υπαρκτός σουρρεαλισμός

Για τη Σοφία και τη Σύμπη που όλο απορούν, ναι, μάλλον πρέπει να έχω μαγνήτη και να τους έλκω, δεν εξηγείται αλλιώς. Ναι, εννοώ τους ψαγμένους ταξιτζήδες μέσα στα άγρια χαράματα. Τη μία αφιερώνω ολόκληρο ποστ σε έναν ποιητή-ταρίφα, την άλλη πηγαίνω Half Note και ο ταρίφας έχει CD με Duke Ellington και μου λέει την ιστορία της ζωής του και πως γνώρισε τη γυναίκα του σε τζαζ μπαρ, το οποίο μετά θα αγόραζε και δεν ξέρω κι εγώ τι ιστορίες μου'πε και πόσες άλλες έχω ακούσει. Και τώρα, απόψε, επιστρέφοντας από ένα τυπικό μεροκαματιάρικο και χωρίς πολλή έμπνευση dj σετ στο Kinky, όπου στρίμωξα την καλοκαιρινή bossa, τον Dizzy Gillespie, ένα τόνο funk, κάτι ρέγκες και κάτι κατπαουερίστικα-κοριτσίστικα (και περνώντας στο ενδιάμεσο μια σύντομη από Γκαζάκι), πέφτω πάνω του. Το φέρνει η κουβέντα. Και ένα τραγούδι στο ραδιόφωνο. Αρχίζει το λόγο του. Δεν παρεμβαίνω. Απολαμβάνω. Αυτός αναλύει και εγώ απολαμβάνω. Και αφού μου εξιστορεί διάφορα για το κλασικό ροκ, για "την παρέα του Richards και του Jagger", για τη σύγχρονη δημιουργική ανομβρία κλπ. κλπ. και με έχει καραψήσει ότι θα καταλήξει στα γνωστά βαρετά και στείρα παρελθοντολαγνικά "σήμερα οι νέοι δεν..." κλπ., ο ταρίφας μου κάνει ματ: "Γιατί να αντιγράφουν συνέχεια; Αφού τα πράγματα είναι απλά. Στη δημιουργία εννοώ. Έχουμε την κλασική μουσική από τη μία, την παράδοση ...πως το λένε, αυτά που μας αρέσουν τέλοσπάντων, αυτά που υπήρχαν πριν... Το θέμα είναι να πάρεις αυτό που σου αρέσει από αυτό που σου αρέσει, να βάλεις κι ένα στίχο που να σου αρέσει και να παίξεις αυτό που σου αρέσει, όπως σου αρέσει. Με το δικό σου τρόπο. Αυτό είναι η δημιουργία". Δεν σχολιάζω. Τι να σχολιάσω; Συνεχίζει. Πιάνεται από ένα έντεχνο που παίζει εκείνη τη στιγμή. "Οι μουσικοί σήμερα είναι αμόρφωτοι" μου λέει με απαξίωση, "δεν έχουν μια ιδέα για τα πράγματα, δεν κάθονται να τα σκεφτούν λιγάκι. Το πιστεύω ότι είναι πολύ απλά, αλλά δεν μπορούν πια να γράψουν και κάνουν τους Doors και τους Stones να φαίνονται κλασικοί... Να αυτός εδώ, δεν ξέρει τι κάνει, δεν ξέρει τι τραγουδάει, το έχει μπερδέψει το ζήτημα. Δεν κάθεται να παίξει αυτό που του αρέσει. Κάτι συγκεκριμένο. Και ο Βαμβακάρης και ο Μητσάκης αμόρφωτοι ήταν, αλλά το έβαλαν κάτω, γιατί πέντε πράγματα ήξεραν, τα έβαλαν μαζί, ήξεραν τι ήθελαν, είχαν και το ταλέντο, το έκαναν. Απλά πράγματα. Γι αυτό έγραφαν τραγουδάρες τη μία πίσω από την άλλη"... Με έχει νικήσει κατά κράτος. Αλλά συνεχίζει, ενώ φτάνουμε στη γειτονιά μου. Κάτι για το Χατζιδάκι και το πόσο μεγάλος ήταν. Παρακαλάω μέσα μου η κούρσα να συνέχιζε μέχρι τον Πειραιά, αλλά είμαι τόσο κουρασμένος και έχω μόνο την αγωνία να βρεθώ σπίτι για να καταγράψω όλες του τις ατάκες. Μάταια βέβαια. Ήδη έχω χάσει τις μισές. Και λίγο πριν με αφήσει, εκεί που του λέω ότι κι εγώ μουσικός έχω σπουδάσει και τον μουσικό παριστάνω, εκεί με αποτελειώνει: "Σημασία έχει να μην αφήσεις τη ζωή σου να περάσει έτσι. Να μην περνάει έτσι και χάνεται. Όχι μόνο για τη μουσική και τη δημιουργία. Γενικά... Να μην περνάει η ζωή σου έτσι..." Έτσι. Ναι, έτσι τα'πε.