τάδε έφη θώδη

Η Έφη Θώδη, που το τελευταίο διάστημα αντιμετώπιζε σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα, βρισκόταν στο σπίτι της, όταν άρχισε να βγάζει αφρούς από το στόμα, να προσπαθεί να αυτοκτονήσει και να φωνάζει: 'είμαι ο Θεός, είμαι ο Ναπολέων'.
Πριν από αυτό το τελευταίο διάστημα, δεν συνέτρεχε κανένας προφανής λόγος ανησυχίας, δεν έτρεχε κάστανο δηλαδής, καθ'ότι η ξακουστή αοιδός βρισκόταν στο πραγματικό σπίτι της, δηλαδή τα σκυλομάγαζα και τις τηλεοπτικές κρεαταγορές, έβγαζε αοιδίες από το στόμα, όλοι εμείς προσπαθούσαμε να μην αυτοκτονήσουμε ακούγοντάς της, και εκείνη φώναζε ό,τι της κατέβαινε στη γκλάβα ή ό,τι της έλεγαν ότι είναι τρέντυ, ότι θα αυξήσει την αμοιβή της και θα ανεβάσει το ίματζ της (αφού προηγουμένως της είχαν εξηγήσει στο περίπου τι σημαίνει τρέντυ και ίματζ, καθ'ότι δεν έχει πάρει ακόμα το λόουερ).
Και τώρα, στη χώρα των άκρων, εδώ στο βασίλειο της αμετροέπειας, της πλήρους έλλειψης του μέτρου και της απόλυτης ματαιοδοξίας, ήρθε η ώρα για το πήδημα στο άλλο άκρο: ήρθε η ώρα για δάκρυα. Δάκρυα για μια κάποια τάδε Έφη Θώδη που 'αφέθηκε στις θωπείες του γυάλινου κόσμου χωρίς να προφυλαχτεί, αφελής, απονήρευτη, νομίζοντας πως κέρδισε το λαχείο της ζωής κάνοντας τον κόσμο να γελά και τους παρουσιαστές να χαίρονται με την κατάντια της'. Με το αζημίωτο φυσικά.

Αφού λοιπόν έκανε περιουσίες παριστάνοντας τη (δημοτική) τραγουδίστρια και χαβαλεδιάζοντας στα φοιτηταριά που της φώναζαν να παίξει Σαντάνα και Μπιγιονσέ, αφού άλωσε τις αρπαχτές της επαρχίας και όλες τις εμποροπανήγυρεις, ζωοπανήγυρεις, θρησκευτικοπανήγυρεις, αγροτοπανήγυρεις, αφού έκανε τις λαμογιές της φεσώνοντας μαγαζάτορες (όπως ας πούμε τον εκλεκτό Φάνη Μεζίνη και το μαγαζί του στην Κόρινθο, όπου για εμφάνιση διάρκειας μικρότερης του μισαώρου αφού πρώτα τσέπωσε κάτι χιλιάρικα ευρώ, ανακοίνωσε πως κάνει διάλειμμα και έφυγε σκαστή για την Αθήνα, όπου είχε διπλοκλείσει σε άλλο μαγαζί, αφήνοντας σύξυλους τους μπας κλας Κορίνθιους και τον ιδιοκτήτη να τραβάει τα λιγοστά μαλλιά του), αφού λοιπόν έπαιξε κι εκείνη -ανάμεσα στις τόσες- το παραμύθι του σελέμπριτη και του άρτιστ (χωρίς ποτέ να της εξηγήσουν τι σημαίνουν αυτά), τώρα έφτασε νομετελειακά η ώρα της αποκαθήλωσης -της πτώσης.

Και, όχι, δεν με ενδιαφέρει να αναλύσω αυτή την άρρωστη νομοτέλεια ή το progression της ματαιοδοξίας -ούτε φυσικά να προσθέσω κι εγώ αράδες στα διάφορα ξανθοπουλικά που διαβάζω για την πάρτη της. Όπως και δεν με κόφτει ιδιαίτερα πως μια κάποια τάδε Έφη Θώδη, για κάποιο καιρό, ξεγέλασε κόσμο και κοσμάκη και έκανε λεφτά, είτε παίζοντας τη χαζή είτε κάνοντας την έξυπνη, δήθεν θύμα εξευτελισμού και δημόσιας χλεύης. Παπάρια. Εξευτελισμός δεν είναι το 'λαστ κρίστμας άη γκέηβ γιου μάη χαρτ' από τα χείλη της τάδε Έφης Θώδη, ούτε τα παρατράγουδα της Αννίτας, απ'τη στιγμή που όλοι τους έχουν βρει χώρο και κάνουν το χάι τους -από εκεί που δεν είχαν στον ήλιο μοίρα- έχουν δουλειά, δηλαδή μισθό και ασχολία, αισθάνονται χρήσιμοι στην κοινωνία και -γιατί όχι;- σημαντικοί. Η ώρα της πτώσης έτσι κι αλλιώς έρχεται για όλους αργά ή γρήγορα. Και γι αυτούς ίσως ήταν προδιαγεγραμμένη από την κοινωνική νόρμα, πολύ πριν -σχεδόν από τη γέννησή τους. Και αλοίμονο σε όσους προσαρμόζουν το IQ τους (ή ακόμα χειρότερα, αισθάνονται σκάλες εξυπνότεροι) προκειμένου να παρακολουθήσουν της εκπομπές όπου κανιβαλίζονται τα θύματα, ποιος κανιβαλίζει ποιον όμως, άλλη ιστορία αυτό, πάμε παρακάτω.

Εξευτελισμός είναι να έχεις γυρίσει τα πανεπιστήμια, με τρία κιλά μεταπτυχιακά και διδακτορικά, να δουλεύεις 13 ώρες τη μέρα ως παρατρεχάμενος, να παίρνεις μισθό κλητήρα και να μη γίνεται ούτε λόγος για υπερωρίες και άλλες τέτοιες εργασιακές πολυτέλειες -που παλιότερα αποκαλούνταν δικαιώματα. Εξευτελισμός είναι να δουλεύεις μαζεύοντας τα σκατά των άλλων, τις μολυσμένες σύριγγες και τις καπότες, παρ'όλα αυτά να σου αρέσει η δουλειά σου και να είσαι συνεπής, να είσαι πάνω απ'όλα ηθικά ακέραιος, αξιοπρεπής και εργατικός, και όλο αυτό να επιβραβεύεται με απειλές για τη ζωή σου και ένα μπουκάλι βιτριόλι έξω απ'το σπίτι σου, άντε στην υγειά σου. Εξευτελισμός, ή τέλοσπάντων ένα σκαλί λίγο κάτω από τον εξευτελισμό, είναι αυτό που βιώνουν τόσα παιδιά που μπαινοβγαίνουν στα ωδεία, μαθαίνουν να τραγουδάνε, να παίζουν, να δημιουργούν, να επιμένουν, να ονειρεύονται, γνωρίζοντας πολύ καλά (ή στη χειρότερη το μαθαίνουν αρκετά σκληρά στην πορεία) ότι αν δεν γρατσουνίσουν ένα μπουζουκάκι (τα αγόρια) ή δεν δείξουν λίγη ρώγα (τα κορίτσια), δεν πρόκειται να δουν φως. Εξευτελισμός είναι για μια κοινωνία να ασχολείται όψιμα (και κατόπιν εορτής πάντα) με τον εξευτελισμό μιας τάδε Έφης Θώδη, εξευτελίζοντας ακόμα και αυτή την κουβέντα, που ξέρουμε όλοι ότι χτυπάει την πιο ευαίσθητη χορδή μας, την ανθρώπινη, μια κουβέντα που μέσα στο αποπροσανατολιστικό χύμα της και το χαοτικό της γκλάμουρ, κάνει ακόμα και αυτή τη χορδή να γίνεται αναίσθητη και απάνθρωπη και να σιχτιρίζει μπροστά στο δράμα μιας νοητικά στερημένης ή γενικά πειραγμένης που έγινε ό,τι έγινε επειδή υπάρχουν αμέτρητοι άλλοι στερημένοι και πειραγμένοι. Εμείς.