the meltdown, εντελώς όμως

Αυτό ήταν. 4ωρο λάηβ που δεν τελείωσε ποτέ, τουλάχιστον ως Night On Earth. Η πλήρης αποδόμηση. Τζαμαρίσματα, Κολτρέην, Κηλαηδόνης, κάντρι, μπλουζ, ρέγκε, νταμπ, τα πάντα όλα. Τα πάντα όλα, όμως, πραγματικά για να ζηλέψεις (το πιο ευγενικό ρήμα που βρήκα είναι αυτό) είναι το φετινό Meltdown Festival στο Λονδίνο, που φέτος έχει την τιμή να καμαρώνει ως curator τον μεγάλο Ornette Coleman. Συγκράτησε ονόματα, αλλά και τα νεύρα σου που δεν θα μπορείς να είσαι εκεί. Yoko Ono Plastic Band feat. Antony Hegarty (!), Sean Lennon (άρχισα με τα αδιάφορα, ίσως και αντιπαθητικά), Moby (επίσης), The Roots, David Murray & Gwo-Ka Masters, Acoustic Ladyland, Marc Ribot & Evan Parker, Baaba Maal, Yo La Tengo, James Blood Ulmer (ρησπέκτ), Bobby McFerrin, Patti Smith & The Silver Mt.Zion Orchestra Memorial (η πιο κουφή συνεργασία για φέτος μακράν), Mike Patton & Fred Frith, ο ίδιος ο Coleman με τους Master Musicians Of Jajouka (για δύο διαφορετικά λάηβ), Charlie Haden Liberation Orchestra feat.Carla Bley & Robert Wyatt (παναγίτσα μου!!!!), Bad Plus, Four Tet & Steve Reid, Jamaaladeen Tacuma. Άει στο διάολο. Συγχύστηκα.