απλά μαθήματα πολιτικής οικονομίας

"Ήμουν από αυτούς που ως υπουργός Υγείας όχι μόνο συμφώνησα να έρθει ο Γιώργος Λούκος ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ, αλλά έβαλα πολύ μεγάλη πλάτη".
Νικήτας Κακλαμάνης

Αυτό θα πει γενναιοδωρία αχάριστοι Αθηναίοι. Κι αφού ποτέ δεν το εκτιμήσατε, γι αυτό είναι εδώ ο Δήμαρχος, να το βροντοφωνάξει και να το ξέρετε (και φυσικά, να έχει ισχυρό -πλην χυδαίο- άλλοθι απέναντι σε οποιαδήποτε καταγγελία ή έστω μουρμούρα τον θέλει ανταγωνιστή του Λούκου και σαμποτέρ του Φεστιβάλ Αθηνών). Και έτσι, μπορεί να γίνει πλέον αντιληπτό και πλήρως κατανοητό, ότι η περίφημη διαπλοκή δεν περνάει μόνο μέσα από τα μαύρα χρήματα της Siemens, ούτε σταματάει στις (έωλες) μομφές κατά του Ζαχοδίαιτου πολιτιστικού μοντέλου. Το πιο αστείο, όμως, είναι ότι ο διαπλεκόμενος -προκειμένου να σώσει το τομάρι του (όπως π.χ. ο Τσουκάτος)- φτάνει να μεταχειρίζεται την εμπλοκή του και ως άλλοθι. Είναι, πραγματικά, αστείο όμως;...

[ μ'αυτά και μ'αυτά, το πανηγύρι ολοκληρώνεται και έχουμε πλέον μια πλήρη εικόνα όσο αφορά τη διαδικασία, τις κινήσεις, τις προθέσεις, τα κίνητρα και το κόστος της όλης ιστορίας. and the circus leaves town... ]

update: ola kala

Κι ενώ η Τουρκία πάει ολοταχώς για να το σηκώσει και να κάνει την έκπληξη του φετινού Euro, κατά την παράδοση της προηγούμενης πρωταθλήτριας (με την οποία βέβαια την χωρίζουν μερικά καντάρια μπάλας, κατάρτισης και οργάνωσης), εμείς -ελλείψει εθνικών ηρώων και φέτος, ποδοσφαιρικών ή μη- συνεχίζουμε στο ίδιο πρότζεκτ, σ'αυτό που ξέρουμε πολύ καλά, στο μόνο που είμαστε αβλεπί πρωταθλητές, με τον δεύτερο και τον τρίτο να έχουν φάει τη σκόνη μας και να μην φαίνονται καν στον ορίζοντα. Συνέχεια, λοιπόν, στην υπόθεση του σφραγίσματος τους θεάτρου του Λυκαβηττού, εξίσου τραγελαφική όσο και η αρχή της. Το θέατρο ξανάνοιξε, οι συναυλίες θα γίνουν κανονικά, ο Δήμος Αθηναίων είναι πια κύριος (sic) και με το γράμμα του νόμου (και καλά), οι ανακοινώσεις πέφτουν βροχή (γελάστε εδώ, εδώ κι εδώ), η καμπάνια δυσφήμισης του Φεστιβάλ Αθηνών (που άρχισε πέρσι με το Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών και κάποιους παρατρεχάμενους πολιτευτές) συνεχίζεται απρόσκοπτα, η διοργανώτρια εταιρεία που έχασε του κόσμου τα λεφτά (και την αξιοπιστία) από τη (μη) συναυλία του James Blunt θα ψάξει μάταια το δίκιο της δια της δικαστικής οδού και έτσι πάει ο κόσμος... Κι όλοι εμείς, φυσικά, παρακολουθούμε σαν χάνοι (όσοι παρακολουθούμε τέλοσπάντων) άλλη μια γλαφυρή έκφανση του συλλογικού μας ασυνείδητου, που πλέον μπορεί να λογίζεται ως απόλυτα συνειδητό, συνειδητότατο, άλλη μια ρωγμή της σύγχρονης νεοελληνικής λεβεντιάς, που πλέον μπορεί να λογίζεται όχι ως ρωγμή, αλλά ως άρρηκτο δομικό συστατικό της, ως θεμέλιος λίθος και πεμπτουσία της, γιατί πια η λεβεντιά δεν έγκειται στην ευγένεια της ψυχής και σε αυτά που ο ταλαίπωρος Περικλής ματαιοπονώντας εξιστορούσε στους Αθηναίους, δεν έγκειται στην ευγένεια των πράξεων, των πράξεών μας, αλλά στη νίκη, στην κατατρόπωση του αντιπάλου και τον ηθικό εκμηδενισμό του, στην απαξίωση των πράξεών του, στην απόλυτη επικράτησή μας. Ως λεβεντιά λογίζεται πλέον το δίκιο του ισχυρού (καμώμενοι πως είμαστε ο ισχυρός), η έπαρση και η ψωροπερηφάνια για νίκες που από λάθος ή σπόντα συνέβησαν, που η λογική και η μέθοδός μας ποτέ δεν υποσχέθηκαν (ούτε καν προετοίμασαν, ούτε καν αξιώθηκαν). Μια δήθεν λεβεντιά, μια τσάμπα μαγκιά, μια κακόγουστη ενοχλητική παράτα, που περιφέρει ως λάφυρα και αξίες την πολιτιστική μας ένδεια, την πλήρη χρεωκοπία μας, που βαφτίζει κεκτημένο πολιτισμό της τις μικρές ρωγμές του πολιτισμού των άλλων, τις μικρές και (ασήμαντες) εκείνες τρύπες όπου βρίσκει χώρο και επωάζει η μισαλλοδοξία μας και η (σημαντική) αμορφωσιά μας. Μια ντεμέκ εικόνα Αη-Γιώργη νικητή που δεν πατάει όμως πάνω στο νικημένο τέρας, αλλά πάνω σε σκουπίδια, πάνω στο τίποτα. Και το ονομάζει αυτό νίκη. Και όσο το βλέπεις, περισσότερο το λυπάσαι, παρά οργίζεσαι μαζί του.

good will hunting

Την ίδια ώρα που η γείτονος χώρα, η δήθεν βάρβαρη και μεσαιωνική, μέσω του αντιπροσωπευτικού της ποδοσφαιρικού συγκροτήματος, διαφημίζει με τον πιο συγκλονιστικό τρόπο ποια είναι τα όρια που μπορεί να αγγίξει και να ξεπεράσει η δύναμη της θέλησης (έστω και με έναν τρόπο τον οποίο -τουλάχιστον- τα περισσότερα κορίτσια μπορεί να θεωρήσουν ανάξιο λόγου και σημασίας), στην ημεδαπή επιβεβαιώνουμε για άλλη μια φορά -και με τον πιο άγαρμπο και εξευτελιστικό τρόπο- τον κανόνα, εκείνον που ορίζεται από τη δύναμη της μη θέλησης. Στην Ελλάδα του 'παρα πέντε', της αρπαχτής και της προχειρότητας, η ασυνεννοησία και η γραφειοκρατία -ή, ακριβέστερα, ο καταλυτικός συνδυασμός αυτών των δύο- χτυπάει πλέον στο 'και πέντε'. Και -εντελώς τυχαία- χτυπάει ό,τι είχε απομείνει όρθιο και δεν μύριζε ούτε 'παρά πέντε' ούτε αρπαχτή και προχειρότητα. Ή μήπως τελικά η ασυνεννοησία ως εξήγηση είναι η πλέον ναϊφ εκδοχή για να αποφύγουμε τη συνήθη σπέκουλα και τα συνωμοσιολαγνικά σενάρια;

Λουκέτο λοιπόν στο θέατρο του Λυκαβηττού, γιατί έτσι το θέλησε ο Δήμος Αθηναίων. Λουκέτο, ξαφνικό, ξαφνικότατο, και ενώ η καλοκαιρινή σεζόν έχει ήδη αρχίσει, οι συναυλίες έχουν προγραμματιστεί, κάποιες έχουν ήδη πραγματοποιηθεί. Λουκέτο με κόστος που καλούνται να πληρώσουν οι διοργανωτές (να σημειώσω εδώ ότι σπανίως γινόμαστε μάρτυρες ακυρώσεων ή ανεπαρκών διοργανώσεων στο συγκεκριμένο θέατρο), το φιλοθεάμον κοινό, η αξιοπιστία της χώρας μας απέναντι στους ξένους μάνατζερς, αλλά πρώτα απ'όλα η αξιοπιστία του μοναδικού πλέον -και κατ'εξοχήν- αξιόπιστου και έγκυρου θεσμού που λειτουργεί στο μικρό και φτωχό μας Οτινανιστάν: το Φεστιβάλ Αθηνών. Προσωπικές έριδες του Δημάρχου και του κύριου Λούκου; Άλλου είδους ανταγωνισμοί; Ποιος ξέρει... Εκείνο που σίγουρα δεν ξέρουμε προς το παρόν είναι τι τύχη θα έχουν οι πολύ ενδιαφέρουσες συναυλίες που είχαν προγραμματιστεί για τη συνέχεια του καλοκαιριού, με πρώτη και καλύτερη φυσικά εκείνη του Ornette Coleman στις 11 Ιουλίου. Εκείνο που σίγουρα ήδη μας λείπει είναι η βόλτα στα βραχάκια -μια βόλτα που γινόταν πάντα για τη βόλτα, για την παρέα, για την μπύρα και για την περιπέτεια της βραδιάς, που λίγο υπολόγιζε το "ποιος παίζει απόψε"- αλλά και η αίγλη ενός από τους πιο όμορφους συναυλιακούς χώρους του καλοκαιριού. Ας ελπίσουμε πάλι σε κάποιο θαύμα, αφού μόνο σ'αυτά μπορούμε πλέον να ελπίζουμε, μιας και το αυτονόητο μας έχει προ πολλού εγκαταλείψει για να κάνει μόνιμες διακοπές.

[ Μια μικρή ενημέρωση από την Ελευθεροτυπία για τους πρόσφατους τραγέλαφους, πατώντας εδώ κι εδώ, αλλά και από την Καθημερινή σ'αυτό εδώ το λινκ. ]

baslam.gr

Ναι, www.baslam.gr
Μακράν, το πιο όμορφο και χαρούμενο site που έχω δει εδώ και πολύ καιρό, δύσκολο να του αντισταθείς. Η χαρά του παιδιού, πραγματικά. Εύγε στον Μπασλάμ, γιατί πέρα από τις υπέροχες, παιχνιδιάρικες και ταξιδιάρικες μουσικές του (έχει φορτώσει και κάποια δείγματα στη σελίδα του στο myspace), κάθε τι που προτείνει είναι και ένα μικρό διαμαντάκι κρυμμένο όμορφα και ευγενικά στην απέραντη -και απροσπέλαστη πολλές φορές- χαβούζα της καθημερινής συνήθειας, των χαοτικών ερεθισμάτων και των οτινανικών νοημάτων. Και αξίζει να το ανακαλύψει κανείς.

Για να γελάσει και λίγο το χειλάκι μας, πάρε και σχετικές φωτογραφίες, στη μία ο Μπασλάμ, στην άλλη ο Σιώτας.

καλοήθης

"...πως γεννάει στο σκοτάδι η λύπη χαρά..."

Ήρθες δύσκολα και αρχίζεις δύσκολα. Δεν φταις σε τίποτα, δεν μπορούσες και δεν θα μπορέσεις ποτέ να κάνεις κάτι γι αυτό. Θα γνωρίσεις μόνο πατρική αγκαλιά -έναν υπέροχο άνθρωπο- κι αυτό γιατί, για σένα, αυτή η καριόλα άδικη φύση αποφάσισε ότι δύο υπέροχοι άνθρωποι είναι πολλοί. Θα βλέπεις πράγματα και θ'απορείς.
Αλλά μόνο ένα πράγμα μπορείς να κάνεις:
Να ζήσεις μάτια μου... Να ζήσεις να τους δείξεις τι είναι ζωή...
Καλώς ήρθες μικρέ πρίγκηπα!...

(κακοήθης)

"Ήρθα, για να σκοτώσω. Ο κόσμος με έχει κουράσει. Ήθελα να σκοτώσω οποιονδήποτε. Ήρθα μόνος". Αυτά είπε ο 25χρονος Ιάπωνας, αφού προηγουμένως είχε σπείρει τυφλό θανατικό στο σταθμό μετρό του Ακιχαμπάρα -αρχικά οδηγώντας ένα φορτηγό, παρασέρνοντας όποιον έβρισκε μπροστά του και στη συνέχεια τρέχοντας μέσα στο πλήθος, κρατώντας ένα μαχαίρι.

Γιατί ήρθε μόνος.

Η φίλη μου η Γεωργία δεν είχε κουραστεί από τον κόσμο. Ίσα ίσα, ήθελε να τον αυξήσει, να τον μεγαλώσει. Τον αγαπούσε τον κόσμο. Δεν ήρθε για το κακό οποιουδήποτε. Ίσα ίσα. Ήρθε για να φέρει μια νέα ζωή σ'αυτό τον κόσμο. Ήθελε το καλό, αν όχι οποιουδήποτε, έστω κάποιου. Ένα καλό που με κόπο και αγάπη, με ευθύνη και θυσία, στοργικά και υπομονετικά -όπως η φύση όμορφα ορίζει- μεγάλωνε για 8 μήνες και περίμενε την ώρα και τη στιγμή να το δει να ξεπροβάλλει, να γίνει ζωή, να ξεκινήσει κι αυτό τη δική του αποστολή, να αυξήσει κι άλλο τον κόσμο. Και μαζί της, περιμέναμε όλοι την ώρα και τη στιγμή που ένα κλάμα -το πρώτο κλάμα- θα έφερνε ακόμα μεγαλύτερη χαρά σ'αυτό τον καριόλη κόσμο. Την ώρα και τη στιγμή που ένα απλό τηλεφώνημα θα αύξανε τον κόσμο.

Έφυγε μόνη.

Κι όλα αυτά τα άνετα ευαισθητούλικα κλισέ περί "ισορροπίας της Φύσης", "η Φύση είναι δίκαιη", "η Φύση εκδικείται όταν την προκαλέσεις" και άλλα οικολογικά, κάτι τέτοιες στιγμές, απλά δεν τα χωράει ο νους μου. Δεν είναι απλώς ειρωνεία. Είναι ύβρις. Της Φύσης απέναντι στα παιδιά της.

Εκείνη αφιέρωσε τις μέρες της, τη μέρα της, για να φέρει ένα υπέροχο πλάσμα στη ζωή. Και δεν πρόλαβε ούτε καν να το χαρεί, να το πάρει στην αγκαλιά της -όπως η Φύση αξιωματικά ορίζει για κάθε ζωντανό πλάσμα. Κι ο άλλος, ο κουρασμένος από τη ζωή, αφιέρωσε τη μέρα του για να στείλει στο διάολο 7 ψυχές -και χωρίς μετά να διαπράξει το (σύνηθες και) προφανές φινάλε. Δηλαδή, αυτός έζησε. Και θα ζει. Και αν κουραστεί από τη φυλακή και τον κόσμο (ξανά), μπορεί να βγει παγανιά και να πάρει κι άλλους. Ε, άντε και γαμήσου μαλάκα Ιάπωνα! Άντε και γαμήσου! Μαζί με τη φύση σου.
Μαζί με τη Φύση.


Στο καλό Γιωργίτσα μου, καλή μου Κοντέσσα.

blog job #2

Ψάχνοντας ακόμα απαντήσεις ή έστω κάποιες θέσεις και οπτικές, αναφορικά με τη σημασία και την επίδραση των blogs, τη νέα αυτή μάστιγα της εποχής μας (sic), αλιεύω από'δω κι από'κει ατάκες και αφορισμούς, απόψεις και εκφράσεις, μπας και βγει καμιά άκρη. Ή, έστω, κάποιες άκρες. Ταυτόχρονα, προσπαθώ -όσο μπορώ- να αποτινάξω την αποστροφή που μου προξενεί (αυτόματα και αυθόρμητα) κάθε ορολογία που αγωνιά να περιγράψει και να συμπυκνώσει ένα μαζικό κοινωνικό φαινόμενο και να εξειδικεύσει τις διάφορες (και διαφορετικές) πτυχές της ανθρώπινης εμπειρίας, δημιουργώντας εικονικές και α-νόητες υποκατηγορίες -οι οποίες αντί να αναδεικνύουν τον ενιαίο χαρακτήρα της καθημερινών (και όχι μόνο) κατακτήσεων της ανθρώπινης πράξης, αντίθετα έχουν ως στόχο τον ανούσιο επιμερισμό τους και την αποσπασματικότητα των ερεθισμάτων και των νοημάτων. Σε απλότερα ελληνικά: τι πάει να πει 'blogger'; Ή, όπως αλλιώς λένε, τι πάει να πει 'χρήστης internet'; Άραγε, ανήκω σε κάποια φυλή ή κάποια κοινότητα χωρίς να το ξέρω (και χωρίς να το έχω συμφωνήσει με τα υπόλοιπα μέλη της), επειδή απλά και μόνο, μία στο τόσο (ή και συχνότερα, κάποιοι άλλοι) αναρτώ ένα post, μία σκέψη, μία φωτογραφία, μια μαλακία στο κάτω-κάτω; Αποκτώ κάποια ιδιότητα και κάποια συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, χάριν και μόνο μιας συνήθειας, μιας έξης, της μικρής ή μεγάλης ανάγκης για έκφραση, για επικοινωνία, για αναζήτηση; Είναι η συγγραφή και η διατήρηση ενός blog ένα ειδοποιό γεγονός που με καθορίζει ως άνθρωπο σε τούτη δω την κενωνία; Ή μήπως είναι απλώς μία από τις πολλές και ποικίλες διεξόδους που βρίσκουν όλα όσα -ούτως ή αλλως- με καθορίζουν ως άνθρωπο; Τα οποία, προφανώς, και δεν επιμερίζονται. Ίσως μάλιστα, δεν έχει νόημα και υπόσταση το καθένα από μόνο του.

Και ιδού κάποιες γνώμες που μάζεψα πάλι:

"Tα blogs γιά μένα είναι ένα από τα ωραιότερα και γνησιότερα πράγματα που δημιούργησε η εποχή μας μέσα σε ένα μέσο όπως το ίντερνετ που γιά μένα τουλάχιστον έχει αντικαταστήσει ένα μεγάλο μέρος των εντύπων, του ραδιοφώνου και της τηλεόρασης που θα κατανάλωναν υπό άλλες συνθήκες το χρόνο μου. Εχουμε πήξει στους μιντιοκολοσσούς και στους επίδοξους “θέλω να γίνω χαλίφης στη θέση του χαλίφη” ακόλουθούς τους, σε μιά στυλιζαρισμένη και πάρα πολλές φορές κακόγουστη απεικόνιση των όσων συμβαίνουν, στην ασταμάτητη προσπάθεια γιά να μεταβληθούμε όλοι μας σε ασήμαντα και αναλώσιμα στοιχεία μιάς επίπλαστης πραγματικότητας.

Ναι, χιλιάδες πράγματα μπορεί να συμβαίνουν, αλλά τι έχει στ΄αλήθεια σημασία; Σκέψου πόσοι προσπαθούν να μας κάνουν να υμνήσουμε τη γκλαμουρο- πραγματικότητα που πιστεύουν οτι ζούν, προσπαθώντας να μας επιβάλλουν ιδέες και απόψεις και αγνοώντας το οτι έχουμε το δικαίωμα να μη μας ενδιαφέρουν όλα αυτά ούτε στο ελάχιστο. Ετσι το blog είναι η μικρή, προσωπική αντίσταση του καθενός μας σ’ όλον αυτόν τον ορυμαγδό.

Υπάρχει η ανάγκη να πείς και να γράψεις κάποια πράγματα, κι ας στείλεις αυτό που περιέγραφα σ’ ένα παλιότερο ανέκδοτο μπαντουκοάσμα “ραδιοκύματα στο πουθενά”. Κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα, έρχεται μιά μικρή, αναπάντεχη έκπληξη και καταλαβαίνεις οτι δεν είσαι μόνος - κι αν αυτό δεν είναι ένας μικρός θρίαμβος απέναντι σ’ όλους αυτούς κι όλα αυτά που προσπαθούν να σε κάνουν να νοιώσεις μόνος, ασήμαντος κι οτι υπάρχεις καταχρηστικά σ’ αυτή τη γή, τότε τι είναι; Και πως από την άλλη ξεχωρίζεις το γνήσιο από το φτιαχτό σ’ όλη αυτή την ιστορία, από όλες τις διασημότητες που θέλουν να δείξουν το πόσο μοντέρνα σούπερ κουλ γουάου άτομα είναι και θα βάλουν κάποιους άλλους να φτιάξουν ένα blog γιά λογαριασμό τους ώστε να “διαμορφώσουν το επιθυμητό προφίλ”, χωρίς φυσικά να έχουν ιδέα γιά το τί γράφεται εκεί μέσα;

Τα άτακτα παιδιά της γενιάς μας είχαν να αντιμετωπίσουν ένα διαφορετικού είδους μπλοκάρισμα. Μεγαλώνοντας σε μιά εποχή που η πληροφορία ήταν σπάνιο και πολύτιμο είδος, ανέπτυξαν την ικανότητα να τη μαζεύουν και να την αξιοποιούν από οπουδήποτε. Ξαφνικά ο κόσμος άλλαξε, όλα άρχισαν να πηγαίνουν πιό γρήγορα και γεμίσαμε πληροφορία από εκεί που δεν μπορούσαμε να φανταστούμε οτι υπάρχει. Πολλοί κόλλησαν, φρίκαραν, απογοητεύτηκαν, αποσύρθηκαν. Αυτό που ξαφνικά απέκτησε σημασία δεν ήταν η ικανότητα να μαζεύεις την πληροφορία όσο η ικανότητα να φιλτράρει κανείς όλο αυτό τον όγκο πληροφοριών και να κρατάει μόνο αυτά που γιά τον άλφα ή βήτα λόγο είναι σημαντικά γιά αυτόν.

Το blog είναι και ένα μέσο γιά να δείξουμε τι έχει στ’ αλήθεια σημασία γιά εμάς και να συνειδητοποιήσουμε οτι δεν είμαστε οι μόνοι που πιστεύουμε κάποια πράγματα. Ολο αυτό το μπλοκάρισμα που περιέγραψα νομίζω οτι εμπόδιζε και εμποδίζει κόσμο να βγάλει αυτά που έχει μέσα του, αλλά ας μην ξεχνάμε οτι μπορεί να έχουμε και μιά γερή συγκρότηση που θα μας επιτρέψει να έχουμε ένα πολύ δυνατό φίλτρο και να βγάλουμε οτι έχουμε να πούμε παλεύοντας κάθε μέρα σ’ έναν κόσμο που επιμένει να στραβώνει γιά χίλιους δυό λόγους".

Γιώργος Μπαντούκ Αποστολάκης, από συνέντευξη στο μπλογκ της Λοκαντιέρας/Μιραντολίνας, Λαμπρινής Χ.Θωμά

"Ο κάθε σοφός αλλά και ο κάθε ηλίθιος μπορεί να έχει ένα blog. νομίζω ότι ο απόλυτος εκδημοκρατισμός έχει οδηγήσει σε μια παλίρροια, όπου είναι εύκολο να πνιγεί κανείς".

Ράσελ Τζάκομπι, από σταχυολόγημα 'επώνυμων' σχολίων στη LiFO

υπαρκτός σουρρεαλισμός

Για τη Σοφία και τη Σύμπη που όλο απορούν, ναι, μάλλον πρέπει να έχω μαγνήτη και να τους έλκω, δεν εξηγείται αλλιώς. Ναι, εννοώ τους ψαγμένους ταξιτζήδες μέσα στα άγρια χαράματα. Τη μία αφιερώνω ολόκληρο ποστ σε έναν ποιητή-ταρίφα, την άλλη πηγαίνω Half Note και ο ταρίφας έχει CD με Duke Ellington και μου λέει την ιστορία της ζωής του και πως γνώρισε τη γυναίκα του σε τζαζ μπαρ, το οποίο μετά θα αγόραζε και δεν ξέρω κι εγώ τι ιστορίες μου'πε και πόσες άλλες έχω ακούσει. Και τώρα, απόψε, επιστρέφοντας από ένα τυπικό μεροκαματιάρικο και χωρίς πολλή έμπνευση dj σετ στο Kinky, όπου στρίμωξα την καλοκαιρινή bossa, τον Dizzy Gillespie, ένα τόνο funk, κάτι ρέγκες και κάτι κατπαουερίστικα-κοριτσίστικα (και περνώντας στο ενδιάμεσο μια σύντομη από Γκαζάκι), πέφτω πάνω του. Το φέρνει η κουβέντα. Και ένα τραγούδι στο ραδιόφωνο. Αρχίζει το λόγο του. Δεν παρεμβαίνω. Απολαμβάνω. Αυτός αναλύει και εγώ απολαμβάνω. Και αφού μου εξιστορεί διάφορα για το κλασικό ροκ, για "την παρέα του Richards και του Jagger", για τη σύγχρονη δημιουργική ανομβρία κλπ. κλπ. και με έχει καραψήσει ότι θα καταλήξει στα γνωστά βαρετά και στείρα παρελθοντολαγνικά "σήμερα οι νέοι δεν..." κλπ., ο ταρίφας μου κάνει ματ: "Γιατί να αντιγράφουν συνέχεια; Αφού τα πράγματα είναι απλά. Στη δημιουργία εννοώ. Έχουμε την κλασική μουσική από τη μία, την παράδοση ...πως το λένε, αυτά που μας αρέσουν τέλοσπάντων, αυτά που υπήρχαν πριν... Το θέμα είναι να πάρεις αυτό που σου αρέσει από αυτό που σου αρέσει, να βάλεις κι ένα στίχο που να σου αρέσει και να παίξεις αυτό που σου αρέσει, όπως σου αρέσει. Με το δικό σου τρόπο. Αυτό είναι η δημιουργία". Δεν σχολιάζω. Τι να σχολιάσω; Συνεχίζει. Πιάνεται από ένα έντεχνο που παίζει εκείνη τη στιγμή. "Οι μουσικοί σήμερα είναι αμόρφωτοι" μου λέει με απαξίωση, "δεν έχουν μια ιδέα για τα πράγματα, δεν κάθονται να τα σκεφτούν λιγάκι. Το πιστεύω ότι είναι πολύ απλά, αλλά δεν μπορούν πια να γράψουν και κάνουν τους Doors και τους Stones να φαίνονται κλασικοί... Να αυτός εδώ, δεν ξέρει τι κάνει, δεν ξέρει τι τραγουδάει, το έχει μπερδέψει το ζήτημα. Δεν κάθεται να παίξει αυτό που του αρέσει. Κάτι συγκεκριμένο. Και ο Βαμβακάρης και ο Μητσάκης αμόρφωτοι ήταν, αλλά το έβαλαν κάτω, γιατί πέντε πράγματα ήξεραν, τα έβαλαν μαζί, ήξεραν τι ήθελαν, είχαν και το ταλέντο, το έκαναν. Απλά πράγματα. Γι αυτό έγραφαν τραγουδάρες τη μία πίσω από την άλλη"... Με έχει νικήσει κατά κράτος. Αλλά συνεχίζει, ενώ φτάνουμε στη γειτονιά μου. Κάτι για το Χατζιδάκι και το πόσο μεγάλος ήταν. Παρακαλάω μέσα μου η κούρσα να συνέχιζε μέχρι τον Πειραιά, αλλά είμαι τόσο κουρασμένος και έχω μόνο την αγωνία να βρεθώ σπίτι για να καταγράψω όλες του τις ατάκες. Μάταια βέβαια. Ήδη έχω χάσει τις μισές. Και λίγο πριν με αφήσει, εκεί που του λέω ότι κι εγώ μουσικός έχω σπουδάσει και τον μουσικό παριστάνω, εκεί με αποτελειώνει: "Σημασία έχει να μην αφήσεις τη ζωή σου να περάσει έτσι. Να μην περνάει έτσι και χάνεται. Όχι μόνο για τη μουσική και τη δημιουργία. Γενικά... Να μην περνάει η ζωή σου έτσι..." Έτσι. Ναι, έτσι τα'πε.

1928-2008

Πέρα από την καθημερινότητα, υπάρχει και η αιωνιότητα...
Ένας από τους τελευταίους μεγάλους, αλλά πραγματικά μεγάλους, και από αυτούς που ίσως δεν έχει αποτυπωθεί ξεκάθαρα η εικόνα του πόσο μεγάλοι υπήρξαν, ο μοναδικός Bo Diddley μας παράτησε χτες Δευτέρα, με την πρόφαση της καρδιακής ανακοπής, αφήνοντάς μας όμως όχι και τόσο φτωχούς, μιας και η παρακαταθήκη του είναι τόσο πλούσια, που πραγματικά είναι ίσως αδύνατο να αποτιμηθεί. Πατώντας σ'αυτό εδώ το λινκ, ένα συνοπτικό και περιεκτικό βιογραφικό που δημοσίευσε το mixtape ίσως δίνει μια μικρή εικόνα της προσφοράς αυτού του τόσο σημαντικού μουσικού, για τον οποίο κάθε όρος είναι αδύνατο να περιγράψει το γενναιόδωρο πέρασμά του ανάμεσά μας. Και εντελώς συνειρμικά θυμάμαι τις κουβέντες του στο εξαιρετικό ντοκιμαντέρ του Νίκου Τριανταφυλλίδη για τον Screamin' Jay Hawkins, αλλά και τη λεπτομέρεια που μου έδωσε ο Τριανταφυλλίδης ότι ο Diddley ήταν ο μόνος μπλουζίστας που έκανε παρέα με τον Hawkins -όντας περιθωριοποιημένοι κι οι δύο στον ίδιο τους το χώρο. Καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι μιλάμε για τους δύο ίσως μεγαλύτερους innovators του rock'n'roll (πολύ πριν τα Elvis ανέβουν στη σκηνή) και γενικά της σύγχρονης χορευτικής μουσικής, πρωτοπόρους του blues και υπεύθυνους κατά μεγάλο μέρος για την εξέλιξη και τη σύγχρονη μορφή του (καθώς και για το rhythm'n'blues) -για να μην αναφερθούμε στην επίδραση που είχαν στην έννοια της σκηνικής performance. Επίσης συνειρμικά και κάπως άσχετα -και για να κλείσω και εύθυμα αυτή τη νεκρολογία- μου έρχεται στο νου και ένας απίστευτα αστείος στίχος των NOFX: 'Have you ever gone to sleep with Bo Derek and wake up with Bo Diddley?'...

η καφρίλα σκοτώνει τη μουσική (και τους μουσικούς)

"Το να ξυπνάει όμως ένα συγκρότημα οπαδικά συναισθήματα σε κάποιους και να πετάνε μπουκάλια στη σκηνή, για μένα λέει πολλά" ("γνώμη" "κάποιου" σε forum). Τα οποία πολλά, βέβαια, είναι απελπιστικά λίγα, ειδικά όταν φτάνουν να δικαιολογούν εν μέρει ή να αποδέχονται συμπεριφορές όπως αυτή της οποίας γίναμε μάρτυρες (και παραλίγο θύματα) στην προχτεσινή συναυλία στο Θέατρο Πέτρας. Μου φέρνει στο μυαλό τις συνήθεις δηλώσεις "ειδημόνων", που γίνονται μετά από ευτράπελα ή επεισόδια στο γήπεδο (ή εκτός) από τα οποία έχει βγει ξυλοφορτωμένος ο διαιτητής και καταλήγουν -χωρίς πολλή περίσκεψη για το προηγούμενο και τα ήθη που καλλιεργούν- στην πρόταση "καταδικάζουμε την επίθεση, αλλά κι αυτός έδωσε δικαίωμα, είχε φάλτσα σφυρίγματα κλπ.". Ναι, μόνο που σε αυτή την πρόταση ΔΕΝ υπάρχει "αλλά". Όταν κινδυνεύει η ζωή ενός εργαζομένου, και μάλιστα σε ένα λεγόμενο-και παιχνίδι, ΔΕΝ χωράει κανένα "αλλά" στην ίδια πρόταση. Όταν πετιέται γυάλινο μπουκάλι με στόχο τη σκηνή -και προφανώς κάποιον εκεί πάνω ή, έστω, με πλήρη επίγνωση ότι κάποιον μπορεί να πετύχει- ΔΕΝ υπάρχει "αλλά". Ειδικά όταν όσοι βρίσκονται στη σκηνή το μόνο που έκαναν ήταν να παίζουν μουσική. Μην τρελαθούμε τελείως!...
Να εδώ λοιπόν η αλήθεια γυμνή, το μπουκάλι γυμνό, όπως το γέννησε η μαμά-φάμπρικα της Άμπσολουτ, όπως εκσφενδονίστηκε στη σκηνή, λάφυρο (εκείνης) της νύχτας. Μιας μεγάλης και ιδιαίτερης νύχτας για μας, που θα τη θυμόμαστε για πολλούς λόγους οι οποίοι απέχουν πολύ από το μπουκάλι και τέτοιες μιζέριες. Πικρή υποσημείωση όμως (η οποία δυστυχώς βρίσκει και συνέχεια στα φόρουμ -κάτω από το ίδιο καθεστώς πάντα, το βασίλειο της ανωνυμίας) θα παραμείνει και αυτό το γεγονός το οποίο ΕΥΤΥΧΩΣ (και είναι η μόνη λέξη που μπορεί να ειπωθεί) δεν κόστισε στη σωματική επάρκεια κάποιου μουσικού, αλλά μόνο ζημιά στην κιθάρα του Lagos -όχι και τόσο μικρή βέβαια... Όπως και πικρή η σύνδεση του timing της ρίψης της φιάλης με το στίχο του 'Αερικού' που τραγουδούσε εκείνη τη στιγμή η Σοφία: "ο νους μας είναι αληταριό κι όλο θα δραπετεύει"... Πολύ αληταριό τελικά ο συγκεκριμένος νους. Έξω καρδιά...



Προς απάντηση των επικίνδυνων σχολιασμών και προς παράκαμψη της ύποπτης και χυδαίας δημιουργίας εντυπώσεων: ΔΕΝ πετάχτηκαν άλλα μπουκάλια στη σκηνή, ούτε ήταν τόσο τραγικά τα πράγματα όσο θέλει να πιστεύει ο κάθε κακεντρεχής. Συνθήματα, ναι, ακούστηκαν, αλλά κυρίως τα αναμενόμενα σε τέτοιου είδους συναυλίες που στόχο έχουν κυρίως τους εργαζόμενους στα σώματα ασφαλείας, τις οικογένειές τους κλπ. καθώς και οι εκάστοτε απαιτήσεις αποφυλάκισης κρατουμένων που προέρχονται από τον αναρχικό χώρο. Αλλά μιας και το'φερε η κουβέντα, όταν ξυπνάνε οπαδικά συναισθήματα σε κάποιον, αυτό άραγε λέει πολλά γι αυτόν που τα "ξύνπησε" ή γι αυτόν που τα έχει κρύψει μέσα του (όχι και τόσο βαθιά απ'ό,τι φαίνεται) και τα έχει ανά πάσα στιγμή έτοιμα και για ψύλλου πήδημα;...