηνών (που άρχισε πέρσι με το Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών και κάποιους παρατρεχάμενους πολιτευτές) συνεχίζεται απρόσκοπτα, η διοργανώτρια εταιρεία που έχασε του κόσμου τα λεφτά (και την αξιοπιστία) από τη (μη) συναυλία του James Blunt θα ψάξει μάταια το δίκιο της δια της δικαστικής οδού και έτσι πάει ο κόσμος... Κι όλοι εμείς, φυσικά, παρακολουθούμε σαν χάνοι (όσοι παρακολουθούμε τέλοσπάντων) άλλη μια γλαφυρή έκφανση του συλλογικού μας ασυνείδητου, που πλέον μπορεί να λογίζεται ως απόλυτα συνειδητό, συνειδητότατο, άλλη μια ρωγμή της σύγχρονης νεοελληνικής λεβεντιάς, που πλέον μπορεί να λογίζεται όχι ως ρωγμή, αλλά ως άρρηκτο δομικό συστατικό της, ως θεμέλιος λίθος και πεμπτουσία της, γιατί πια η λεβεντιά δεν έγκειται στην ευγένεια της ψυχής και σε αυτά που ο ταλαίπωρος Περικλής ματαιοπονώντας εξιστορούσε στους Αθηναίους, δεν έγκειται στην ευγένεια των πράξεων, των πράξεών μας, αλλά στη νίκη, στην κατατρόπωση του αντιπάλου και τον ηθικό εκμηδενισμό του, στην απαξίωση των πράξεών του, στην απόλυτη επικράτησή μας. Ως λεβεντιά λογίζεται πλέον το δίκιο του ισχυρού (καμώμενοι πως είμαστε ο ισχυρός), η έπαρση και η ψωροπερηφάνια για νίκες που από λάθος ή σπόντα συνέβησαν, που η λογική και η μέθοδός μας ποτέ δεν υποσχέθηκαν (ούτε καν προετοίμασαν, ούτε καν αξιώθηκαν). Μια δήθεν λεβεντιά, μια τσάμπα μαγκιά, μια κακόγουστη ενοχλητική παράτα, που περιφέρει ως λάφυρα και αξίες την πολιτιστική μας ένδεια, την πλήρη χρεωκοπία μας, που βαφτίζει κεκτημένο πολιτισμό της τις μικρές ρωγμές του πολιτισμού των άλλων, τις μικρές και (ασήμαντες) εκείνες τρύπες όπου βρίσκει χώρο και επωάζει η μισαλλοδοξία μας και η (σημαντική) αμορφωσιά μας. Μια ντεμέκ εικόνα Αη-Γιώργη νικητή που δεν πατάει όμως πάνω στο νικημένο τέρας, αλλά πάνω σε σκουπίδια, πάνω στο τίποτα. Και το ονομάζει αυτό νίκη. Και όσο το βλέπεις, περισσότερο το λυπάσαι, παρά οργίζεσαι μαζί του.