Oscar Peterson R.I.P. 1925-2007

Ένας από τους μεγαλύτερους πιανίστες της jazz, έφυγε χτες, Δευτέρα 24 Δεκεμβρίου, για να συναντήσει κι αυτός τη μεγάλη μπάντα εκεί ψηλά (αν δηλαδή δεν τζαμάρουν κολασμένα στα έγκατα του κάτω κόσμου!), τη μπάντα του Miles Davis, του John Coltrane, του Elvin Jones, του Charlie Parker, του Art Tatum, του Dizzy Gillespie, του Thelonious Monk και πόσων άλλων... Ο Oscar Peterson επηρέασε όσο λίγοι το πιανιστικό στυλ, ενώ ήταν από αυτούς που ώθησαν το παλιομοδίτικο swing ένα βήμα πιο πέρα. Αλλά τι να πρωτοπει κανείς όταν αναφέρεται σε θρύλους, σε καλλιτέχνες "bigger than life", που μπορούν και προσφέρουν απλόχερα την τέχνη τους, παραμένοντας ενεργοί στο μετερίζι της πρωτοποριακής μουσικής, ακόμα και μέχρι τα 82 τους. Αδιάκοπα, με συνέπεια, με έμπνευση, με χάρη. Ο θρύλος Duke Ellington αναφερόταν σ'αυτόν ως ο "Μαχαραγιάς των πλήκτρων". Εδώ, η δήλωση του άλλου μεγάλου Herbie Hancock:

"Oscar Peterson redefined swing for modern jazz pianists for the latter half of the 20th century up until today. I consider him the major influence that formed my roots in jazz piano playing. He mastered the balance between technique, hard blues grooving, and tenderness. You’ll find Oscar Peterson’s influence in the generations that came after him. No one will ever be able to take his place".

Και εδώ του μεγάλου Quincy Jones:

"One of my biggest memories was hearing that Jazz at the Philharmonic ... had signed a young pianist from Canada who played like he ate fire and iron for breakfast. Oscar more than lived up to the description. It was a blessing to have known and worked with him. He was one of the last of the giants, but his music and contributions will be eternal.''

σίγουρος Μιχάλης

«Τα τραγούδια μου είναι έντεχνα, με την έννοια ότι διαθέτουν καλό στίχο, αξιοπρεπή μελωδία και καλές παραγωγές. Θα τα έβαζα στην κατηγορία του καλού τραγουδιού».

Είναι ένα θέμα, να δουλεύεις πάνω σε τραγούδια ενός δημιουργού, όπως ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, ο οποίος πολλές φορές δημόσια έχει δηλώσει πως θεωρεί τον εαυτό του "άτεχνο" και "πρωτόγονο" -όσο αφορά τη θέση του στη μουσική δημιουργία. Και όταν ο δημιουργός -και παραγωγός σου- αναφέρεται με αυτόν τον τρόπο στο έργο του και το υλικό του, πως να το πω, προχωράς κι εσύ με κάποιες αμφιβολίες. Άραγε, είναι έντεχνα ή όχι τα τραγούδια αυτά; Είναι άραγε καλά; Μ'αρέσουν όντως ή νόμιζω πως μ'αρέσουν; Και γιατί να τρώμε το χρόνο μας με αυτά, όταν ο ίδιος ο δημιουργός τους δεν τα διαφημίζει ποτέ και δεν αναγνωρίζει πόσο "καλό στίχο" έχουν, πόσο "αξιοπρεπή μελωδία" έχουν και πόσο "καλές παραγωγές" κάνει; Μήπως, τελικά, οι συνεργασίες που αξίζουν τον κόπο είναι εκείνες όπου δεν χωράει καμία αμφιβολία; Που ο δημιουργός, το υπέρτατο ον, είναι σίγουρος για όλα και, κυρίως, για το πόσο σπουδαίος είναι. Που το ωράριο της δουλειάς σου, της τέχνης σου, είναι καθορισμένο με ακρίβεια, όσο και η τιμή της φιάλης ουίσκυ. Που η γιγαντοαφίσα με την όμορφη φάτσα σου αναδεικνύει τη γυαλιστερή σου εκδοχή και αποτυπώνει με σιγουριά το σίγουρο βλέμμα του καλλιτέχνη, το οποίο (αν ακολουθήσεις τη σίγουρη κατεύθυνσή του) στοχεύει με σίγουρη σιγουριά στο πορτοφόλι σου. Που το μόνο θολό σημείο μέσα σε αυτή την υπέρμετρη σιγουρευμένη σιγουριά είναι το για πότε μπερδεύονται οι λέξεις "ακροατής" και "καταναλωτής".

«Δεν θα μπορούσα να κάνω κάτι άλλο. Για μένα το τραγούδι σημαίνει έρωτας, πάθος, ρομαντισμός. Με εμπνέει η συναισθηματική πλευρά της ζωής. Τα περισσότερα τραγούδια μου είναι μελαγχολικά. Το χαρούμενο και το λάιτ μού κάνουν λίγο φλώρικο. Η στενοχώρια και η θλίψη έχουν βάθος και μυστήριο».

Μελαγχολία, στενοχώρια, θλίψη, βάθος και μυστήριο... Μιχάλη, αν (λέμε αν -χτύπα ξύλο!) ποτέ οι δουλειές πέσουν έξω, μια θέση στους Night On Earth την έχεις. Σίγουρα. Και μη μου στεναχωριέσαι για τους φλώρους. Δεν ξέρουν από καλό τραγούδι...


ΥΓ. Αξίζει πάντως να προσέξει ο αναγνώστης τη λεπτομέρεια στην ιεράρχηση των σίγουρων κρίσεων. Αν για κάτι είναι περήφανος ο καλλιτέχνης, περισσότερο απ'ό,τιδήποτε άλλο, αυτό είναι ο "καλός στίχος". "Χέρια ψηλά κι όλα τα πιάνω" ας πούμε...

Κατερίνα Ισμαϊλοβα

Η σκηνοθεσία της καλής Μάρθας Φριντζήλα. Λαμπρή, απέριττη και γενναιόδωρη. Τολμηρή όσο χρειαζόταν, αρνούμενη να υποκύψει στους πειρασμούς των μεταμοντερνιστικών εμμονών -που τα τελευταία χρόνια έχουν χτυπήσει σαν επιδημία τις θεατρικές παραστάσεις. Το κείμενο είναι θεατρική απόδοση της νουβέλας του Νικολάι Λέσκοφ και του λιμπρέτου της όπερας του Ντμίτρι Σοστακόβιτς. Από την ίδια τη Φριντζήλα. Οι ερμηνείες εξαιρετικές. Χωρίς στόμφο, χωρίς πολλά πολλά, χωρίς εφέ, χωρίς θεατρικά "κόλπα". Πάνω απ'όλα, χωρίς να αισθάνεσαι κείμενο και υποκριτική. Φυσικές, αβίαστες και ευγενικές. Αίσθηση μοναδική, καθηλωτική, κυρίως στην απόδοση των ονείρων/εφιαλτών της Κατερίνας 'Λαίδης Μάκβεθ'.

θέλω να σταθώ όμως ιδιαίτερα στην υπέροχη μουσική του Βασίλη Μαντζούκη. Αν και ο Βασίλης έχει ένα πολύ ιδιαίτερο και προσωπικό ύφος γραφής, συγκεκριμένο και αναγνωρίσιμο στ'αυτιά μου πλέον μετά και το 'Baumstrasse', η εικόνα του Χατζιδάκι και του Κουρτ Βάιλ μαζί σε ένα δωμάτιο να τα λένε και να τραγουδάνε (ο Βάιλ να παίζει και ο Χατζιδάκις να τραγουδάει) δεν έλεγε να φύγει από το μυαλό, καθώς άκουγα τη μουσική και τα τραγούδια που έγραψε για την παράσταση. Μέχρι βέβαια να μας "στείλει" με το djkrushικό "όλα-τα-λεφτά" finale, οπότε και ο Χατζιδάκις αποχώρησε διακριτικά από την αίθουσα, αποποιούμενος κάθε ευθύνη και υποδεικνύοντάς μας το προφανές: μόλις είχαμε απολαύσει την παράσταση της Μάρθας και του Βασίλη. Και της Μαρίας και του Λαέρτη και του Γιώργου και της Δέσποινας. Αξίζει τον κόπο. Να πάτε. Πληροφορίες εδώ.

κορίτσια στο Κύτταρο!

Η εμφάνιση στο ιστορικό Κύτταρο πλησιάζει. Τρίτη κοντή γιορτή δηλαδή. 18 του μήνα. Και η αλήθεια είναι ότι ανυπομονούμε, γιατί έχουμε να παίξουμε full set (δηλαδή πάνω από μία ώρα) με την μπάντα σε πλήρη απαρτία εδώ και κάτι μήνες -για την ακρίβεια παραπάνω από ένα χρόνο! Και θα τα παίξουμε όλα (για όλα)! Αρκετά κομμάτια από το πρώτο διπλό μας album (*) -κάποια από αυτά διασκευασμένα (!!!)- καινούρια κομμάτια, αυτοσχεδιασμοί και, φυσικά, αρκετά κομμάτια από το υλικό που μόλις ηχογραφήσαμε (ναι, επιτέλους, τελειώσαμε!), δηλαδή τραγούδια του Θανάση Παπακωνσταντίνου -κάποια από αυτά σχεδόν αγνώριστα μετά την εγχείρηση στην οποία υποβλήθηκαν κατά τις επισκέψεις μας στο όμορφο Μεταξοχώρι. Και κρατώντας για το τέλος το καλύτερο: εννιά κορίτσια (όσες και οι Μούσες) θα γεμίσουν τη σκηνή και τα αυτιά μας με τις υπέροχες μελωδίες-αρμονίες-διφωνίες-διαφωνίες-πολυφωνίες τους. Είναι οι καλές μας Σανάδες και ό,τι και να πούμε γι αυτές είναι περιττό. Εννιά ξεχωριστές φωνές, όλες τους μία και μία (μία από αυτές μας είναι και κατιτίς πιο γνωστή...), σίγουρα η έκπληξη της βραδιάς. Και που'στε ακόμα...


(*) Σχετικά με τη διανομή του πρώτου album, η κατάσταση είναι προβληματική και ζητάμε συγγνώμη γι αυτό. Όσοι βρίσκονται στην Αθήνα, μπορούν να το προμηθευτούν από το Vinyl Microstore (Διδότου 24, Εξάρχεια), ενώ για τη Θεσσαλονίκη καθαρίζει προς το παρόν ο Λωτός (Σκρα 7). Εμείς στέλνουμε με αντικαταβολή οπουδήποτε (απλώς μας στέλνετε ένα mail), όπως και οι φίλοι μας από το νεοσύστατο και δραστήριο label PlayOurMusic -επισκεφτείτε το νέο site τους για να δείτε όλα τα άλλα καλά που έχουν. Σύντομα, ελπίζουμε να έχει λυθεί το θέμα. Άλλωστε, έρχεται και το καινούριο σιγά σιγά...

UPDATE: Ένας καλός φίλος παρατήρησε ότι στην αφίσα δεν αναγράφεται η τιμή εισόδου. Μην ανησυχείτε, δεν υπάρχει δόλος. Κάποιος δαίμων προφανώς... Η είσοδος για το συγκεκριμένο live κοστίζει 8 ευρώ.

κενό

«Αισθανόμαστε ένα κενό γιατί βγάζουμε νέο δίσκο αλλά δεν θα περιοδεύσουμε».
Η δήλωση θα μπορούσε να ανήκει στους Night On Earth ή σε ένα άλλο νέο/ανερχόμενο/άγνωστο/underground/άσημο/ασήμαντο/ερασιτεχνικό/whatever σχήμα. Ή ακόμα και σε ένα διάσημο/γνωστό/λιγότερο γνωστό εν ενεργεία σχήμα. Και στις δύο περιπτώσεις, δεν θα προξενούσε και καμία εντύπωση ούτε θα έκρυβε και κάτι το αξιοσημείωτο/αξιοπερίεργο πίσω της. Ειδικότερα για την πρώτη περίπτωση, δεν θα έμπαινε κανείς στον κόπο να τη σχολιάσει ίσως. Ακριβώς γιατί δεν θα υπονοούσε κάτι περισσότερο από το προφανές και αυτονόητο -ούτε καν θα είχε κάποια σημασία. Η δήλωση, όμως, ανήκει στον Kevin Haskins, τον drummer των Bauhaus και αναφέρεται στο νέο (!!!) δίσκο του ιστορικού σχήματος που πρόκειται να κυκλοφορήσει τον ερχόμενο Μάρτιο. Η πρώτη σκέψη που έρχεται διαβάζοντάς τη, παλεύει για μια πιο ευγενική και μετριοπαθή διατύπωση του "διάολε, μιλάμε για το γκρουπ που δεν έβγαλε ποτέ δίσκο, που άφησε τη μουσική του μόνη της να ταξιδέψει και να κερδίσει όποιον ήταν να κερδίσει, αδυνατώντας να τη συμβιβάσει ή έστω να τη χωρέσει μέσα στα καλούπια -στενά ή μη- του εμπορίου και των νόμων του κόσμου του θεάματος". Μιλάμε, δηλαδή, για ένα γκρουπ που έγινε γνωστό (σχεδόν θρύλος) αφ'ενός για την ιδιαίτερη μουσική του και τη συνεισφορά του στην εξέλιξη μιας (και όχι μόνο) σκηνής και αφ'ετέρου (και ίσως αυτό να έπαιξε και σοβαρότερο ρόλο στη φήμη του) για το γεγονός ότι δεν ήθελε να γίνει γνωστό. Και επανέρχονται, ενδίδοντας κι αυτοί αβίαστα στην πρόσφατη σειρήνα των (επικερδών, μην ξεχνάμε) reunions ιστορικών γκρουπ που πλέον περισσότερο τα λυπάσαι, παρά τα χαίρεσαι -με κυκλοφορίες και εμφανίσεις για τις οποίες βρίσκεις περισσότερες δικαιολογίες παρά λόγους.

Αλλά δεν είναι ακριβώς αυτό το θέμα. Πιο πολύ με προβληματίζει το γεγονός ότι όσο κι αν κοιτάζω το ημερολόγιό μου ξανά και ξανά, επιμένει να γράφει "2007" και με κάνει να αμφιβάλλω τόσο για την αντίληψή μου όσο και για την αισθητική μου (και ίσως και για την όρασή μου). Με προβληματίζει το γεγονός ότι οι μεγαλύτερες συναυλίες των τελευταίων χρόνων στη χώρα μας, θα μπορούσαν να ήταν και οι μεγαλύτερες πριν από 20 χρόνια. (Πως το είπε και ο αγαπητός Μάκης Μηλάτος; "Ζούμε στη χώρα που εν έτει 2007 γίνεται sold-out η συναυλία των Pavlov's Dog"). Με προβληματίζει ότι τα playlists ραδιοφώνων και μαγαζιών καταρτίζονται σε μεγάλο μέρος από μοδάτες/stylish (δηλαδή πρώτιστα lounge) διασκευές/ανασκευές παλιών -σχεδόν ρετρό- κομματιών και πλέον μόνο η ψαγμένη διασκευή (ή ακόμα χειρότερα, το re-edit) κάνει μούρη το set ενός dj. Με προβληματίζει που για να ονοματίσουμε πλέον κάτι ως πρωτοποριακό, αρχίζουμε και σκάβουμε μέχρι να συναντήσουμε το παλιό και το ξεπερασμένο -και μάλιστα, ούτε καν κάτι σαν κι αυτό που πιθανώς να παραμένει ακόμα πρωτοπoριακό. Με προβληματίζει, επίσης, το ότι ο μουσικός που παίζει μόνο διασκευές μπορεί και να έχει σταθερή δουλειά και ένα πιο αξιοπρεπές εισόδημα (το "επαρκές" είναι ένα ανέκδοτο ούτως ή άλλως, το συζητάμε άλλη φορά). Με προβληματίζουν όλα αυτά, γιατί μελετώντας την ισορροπία ανάμεσα στο παλιό και το καινούριο, διαπιστώνω κάποιες μικρές και μεγάλες αδικίες που συμβαίνουν και αναπαράγονται εις βάρος και του παλιού και του καινούριου. Όσο αφορά το καινούριο, είναι κρίμα γιατί πλέον έχουν επεκταθεί τόσο τα όρια σχετικά με την πρόσβαση που μπορεί να έχει κανείς στην τέχνη -είτε είναι δημιουργός είτε αποδέκτης- που θα μπορούσε να κερδιθεί ίσως και αυτό το στοίχημα: να γίνει επιτέλους δυνατή και λειτουργική η σύνδεση της τέχνης με την καθημερινότητα και την ίδια τη ζωή του ανθρώπου -και να αποτινάξει πια το χαρακτήρα της πολυτέλειας και της διακόσμησης. Είναι, επίσης, κρίμα, γιατί σε όλο τον κόσμο -από ένα μεγάλο stage μέχρι ένα υπόγειο στην Κυψέλη- προκύπτουν αγνές και καθάριες μουσικές προτάσεις, τόσο ενδιαφέρουσες και τόσες πολλές που πλέον μπαίνει και το ερώτημα μήπως δεν αντέχουμε αυτή την υπερπροσφορά. Όσο για το παλιό, αδικείται και αυτό κατά κάποιο τρόπο, γιατί εκείνο που επανέρχεται στο προσκήνιο είναι μια αναβίωση -ακριβέστερα: αναπαραγωγή- μια ανώδυνη επανάληψη, μια στείρα υπενθύμιση που περισσότερο από ο,τιδήποτε άλλο, φέρνει τη γεύση του ξαναζεστάμενου χτεσινού (και πολλές φορές καραπροχτεσινού) φαγητού. Την ίδια στιγμή, χάνουν τη δεύτερη ευκαιρία που πιθανώς να τους αντιστοιχούσε, άλλες περιπτώσεις που στον καιρό τους προσπεράστηκαν άγαρμπα ή παρεξηγήθηκαν σκόπιμα και στριμώχτηκαν σε κάποιο συρτάρι του περίφημου χρονοντούλαπου της Ιστορίας -για το οποίο θαρρείς πως έχει σπάσει η κλειδαριά και δεν ξανανοίγει με τίποτα. Και αναφέρομαι σε περιπτώσεις που πιθανώς ακόμη και σήμερα, να ταρακουνούσαν για τα καλά την κατάσταση και την όλη εξέλιξη. Αυτούσιες, απείραχτες, παρμένες κατευθείαν από το χτες. Χωρίς σύγχρονα φτιασίδια, χωρίς remaster, χωρίς αναβίωση. Με μια απλή ακρόαση ίσως.

Σκέψου τώρα, δηλάδη, ποια είναι η ανησυχία των Bauhaus (εν έτει 2007 πάντα): ένα κενό επειδή βγαίνει ο δίσκος και δεν θα περιοδεύσουν. Και το δεύτερο υποτίθεται ότι είναι κρίμα. Ενώ πραγματικό κρίμα ακριβώς είναι το πρώτο.

ΥΓ. Φυσικά δεν ισχύει το ίδιο για όλα τα reunions ούτε έχουν το χαρακτήρα ισοπεδωτικής γενίκευσης οι σκέψεις μου γύρω από τις αναχρονιστικές επιταγές των καιρών. Ας πούμε, το reunion των Last Drive ήταν ένα από εκείνα τα χρέη της Ιστορίας, η οποία ξέρει πολύ καλά να τα δημιουργεί -προς απογοήτευση και πικρία όλων και εξ αιτίας μιας ατυχούς εποχικής συγκυρίας- και σπανίως να μας τα ξεπληρώνει. Το ότι το Gagarin έσφυζε από κόσμο και ενέργεια για τρεις μέρες (σημειώστε: η μία από λαϊκή απαίτηση) ήταν και μια χειροπιαστή απόδειξη (προς απάντηση όλων εκείνων που όψιμα αναλώνονται σε και-καλά-βαθυστόχαστες αναλύσεις τύπου "παλιά δεν γινόταν τίποτα, τώρα πια υπάρχει σκηνή που μπορεί να ανταγωνιστεί εκείνη του εξωτερικού") ότι αναφερόμαστε με κάθε σιγουριά σε ένα πραγματικό συγκρότημα, με πραγματική απήχηση, με πραγματική προσφορά, με πραγματική αντοχή στο χρόνο, με πραγματική μουσική δεινότητα (συνθετική και εκτελεστική), με πραγματικούς ακροατές, ακόμα και με πραγματικούς fans, στους όποιους έχουν δημιουργήσει πραγματική επιθυμία να τους βλέπουν για πάντα επάνω στη σκηνή, να ακούνε τους δίσκους τους για πάντα και να τους εντάσσουν στις προτιμήσεις τους ανάμεσα στα διάφορα ξένα του είδους (χωρίς να ακολουθεί το ενοχλητικό "για ελληνικό καλό είναι"). Κοινώς, το reunion αυτό εκβίασε -και επιτέλους κέρδισε- την ιστορική δικαίωση (ως του οφειλόταν) και όχι το γέμισμα της τσέπης. Άσχετα αν γέμισαν και οι τσέπες. Αλλά ακόμα και αυτό να είναι θέμα, δικές τους είναι οι τσέπες και δική τους η μαγκιά που κατάφεραν σε αυτή τη δύσκολη αγορά να τις γεμίσουν. Εντελώς δική τους. Πραγματική.

Black Soul

Μετά από την εμπειρία της αποψινής μοναδικής συναυλίας του Yusef Lateef και των Belmondo Brothers, η πρώτη σκέψη που μου ήρθε αυθόρμητα στο νου, έχοντας την εικόνα του μαγεμένου και κυριλέ Παλλάς, ήταν η διαπίστωση ότι η μεγαλύτερη εκδίκηση της μαύρης φύλης για όσα πέρασε (και περνά ακόμα ίσως) είναι και θα είναι -περισσότερο και από την "κυριαρχία" της στον αθλητισμό- η μουσική της και μάλιστα η jazz. Άνθρωποι κατατρεγμένοι για χρόνια -όχι απαραίτητα βέβαια ο Lateef- που βίωσαν όλη τη βαρβαρότητα του ρατσισμού, που έτρωγαν σφαλιάρες και τους την έπεφτε ο κάθε μάγκας λευκός στο δρόμο, που έπρεπε να κατουράνε σε ξεχωριστές τουαλέτες και να πηγαίνουν σε ξεχωριστά σχολεία, ακόμα και ξεχωριστά εστιατόρια και λεωφορεία, που έπαιζαν την πολύτιμη jazz τους σε γάμους και συνεστιάσεις για να χορεύουν τα λευκά ζευγάρια, που έπαιζαν μουσική για ένα πιάτο φαί. Αλλά κυρίως: έπαιζαν γιατί η ψυχή τους έλεγε ότι δεν γινόταν αλλιώς. Και αυτό το επιτακτικό και βασανιστικό "δεν γίνεται αλλιώς" έβγαλε την πιο όμορφη, πλούσια και δυναμική μουσική του αιώνα. Η οποία, τώρα που τα θέματα φυλετικής διάκρισης "έχουν λυθεί", δεν χρειάζεται πλέον να στριμώχνεται στα καπνισμένα καταγώγια των αμερικάνικων γκέτο με τα "διαχωρισμένα ακροατήρια". Τώρα πια, μπορεί να πατά σε κόκκινα χαλιά, να παίζεται σε μεγαλοπρεπή θέατρα όπου μαζεύεται όλη η καλή κοινωνία και δεν βγαίνει άχνα, να περιοδεύει σε όλο τον κόσμο και να διασκεδάζει ακόμα και τα μεγαλύτερα κοσμικά γκαλά -ακόμα και το Λευκό Οίκο- να αξιώνει τρελά νούμερα έναντι αμοιβής και άλλα τέτοια πλουσιοπάροχα κλισέ. Αλλά πάνω απ'όλα: να μπορεί ακόμα να ξεκινά από την ίδια ψυχή, από το ίδιο "δεν γίνεται αλλιώς" και να θέλει να ευχαριστήσει την ίδια ψυχή, το ίδιο "δεν γίνεται αλλιώς", καμιά φορά και μόνο αυτά. Και μέσα στο κατάμεστο μεγαλοαστικό Παλλάς, με τους διάφορους δήθεν και ξέμπαρκους της νεοπλουτικής κουλτούρας στις πρώτες σειρές, τους κάθε λογής in και trendy, τους υποψιασμένους και τους ανυποψίαστους δίπλα δίπλα να μοιράζονται την ίδια σπουδαία εμπειρία, το "δεν γίνεται αλλιώς" του μεγάλου Yusef Lateef ήταν κάτι παραπάνω από γενναιόδωρο. Ήταν η ζωντανή απόδειξη ότι από τη στιγμή που ανεβαίνεις στη σκηνή δεν έχει καμία σημασία εκείνη την ώρα τι θα κερδίσεις από αυτό. Το μόνο που έχει σημασία είναι να ακούσεις αυτή την ψυχή, να τη φυσήξεις στο σαξόφωνο και στο φλάουτο και να τη μοιράσεις όσο μπορείς πιο ανοιχτόχερα στους άλλους. Τόσο ανοιχτόχερα ώστε να καταφέρει να πάρει ο καθένας ένα κομμάτι της φεύγοντας. Yusef Lateef, 87 ετών. Ένας ταπεινός υπηρέτης της ψυχής του. [Και μην ξεχνιόμαστε: την άλλη εβδομάδα έρχεται και ο θρύλος Lee Konitz για τρεις εμφανίσεις στο Guru].

in a silent way (καλό χειμώνα!)

Το ξαναγράφουμε ως τελευταία υπενθύμιση, γιατί το προηγούμενο σχετικό post προχώρησε πολύ κάτω και που να κάνεις τώρα scroll down... Λοιπόν, ο χειμώνας μπήκε (σιγά την είδηση μεγάλε) και οι 'in a silent way' βραδιές αρχίζουν -γιατί είναι ό,τι πρέπει για χειμώνα. Αρχή την Παρασκευή, μεθαύριο, στο Μικρό Μουσικό Θέατρο με το γνωστό silent τρίο (Sophia, Costinho, Juanito), αλλά και -για πρώτη φορά- με τη συμμετοχή του τρομερού μας Lagos στην κιθάρα! Με καινούριο υλικό και πλήρως (σχεδόν) ανανεωμένο ρεπερτόριο, που σημαίνει: πρώτη εκτέλεση σε κομμάτια του Θανάση Παπακωνσταντίνου από το δίσκο που ετοιμάζουμε μαζί του -σε ακουστική βερσιόν και με αλλαγμένα τα φώτα (μέχρι και αγγλικό στίχο!)- (ξανα)αναθεωρημένες εκτελέσεις παλιότερων δικών μας, καινούριες διασκευές αγαπημένων σκοπών, καθώς και αρκετούς αυτοσχεδιασμούς. Όλα αυτά μετά τις 22.00 και με είσοδο 8 ευρώ στο γνώριμο κουκάκειο στέκι (Βεϊκου 33, στάση Συγγρού-Φιξ). Κεράκια και κατάνυξη. Και σαμπσκράημπ -αυτό ήταν για το Θέμη.

Sancho 003

Οι Sancho -ή πιο σωστά οι Sancho_003- είναι το ντουέτο του Φώτη Σιώτα και του Κώστα Παντέλη. Ο Φώτης παίζει βιολί και βιόλα και είναι ευρύτερα γνωστός για τη συμμετοχή του στην κομπανία του Θανάση Παπακωνσταντίνου, στους Επισκέπτες του Γιάννη Αγγελάκα, στους Ευοί Ευάν, στους Boomstate, στους Ποδηλάτες του Μανώλη Φάμελλου και λοιπά και λοιπά. Ο Κώστας παίζει ηλεκτρική κιθάρα και έχει θητεύσει σε ιστορικά punk γκρουπ της συμπρωτεύουσας -όπως οι Πίσσα & Πούπουλα- ενώ έπαιζε τα τελευταία χρόνια στα Ξύλινα Σπαθιά. Απλώνοντας στο πάτωμα ένα σωρό πεταλάκια και μπιχλιμπίδια, καταφέρνουν στα live τους να κάνουν αλοιφή τα μισά τουλάχιστον γκρουπ της Fat Cat και της Constellation και να μας αποδεικνύουν συνέχεια πόσο αδικούνται που παίζουν ακόμα σε αυτή τη χώρα μόνο. Δεν είναι και τόσο χρήσιμο να κάνω περιγραφή της μουσικής τους, γιατί πιθανώς να αναγκαστώ να χρησιμοποιήσω ως κοντινές αναφορές όρους που πιθανώς δεν λένε τίποτα (σε μένα τουλάχιστον), αλλά και σίγουρα θα τους αδικούν ή θα τους κατηγοριοποιούν πολύ πρόχειρα. Οι Sancho παίζουν μια χαρά μουσική, μουσική που σε συνεπαίρνει, μουσική που έχει κάτι το ωραίο, το χειροποίητο, το ευγενικό, μουσική πηγαία και ειλικρινή. Ούτε μιμήσεις ούτε αντιγραφές ούτε μεγαλοπιασίματα, κι ας σου θυμίζουν χίλια δυο καμιά φορά. Να πας να τους δεις την ερχόμενη Τετάρτη στους Αφανείς (Αριστοφάνους 13, Ψυρρή) και να βγάλεις κι εσύ το συμπέρασμά σου. Και να ξέρεις ότι παίζουν και το καλύτερο soundtrack για το 'Man With A Movie Camera' που έχει παιχτεί μέχρι τώρα. Ναι, καλύτερο από των Cinematic Orchestra. Θα το έχουν και την Τετάρτη να παίζει πίσω τους. Να πας και να τους δεις και ν'αφήσεις comment. Άσε που έχει και τσάμπα είσοδο. Viva Sancho!

Λαμία τέλος

Κι όμως, το λάιβ στη Λαμία (για μεθαύριο Σάββατο 17) ακυρώθηκε.

Για την ακρίβεια, όλη η διοργάνωση ακυρώθηκε, οπότε θα πάμε στην πορεία τελικά.

Τι άλλο να πει κανείς. Ίσως να πατήσει μερικά enter ώστε να έχει χώρο το post και να ξεχωρίζει.











Καλό, ε;

κάποιες ημερομηνίες συναυλιών

Επιτέλους, έχουμε και κάποιες ημερομηνίες για συναυλίες! Καιρός ήταν γιατί είχαμε αρχίσει να σκουριάζουμε...

Για όσους είναι κοντά στη Λαμία το Σάββατο -και όχι στην πορεία στο Πολυτεχνείο- εμείς θα παίζουμε στο Παλιό Νοσοκομείο (για την ακρίβεια στην αίθουσα του ...νεκροτομείου!) μαζί με τους Misuse και τους Hues & Separation, καλεσμένοι της έκθεσης Belle Arte Lamia. Κάντε κλικ στην παρακάτω αφίσα για να μεγαλώσει (μια μέρα).



Για όσους είναι στην Αθήνα την άλλη Παρασκευή, 23 του μήνα, και ενδιαφέρονται να παρακολουθήσουν το 'in a silent way' project μας, κάντε κλικ στην παρακάτω αφίσα και θα σας μεταφέρει απευθείας για περισσότερες πληροφορίες στο site του Μικρού Μουσικού Θέατρου. Το σίγουρο είναι ότι θα παίξουμε κάποια νέα κομμάτια, σε ακουστική version, από αυτά που ετοιμάζουμε τώρα για το νέο άλμπουμ, καθώς και νέες αγαπημένες διασκευές!


Και το Δεκέμβρη, στις 18, έχουμε το μεγάλο λάιβ στο ιστορικό Κύτταρο, αλλά γι αυτό θα επανέρθουμε όταν θα υπάρχει και η αφίσα. Γιατί που θα κάνετε κλικ για να μάθετε περισσότερα; (αν δεν τελειώνει με άκυρο χιούμορ το post, δεν λέει...)

καλό παιδί...

...αλλά δεν ακούει καθόλου funk. Τι να τον κάνεις?...

Όμορφο Μεταξοχώρι

Μα είναι δυνατόν να είναι αυτή η θέα έξω από το στούντιο ηχογράφησης;...
Κάπου εκεί, λοιπόν, ανάμεσα στα πλατάνια, τις ελιές και τα θροϊσματα των πευκοβελόνων, δημιουργήθηκε ο "Διάφανος". Κάπου εκεί, ανάμεσα στα φύλλα, ανάμεσα στον Λόκο, τον Μπεν, τα μικροσκοπικά γατάκια και τις χελώνες, κάπου εκεί φτιάχνουμε κι εμείς "κάτι το ωραίον". Με αγάπη.

πάρε να'χεις...

πάρε κι αυτό.
πάρε κι αυτό.
πάρε κι αυτό.
πάρε κι αυτό.
πάρε να'χεις για να μη λες μετά ότι δεν ήξερες.
για την ακρίβεια, από Δευτέρα μη λες τίποτα.
τα'θελες.

ΥΓ. άντε πάρε κι αυτό, γιατί τα θέλεις μαζεμένα και περιληπτικά.

Live your Greece in myth...

Δεν έχω ιδέα τι θα βγάλουν οι κάλπες το βράδυ της Κυριακής. Δεν ξέρω αν με νοιάζει τελικά. Ποτέ δεν προέκυψαν ούτε ακούστηκαν τόσα πολλά και διαφορετικά σενάρια σχετικά με την έκβαση μιας διαδικασίας, η νόρμα της οποίας –από την ερχόμενη Δευτέρα κιόλας- θα εξακολουθήσει ως έχει, απρόσκοπτα, (ω)σάν να μην είχε συμβεί τίποτα. Δεν ξέρω που θα καταχωνιάσουμε (και πάλι) όλη αυτή την απαξίωση και την οργή που –υποτίθεται πως- ξεχείλισε τις τελευταίες εβδομάδες. Δεν ξέρω πότε επιτέλους θα βάλουμε το μυαλό μας στη θέση του και θα πατήσουμε το on, ώστε (τότε και μόνο τότε) να είμαστε σε θέση να αντιληφθούμε το μέγεθος της ζημιάς. Όπου «ζημιά» φυσικά δεν είναι απλώς οι πυρκαγιές που κατέκαψαν την Πελοπόννησο ούτε η θλιβερή αποκάλυψη της καθολικής ανικανότητας των μηχανισμών και των θεσμών να αποκτήσουν –επιτέλους!- οργανικό και λειτουργικό δεσμό με την κοινωνία, να αφουγκραστούν τις ανάγκες της και να λειτουργήσουν με βάση το (στοιχειώδες) συμφέρον της. «Ζημιά» είναι όλα όσα δεν ειπώθηκαν και δεν χώρεσαν στην πρόσφατη και όψιμη οργή μας και δεν έγιναν ποτέ το κύριο άιτημά μας στη διεκδίκηση μιας άλλης ζωής, μιας άλλου ήθους καθημερινότητας, μιας αξιοπρέπειας που δεν μετριέται και δεν αντιστοιχεί με τίποτα στις επιλογές που θα κάνει ο καθένας μας την ερχόμενη Κυριακή.

Ζημιά είναι το ότι ποτέ πριν από εκλογές, αλλά και μετά, δεν κάναμε λόγο για πολιτισμό, και όχι με την έννοια του «άρτου και θεάματος», αλλά στοχεύοντας στο ουσιαστικό νόημα που φανερώνει αυτή η έννοια, στην κατάκτηση ενός άλλου ήθους στην επικοινωνία μας, στον τρόπο που συναλλασόμαστε και συναντιόμαστε, στην ολότητα των ανθρωπίνων πράξεων που δεν διαχωρίζει την τελετουργία του μεσημεριανού φαγητού από εκείνη μιας θεατρικής παράστασης –αλλά αντίθετα τις ανάγει και τις δύο σε ζωτικής σημασίας ανάγκες. Ζημιά είναι το ότι ποτέ μας δεν θεωρήσαμε ότι το περιβάλλον και η προστασία του είναι ένα ζήτημα που πρέπει να ορίζει την καθημερινότητά μας, γιατί πολύ απλά η ίδια η καθημερινότητά μας καθορίζεται από αυτό –και όταν η σχέση αυτή αποσχιστεί από τούτο το μόνιμο και αμφίδρομο αίτημά της, οι συνέπειες αγγίζουν τραγικά εκείνον που βιαίως χάλασε την αλυσίδα (κοινώς: η φύση θα βρει τον τρόπο να κάνει τις στάχτες, ζωή –εμείς πότε θα κοιτάξουμε προς μια άλλη κατεύθυνση περά από το να κάνουμε τη ζωή, στάχτες;).

Ζημιά είναι το ότι βλέπαμε πολλά και μας εξόργιζαν ακόμα περισσότερα και το πλέον ιερό μας καθήκον απέναντι σε αυτή την οργή ήταν απλώς να το αναφέρουμε στην παρέα μας σε κάποιο απογευματινό καφέ ή ανάμεσα στα ξύδια της σαββατιάτικης ματαιοδοξίας, κάπου στου Ψυρρή ή στην Πανόρμου. Ακόμα χειρότερα, μάθαμε να βλέπουμε και να μη μιλάμε, να μη συγχρονίζουμε το βλέμμα μας με το νου μας, να αναφερόμαστε στην απάθεια ως κατάκτηση και όχι ως κατάντια. Ζημιά είναι το ότι μάθαμε προπαντώς να δεχόμαστε και να κατανοούμε, αντί να ζητάμε και να αντιδρούμε. Ζημιά είναι να καθόμαστε στον καναπέ χασκογελώντας με τους καθυστερημένους στο γυαλί απέναντι, αντί να βγαίνουμε βόλτες και να γνωριζόμαστε. Επίσης ζημιά είναι το ότι δεν έχουμε ιδέα ποιος ακριβώς είναι ο εθνικός μας πλούτος, ούτε καν ο φυσικός. Δεν έχουμε ιδέα αν στο κατάλογο των εξαγώγιμων προϊόντων μας, υλικών και άϋλων, οι μετοχές του Καβάφη έχουν πιθανώς μεγαλύτερη αξία από εκείνες της καλλιέργειας πορτοκαλιού. Δεν μας περνάει από το μυαλό ούτε καν η πιθανότητα να ισχύει κάτι τέτοιο. Μιλούσαμε για εθνικά συμφέροντα και εννοούσαμε το φόρεμα της Βίσση και την κατοχύρωση της ελληνικής φέτας.

Ζημιά είναι ότι όλα αυτά έγιναν με τη δική μας συναίνεση, ενίοτε και δική μας πρωτοβουλία. Ζημιά είναι το ότι ποτέ δεν βρήκαμε σοβαρό λόγο για να δακρύσουμε όπως ο περήφανος τσολιάς της φωτογραφίας, παρά μόνο όταν το κακό χτύπησε την πόρτα του σπιτιού μας (ή την έκαψε...) ή το καλό σήκωνε κούπες και μετάλλια. Δεν εξαιρώ τον εαυτό μου φυσικά. Η υιοθέτηση του πρώτου πληθυντικού δεν είναι ούτε ειρωνεία ούτε σχήμα λόγου, αλλά η έκφραση της αναπόφευκτης και σκληρής παραδοχής της συμμετοχής μου στο κακό. Ούτε ικανότερος είμαι ούτε ο πιο αξιοπρεπής ούτε έχω τις λύσεις για να τις προτείνω.

Θα συνεχίσω να αφιερώνω τις δυνάμεις μου και να εξαντλώ την αφοσίωσή μου στη μουσική και στις διάφορες μορφές δημιουργίας που μπορώ να κουμαντάρω ή έχει εγνωστεί κάποιο minimum ταλέντου και θα το υπηρετήσω ως το πιο έντιμο καθήκον που μπορώ να αναγνωρίσω -και ίσως το μόνο αποτελεσματικό. Θα συνεχίσω ως ηλίθιος ρομαντικός (και ας κοντράρομαι συχνά με τον έξυπνο ορθολογιστή που επίσης κρύβω και ενίοτε φανερώνω) να πιστεύω, να περιμένω, να απαιτώ, να θέτω όρους, να προσφέρω, να λειτουργώ με ιδανικά, να παρασύρομαι και να ενδίδω σε αυταπάτες, να ζω το δικό μου μύθο.

Και όταν βγάζω περισσότερα χρήματα, θα επισκέπτομαι επαγγελματία ψυχαναλυτή (με πτυχίο), αντί να γράφω σε blogs...

Joe Zawinul R.I.P. 1932-2007

Εν μέσω κλίματος ασύμμετρων απωλειών, ας προσθέσουμε άλλη μία. Ο μεγάλος Joe Zawinul "έφυγε" σήμερα, 11 Σεπτεμβρίου του 2007. Ή, όπως πιο εύστοχα αναφέρεται η είδηση στο επίσημο site, "Joe Zawinul was born in Earth time on 07 July 1932 and was born in Eternity time on 11 September 2007". Αντί δικών μου ανούσιων επικηδείων, τα λόγια του στενού του συνεργάτη Herbie Hancock:

“Joe Zawinul is one of my oldest friends in the music business. He was a force as a composer and an amazing conceptualizer. He opened up a doorway between jazz and rock n’ roll and was a major influence on Miles Davis, Wayne Shorter and me. The world has never been the same since he made his contribution to our society."

άλλα πλούσια links για τον Joe Zawinul εδώ κι εδώ.

πριν και μετά

Ναι, ο τίτλος είναι καρα-κλισέ! Όπως κι όλες οι λέξεις και οι σκέψεις μετά την τραγωδία (ξανα-κλισέ) ακούγονται κλισέ. Τουλάχιστον όμως όχι και οι εικόνες...

Δάσος Καϊάφα λοιπόν. Πριν...

Δάσος Καϊάφα συνέχεια. Μετά... (ναι, είναι το ίδιο ακριβώς σημείο)

Πολύ μετά...

Μετά τι ;...

[Οι φωτογραφίες προέρχονται από post στο Indymedia. Ο ίδιος χρήστης έχει ανοίξει και σχετικό blog.]

Μια εξήγηση...

Θα μπορούσε να είναι μια εξήγηση. Ή ίσως ένα μέρος της εξήγησης. Και όσο και αν παλεύω να κρατήσω το μυαλό μου ανέπαφο από τις θεωρίες συνομωσίας και ασύμμετρης απειλής, εμφανίζονται μπροστά μου απτά ευρήματα -και όχι του μυαλού μου- που μου υπενθυμίζουν ενοχλητικά την ταπεινή καταγωγή της φυλής μου: πλάι στη βλακεία και την αμέλεια, κατοικεί και η πονηριά. Κατοικεί και ο δόλος. Άλλωστε στο μυθικό εκείνο κουτί ήταν κάποτε όλα αυτά αρμονικά στριμωγμένα. Και καθώς οι μέρες μας δείχνουν, δεν έχουν σταματήσει να αποζητούν τη συγκατοίκηση από τότε που ελευθερώθηκαν. Μετά από τόση στάχτη και αποκαϊδια, τόση μαυρίλα και δράμα, έμαθα να μη ρωτάω πλέον "ποιος βάζει τις φωτιές". Μπορώ όμως ακόμα να ανησυχώ σχετικά με το ποιος θα επωφεληθεί απο τα καμένα και να προβληματίζομαι για εκείνον που με περισσή σιγουριά και χωρίς καθόλου τύψεις δηλώνει πως "κάναμε ό,τι ήταν ανθρωπίνως δυνατό, αλλά οι καταστάσεις μας υπερέβαιναν". Και όσο και αν προσπαθώ να εξορίσω την καχυποψία από το μπροστινό μέρος του εγκεφάλου μου, τυχαία -μα εντελώς τυχαία- πέφτω πάνω σε κάτι δημοσιεύματα όπως και αυτό της Καθημερινής, με ημερομηνία 8 Ιουλίου 2007. Ανάμεσα σε παλιές εφημερίδες και άχρηστα διαφημιστικά που ετοιμαζόμουν να πετάξω. Και σκέφτομαι πως και σε άλλα παλιότερα ευρήματα και σκέψεις που ετοιμαζόμαστε να "πετάξουμε", ίσως βρίσκονται κάποιες εξηγήσεις. Κι έχουμε κι ένα περιθώριο περίπου 15 ημερών για να τις πετάξουμε κι αυτές...

ποστ για το ποστ (ή καλό καλοκαίρι!...)

Κοιτάζοντας την ημερομηνία του post του τελευταίου, αναρωτιέται κανείς "μα καλά, δεν έχει συμβεί τίποτα από τότε;". Βεβαίως και έχει συμβεί. "...και είναι άξιο λόγου;" -κοινώς: υπάρχει κάτι που να ενδιαφέρει τη μπλογκόσφαιρα; Α, αυτό είναι ένα άλλο ζήτημα -και ένα μεγάλο μεγάλο θέμα (παραπέμπουμε στο υπέροχο blog του ΟldBoy που το έχει αναλύσει επανειλημμένα). Καλοκαίρι όμως είναι (σιγά, δηλαδή και ποιος θα διαβάζει...), ας μη μπλέκουμε με τέτοιες ανησυχίες. Ναι, πολλά συνέβησαν, υπήρχαμε, δουλεύαμε, ζούσαμε κι ας μη δίναμε αναφορά. Ήρθε η ώρα όμως για διακοπές και νιώσαμε την ανάγκη να δώσουμε ένα στίγμα (όπως πάντα σε άκυρη χρονική στιγμή...).

Η συγκυρία (σκέψη + διάθεση + πληκτρολόγηση + publishing) μας πιάνει στη στιγμή που μόλις βγήκαμε από το στούντιο Sierra, όπου και ολοκληρώσαμε την πρώτη φάση των ηχογραφήσεων του επόμενου αlbum μας. Αρωγός, παραγωγός και χορηγός γλυκών εδεσμάτων ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, πάνω στο υλικό του οποίου ασελγήσαμε ασύστολα (παραδόξως με δική του συγκατάβαση!). Και πλέον ετοιμαζόμαστε για τη Λάρισα και συγκεκριμένα για το όμορφο Μεταξοχώρι, όπου βρίσκεται το στούντιο του Θανάση που πάλι θα κάνουμε κατάληψη κάπου μέσα στο Σεπτέμβρη για τις υπόλοιπες ηχογραφήσεις, την επεξεργασία, τη μίξη και φυσικά ...για τα περίφημα μιλφέιγ του Κωνσταντινίδη!


Αφού ευχαριστήσουμε και από εδώ τον υπομονετικό και απίθανο τύπο Χρήστο Μέγα (πραγματικά Μέγας) που καθόταν πίσω από την κονσόλα και υπέμενε τους ήχους μας και το αμφιλεγόμενο χιούμορ μας, θέλουμε απλώς να εκφράσουμε την ευγνωμοσύνη μας για αυτή τη σπουδαία εμπειρία, την οποία ο Θανάσης και ο Χρήστος με ιδιαίτερη φροντίδα την έκαναν λιγότερο πολύπλοκη απ'όσο τη φανταζόμασταν. Και φυσικά η έκφραση αυτής της ευγνωμοσύνης πάει και στον chief Θανάση, που διακριτικά και χαλαρά μας άφηνε χώρο να κάνουμε το κομμάτι μας (πάνω στα κομμάτια του!) και με χαρακτηριστική μαεστρία τραβούσε το χαλινάρι όπου χρειαζόταν.


Σχεδόν 9 κομμάτια μέσα σε μία εβδομάδα δεν είναι και κακός απολογισμός... Να δούμε τι μας περιμένει τώρα πάνω εκεί στο L.A. του Κάμπου!... Αρκεί να έχουμε άφθονο μιλφέιγ Κωνσταντινίδη (πάει για επίσημος χορηγός του δίσκου, μαζί με την κρητική ρακή της Σοφίας και τις δυσεύρετες ποικιλίες τεκίλας), το οποίο πάει και για εξώφυλλο -σύμφωνα πάντα με τις οδηγίες του παραγωγού!!!


Περισσότερες φωτογραφίες (οι περισσότερες από τον πιστό μας Δούλο) μπορείτε να δείτε στη σελίδα μας στο MySpace. Ευχόμαστε καλό υπόλοιπο καλοκαίρι σε όλους και καλή μας αντάμωση από Σεπτέμβρη -οπότε και τα posts μας θα είναι πιο τακτικά. Αλήθεια!

Προσωπική υπενθύμιση

Οι TRIO,14 αυτοσχεδιάζουν για σας! (μεθαύριο)

Λίγο πριν την άνοδο τους στην παγωμένη Φινλανδία, προκειμένου να ηχογραφήσουν το ντεμπούτο-κάτι τους (δίσκος θα'ναι; demo θα'ναι; who knows...) κάτω από την επίβλεψη και τη φροντίδα του Γιώργου Κοντραφούρη (μόνιμου κάτοικου Ελσίνκι), μαζεύονται την ερχόμενη Πέμπτη 3 του μήνα, για μια αυτοσχεδιαστική σύμπραξη στο ζεσταμένο Μικρό Μουσικό Θέατρο. Μαζί τους και εκλεκτοί (τους) guests όπως ο Μιχάλης Καταχανάς στη βιόλα και η Sophia μας.

Για όσους δεν ξέρουν, οι Trio,14 είναι το (αξιο)περίεργο jazzομεταλικής απόχρωσης και φιουζιονιστικού χαρακτήρα project του Lagos (περήφανου κιθαρίστα μας), Κωστή 'Σπαρτίνο' Χριστοδούλου (organ & keyboards) και Βαγγέλη Κοτζάμπαση (τύμπανα) -όλοι τους παρέα στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο στην Κέρκυρα και μέλη του Συνόλου Ελεύθερου Αυτοσχεδιασμού, αλλά και του Ionian Jazz Ensemble II (το οποίο by the way θα πραγματοποιήσει ηρωική πατριωτική εμφάνιση στο Δανέζικο Ινστιτούτο την επόμενη μέρα, Παρασκευή 4 του μήνα - Χαιρεφώντος 4, πλατεία Αγίας Αικατερίνης, Πλάκα). Και οι τρεις τους έχουν στο ενεργητικό τους πολλές συναυλίες με σχήματα και αυτοσχεδιαστές όπως Interstellar Groove Trio, Ultra Noise Foundation (μαζί με Γιώργο Κοντραφούρη και Γιάννη Σταυρόπουλο), Αλέξανδρο Δράκο Κτιστάκη, Γιώργο Γεωργιάδη, Σάκη Παπαδημητρίου, Σαβίνα Γιαννάτου, Νίκο Βελιώτη, Paracroussis, Night On Earth κ.α.

Και φυσικά έχουν πραγματοποιήσει τα δύο live-της-χρονιάς στο ΜΜΘ (το ένα μαζί με τους grinders Slavebreed)!

Το δελτίο τύπου για τη μεθαυριανή τους εμφάνιση γράφει χαρακτηριστικά και απέριττα:
"Γνήσιοι θιασώτες του fusion θορύβου (στις παρτιτούρες των οποίων στριμώχνεται ένα φάσμα μουσικών που ξεκινούν από τη jazz και –δεν- καταλήγουν στο metal), οι Trio,14 επανέρχονται μετά από καιρό στη σκηνή του Μικρού Μουσικού Θεάτρου με στόχο αυτή τη φορά να παίξουν ελεύθερα και αυθόρμητα –μακριά από τις αγκυλώσεις της μουσικής φόρμας"...

Εμείς θα είμαστε σίγουρα εκεί (κλισέ)! Εσείς; (απορία-πρόταση)

Η χαμηλή αισθητική και η αισθητική του "δυνατά"

Δεν συμφωνώ με τον δάσκαλο (και φίλο!) Γιώργο Κοντραφούρη όταν λέει πως το κουλτουριάρικο άλλοθι του νεοέλληνα είναι ο κινηματογράφος. [βέβαια, απολαμβάνω να διαβάζω κάθε λέξη του στη συνέντευξη που έδωσε στο Jazz & Τζαζ που κυκλοφορεί αυτό το μήνα -τσεκάρετέ το!]. Σιγά τον πολύ κόσμο που πηγαίνει και κουλτουριάζεται στο σινεμά. Μακάρι δηλαδή να πήγαινε κι ας ήταν και δήθεν. [τουλάχιστον θα εξασφάλιζαν διανομή και οι ταινίες που θέλουμε, χε χε...]. Το πολιτιστικό άλλοθι του νεοέλληνα είναι η λογοτεχνία (σύγχρονη κυρίως, αλλά βάλε και τους μεγάλους ποιητές μέσα), το τραγούδι και ...η jazz. Ναι, η jazz, όσο κι αν αυτό δεν αρέσει σε μένα, στο Γιώργο και σε όσους πραγματικά την ψάχνουνε με το ζήτημα. Αυτό δεν αποτελεί καμιά ουσιαστική αποκάλυψη, απλώς ισχυροποίησα ακόμα περισσότερο αυτή μου την πεποίθηση, καθώς έβγαινα προχτές από το live του Stanley Clarke στο Παλλάς. Την ίδια ώρα ο Lagos δίπλα μου επαναλάμβανε συνέχεια τη φράση "η παρακμή της jazz" κι εγώ μέσα μου σκεφτόμουν ότι δεν είναι η jazz που έχει παρακμάσει, αλλά ότι μέσα στο γενικό (και γενικευμένο) καθεστώς της παρακμής, όλα πλέον μπορούν να βρουν χώρο και να μεγαλουργήσουν και να εντυπωσιάσουν. Κι αυτό συμβαίνει όταν δεν υπάρχει έδαφος ή τέλοσπάντων δεν έχει καλλιεργηθεί αυτό το έδαφος, πάνω στο οποίο θα θεμελιωθεί ο κριτικός λόγος και θα αναπτυχθεί ένα σύστημα κριτηρίων και, εν τέλει, να αναπνεύσει η κριτική σκέψη -έννοιες που δεν υποδεικνύουν μόνο το καθήκον των φιλοσόφων και των συγγραφέων, αλλά και όλων μας, αν θέλουμε να εννοούμε την τέχνη ως καθημερινή πράξη.

Όσο αφορά το χώρο της jazz συγκεκριμένα, στη χώρα μας, φαίνεται να κυριαρχεί η φανφάρα, την ίδια στιμή που η πραγματική δημιουργική jazz (και μιλώ κυρίως για την ντόπια παραγωγή) μένει στο περιθώριο. Εκείνοι που κλείνουν τα πρώτα τραπέζια στο Half Note και καπνίζουν τα ακριβά πούρα τους, συνήθως πρώτα έχουν κλείσει το τραπέζι και ύστερα (και by the way δηλαδή) ρωτάνε "ποιο σχήμα παίζει απόψε". Και δεν μπορεί να είναι λογικό αντεπιχείρημα η υπόθεση ότι πάνε τακτικά ν'ακούσουν καλή jazz (ως μέλη λέσχης και καλά!...), καθ'ότι αν ρίξει κανείς μια ματιά στο πρόγραμμα του μαγαζιού, τη jazz πρέπει να την ψάξει με το μικροσκόπιο. Έχει γεμίσει με αμφιλεγόμενο έθνικ και εξωτικό φολκλόρ (tango & flamenco κυρίως, αφού φαίνεται ότι γίναμε όλοι παθιάρηδες λατίνοι...) από περιοδεύοντες otininers (συνήθως), με ολίγη από Chicago -και σύγχρονο- blues. Όσο για το αν η ντόπια δημιουργία έχει θέση εκεί, ούτε λόγος. Ακόμα και τη Σαβίνα Γιαννάτου, για έθνικ την καλέσανε -όντας πια καλλιτέχνης της γερμανικής ECM βέβαια. Από την άλλη, στη σχολή του Φακανά, προσκαλούνται για live μόνο διακεκριμένοι αθλητές του jazz στίβου, τους οποίους συνήθως απολαμβάνουν οι εκκολαπτόμενοι αθλητές τους jazz στίβου (δέκαθλο).

Αλλά και τα one-off gigs jazz καλλιτεχνών στην Ελλάδα δεν παρουσιάζουν κάποια διαφορετική εικόνα, τα οποία -ακόμα περισσότερο- μας δείχνουν κυνικά πως η jazz είναι (εδώ) υπόθεση για γερά πορτοφόλια. Η λογική των διοργανωτών είναι απλή: "δεν μας ενδιαφέρει το κοινό, δεν μας ενδιαφέρει η ποιότητα της συναυλίας, δεν μας ενδιαφέρει ο καλλιτεχνικός αντίκτυπος, ούτε καν μια ολοκληρωμένη διοργάνωση που θα μπορούσε να κερδίσει και βλέμματα από το εξωτερικό, αλλά και να εξασφαλίσει ένα κύρος ώστε να μαγνητίσει κι άλλους jazz καλλιτέχνες". Δεν εξηγείται ότι μπορεί το San Sebastian, μια πόλη με πληθυσμό μόλις 183.000, να κάνει 5ήμερο jazz φεστιβάλ στο οποίο φέτος θα παίξουν ο Chick Corea με τον Gary Burton, ο Marcus Miller, ο Isaac Hayes, ο Wayne Shorter, ο Pat Metheny με τον Βrad Mehldau (μαζί), η big band του Matthew Herbert, η Madeleine Peyroux, οι Gotan Project, oι Sly & the Family Stone, ο Horace Andy, οι Skatalites και πολλοί άλλοι (και αντίστοιχα πέρσι ο McCoy Tyner, ο Herbie Hancock, ο Keith Jarrett, η Erykah Badu, ο Jacques Loussier και άλλοι πολλοί). Δεν εξηγείται ότι μπορεί η Perugia (πληθυσμός 160.000) να συγκεντρώνει κάθε χρόνο στο 10ήμερο (!!!) Umbria Jazz Festival όποιον ζωντανό έχει μείνει στο jazz στερέωμα (ενδεικτικά, φέτος θα παίξουν Keith Jarrett Trio, Ornette Coleman, Solomon Burke, George Benson, Al Jarreau, Sonny Rollins, Brad Mehldau, Sly & the Family Stone, Pat Metheny, Cedar Walton, Eric Alexander, Dionne Warwick, Uri Caine, Enrico Rava, Joe Lovano, Ramsey Lewis). Δεν μπορεί εκεί να εξηγείται κι εδώ να μη συζητιέται. Αλλά αυτά είναι άλλου παπά ευαγγέλιο και μακάρι να ήξερα ποιου ακριβώς για να του υποβάλλω τα παράπονά μου γιγαντοφώνως.

Η φανφάρα λοιπόν έδωσε και πήρε πρόσφατα στις jazz συναυλίες (και φυσικά εξαντλήθηκε όλη στο promotion), με αποκορύφωμα τη συναυλία των e.s.t. πρίν μερικούς μήνες. Αξίζει να αναφερθεί ότι ο τηλεφωνητής στην κράτηση εισιτηρίων μας πληροφορούσε τότε ότι πρόκειται να δούμε "το καλύτερο jazz συγκρότημα στον κόσμο" (!!!). [Ευτυχώς, ο τηλεφωντής δεν δεχόταν μηνύματα, γιατί θα άκουγαν οι τηλεφωνήτριες καταγεγραμμένη τη φωνή μου να εκφέρει απεράντως ειρωνικά: "εννοείτε πως οι e.s.t. θα παίξουν support στους Medeski, Martin & Wood?"]. Και είχε και συνέχεια: Stanley Clarke, The Legend! Ναι, οκ, legend δεν λέω, άλλωστε για αυτό πήγα και τα έσκασα, καθ'ότι συνειδητοποίησα για άλλη μια φορά ότι κι αυτόν τον μέγα θα τον δω once in a lifetime. Τι όμως θα έπαιζε ο μέγας? Αναδρομή στα 30 χρόνια δισκογραφίας? Κάτι καινούριο ίσως? 70's Fusion? Post-bop? Funk? Αφιέρωμα στον Διονύση Σαββόπουλο? Καμία πληροφόρηση από τα δελτία τύπου και τις καταχωρήσεις. Και με ποιους θα έβγαινε στη σκηνή? Με θεατρίνους? Με ζογκλέρ? Με μουσικούς? Αν ναι, με ποιους? Καμία πληροφόρηση κι εδώ, προφανώς γιατί μπροστά στην φανφαρόνικη αφίσα, όλα αυτά είναι κομπαρσιλίκια.

Η λογική των διοργανωτών είναι απλή και συμπληρώνεται με τη σιγουριά των ακριβών εισιτηρίων και της πολυδιαφημισμένης προπώλησης, κοινώς της one-off αρπαχτής. Όσο για τον καλλιτεχνικό αντίκτυπο, οι πρώτοι που γελάνε με αυτά είναι οι ίδιοι οι ξένοι καλλιτέχνες που ξέρουν πολύ καλά ότι έρχονται για αρπαχτή, γιατί πολύ απλά ...γι αυτό έχουν προσκληθεί. Γι αυτό και χτυπάνε τεράστια ποσά έναντι αμοιβής. Και προφανώς (και δικαίως) διόλου δεν κόπτονται αν εγώ -και κάποιοι λίγοι- χτυπιούνται και γκρινιάζουν και περιμένουν κάτι άλλο. Το ότι η συναυλία ήταν για μεγάλα χασμουρητά (τα οποία εμείς μετουσιώσαμε σε ψιθυριστά γελάκια και αμήχανα βλέμματα μεταξύ μας) δεν έχει και πολύ σημασία. Ο Clarke έπαιξε αυτή τη fusion σούπα που τον έκανε μέγα και τρανό, αυτό που έπαιζε κατά κόρον στα τέλη των 70's. Φυσικά, μας ήταν κομμάτι δύσκολο να φανταστούμε ότι εν έτει 2007, θα έβρισκε το κουράγιο να μαγειρέψει για νιοστή φορά τη συνταγή της εν λόγω σούπας και κατιτίς πιο καινούριο θα είχε να μας πει και να μας παίξει. Ειδικά όταν πριν λίγους μήνες στη Θεσσαλονίκη, ο 70 something Wayne Shorter μας είχε δείξει με τον καλύτερο και ζωντανό τρόπο μέσα σε μία ώρα και κάτι, πως η jazz είναι μια μουσική που δεν έχει όρια και δεν σταματά ποτέ να εξελίσσεται.

Και το κοινό στον κόσμο του. Έκθαμβο, συγκλονισμένο, ευχαριστημένο. Έβγαινε πλέον από την αίθουσα με μια βεβαιότητα πως αυτό που άκουσε "ήταν jazz" και δη καλή. Αυτό που παίχτηκε μπροστά τους έφερε -από την αφίσα κιόλας- την ταμπέλα "jazz", άρα ήταν. Ανάθεμα, βέβαια, αν στη δισκοθήκη των περισσοτέρων που παραυρέθηκαν προχτές στο Παλλάς, υπάρχουν δίσκοι του Stanley Clarke ή οποιοδήποτε δισκάκι της Blue Note, της Prestige και της Riverside. Ως συνήθως, οι μυημένοι και οι υποψιασμένοι βρίσκονταν στο πίσω μέρος του εξώστη (γιατί ΝΑΙ, μόνο τα 30 ευρώ μπορούσε να αντέξει το πορτοφόλι τους) και στην πρώτη σειρά κάθονταν κλακαδόροι κουστουμάτοι δανδήδες, τους οποίους διόλου δεν θα τους ξένιζε αν κάποια στιγμή στη σκηνή εμφανιζόταν ως έκτακτη συμμετοχή και η Έλενα Παπαρίζου. Παρ'όλα αυτά, όλα γίναν τέλεια. Ο χορηγός σέρβιρε αφειδώς τα ουίσκια του στο φουαγιέ κατά την υποδοχή και το διάλειμμα, η προπώληση είχε πάει φίνα, ο μάγος θάμπωσε, το κοινό στην πλατεία χειροκροτούσε όρθιο (την ίδια ώρα που κάποιοι στον εξώστη αποχωρούσαν στη μέση του live!...) και όλοι θα είχαν να διηγούνται -φωναχτά- αυτό το τρομερό jazz γεγονός στους φίλους τους, κάποιο βράδι μέσα στην επόμενη εβδομάδα οπότε και θα τους έβλεπαν πιθανώς στο πρώτο τραπέζι του Half Note. Και η φράση "φωναχτά" αντιστοιχεί στο ζήτημα που υπονοεί το δεύτερο σκέλος του τίτλου αυτού του post.

Αφορμή το πρόσφατο live του Γιάννη Αγγελάκα μετά των Επισκεπτών στο συναυλιακό χώρο Gagarin. Η αίθουσα κατάμεστη (αυτό που λέμε και sold out) και στη σκηνή δύο από τους Lost Bodies (Θάνος και κιθαρίστας) που τηρούσαν το έθιμο του support. Αντιδράσεις αμφιλεγόμενες. Απ'ό,τι φαίνεται τα μπράβο και οι επιδοκιμασίες είχαν στριμωχτεί στις πρώτες σειρές, γιατί εγώ που καθόμουν προς τη μέση περίπου, περιστοιχιζόμουν από παρέες ανάγωγων thirty something τύπων, οι οποίοι διαδήλωναν φωναχτά την άγνοιά τους -και την ενόχλησή τους- σχετικά με την περίπτωση Lost Bodies. Τα ειρωνικά σχόλια έδιναν και έπαιρναν: "αυτό νομίζω πως είναι Καρυωτάκης, χα χα", "μα ποιοι είναι αυτοί, τους ξέρει η μάνα τους;", "εγώ καλύτερα παίζω κιθάρα στην παραλία", "μα υπάρχει κάποιος που τους ακούει;", "τι είπες Γιώργο, τους ακούς και σ'αρέσουν; Μάλλον δεν θα ξαναβγώ μαζί σου" και άλλα τέτοια χαριτωμένα γι αυτούς, ενοχλητικά για μένα -καθώς η ένταση με την οποία εκφέρονταν κάλυπτε εκείνη της φωνής του Θάνου. Οι απαντήσεις, βέβαια, στις ηλίθιες απορίες τους είναι προφανείς: δεν ήταν Καρυωτάκης, αλλά Καβάφης (αλλά σιγά μην ήταν σε θέση να διακρίνουν), τους ξέρει τόσο η μάνα τους όσο κι ένα σωρό κόσμος (και προπαντώς ο Αγγελάκας που τους ζήτησε να παίξουν και που πριν 15 χρόνια είχε κάνει την παραγωγή στον πρώτο δίσκο τους), καλύτερα ΔΕΝ παίζεις εσύ κιθάρα στην παραλία (γιατί αν έπαιζες, θα καταλάβαινες και θα ήξερες και δεν θα πρόδιδες τόσο απροκάλυπτα την μακρινή καταγωγή του ανθρώπου) και υπάρχουν πράγματι πολλοί που τους ακούνε και κάποιοι μέσα στο Gagarin (καλή ώρα εγώ) που προσπαθούν να τους ακούσουν, αλλά δεν μας το επιτρέπουν κάτι βόδια σαν τον μπροστινό μου. Οι δύο άσχετες (μεταξύ τους, αλλά και με τα πράγματα απ'ότι διαπιστώθηκε) παρέες που φωνασκούν -και φωνασκούν επίτηδες, γιατί μόνο έτσι μπορούν να καλύψουν την αμηχανία τους, την άγνοιά τους και την αγένειά τους- ενθουσιάζονται από τη βλακεία τους και γνωρίζονται ώστε να ανταλλάξουν ακόμα περισσότερα ηλίθια σχόλια. Εγώ ο ταλαίπωρος δεν τους λέω κουβέντα, για να μην χαλαστώ κυρίως, και περιμένω υπομονετικά. Το ίδιο και ο προσκεκλημένος μας, ο Sylvain Chauveau, τον οποίο φέραμε στη συναυλία να δει το φίλο του το Βελιώτη που έπαιζε. Εξυπακούεται πως ο Γάλλος δεν ήταν σε θέση να καταλάβει γρι από το νόημα της πρόζας του Θάνου. Στεκόταν όμως αμίλητος και παρακολουθούσε με προσοχή και μόνο όταν τέλειωσε το σετ, μας μίλησε και μας ρώταγε να τους εξηγήσουμε τι ήταν αυτό που είδε. Το ίδιο έκανε και όσο έπαιζε ο Αγγελάκας. Περίμενε μέχρι να μην ακούγεται κανένας ήχος από την μπάντα, προκειμένου να μας ρωτήσει ή να σχολιάσει κάτι. Ο μπροστινός μου όμως αποφασίζει για άλλη μια φορά να δείξει την καταγωγή του (όχι μόνο αυτή που του έχει αποδείξει ο Δαρβίνος, αλλά και την άλλη, την εθνική): "Τον καημένο το Γάλλο, τον φέρανε εδώ και ακούει τους μαλάκες". Σωστά. Όμως, όση ώρα έπαιζαν οι "μαλάκες" ο Γάλλος καθόταν τουμπεκί και παρακολουθούσε. Αλλά, θα μου πείτε, μιλώ για περιπτώσεις και όχι για το σύνολο. Κάνουν κι αυτές τη ζημιά τους βέβαια. Από την άλλη, η συμπεριφορά του συνόλου είναι που με πειράζει περισσότερο. Κι αυτό το βίωσα με το που ανέβηκε ο Αγγελάκας στη σκηνή. Η κατάσταση θύμιζε Θύρα 7. Η μουσική εκκωφαντική, ο ήχος κακός, οι στίχοι ακατάληπτοι (εξαιτίας του ήχου), η ενορχήστρωση ισοπεδωμένη (εξαιτίας του ήχου). Αισθάνομαι πως τα έγχορδα του Βελιώτη και του Σιώτα τζάμπα υπάρχουν στη σκηνή, αφού η παραγωγή δεν έχει προβλέψει να ακούγονται και δαύτα. Τα ηλεκτρονικά (παρεμπιπτόντως, μιλάμε για την πιο ουσιαστική, έξυπνη, ισορροπημένη και καλαίσθητη χρήση ηλεκτρονικών ήχων σε μουσική με ακουστική βάση, που έχω ακούσει τα τελευταία 10 χρόνια) κρυμμένα. Οι στιγμές που έβγαιναν οι ηλεκτρονικοί ήχοι στο προσκήνιο ήταν τα σημεία που η υπόλοιπη μπάντα έκανε παύση. Όμως εκεί άρχιζαν οι φωνές και οι επευφημίες του κοινού και πάλι καλυπτόταν βίαια οποιαδήποτε προσπάθεια δημιουργία ατμόσφαιρας. Η μόνη ατμόσφαιρα που το κοινό επέτρεπε να λειτουργήσει ήταν αυτή του γηπέδου, συνοδευόμενη από την επίμονη απαίτηση "ω είναι ωραία στον Παράδεισο" (πόσα χρόνια πια;).

Αναρωτιέμαι -χωρίς ρητορείες και ειρωνείες, αλλά πραγματικά: αυτοί είναι οι μόνοι όροι με τους οποίους μπορεί να λειτουργήσει η κατάσταση; Όλα πρέπει να είναι δυνατά; Η μουσική, οι εντάσεις, οι αντιδράσεις μας, όλα στο maximum; Οφείλουμε να δεχόμαστε ως νομοτέλεια την κακή ποιότητα ήχου και τις συνθήκες κάτω από τις οποίες διεξάγεται μια συναυλία; Είναι αναπόφευκτες οι εκτπώσεις που γίνονται (και επιβάλλονται στον ακροατή και ενίοτε και στον μουσικό) στο αποτέλεσμα που παράγεται και παρουσιάζεται ως "καλλιτεχνική πρόταση" -και οι οι οποίες συμπεριλαμβάνουν και το ακατάλληλο των εκάστοτε χώρων; Είναι εφικτό να αναθεωρηθούν οι τρόποι ακρόασης της μουσικής και οι τρόποι συμπεριφοράς μας σε ένα κοινωνικό γεγονός (όπως αυτό της συναυλίας, αν και το ερώτημα ισχύει και για τον κινηματογράφο, το θέατρο κλπ.); Μπορούμε καμιά φορά να δίνουμε σημασία μόνο σε αυτό που ακούμε και να μην επιδιώκουμε πάντα να το συνδυάσουμε με μπλα-μπλα, ποτό, καμάκι, πόρωση, χορό και πόζα; Μπορούμε να φερόμαστε πολιτισμένα σε μια συναυλία, χωρίς να μας εμποδίζει από το να είμαστε θερμοί; Μπορούνε να πετάνε έξω από τις συναυλίες κάτι καραγκιόζηδες σαν τον μπροστινό μου; Ας απαντηθεί θετικά και μόνο το τελευταίο και τα πράγματα ίσως βελτιώσουν πολύ την εικόνα των συναυλιών που πηγαίνω...

Τι έκανα στις διακοπές ή ποστ (προ)σχολικού χαρακτήρα

Στις διακοπές μου κατ'αρχήν φρόντισα να μην κάτσω στην Αθήνα. Και για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια, αποφάσισα ότι θα διαβάσω κανένα βιβλίο (στις διακοπές, ναι). By the way, δεν είναι αρκετά άκυρη η έκφραση "για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια"; Δεν αρκεί απλώς η φράση "μετά από πολλά χρόνια"; Κανονικά έπρεπε να πατήσω ένα delete και να σβήσω αυτές τις ακυρωτικές σκέψεις, αλλά μου αρέσει να διατυπώνω τη σκέψη μου και να τη βλέπω πως ξεδιπλώνεται -κοίτα να δεις λοιπόν η άτιμη... Τέλος λοιπόν με αυτές τις φιλολογίες (γίνεται εισαγωγή χωρίς τέτοια;) και προχωρώ στο ζουμί που μπορεί να δώσει τροφή σε τούτο το post. Ενώ πάντα στα ταξίδια κουβαλώ μαζί (περισσότερο για ασφάλεια) το 'Σμιλεύοντας το χρόνο' του μεγάλου σκηνοθέτη Αντρέι Ταρκόφσκι, τα βιβλία που διάβασα ήταν δύο άλλα και, μάλιστα, άσχετα με αυτό, καθώς και εντελώς -μα εντελώς- άσχετα μεταξύ τους. Το πρώτο ήταν το απολαυστικότατο '...Και ύστερα ήρθες και μ'έλυσες' του τρισμέγιστου Κωστάκη Ανάν, συχνού ενοίκου της Βαβέλ τα τελευταία χρόνια. Κάποια από τα κείμενά του, αυτά τα σύντομα σουρρεαλιστικά διαμάντια, που δημοσιεύονταν κατά καιρούς στη Βαβέλ μαζεύτηκαν σε αυτή την έκδοση με την επιμέλεια της γνωστής ομάδας που βρίσκεται και πίσω από την έκδοση του περιοδικού.

Σπουδαία πνευματώδης και ευρηματική γραφή, λεπτό (αλλά που και που χοντρό όσο χρειάζεται) χιούμορ, απολαυστικά σαρκαστικά και ευγενικά καταγγελτικό (τώρα τι να σημαίνει αυτό το τελευταίο;). Δεν κρατιέμαι να μην αναδημοσιεύσω κάποια πολύ μικρά αποσπάσματα, ατάκτως εριμμένα -και φυσικά αποκομμένα από το συνολικό τους concept που τους δίνει υπόσταση και νόημα:

[στο γράμμα Ν, λήμμα: 'Να σου πω εγώ τι πρέπει να γίνει', σελ.80]
"Η πεποίθηση ότι αυτός έχει τη λύση για όλα τα προβλήματα, αλλά δεν του δίνουν (το ποιοι είναι λιγάκι θολό) την ευκαιρία να τα τακτοποιήσει όλα, είναι το αγαπημένο σπορ του μέσου νεοέλληνα. Ξεκινώντας με το απαράμιλλο "κάνε με για μια μέρα πρωθυπουργό και θα δεις..." αναλύει με ανατριχιαστική ακρίβεια την ιδανική κοινωνική και πολιτική προοπτική. Και όταν τελειώσει, σε ρωτάει "σε πειράζει να πάρουμε και το γκομενάκι αν πηγαίνει προς Παγκράτι;" και, πριν προλάβεις να απαντήσεις, έχει κατεβάσει ήδη το τζάμι του συνοδηγού".

[στο γράμμα Ο, λήμμα: "Όχι, αγάπη μου, δεν είναι αυτό που νομίζεις', σελ.94]
"Κατά σατανική σύμπτωση, είναι πάντα αυτό ακριβώς που η αγάπη νομίζει. Εδώ που τα λέμε, αφού σε τσάκωσε να δαγκώνεις τις ρώγες της αδελφής της, τουλάχιστον βρες και εσύ κάτι πιο πρωτότυπο να πεις, όπως "Αγάπη μου, το ήξερες ότι το βασικό εξαγώγιμο προϊόν της Νορβηγίας είναι ο μπακαλιάρος;" Απάντα στον αιφνιδιασμό με αιφνιδιασμό και ποτέ δεν ξέρεις".

['T.V.Wars', σελ.17]
"[...] Ακολούθησε μια περίοδος ύφεσης, καθώς τότε αποφυλακίστηκε η μητέρα μου και χρειάστηκε να τη βοηθήσω λίγο να σταθεί στα πόδια της, οπότε έκοψα τις παλιές συνήθειές μου (τζόγκινγκ, τηλεόραση, γιαούρτι) και της αφιέρωσα λίγο χρόνο παραπάνω. Όταν η μητέρα μου βρήκε σιγά-σιγά το δρόμο της, επέστρεψα και εγώ στην παλιά μου ρουτίνα και ανακάλυψα ότι οι ίδιες φιγούρες, αλλά και κακά τους αντίγραφα, πληρώνονταν ακόμα για να πουλάνε μηδέν με γεύση κεράσι από την τηλεόραση... ε, δεν ήθελε και πολύ. Εκείνη την περίοδο, μάλιστα, είχα χάσει τελείως τη μπάλα, έπαιρνα κάτι χάπια του παππού (έχει πεθάνει από το 1988), μιλούσα με τις ώρες στο καναρίνι μου μέχρι να καταλάβω ότι το κλουβί ήταν άδειο, και μπέρδευα την ξυριστική μηχανή με την οδοντόβουρτσα, με συνέπειες ανεπαίσθητες για το μούσι μου, ολέθριες όμως για τα ούλα μου [...]"

['Το ταξίδι στα βόρεια / Part One', σελ.62]
"[...] Ξύπνησα απότομα στις 07.32. "Το εισιτήριό σου, νεαρέ!" ...Πρέπει να ήταν η τρίτη φορά που με ρώταγε ο εισπράκτορας, γιατί είχε γίνει πιο απότομος απ'ό,τι συνήθως. Φόρεσα ένα τρομαγμένο ύφος και απέτυχα εσκεμμένα να βρω αμέσως το απόκομμα, για να τον κάνω να ελπίσει ότι ανακάλυψε τον παράνομο αλλοδαπό που τόσο ήθελε, αλλά τελικά, παρά τα μούσια, τα μαλλιά και τα ψιλοάθλια ρούχα, είχα βγάλει εισιτήριο ρε γαμώτο. Το τσέκαρε και μου το επέστρεψε, ρίχνοντάς μου ένα βλέμμα που με έκανε να νιώσω σαν κάδος απορριμμάτων σε περίοδο απεργίας των υπαλλήλων του Δήμου. Ώρα 07.33. Αποφασίζω να κάνω δεύτερη απόπειρα να κοιμηθώ, όταν ο οδηγός, με μια κίνηση σαδιστικά αντιδημοκρατική, ανοίγει το ραδιόφωνο του λεωφορείου και πετάει στα σκουπίδια κάθε τέτοια πιθανότητα. Ο οδηγός πρέπει να ανήκει στην κατηγορία ανθρώπων που πιστεύουν ότι η αποστολή τους ως DJ ολοκληρώνεται απλά με το άνοιγμα του ραδιοφώνου, καθώς φαίνεται ικανοποιημένος από το γεγονός ότι ακούμε εν μέσω πολλών παρασίτων διαφημίσεις ζωοτροφών, και το αφήνει εκεί [...]"

['Η θεωρία του "ευνούχου φίλου"', σελ.68]
"[...] Δύο είναι τα μεγάλα ξενερώματα στη ζωή του ανθρώπου: Το ένα είναι να γυρίζεις ψόφιος από τη δουλειά στο σπίτι, να ετοιμάζεις κάτι στα γρήγορα για να φας, να φοράς τις πιτζάμες σου, να πλησιάζεις με τις τελευταίες εναπομείνασες δυνάμεις τον καναπέ, με το πιάτο στο αριστερό χέρι και το τηλεκοντρόλ στο δεξί, και τη στιγμή ακριβώς που ξαπλώνεις στον καναπέ, με μια ακατάσχετη όρεξη για οριακή τηλεαποχαύνωση, να ανακαλύπτεις ότι η TV είναι κλεισμένη από το κουμπί που έχει πάνω της και δεν μπορεί να ανοίξει από το τηλεκοντρόλ. Τίποτα δεν έχει κουράσει τον δυτικό άνθρωπο περισσότερο από το σήκωμα και τη διαδρομή καναπές-τηλεόραση και πάλι πίσω [...]"

['Η θεωρία των ΜΑΒΑΓΡΑΔ', σελ.83]
"[...] ΕΜΥ (Εντελώς Μαλάκες Υπάλληλοι): Οι υπάλληλοι εκείνοι που δείχνουν να μισούν οτιδήποτε με δύο πόδια ζητάει να εξυπηρετηθεί από αυτούς. Αρχή τους: Όταν έχουμε εκνευριστεί από κάποιον, και ο ταλαίπωρος επόμενος έχει παρόμοιο πρόβλημα, τον αντιμετωπίζουμε λέγοντας "Μα, συνεννοημένοι είστε όλοι για να μου σπάσετε τα νεύρα; Α στο διά(ο)λο πια απ'το πρωί!" Η πιθανότητα να έχουν συνεννοηθεί όντως όλοι είναι τραγικά μικρή, εξ ου και η ονομασία της συγκεκριμένης κατηγορίας υπαλλήλων [...]"

[εισαγωγή στην ιστορία 'Μια Βλακεία', σελ.135]
"Αν ποτέ γινόταν πανευρωπαϊκός διαγωνισμός για το μεγαλύτερο ιστορικό ψέμα, η χώρα μας θα έβγαινε εύκολα πρώτη, συμμετέχοντας στο διαγωνισμό με μία μόνο λέξη: "Ελληνορθόδοξος". Πολύ μας γουστάρω με τη φοβερή μας ικανότητα να κολλάμε μεταξύ τους εντελώς ανόμοια πράγματα, να φτιάχνουμε ιδεολογικές σαλάτες, ανάλογα με το τι τραβάει η κάθε εποχή. Αλλά αυτή η συνύπαρξη του ορθολογικού αρχαίου ελληνικού πνεύματος με τη δογματική χριστιανική θεώρηση σε μια λέξη (και αν σκεφτείς με τι μανία κυνήγησε η δεύτερη το πρώτο) είναι μοναδικό φαινόμενο και οι δημιουργοί του αξίζουν δίπλωμα ευρεσιτεχνίας! Εντάξει, μπορεί να μη μάθαμε ποτέ στο σχολείο για τους αρχαιοελληνικούς ναούς που "εκχριστιανίστηκαν", για την εκκλησία που καθόλου δεν γούσταρε επαναστάσεις το 1821, γιατί τα είχε βρει μια χαρά με τους τούρκους και έτρωγε με χρυσά κουτάλια, ή ότι οι μισοί ήρωες της επανάστασης δεν μιλούσαν λέξη ελληνικά... [...] Από τότε πέρασαν αρκετά χρόνια άσωτης ζωής, μέχρι προχθές το πρωί που κατέβηκα στο κέντρο με το αυτοκίνητο και -ω του θαύματος!- βρήκα να παρκάρω στη Στουρνάρη με την πρώτη. Το γεγονός αυτό κλόνισε συθέμελα τα (μη) πιστεύω μου και έφερε και πάλι στην επιφάνεια το αρχέγονο ερώτημα περί ύπαρξης ή όχι του Θεού [...]"

Όσοι ενδιαφέρεστε, θα το βρείτε στο βιβλιοπωλείο της Βαβέλ στην οδό Λόντου (πεζόδρομος κάθετος στη Ζωοδόχου Πηγής για τους αστοιχείωτους).

Το άλλο βιβλίο που διάβασα (και μέχρι τώρα είχα διαβάσει -κατά διαστήματα- 3 φορές το πρώτο του κεφάλαιο μόνο, άγνωστο γιατί) ήταν 'Η βραδύτητα' του Μίλαν Κούντερα (εκδόσεις Εστία).
Σίγουρα ενδιαφέρον και με έχει προβληματίσει γλυκά μέχρι τώρα, παρ'όλα αυτά δεν έχω αποφασίσει αν η ανάγνωσή του μου προσέφερε την απόλαυση την οποία είχαν εγγυηθεί διάφοροι φαν του συγκεκριμένου βιβλίου. Και έχω την αίσθηση πως για τούτο φταίει η μετάφραση, καθώς διακρίνεται μια εκφραστική ανισορροπία σε πολλά σημεία (ίσως είναι και ιδέα μου, ξέρω'γω). Συγκρατώ προς το παρόν, δυο-τρια σκόρπια σημεία που στριφογυρίζουν στο νου μου:

(σελ.44)
"[...] Υπάρχει κρυφός σύνδεσμος μεταξύ βραδύτητας και μνήμης, μεταξύ ταχύτητας και λήθης. Ας πάρουμς μια όσο το δυνατόν πιο κοινότοπη κατάσταση: κάποιος περπατάει στο δρόμο. Ξαφνικά θέλει να θυμηθεί κάτι, αλλά του διαφεύγει η ανάμνηση. Εκείνη τη στιγμή, μηχανικά, επιβραδύνει το βήμα του. Αντιθέτως, κάποιος που προσπαθεί να ξεχάσει ένα δυσάρεστο περιστατικό που έζησε πριν από λίγο, επιταχύνει εν αγνοία του το βάδισμά του, σαν να θέλει να απομακρυνθεί γρήγορα από κάτι που, χρονικά, βρίσκεται ακόμα πολύ κοντά του. Στα υπαρξιακά μαθηματικά αυτή η εμπειρία παίρνει τη μορφή δύο στοιχειωδών εξισώσεων: ο βαθμός της βραδύτητας είναι ευθέως ανάλογος με την ένταση της μνήμης - ο βαθμός της ταχύτητας είναι ευθέως ανάλογος με την ένταση της λήθης".

(σελ.140)
"[...] Απ'αυτή την εξίσωση μπορούμε να βγάλουμε διάφορα πορίσματα, λόγου χάρη το εξής: η εποχή μας παραδίδεται στον δαίμονα της ταχύτητας και γι αυτό ξεχνάει τόσο εύκολα τον εαυτό της. Εγώ λοιπόν προτιμώ να αντιστρέψω αυτό τον ισχυρισμό και να πω: η εποχή μας έχει κυριευτεί από την επιθυμία. Επιταχύνει το βήμα της επειδή θέλει να καταλάβουμε ότι επιθυμεί να μην τη θυμόμαστε πια. Ότι έχει βαρεθεί τον εαυτό της. Έχει σιχαθεί τον εαυτό της. Ότι θέλει να σβήσει τη μικρή, τρεμάμενη φλόγα της μνήμης [...]"

(σελ.97)
"[...] Ιδού που την πατούν οι αυλοκόλακες της Επικαιρότητας. Δεν ξέρουν ότι οι καταστάσεις τις οποίες σκηνοθετεί η Ιστορία φωτίζονται μόνο τις πρώτες πρώτες στιγμές. Κανένα γεγονός δεν είναι επίκαιρο σε όλη τη διάρκειά του, παρά μόνο για ένα πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, στην αρχή αρχή [...]"

Επίσης, και ένας πολύ όμορφος ολοκαίνουριος δίσκος. Αυτός της Μάρθας Φριντζήλα και του Βασίλη Μαντζούκη, με τίτλο 'Baumstrasse' -δηλαδή 'ο δρόμος με τα δέντρα'.
Μέχρι τώρα, αγαπημένες στιγμές: "Ο Κουτεντές", "Καστελόριζο", "Κλείνει ο τόπος" και το ορχηστρικό "Κωδικός Καρχαρίας". Μια ηχητική ιδέα μπορείτε να πάρετε αν κάνετε κλικ εδώ.

Αυτά τα ...λίγα για τις διακοπές μου. Και τώρα πάλι πρόβες. Γιατί όχι λίγο σαξόφωνο;

ντοκουμέντο: Γιάννης Χρήστου

Αύριο Τρίτη, 27 του μήνα, ξεκινάει το 1ο Διεθνές Φεστιβάλ Performance στην Ελλάδα που διοργανώνει η ομάδα του Bios -με το γενικό τίτλο όπα (on performance art)- και το οποίο προβλέπεται εξόχως ενδιαφέρον και μόνο αν κοιτάξει κανείς τα ονόματα που περιλαμβάνει. Το φιλόδοξο πρόγραμμα στοχεύει σε μια πλήρη αναφορά και παρουσίαση των ντόπιων εμπλεκομένων με την performance, από τα 60's μέχρι και σήμερα, καθώς και στο documentation σημαντικών στιγμών και προσώπων της διεθνούς σκηνής. Υπάρχουν αφιερώματα στους Αξιονιστές της Βιέννης, στον Joseph Beuys, στο κίνημα των Fluxus, αλλά και σε σημαντικούς Έλληνες καλλιτέχνες όπως η Λήδα Παπακωνσταντίνου. Και όλα αυτά μέσα από προβολές, live performances, ομιλίες, συζητήσεις και παρουσιάσεις.

Aναλυτικό πρόγραμμα μπορείτε να το δείτε (αν και ενδεχομένως έχει υποστεί κάποιες αλλαγές και προσθήκες) κάνοντας κλικ εδώ. Επίσης, ένα όμορφο κείμενο της Καθημερινής, μπορεί να λειτουργήσει ως εισαγωγή στο πρόγραμμα και τους στόχους του Φεστιβάλ. Για να το διαβάσετε κάνετε κλικ εδώ.

Το Σάββατο 31 το Φεστιβάλ κλείνει με ένα μεγαλειώδες πάρτυ του τρισμέγιστου dj anarxx. Πιο πριν, γύρω στις 23.30 θα λάβει χώρα (και χώρο) η χορευτική performance του/των AsteriGrammesKyklos (δηλαδή του The Boy, της Βανέσας και της Ευαγγελίας). Πιο πιο πριν έχει live performance η αγαπητή Εύα Τσακνή. Θα είμαστε εκεί και θα τη δούμε (εγώ τουλάχιστον θα είμαι γιατί -->), ενώ στο ενδιάμεσο των δύο acts -δηλαδή γύρω στις 22.00 βάλε και κάτι- ο Κωστής Ζουλιάτης (μα ποιος να'ναι αυτός???...) θα κάνει/ω μια παρουσίαση του έργου του Γιάννη Χρήστου, εστιάζοντας κυρίως στη συνεισφορά του σπουδαίου έλληνα συνθέτη στην performance και τη σκηνική δράση. Η παρουσίαση έχει το χαρακτήρα documentation και περιλαμβάνει την προβολή σπάνιων οπτικοακουστικών ντοκουμέντων και έργων του Χρήστου με σκηνική δράση, προβολή αποσπασμάτων από το ντοκιμαντέρ του υποφαινόμενου 'Anaparastasis: Η ζωή και το έργο του Γιάννη Χρήστου' (το οποίο θα παρουσιαστεί ως work in progress), ακρόαση αρχειακού ακυκλοφόρητου υλικού από τη μουσική του Χρήστου για το Θέατρο Τέχνης και συζήτηση πάνω στις πτυχές της δράσης του συνθέτη αναφορικά με τον τομέα της performance. Η ομιλία/παρουσίαση γίνεται (αν δεν κάνω λάθος και αν δεν έχει αλλάξει κάτι) στη cinemateque που βρίσκεται στον πάνω όροφο του Bios. Για όσους δεν γνωρίζουν, το Bios βρίσκεται στην οδό Πειραιώς, στο νούμερο 84 (λίγο πιο κάτω από το ΙΚΑ και πριν την Ιερά Οδό).

Η είσοδος σε όλη τη διάρκεια του Φεστιβάλ είναι ελεύθερη. Επιβάλλεται να περάσουμε μια βόλτα -έστω και για ένα απόγευμα- για να μην γκρινιάζουμε συνέχεια ότι δεν γίνονται πράγματα. Τουλάχιστον, όταν γίνονται, να είμαστε εκεί για να τα βοηθήσουμε να ξαναγίνουν!...

Οι Night On Earth στο Cotton Club!

Για την ακρίβεια, οι Night On Earth απλώς φιλοξενούνται στο τεύχος 167 του περιοδικού Jazz & Τζαζ που έχει ως κεντρικό αφιέρωμα και εξώφυλλο το θρυλικό Cotton Club (πακέτο με ένα υπέροχο CD με τις μουσικές του Duke Ellington, του Fletcher Henderson, του Cab Calloway και άλλων μύθων, που στοιχειώνουν ακόμα το περίφημο club του Χάρλεμ). Πιο συγκεκριμένα, στις σελίδες 20 και 21, ο Φώντας Τρούσσας υπογράφει μια παρουσίαση κάποιων κυκλοφοριών ελληνικών σχημάτων (ανάμεσά τους ο Spyweirdos, το Δημοσιοϋπαλληλικό Ρετιρέ, οι Trypanosoma κ.α.) υπό το γενικό τίτλο "Η ελληνική avant ...σε ελεύθερη πτήση". Το εισαγωγικό κείμενο (όπου σκιαγραφείται η εικόνα της σημερινής "ελληνικής avant-garde" -συ είπας!), καθώς και την κριτική που αντιστοιχεί στο album των Night On Earth, μπορείτε να διαβάσετε -με άνεση- στα comments αυτού του post.

playlist for recovery!

Τέλος λοιπόν με αυτό το mini-tour, το οποίο ήταν μοναδική εμπειρία, κι αυτό γιατί είχαμε την καλύτερη δασκάλα δίπλα μας. Φαντάσου να σου αφηγείται μέχρι και τη γνωριμία της με τον Jeff Buckley και άλλα όμορφα κουτσομπολίστικα!... Ο απολογισμός μόνος θετικός μπορεί να είναι. Συναυλίες καλές (ως επί το πλει) και η εμπειρία πολύ πλούσια. Και φυσικά κάτι τις κουραστήκαμε. Αυτά τα 700 χλμ. από Πάτρα για Θεσσαλονίκη (όπου πάλι μας περίμενε το χάος...) μας βγήκαν από τη μύτη. Ευτυχώς που η Dayna δεν ήτο καμία ντίβα από εκείνες τις περίεργες και δεν έδινε σημασία -εδώ δεν είπε τίποτα για τις (αναρίθμητες) λακούβες. Καθώς και για άλλα πολλά, τα οποία -για εμάς που ανήκουμε σε "ανώτερη" φυλή- θα ήταν άνετα αφορμές για να γκρινιάζουμε και να τα ψειρίζουμε και να χαλιόμαστε. Μεγάλο μάθημα.

Η επιστροφή λοιπόν επέβαλε αγορά CD (ναι, έχω βαρεθεί το downloading!) για ίσιωμα. Και ακρόαση των προηγούμενων αγορών που είχαν πάρει σειρά προτεραιότητας στο ράφι, καθ'ότι η μόνη μουσική που ακουγόταν εδώ μέσα ήταν ...Night On Earth (πρόβες γαρ!). Έχουμε και λέμε -και συνιστώ ανεπιφύλακτα:

Norah Jones - Not too late
Η μεγάλη επιστροφή.. 'νταξει, είναι το γνωστό μου κόλλημα! Εννοείται deluxe limited edition με δεύτερο DVD με βίντεοκλιπ και συνεντεύξεις και άλλο artwork κλπ. Σε στιγμές, πιο σκοτεινό και εσωτερικό. Περιέχει δύο κομματάρες ήδη classics: 'Sinkin' soon' (ο Tom Waits και ο Kurt Weill κάνουν πάρτυ) και 'My dear country' (πολιτικό επιτέλους με ειρωνικό στίχο για εκλογές και καλά).

Dayna Kurtz - Otherwise luscious life
Δεν το'χαμε, μας το χάρισε τώρα. Το πρώτο πρώτο album της, ζωντανή ηχογράφηση με μια ακουστική κιθάρα. Η γνωστή μαγεία...

Pearl Jam - Pearl Jam
Τι να πω... Θα μου την πέσει και ο Χρήστος που δε γουστάρει μία. Ακόμα το'χουνε πάντως οι μπαγάσηδες!

Johnny Cash - Walking the line - The legendary Sun recordings (3 CD)
υπεράνω κριτικής...

Nightshift - Nightshift
Γεια σου Ζιούτο μου με τη φασαρία σου!

Κωνσταντίνος Δημητρίου - Καρναβάλια
Home made CD-R με τα εξωφυλλάκια του και τα όλα του, με post-rockίζοντες αναφορές (ρε γαμώτο σιχαίνομαι αυτό τον όρο), με σκοτεινή -πραγματική- ατμόσφαιρα και βασισμένο σε ποιήματα, χωρίς να πέφτει στη λούμπα της μελοποίησης και του τραγουδιού. Αναμένουμε την κυκλοφορία μαζί με το βιβλίο. Εύγε ξάδερφε!

Old House Playground - The whore and the dog
...έχει μείνει στο repeat.

Under Byen - Samme stof som stof
Παλιότερο, το'χε φέρει η Σοφία από τη Δανία, αλλά το ακούγαμε στο ταξίδι και ξέμεινε στο PC μου. Bjork στο πιο ακομπλεξάριστο, στο πιο ψαγμένο, στο πιο αβίαστο και πιο γλυκό. Παραμένει παρ'όλα αυτά πιο ωμό από τις ψιλοmainstream παραγωγές της παραπάνω κυρίας.

The Boy - 50 God damned songs
Το 'μουσικό κίνημα: (μαύρες) τρίχες' μεγαλουργεί! Τσεκάρετε. Μόνο σε συναυλίες και στο internet, στη σελίδα του Boy (δες links δεξιά). Και που το Σάββατο 31 Μαρτίου στο Bios, γύρω στις 11.30 το βράδι, παρουσιάζει με τα τρομερά κορίτσια του (όχι τη Mary) μια performance στα πλαίσια του όπα (1o φεστιβάλ performing arts). Θα πάμε βεβαίως βεβαίως!

Γιώργος Κοντραφούρης - Little daddy's blues
Ο δάσκαλος πάλι μεγαλούργησε. Κυκλοφορία από την αμερικάνικη Chicken Coup του "δύσκολου" Tony Monaco -θρυλικού παίχτη του hammond.

Grant Green - Ain't it funky now
Lonnie Smith - Think
Bobby Hutcherson - Happenings
Δεν γίνεται να πάω στο ταμείο με CD, αν δεν κρατάω τουλάχιστον ένα της αγαπημένης μου εταιρείας Blue Note. Ευχή μου κάποτε να αποκτήσω τουλάχιστον το 30% του καταλόγου της...

Είδα ότι οι λίστες είναι της μόδας τελευταία στα ελληνικά blogs, οπότε γιατί να μην κάνω κι εγώ το κομμάτι μου;