σκέψεις για την αρχή του θέρους

Συνειδητοποιώ πως δεν έχω θέμα για ποστ. Εδώ και μέρες. Συνειδητοποιώ επίσης πως έχω μέρες να γράψω και κατά μία έννοια αδρανεί το μπλογκ ετούτο, κατά συνέπεια και η επισκεψιμότητά του. Η δεύτερη σκέψη υπερισχύει της πρώτης και με αναγκάζει να βρω θέμα. Μάταια. Δεν υπάρχει κανένα θέμα. Τουλάχιστον ένα θέμα από το οποίο να προκύπτει μια συλλογιστική, μια ανάπτυξη, ένας ειρμός σκέψης, ένα μικρό ντημπέητ απόψεων δικών μου ή δικών μας ή όλων μας. Μου μένουν μόνο σκέψεις. Σκόρπιες και ασύντακτες. Συνειδητοποιώ ότι το ίδιο περίπου έκανα και πέρσι, ενώ το καλοκαίρι έμπαινε -όχι όμως τόσο γλυκά και ανώδυνα. Το μόνο θέμα μου λοιπόν είναι αυτές οι σκέψεις. Έστω ασύντακτες. Σκέψεις ανακλαστικές πάνω σε ερεθίσματα, διαπιστώσεις και ειδήσεις.

* Ιστορική αυτοκριτική από τον Ερντογάν για τις μειονότητες, διαβάζω. "Αποτέλεσμα φασιστοειδούς αντίληψης, λάθος στο οποίο υποπέσαμε και εμείς" χαρακτηρίζει ιστορικά -ανάμεσα σε άλλα- την επίσημη κυβερνητική πολιτική απέναντι στις μειονότητες. Ναι, ο Ερντογάν, ο Τούρκος, αυτοί οι δήθεν βάρβαροι, αυτοί οι δήθεν φονταμενταλιστές, αυτοί οι και καλά Μογγόλοι για μας τους ελβετόψυχους αμερικανοτσολιάδες που λέει κι ο Τζιμάκος. Κριτική πάνω στο έργο της κυβέρνησης και συγκεκριμένα πάνω σε λάθη στο έργο της κυβέρνησης, η οποία ξεκινά με τον προσδιορισμό 'εμείς' και όχι γελοίες εικόνες με παπαγαλάκια. Και ουσία κριτικής που σίγουρα απέχει πολύ από τις εικόνες στο παλιό Εφετείο και από την επίσημη στάση της ημεδαπής κυβέρνησης και της αστυνομίας (κατατοπιστικά ίσως λινκ εδώ κι εδώ).

* Πέθανε ο φωτογράφος του Βιετνάμ, Χούμπερτ Βαν Ες. Ανάμεσα στις συγκλονιστικότερες φωτογραφίες του -κυρίως αυτές της πτώσης της Σαϊγκόν- εκείνη με το ελικόπτερο σε μια ταράτσα στη Σαϊγκόν που εκκένωνε ανθρώπους, ενώ οι Βιετκόνγκ καταλάμβαναν και πάλι την πόλη -μια φωτογραφία που αποτέλεσε σύμβολο της αποτυχίας της ιμπεριαλιστικής πολιτικής των ΗΠΑ στο Βιετνάμ. Όπως αποτέλεσε σύμβολο, αλλά έπαιξε και πολιτικό ρόλο, η αντίστοιχη φωτογραφία με τους αμερικανούς φαντάρους και τη σημαία στο νησί Ίβο Τζίμα. Σκέφτομαι τι ρόλο μπορεί να παίξει μία στιγμή, μία και μόνο στιγμή -ή, μάλλον, η αποτύπωσή της, το πάγωμά της στο χρόνο. Πως μια στιγμή μπορεί να αλλάξει την ιστορία πολλών ανθρώπων, πολλών στιγμών. Από την καριέρα και τη ζωή του ανθρώπου με τη μηχανή στο χέρι, που βρέθηκε εκεί τη σωστή στιγμή (σε πολύ λάθος μέρος βέβαια...), μέχρι την αποκατάσταση και επιβίωση ενός έθνους ή ενός κράτους, δηλαδή χιλιάδων ανθρώπων, χιλιάδων στιγμών. Αισθάνομαι τότε πλήρως τη σημασία της είδησης σχετικά με το θάνατο ενός φωτογράφου -ενός τέτοιου φωτογράφου.

* Εντοπίστηκε χαμένος κρίκος στην εξέλιξη των πρωτευόντων. Πρόκειται για τον πρώτο ολοκληρωμένο σκελετό ενός εξαφανισμένου εδώ και εκατομμύρια χρόνια ζώου, που πιθανότατα ανήκει στο αρχαιότερο πρωτεύον θηλαστικό, από το οποίο εξελίχθηκαν οι πίθηκοι και ο άνθρωπος. Και ενώ αυτός ο χαμένος κρίκος βρέθηκε, διαπιστώνω καθημερινά ότι άλλοι κρίκοι χάνονται. Και είναι εκείνοι που αφορούν τη σύνδεση και τη συνοχή των πρωτευόντων, αφήνοντας όλο και περισσότερο χώρο για την εξέλιξη των δευτερευόντων, των ίδιων και των ίδιων, των ανούσιων, των κενών. Ντημπέητ χωρίς θέσεις, κριτική χωρίς κρίση, λόγια χωρίς νόημα, πράξεις χωρίς σκοπό, πολιτική χωρίς πολίτες.

* Closing party του Καφέ Αλάβαστρον αυτό το Σάββατο, 6 του Ιούνη. Να μια από τις ευχάριστες σκέψεις για την αρχή του καλοκαιριού. Ειδικά όταν γνωρίζω πως αυτό σημαίνει και την επόμενη μεγάλη στιγμή των Jukejoint Alligators. Της νέας μεγάλης μπάντας που γεννιέται σ'αυτή την πόλη.

* Θέλω καλοκαίρι όχι σαν το περσινό. Θέλω ακριβώς το αντίθετο. Θέλω να χαρώ τις στιγμές του και όχι να θέλω να τις στείλω στο διάολο.

* Γενικά, θέλω. Ευτυχώς.

[...καλό καλοκαίρι σε όλους μας!]