επιστρέφοντας

Κάθε φορά που επιστρέφω από ταξίδι στο εξωτερικό, έχω ακριβώς την ίδια σκέψη. Λέω πάντα, δεν μπορεί, κάποιο ταξίδι θα έχει κάνει ο δήμαρχος ή ο υπουργός, όλο και θα έχει κυκλοφορήσει και λίγο εκτός λιμουζίνας στο όμορφο Βερολίνο φερ'ειπείν, όλο και κάτι θα έχει σκαμπάσει από αυτό που λένε διαφορετική ποιότητα ζωής, η οποία δεν είναι τα Καγιέν, δεν είναι τα κλιματιστικά, δεν είναι οι ψεύτικες ζέρμπερες και οι δερμάτινες βικτωριανές πολυθρόνες στο γραφείο του, όλο και θα έχει ζηλέψει τον καθαρό ζωογόνο αέρα των καθαρών πόλεων, όλο και θα έχει απολαύσει τον όποιο μικρό, ελάχιστο, περίπατο που χρειάστηκε να κάνει από το ένα μουσείο στο άλλο ή μέχρι το συνεδριακό κέντρο. Και από αυτό το ταξίδι, σκέφτομαι πάντα, όλο και κάτι θα του έμεινε, όλο και κάτι θα ζηλέψει για να το αλλάξει εδώ κάτω. Και πάντα, μα πάντα, σαν βλάκας, θες γιατί πέρασα ωραία, θες γιατί ήρθα σε επαφή με τον πραγματικό πολιτισμό, θες γιατί γεμίζω με αισιοδοξία όταν βρίσκομαι σε ένα μέρος όπου οι άνθρωποι δεν είναι αναγκαστικά φιλικοί, αλλά δεν είναι αυτά τα λεξικά γαμοσταυριδιών και οι κολώνες στραβώματος που έχω να αντιμετωπίσω με το που βγαίνω από το σπίτι μου, θες λοιπόν για κάτι απ'όλα αυτά, πάντα, μα πάντα, σαν βλάκας, ψήνομαι ότι όλο και κάτι θα έχει αλλάξει όταν γυρίσω ή ότι θα αλλάξει ή ότι τέλοσπάντων είναι κάτι τόσο απλό, προφανές και αυτονόητο, που ήδη θα έχει δρομολογηθεί και μπορεί να το απολαμβάνουμε, ας πούμε, σε ένα χρόνο. Αντιλαμβάνεσαι ήδη πόσο βλάκας και αφελής είμαι.

Ευτυχώς για τη βλακεία μου, υπάρχει η ίδια η πραγματικότητα -η ελληνική πραγματικότητα- που δεν της επιτρέπει να μεγαλώσει, ούτε να θρέψει περαιτέρω ελπίδες ή να επενδύσει και να δεσμεύσει μάταια ένα μέρος του δημιουργικού μου χρόνου. Η απάντηση σε αυτές τις αφελείς ελπίδες είναι ποτέ. Μερικά πράγματα -αυτά δηλαδή τα πράγματα- δεν θα γίνουν ποτέ. Δεν θ'αλλάξουν ποτέ. Δεν λέω πως το Βερολίνο ή κάποια τέτοια πολιτισμένη πόλη είναι ο παράδεισος, ούτε μ'αρέσει να περιγράφω τη χώρα που ζω ως το απόλυτο μπουρδέλο ή τέλοσπάντων να καραμελίζω ότι αυτό το μπουρδέλο ευθύνεται για όλα μου τα δεινά, για όλες τις χαμένες μου ευκαιρίες, για την ιδιοφυία μου που δεν αναγνωρίστηκε, για τα χρήματα που δεν βγάζω, για τα χρήματα που όλοι μου χρωστάνε, για τη χάρη που όλοι μου χρωστάνε και άλλα τέτοια ελληνοπρεπή. Δεν κρύβω ότι αυτό το αλέγκρο που βιώνω εδώ πέρα, και ειδικά τώρα που το θέρος εισέρχεται γλυκά στην ατμόσφαιρα, αυτό το έξω καρδιά, με τις υπερβολές του, με τις αντιφάσεις του, με τις παρεκτροπές του, με τα κενά του, έχει κι αυτό κάτι να δώσει. Και έχει να δώσει κάτι που ο Γερμανός, ας πούμε, σίγουρα δεν έχει -όντας μακάριος μέσα στην πολιτισμική ισορροπία του- και που σίγουρα του λείπει. Φαντάζομαι ότι αυτός είναι και ο λόγος που μπορεί να αποφασίζει να έρθει για τουρισμό εδώ στην Ουγκάντα, όπως επίσης ότι είναι και ένας από τους λόγους που κρατάνε τους πιο απονενοημένους Γερμανούς, καλή ώρα ο Ρεχάγκελ, ριζωμένους στη χώρα μας -και μετά με σπίτια σε χωριά της Μεσσηνίας και της Κρήτης.

Το θέμα όμως δεν είναι το ματς ισορροπία versus αλέγκρο, ούτε ποιος την έχει πιο μεγάλη. Ο Γερμανός την έχει και μάλιστα πολύ μεγαλύτερη. Αλλά αρκεί να του πεις ότι εμείς έχουμε ήλιο τους έντεκα από τους δώδεκα μήνες και θα χάσκει με δέος. Αυτά τα ξέρουμε και τα έχουμε δεχτεί. Αυτοί έχουν πολιτισμό, εμείς είχαμε Λιάπη και τώρα Σαμαρά. Αλλά και πάλι το θέμα δεν είναι το εμείς versus αυτοί. Όλα έχουν να δώσουν. Everything counts. Αλλά, να, διαβάζεις κάτι τέτοια, ασήμαντα θα μου πεις, ναι ασήμαντα, αλλά το νιώθεις όλο και πιο βαθιά. Και όσο να'ναι σε πονάει. Αυτό το ούτε γάτα ούτε ζημιά, το άλλος γαμάει άλλος πληρώνει, όλες αυτές οι βαθιά βιωμένες νεοελληνικές αλήθειες, όλα αυτά που όσο να'ναι δεν κλωνίζουν απλά την αφέλεια για την οποία μιλούσα αρχικά, αλλά σιγά σιγά σε φθείρουν, σε κάνουν να νομίζεις ότι είσαι μικρός, πολύ μικρός για να τ'αλλάξεις. Αλλά και μικρός σκέτο. Ότι μικραίνεις ως άνθρωπος. Ως άνθρωπος που τα δέχεται όλα αυτά και προχωράει τη μέρα του γνωρίζοντας αυτά. Και νιώθεις ότι όλοι αυτοί με τα Καγιέν και τις γραβάτες -εκεί που έχεις πιστέψει έστω και για μια στιγμή ότι θα δεις έναν από αυτούς στη φυλακή ή να υπομένει μια άλφα τιμωρία, κάτι τέλοσπάντων που να αντιστοιχεί αξιωματικά στις πράξεις του- όλοι αυτοί σου βγάζουν και τη γλώσσα, σου επιστρέφουν χαιρέκακα μια μεγάλη μούτζα, κοιτώντας σε με ένα βλέμμα που αν ήταν ήχος θα άκουγες 'νομίζεις πως θα τη φέρεις σ'εμάς ρε βλαμμένε;'. Και μετά τεράστια γέλια και χάχανα.

Και κάπου εκεί είναι που αισθάνεσαι ότι η πραγματική ζωή είναι αλλού, πολύ αλλού, μακριά μακριά αλλού. Ότι αυτό που μπορεί να έχει κάποιο νόημα, αυτό που μπορεί να γεμίσει τη μέρα σου με ήλιο, με πραγματικά γέλια και όχι με χάχανα, με πραγματικούς ανθρώπους και όχι φάτσες φώτοσοπ, με αυτοκίνητα που πηγαίνουν βόλτες στην εξοχή και όχι αυτοκίνητα κάμπριο που τρέχουν γρήγορα, με αγγίγματα και όχι forwarded e-mails, με μουσική απ'τ'αστέρια και όχι χαβαλέ με την Έφη Θώδη, αυτό είναι και το μόνο που μπορεί να σε σώσει και να σηκώσει της ψυχούλας σου το άχθος. Να το σηκώσει και να το πάει και λίγο ψηλότερα. Και νιώθεις σχεδόν ξεκάθαρα -χωρίς όμως να μπορείς να το μοιραστείς- ότι η πραγματική ζωή ίσως βρίσκεται στον Ρίτσο που με μανία διαβάζεις αυτό τον καιρό και όχι στην επιμονή των φίλων να φτιάξεις ένα pet στο facebook. Η πραγματική ζωή βρίσκεται σε κάθε τι που μπορεί να γίνει λιθαράκι της φωλιάς που χτίζεις στον ουρανό, το μόνο real estate για το οποίο αξίζει ο κόπος και η κουβέντα.

Και, φυσικά, η αλήθεια βρίσκεται ΣΤΟΥΣ ΣΕΞ ΠΙΣΤΟΛΣ. ΓΚΕΓΚΕ??????