πάσχα στην κέρκυρα

Η πιο όμορφη εποχή για την Κέρκυρα είναι το Πάσχα. Αυτό βέβαια δεν το ξέρουν οι (π)ορδές των τουριστών που συρρέουν κατά μιλούνια τις ημέρες ετούτες, αυτοί οι περίφημοι 'εκδρομείς του Πάσχα', μακρινή καταγωγή ίσως από τη νήσο του Πάσχα ορ σάμθινγκ. Έρχονται λοιπόν αυτοί, γεμίζουν τα πάντα όλα, μαγαζιά, καφετερίες, σοκάκια, φωτογραφίζουν, φωτογραφίζουν, φωτογραφίζουν, φωνάζουν, φωνάζουν, φωνάζουν, αγοράζουν μπαλόνια, αηδίες, χριστούγεννα, προκαλούν μποτιλιάρισμα, κόσμος, κόσμος, πολύς κόσμος. Αλλά Κέρκυρα δεν βλέπουν.

Η δική μου βόλτα αρχίζει από τη Στρατιά, λίγο πριν το Μον Ρεπό, τα θερινά ανάκτορα του γλύξμπουργκερ, των οποίων όμως την ανέγερση -τι ωραίο όμως!- είχε οραματιστεί και αναλάβει ο ύπατος αρμοστής των Ιονίων Νήσων, Φρειδερίκος Άνταμ (ναι, αυτός, ο φιλέλλην που μαθαίναμε στην ιστορία της δέσμης) ως δώρο στη ελληνίδα γυναίκα του. Βγαίνω στο γιαλό -οι τουρίστες το λένε όρμο της Γαρίτσας, εμείς οι native απλά γιαλό- και γιαλό γιαλό πηγαίναμε, η πιο υπέροχη βόλτα της Μεσογείου είχε γράψει κάποια ψυχή, ίσως συμφωνήσω, αν και δεν έχω περπατήσει ακόμα στη γαλλική Ριβιέρα με το Χρυσό Φοίνικα αγκαλιά, πανευτυχής και πλούσιος, άρα μέχρι να συμβεί αυτό, που δεν θα συμβεί, ξέρω ότι περπατάω την πιο υπέροχη βόλτα και απολαμβάνω τον ήλιο και το παιχνίδισμά του στα λίγο βρώμικα νερά, τόσο λίγο όμως που δεν μου χαλάνε την εικόνα, ούτε τη μυρωδιά, αφού ο άερας μου φέρνει τη μυρωδιά της πόλης, τους τεράστιους ευκάλυπτους και αυτή τη μοναδική αίσθηση της υγρασίας, που μόνο αν έχεις ζήσει στην Κέρκυρα μπορείς να με εννοήσεις. Απέναντι βλέπω το Παλιό Φρούριο και φαντάζομαι, ξέρω δηλαδή, ότι στην πίσω πλευρά του βρίσκεται η σχολή μου, δηλαδή πέντε χρόνια από τη ζωή μου και κάποιοι ελάχιστοι πλην ανοιχτοί λογαριασμοί, κάποιοι φίλοι, κάποιες πλάκες, κάποια πάρτι, κάποια φιλιά, κάτι πρωινά που διαρκούσαν ώρες, ίσως και μέρες ολόκληρες, κάτι βράδια που διαρκούσαν εβδομάδες, κάτι μεγάλες κουβέντες, κάτι μικρές στιγμές, πολλά, πολλά. Κάποιος τα φυλάει φρουρός σ'αυτό το φρούριο και ξέρω πως θα είναι πάντα εκεί, είναι καλός αυτός ο φρουρός.

Αφήνω πίσω μου το Κορφού Παλάς και αρχίζω τη μικρή ανηφόρα, περνάω τον ΝΑΟΚ, το άγαλμα του Καποδίστρια, α ρε μεγάλε Καποδίστρια, την Ιόνιο Ακαδημία, κι εδώ ξέρω πως υπάρχουν φυλαγμένες στιγμές μέσα, φρουρός καλός κι εδώ, και περνάω απέναντι για να πιάσω πλατεία. Η πάνω πλατεία... Η πιο υπέροχη βόλτα της Μεσογείου συνεχίζεται λοιπόν. Παιδάκια τριγύρω που δεν με ενοχλούν, φανταστείτε πόσο υπέροχη είναι η βόλτα που δεν με ενοχλούν τα παιδάκια... Πάσχα, τουρίστες, γκρουπ και πούλμαν, τίποτα όμως δεν με ενοχλεί, η μέρα λάμπει, το νησί δεν μασάει, αγέρωχο και άτρωτο από τους βαρβάρους, προσφέρει στιγμές και μυρωδιές. Σκέφτομαι τι καλά που ξέχασα τη φωτογραφική μου μηχανή και απαλλάχτηκα και απ'αυτό το μάταιο άγχος και έτσι προσπαθώ να χωρέσω μέσα μου τις εικόνες, τις στιγμές και τις μυρωδιές. Ούτε εμ-πη-θρη πλέηερ πήρα και, πράγματι, δεν χρειάζομαι καμία μουσική, τι μουσική άραγε να ταιριάζει σ'αυτό το τοπίο, πέρα από τη μουσική που το ίδιο παράγει. Η βόλτα μου είναι υπέροχη, ναι το ξέρω.

Τελειώνω την πορτοκαλάδα μου και αγοράζω ένα παγωτό. Παλιές συνήθειες. Νιώθω πιτσιρίκος σε διακοπές. Δεν νοσταλγώ, αλλά μου έρχονται στο νου οι συνήθειες εκείνων των χρόνων, πως θα κόψω δρόμο για να ξεφύγω από τους τουρίστες -όπως έκανα και με το ποδήλατο- πως θα φτύσω στα κλεφτά το σοκολατάκι με το φουντούκι που έχει το τσόκο μάγκνουμ, αν είναι δυνατόν να φάω εγώ αυτό με το φουντούκι, και κάτι άλλα τέτοια καλοκαιρινά, ναι, νομίζω πως είναι καλοκαίρι, αλλά είναι Πάσχα, είναι άνοιξη, είναι η καλύτερη εποχή να είσαι στην Κέρκυρα. Το ίδιο θα σου πουν και οι τουρίστες ίσως -που θα υποσχεθούν στα παιδιά τους ή στη γκόμενα να ξαναρθούν το καλοκαίρι- μόνο που εκείνοι δεν κάνουν αυτές τις βόλτες, δεν νιώθουν το ίδιο, αλλά νο πρόμπλεμ, γιατί ο ήλιος λάμπει για όλους, η μέρα είναι για όλους, και ο ήλιος πάνω απ'την Κέρκυρα λάμπει πολύ και φτάνει για όλους, τέτοιες μέρες είναι ευλογία, τέτοιες μέρες αν μας βρουν, μας βρήκαν δηλαδή, τέτοιες μέρες κρίμα να μην είσαι εδώ.

Δεν θα σου φέρω φωτογραφίες. Είναι κρίμα να μην είσαι εδώ.

johniethin

πόσο θεός είναι ο Μανιάτης όμως?!;?;?....
πόσο μεγάλος?!;!?;;?...
πόσο θα αφήσουν εποχή οι Jukejoint Alligators, ειδικά όταν κάνουνε και πρόβα...?!;?;!?;??...
έλα, ετοιμάζω και το δώρο σου:
jam, motherfucker, JAM!

δισκοπάθεια

Όταν είμαι χαρούμενος ή νιώθω ας πούμε ευτυχισμένος, βαριά κουβέντα θα μου πεις, σωστό, αλλά είναι φορές που το νιώθω -κι όταν το νιώθω, ξέρεις πολύ καλά, πως έτσι είναι- όταν είμαι ευτυχισμένος λέω, τότε πάω και αγοράζω δίσκους, η χαρά μου πάντα μεταφράζεται σε αγορά δίσκων, αυτό πάει να πει ότι είμαι καλά, πολύ καλά. Κι ας μην έχω λεφτά. Κι ενώ τα γράφω όλα αυτά ως εισαγωγή για ένα μικρό review των δίσκων που απέκτησα πρόσφατα, αντιλαμβάνομαι ότι στην ουσία ξεκίνησα αυτό το ποστ για να προσπαθήσω να μεταδώσω τη μία και μοναδική μου αλήθεια που -μαζί με το χαμόγελό της- γέμισε την εβδομάδα που πέρασε:
ΤΙ ΔΙΣΚΑΡΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ 'SANDINISTA' ΤΩΝ CLASH!
Δεν νομίζω πως έχω ακούσει κάτι πιο γενναιόδωρο σε πακέτο ηχογράφηση/κυκλοφορία, μιλάμε για τριπλό βινύλιο, 36 τραγούδια δυναμίτες, ελάχιστα χιτς (μόνο το 'Magnificent Seven' και το 'Somebody Got Murdered'), χωρίς καμία αμφιβολία ένας από τους πέντε συγκλονιστικότερους δίσκους που έχουν φτάσει στ'αυτιά μου, γενναιόδωρος, επιβλητικός, υποβλητικός, ανυπέρβλητος, πες ό,τι θέλεις, συμπληρώνει λοιπόν την πεντάδα που πρόχειρα προσπαθώ να σκαρώσω τώρα και σίγουρα βάζω το 'Love Supreme' του Coltrane, σίγουρα κάποιο 'American' του Johnny Cash, στάνταρ την τετραπλή κυκλοφορία του Σείριου με όλα τα έργα του Γιάννη Χρήστου, το 'Joshua Tree' των U2 (ναι, ρε, των U2), και άντε να ξεφύγω από την πεντάδα, βάλε και την 'Αγρύπνια' του Θανάση (ναι, ρε, του Παπακωνσταντίνου), βάλε και -πως το ξέχασα damn!- το 'Koln Concert' του μεγάλου Jarrett. Ξεχνάω πολλά σίγουρα, αλλά πίσω στο θέμα μας. Και το θέμα λέει ότι οι Clash είναι στ'αυτιά μου η μεγαλύτερη μπάντα που γέννησε το ανθρώπινο είδος και ελπίζω να ακούσω στη ζωή μου τόση μουσική και τόση ομορφιά και παρ'όλα αυτά ακόμα να επιμένω σ'αυτή την αλήθεια και να κλείσω τα μάτια μου δίνοντας την ευχή μου στο όνομα του Joe Strummer, του υιού και τ'αγίου πνεύματος. Είναι, όπως λέει μια (jazz) ψυχή για το Jarrett Trio, 'η ακμή του δυτικού πολιτισμού'. Ό,τι και να πω, ναι, θα είναι υπερβολικό, αλλά το 'Sandinista' είναι ένας υπερπλήρης δίσκος που άνετα θα μου αρκούσε, αν θέλεις να απαντήσω στην κλασική όσο και μάταιη ερώτηση περί ποιου και μοναδικού δίσκου θα έπαιρνες αν βρισκόσουν ναυαγός σε ένα νησί, χωρίς ελπίδα σωτηρίας. Αλλά για ποια ελπίδα μιλάμε.. Oι Clash είναι η ίδια η σωτηρία της ψυχής. Μπιλήβ.

Άλλοι δίσκοι που απέκτησα είναι:
Το 'Mendelssohn: Violin Concerto & Piano Trios' με Καμεράτα του Σάλτσμπουργκ και Καβάκο σολίστ (συγγνώμη και πάλι καλή μου dsquared!), αφού πρώτα το είχα απολαύσει λάηβ την περασμένη Πέμπτη.
Το προσωπικό του Παύλου Παυλίδη, 'Αφού λοιπόν ξεχάστηκα', το οποίο είναι ίσως ό,τι ομορφότερο μας έχει δώσει, με τόσο γλυκιά ενορχήστρωση, που μυρίζει χειμώνα στην Αμοργό, μυρίζει και καλοκαίρι, ακούγεται υπέροχα στις πέντε το πρωί, ακούγεται υπέροχα το μεσημέρι ή όταν ξυπνάς και πιάνεις τα χείλη σου να σιγοτραγουδάνε πως

'μέσα στους τοίχους της μικρής μου φυλακής
κάποιος διαβάζει της παλάμης μου το χάρτη
βλέπει τους δρόμους της χαμένης μου ζωής και
μου τραγουδάει η αγάπη θα'ρθει... θα'ρθει
θα'ρθει ένα απόγευμα ζεστό
θα μπει στον κήπο αυτό
όλο το φως που υπάρχει
θα'ρθει μ'ένα ποδήλατο λευκό
θα κοιταχτεί μες στο νερό
και θα ρωτάει να μάθει
πότε γέμισε ο κήπος με πουλιά
πόσο είχε λείψει εκεί μακριά
ποιος θα φροντίζει τ'άνθη...'

Βάζω τώρα ν'ακούσω και το 'Howling Songs' του Matt Elliott, ξέρω πως ήδη μ'έχει κερδίσει και θα πρέπει να ξαναγράφω ποστ, αλλά ας το δεχτούμε προκαταβολικά και ας μην ξανακάνουμε λόγο και απλώς ας αφεθούμε στην ευγένεια και το χάδι αυτού του μουσικού.
Και, ΝΑΙ, βγήκε επιτέλους ο δίσκος των Sancho 003!!! Περιμένω από μέρα σε μέρα να φτάσει επιτέλους στα χέρια μου. Περισσότερες πληροφορίες μπορεί να σου δώσει ο Έλβις, πίσω από τη μπάρα του Kazu κάποια πρωινά. Γι αυτόν σίγουρα θα επανέλθω.
Καλές μας ακροάσεις.
Καλό καλοκαίρι.

ομορφιά είναι

Το 'Κοντσέρτο για βιολί σε μι ελάσσονα, έργο αρ.64'
του Felix Mendelssohn. Αριστούργημα.

Η χτεσινή ερμηνεία από την Καμεράτα του Salzburg με σολίστ και μαέστρο το Λεωνίδα Καβάκο.
Μια σπάνια εμπειρία.


σκέψεις ως υστερόγραφα:

Η ομορφιά του κόσμου.
Η ομορφιά που θα σώσει τον κόσμο,
όπως το είπε ο κύριος Φίοντορ.

Τα ίδια τα όνειρά μας,
είπε και ο κύριος Νίκος.
Θα περάσουν από πάνω μας όλοι οι τροχοί
στο τέλος
τα ίδια τα όνειρά μας θα μας σώσουν

Σαν να μην υπήρξαμε ποτέ
κι όμως πονέσαμε απ'τα βάθη.
Ούτε που μας δόθηκε μια εξήγηση
για το άρωμα των λουλουδιών τουλάχιστον.
Η άλλη μισή μας ηλικία θα περάσει
χαρτοπαίζοντας με το θάνατο στα ψέματα.
Και λέγαμε πως δεν έχει καιρό η αγάπη
να φανερωθεί ολόκληρη.
Μια μουσική
αντάξια των συγκινήσεών μας δεν ακούσαμε.
Βρεθήκαμε σ'ένα διάλειμμα του κόσμου
ο σώζων εαυτόν σωθήτω.
Θα σωθούμε από μια γλυκύτητα
στεφανωμένη με αγκάθια.
(...)
Ω θα γυρίσουμε στην ομορφιά μια μέρα...

Αλλά δεν παραδίδομαι αντίκρυ
σ'αυτή τη δύση τρομαγμένος
εγώ με όλο το αίμα μου
έτσι όπως πόνεσα στους δρόμους ατελείωτα
με τόσο σπαραγμό στα σύνορά μου.
Ο ουρανός είναι στον βαθυκύανο χειμώνα.
Το φως φωνάζει με τον κεραυνό.
Να με σώσουν τα όνειρα ή να με συντρίψουν
- ένα τ'ονομάζω.

Ναι, θα γυρίσουμε στην ομορφιά μια μέρα.
Με το φως να φωνάζει με τον κεραυνό.
Με το φως σου και το φως να χορεύουν γύρω μας.
Με το χαμόγελό σου.

Απίστευτος ο κόσμος κι ο χαρακτήρας μας.
Και το χαμόγελό σου.

μέρες παράξενες, θαυμάσιες μέρες

Είναι λίγο μετά τις 8 το απόγευμα. Ό,τι ώρα ήταν και σήμερα το πρωί δηλαδή, γύρω στις 6. Το φως ίδιο και οι σκιές το ίδιο. Οι ψιχάλες ακόμα ακουμπάνε γλυκά και συνομωτικά πάνω στα φύλλα που καλύπτουν τον κήπο μου και τα οποία, τώρα που το θυμήθηκα, πρέπει να αξιωθώ σύντομα να περισυλλέξω. Η υγρασία που κάνει τις αφίσες μου να πέφτουν από τον τοίχο, αντί να μου θυμίζει το χειμώνα, μυρίζει ολοένα και περισσότερο, φως και καλοκαίρι. Φως που μπαίνει από παντού. Από τους σπαραγμούς της φωνής του Joe Strummer, από τις μικρές ελεγείες των Tin Hat Trio και το μαγικό άγγιγμα της Carla Kihlstedt στη βιόλα, από την υπέροχη large εμφάνιση του Σπυράκου του Γραμμένου προχτές στο Αλάβαστρον που μας ξέκανε ο αλήτης, από το χαμόγελο της Χριστίνας, από τα αστεία των φίλων και τις χοντράδες της παρέας που μας λυτρώνουν και μας ξαναεπιστρέφουν ακέριους που λέει κι ο Ρίτσος, από την πρόβα των Jukejoint Alligators που όλο είναι να γίνει κι όλο αναβάλλεται, φορτώνοντας έτσι την προσμονή με έξτρα προσδοκίες και ιδέες, με υποσχέσεις, με μεγάλα λόγια, με αστεία, με αντιφάσεις, με ακυρώσεις, με γέλια, με χαμόγελα, με συνευρέσεις, με μπύρες, με όμορφες μέρες. Μέρες που βρωμάνε από παντού ομορφιά, τόσο που αναρωτιέσαι, που κοντοστέκεσαι να αναλογιστείς τι έχεις κάνει για να το αξίζεις αυτό και, τότε, είναι που απλά πρέπει να χαμογελάσεις στον βλάκα του καθρέφτη
και να αφήσεις όλα τα χαμόγελα
και όλες τις χαραμάδες που μπάζουν φως,
να τραγουδήσουν δυνατά, εκκωφαντικά, υστερικά, πως

ίσως να φτάνει μόνο αυτό
μια ματιά, μια βραδιά
σ'ένα ταξίδι μακρινό
ίσως να φτάνει μόνο αυτό
μια ματιά σαν βροχή
μια τελευταία προσευχή
ίσως τότε να μπορείς
πια να κλαις απο χαρά
ίσως έρθεις να μου πεις
πως δεν φοβάμαι τίποτα

και τέτοιες μέρες αν μας βρουν
κρίμα να μην είμαι εδώ
κρίμα να μην είσαι εδώ
να γελάμε και να μας ακούν,
μέρες που περνούν γρήγορα
μα μερικές φρενάρουν
μας παίρνουν στην καρότσα τους
κι όμορφα μας βολτάρουν
γελούν με τα φτιασίδια μας
χαϊδεύουν τις πληγές μας
μεθάνε και μας δίνονται
και γίνονται δικές μας

εδώ τα κακά νέα

Διαβάζω τα νέα, τα σημερινά. Όχι τα προχτεσινά, που ήταν και γαμώ τις πλάκες, αλλά ψάρωσες. Τα σημερινά, με τα οποία δυστυχώς δεν μπορώ όσο και να θέλω να ψαρώσω. Δύο αστυνομικοί, πρώην ειδικοί φρουροί, πυροβολήθηκαν χτες στην Κυψέλη, ενώ ερευνούσαν μια υπόθεση κλοπής αυτοκινήτου. Ο ένας βρίσκεται σε κρίσιμη κατάσταση στο νοσοκομείο. Εκεί που δεν πρόλαβε να πάει ποτέ ένας 30χρονος, που έσβησε χτες μόνος και αβοήθητος σ'ένα παγκάκι στον Πειραιά. Μόνος όσο κι ανώνυμος, προφανώς αυτά τα δύο είναι αλληλένδετα στην περίπτωσή του, και αβοήθητος, αφού το ΕΚΑΒ κατέφτασε τρεις ώρες μετά την κλήση, για να διαπιστώσει το προφανές, ότι δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να λογιστεί ως βοήθεια η διακομιδή ενός άψυχου σώματος στο νεκροτομείο.

Το πρώτο, απ'ό,τι διαπιστώνω, είναι πρώτο θέμα στα περισσότερα ειδησεογραφικά site και φαντάζομαι πως θα μονοπωλήσει και τα τηλεοπτικά πρετεντεράδικα απόψε, όπου οι διάφοροι pretenders με σχετική άνεση, αλλά και πάθος, θα αναλύσουν, θα δικάσουν, θα καταδικάσουν, θα κατακεραυνώσουν, θα ορίσουν ξανά ποιο είναι το πυρ το εξώτερο και θα τους ρίξουν όλους εκεί, θα καούν πάλι χλωρά και ξερά, θα σηκωθεί σκόνη, θα θολώσει πάλι το τοπιο, θα θολώσουν μάτια και συνειδήσεις, εκτός από το μάτι του Μαρκογιαννάκη που όχι μόνο δεν θα θολώσει, αλλά θα γυαλίζει και θα έχει ένα χαμόγελο μέχρι τ'αυτιά, αφού στο νου θα τριγυρνούν μόνο μεγάλες σκέψεις και ανεκτίμητα εύγε: νέες παραγγελίες χημικών, παραγγελίες χημικών, παραγγελίες χημικών, δακρυγόνα, δακρυγόνα, κάμερες, κάμερες, κάμερες, δακρυγόνα, χημικά, κι άλλοι μπάτσοι, κι άλλοι μπάτσοι, κι άλλοι μπάτσοι, κάμερες, κάμερες, κάμερες.

Το δεύτερο νέο, μάλλον θα περάσει στα ψιλά, ήδη δηλαδή αύριο θα καταχωρηθεί αυτόματα στην κατηγορία γεγονότων για τα οποία πρέπει να κάνει κανείς search για να τα βρει. Ή, στην καλύτερη, θα ασχοληθεί στον πρωινό λαϊκίστικο όρθρο του ο Πορτοσάλτε στο Σκάι.

Είναι καιρός τώρα, μετά το Δεκέμβρη, που ακούω, και ακούμε, συνέχεια για έλλειμμα της δημοκρατίας, των θεσμών, της πολιτείας και αυτό συνήθως πάντα μετά από επίθεση σε αστυνομικούς ή άλλους φορείς της εξουσίας, δηλαδή κρατικούς υπαλλήλους επιφορτισμένους με το καθήκον να μην υφίσταται κάνενα έλλειμμα ούτε η δημοκρατία ούτε οι θεσμοί, αλλά αντίθετα να την προϋποθέτουν και να την εξασφαλίζουν. Αναρωτιέμαι, τελικά, ποιο είναι το πραγματικό έλλειμμα της όποιας δημοκρατίας -έστω αυτής της μυθολογικής με την οποία διαβιώνουμε και που ας πούμε αποτελεί τη φυσική γεωγραφική συνέχεια εκείνης του Περικλή:
να πυροβολείται ένα όργανο της τάξης την ώρα του καθήκοντός του -όταν βέβαια η ίδια η τάξη έχει προ πολλού διασαλευτεί με προεκτάσεις οι οποίες πλέον αφορούν από μπαχαλάκηδες και χουλιγκάνια μέχρι το δήμαρχο της Αθήνας και βάλε, όταν δηλαδή η μπάλα έχει προ πολλού χαθεί και έχει χαθεί για τα καλά, κι αυτό γιατί και τα ίδια τα όργανα της τάξης έχουν μπερδέψει πολλάκις το καθήκον με την παρεκτροπή, την ώρα του καθήκοντος με την ώρα της εκδίκησης-
ή
να πεθαίνει ένας πολίτης -όποιος πολίτης- την ώρα του καθήκοντος των άλλων, το οποίο καθήκον τους, θεσμικά, δεν είναι άλλο από την προστασία της ζωής κάθε πολίτη (πόσο μάλλον όταν μιλάμε απλά και μόνο για την επιβίωσή του και όχι κάτι πιο advanced);

Κι εκεί είναι που ορίζεται το έλλειμμα αυτής της δημοκρατίας τελικά, στο 'έμπρακτα'. Στα γραφεία και στις διατάξεις, μια χαρά ευημερούν και οι λέξεις και οι αξίες. Στο δρόμο όμως, στα Εξάρχεια ας πούμε, στον Πειραιά, μπορεί να πεθαίνεις, να μην έχεις να φας, να μην έχεις να κοιμηθείς, μπορεί να σε χτυπάνε χωρίς λόγο, μπορεί ακόμα και να πυροβολείσαι, και μετά να γίνονται όλα γαργάρα. Ένας πέρα ως πέρα αρρωστημένος μηχανισμός, ένα κακοηθές όσο δεν πάει καρκίνωμα, μια ντροπιαστική σαπίλα, που κανένας (ελληνο)μεσσίας τύπου Ομπάμα δεν με ψήνει ότι μπορεί να αλλάξει, ούτε σπιθαμή, όσο κι αν χαμογελάσει αστραφτερά. Αυτό που ο χούντας Παπαδόπουλος πριν σαράντα χρόνια ονόμαζε ασθενή, είναι ήδη νεκρός. Εδώ και χρόνια.
Και σ'αυτό το φέρετρο ακουμπά η Ελλάδα.
Και τρέφεται και συντηρείται και μια χαρά. Εδώ και χρόνια.
Στο παγκάκι, βέβαια, δεν ακουμπά καν. Κοιτάει και προσπερνά.

εδώ τα καλά νέα!

Ποιους έρωτες τώρα και ποιος Μάλαμας, εδώ έχουμε πράμα που σαλεύει, ίσως τα νέα της χρονιάς -μετά από την είδηση της επανασύνδεσης των Faith No More!
Και, όντας "παιδιά της Sony" πλέον εμείς, παίρνουμε την ευθύνη να αποκαλύψουμε ζαβολιάρικα το μεγάλο γεγονός και λέμε για ευθύνη και ρίσκο γιατί έφτασε στ'αυτιά μας ας πούμε εμπιστευτικά από μέσα και πρόκειται να ανακοινωθεί εν ευθέτω χρόνω, αλλά σιγά το θέμα κιόλας, ποιος διαβάζει το μπλογκ, ποιος θα το μάθει παραέξω, σιγά μην τρέξει κάστανο, αφού θα γίνει που θα γίνει δηλαδή. Τα πολλά λόγια είναι περιττά λοιπόν, πάρε το ζουμί, και τι ζουμί!:

Για Pearl Jam το ξέρεις προφανώς, κάπου θα το έχεις ακούσει, άρα απλώς να περιμένεις. Ναι, ξανά. Δεν σου έφτασε η μία φορά. Και δεν σε χάλασε κιόλας το ξανά. Ξανά και ξανά και ξανά και πάντα.

Για TOM WAITS ΟΜΩΣ ΤΟ ΞΕΡΕΙΣ???;;;?:???;;;??;????????;;?;???

ΠΑΝΑΓΙΤΣΑ ΜΟΥ!!!!!!!!! ΜΑ ΔΕΝ ΚΡΑΤΙΟΜΟΥΝ ΝΑ ΜΗΝ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΩ ΤΕΤΟΙΑ ΕΙΔΗΣΗ ΓΑΜΩΤΟΚΕΡΑΤΟΜΟΥ!!!!! ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ! ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!!!!!! ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!!!!!!!!

TOM WAITS ΛΑΗΒ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ!!!#@%)@@#$*(@ΔΦΣΞΙ΅Κ΅ΓΝσδιθςο#$%*#*!!!@#ΣΔΦ
ΧΡΙΣΤΟΥΛΗΜ!!!!!#@$#$_ΕΠΛΝΦΜΚ#$(#&$%(@&#%$Σδφξς@#($&@(!!!!#@$()!!!!!

Τσέκαρε σε λίγες μέρες που ανακοινώνεται το μεγάλο νέο και δεν θα χρειάζεται να ψάχνεις για τη συναυλία του καλοκαιριού! ΝΑΙ ΡΕ ΠΟΥΣΤΗΜ', ΤΟΜ ΓΟΥΕΗΤΣ, TOM WAITS, ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟ ΓΡΑΨΩ, ΣΤΙΛ ΚΑΝ'Τ ΦΑΚΙΝ' ΜΠΙΛΗΒ ΙΤ!!!!!!!!!!

Τώρα μόνο Joe Strummer και Coltrane μου μένει να δω, αν και απ'ό,τι έμαθα, υπάρχουν κάποιες τεχνικές δυσκολίες και λένε (λένε κάποιοι, ακούς εκεί) πως δεν πρόκειται να τους δω ποτέ ζωντανά. Ή, καλύτερα, ζωντανούς.

Και, πάρε και ένα άλλο κόλπο που έμαθα για σένα, σαφώς υποδεέστερης σημασίας:
το ίδιο καλοκαιράκι θα δεις Antony & The Johnsons με συμφωνική ορχήστρα!

Καλή ομελέτα και έρχονται όλα!

του έρωτα #2

'Του έρωτα τα σίδερα φωτιά δεν τα λυγίζει
Μονάχα το ψυχρό φιλί που τις καρδιές ραγίζει

Όλος ο κόσμος να'ναι δω και μια ψυχή να λείπει
Μαύρος μου μοιάζει ο ουρανός και σκοτεινό το σπίτι'...

Γεια σου Άλκη Αλκαίε με τους στίχους σου
και Σωκράτη Μάλαμα που τους βάζεις νότες και τους τραγουδάς
και Αντώνη Ανισέγκο που ζωγραφίζεις με το πιανάκι σου...

Αυτό ως υποσημείωση του προηγούμενου ποστ.
Για να εννοήσουμε περί ποιας φάσης του έρωτος μιλούμε.
Τόσο απλά και πάλι.