η ανθρώπινη φωνή

Κοιτάζω πόσες μέρες έχω να ποστάρω. Αμηχανία. Συμβαίνουν πολλά στο μεταξύ. Αλλά το να σιχτιρίζω τη μέρα μου, να κράζω και να ξανακράζω είναι εύκολο. Και κομμάτακι ανώδυνο. Αυτά που είναι να γίνουν, γίνονται. Ίσως τα παραπάνω που θέλω, να μην γίνονται ή να μην γίνονται εδώ ή να μην γίνονται εδώ και τώρα. Ίσως κάπου αλλού, ίσως αλλού και κάποτε.

Όλη την εβδομάδα που πέρασε, ποταπές φιγούρες και τρισάθλιες χειρονομίες περνούν μπροστά από τα μάτια μου. Το άγχος για εθνική επιτυχία, η φούρια εκείνου που δεν καταφέρνει τίποτα σημαντικό -φούρια μπας και ίσως τώρα καταφέρει κατιτίς, αλλά μέσα από τη νίκη του άλλου. Μόνο που κι ο άλλος είναι ένα τίποτα, αέρας, φούσκα, το απόλυτο κενό, το απόλυτο μηδέν της ζωής μας. Χάχανα και φωνές που όσες φορές κι αν τις προσθέσεις στη μέρα σου, πάλι μηδέν είναι το άθροισμά τους. Ένας τραγουδιστής -ας πούμε τραγουδιστής- ένας περφόρμερ -ας πούμε περφόρμερ- ένα χάχανο σε μόνιμο και γενικό οργασμό. Οργασμό χωρίς έρωτα βέβαια. Ο οργασμός της αγελάδας, μια πιο σαλονάτη και σέξυ βερσιόν του Κάτμαν. Και ιμιτασιόν σέξυ. Και ξέρω ότι παντού παντού παντού στον κόσμο, όταν λένε ποπ τραγουδιστής εννοούν κάτι σαν κι αυτό. Αυτούς τους υπερκινητικούς οργασμούς χωρίς έρωτα, τα σεξ σύμπολς που δεν κάνουν σεξ.

Όπως και όταν λένε ερευνητής εννοούν ερευνητής, όταν λένε μουσικός επιστήμονας εννοούν μουσικός επιστήμονας. Κι οποιοσδήποτε ασχολείται με την έρευνα και έχει υπογράψει συγγράμματα όπως αυτό, λέγεται επιστήμονας, εργάζεται ως επιστήμονας και αμοίβεται ως επιστήμονας. Ίσως, είμαστε η μόνη χώρα που ακόμα και οι συγγραφείς επιστημονικών ερευνών και πανεπιστημιακών συγγραμμάτων θεωρούν αναγκαίο να εργάζονται ως ταξιτζήδες και, φυσικά, όχι από βίτσιο. Τους συγγραφείς τέτοιων βιβλίων τους πετυχαίνεις συνήθως σε κάποια επόμενη έρευνά τους, σε κάποιο σεμινάριο, σε κάποιο συνέδριο, σε κάποιο γραφείο, σε κάποιο στούντιο. Σίγουρα όχι στις πέντε το πρωί να οδηγούν ταξί και -μετά από πολλά- να σου προσφέρουν με μια κάποια συστολή ένα μικρό ελάχιστο διαφημιστικό του κόπου τους, του πραγματικού μόχθου τους.

Κι αυτό το ποστ θα ήθελα να το διάβαζαν όλοι οι άξεστοι λιγούρηδες που ονομάστηκαν καταχρηστικά υπουργοί πολιτισμού τα τελευταία χρόνια, που ακόμα και περί μπλόγκιν εκείνο που σκαμπάζουν είναι ότι είναι μια μυστήρια φάση του Τατούλη που παρολίγο να τους χαλάσει τη βόλεψη κάποτε. Έτσι πάει λοιπόν. Όσο οι βλαχοσερίφηδες και τα γκρηκλοβερμάνικα λεβεντοπαλίκαρα θα ορίζουν τον πολιτισμό μας και τις συντεταγμένες του, τόσοι οι επιστήμονες θα πρέπει να κάνουν τους ταξιτζήδες. Και οι ταξιτζήδες θα παριστάνουν τους επιστήμονες. Και οι τελευταίοι έσονται πρώτοι, που λέει κι ο αγαπημένος Τσιώλης.

Αναμένοντας λοιπόν το επόμενο διάγγελμα του αξιότιμου κύριου Παναγόπουλου, το επόμενο εθνικό μας κάλεσμα, την επόμενη μεγάλη μας ευκαιρία να τους δείξουμε, να θαμπώσουμε, να τους βγει το μάτι, να τους πάρουμε φαλάγγι τους παλιομογγόλους...

Μέχρι τότε βέβαια ας συνεχίσουμε να είμαστε εμείς οι μογγόλοι. Μια χαρά το'χουμε.