Ας είναι μια καλή χρονιά λοιπόν και ευτυχισμένος ο καινούριος κόσμος. Ειδικά, αν πράγματι έρχεται.
Σχετικά με το 'Second Hand', οι πρώτες κριτικές έπεσαν, τα blogs έδωσαν κι αυτά τα ρέστα τους, έχει υπάρξει μια κίνηση. Θα επανέλθουμε με σχετικες δημοσιεύσεις. Προς το παρόν, δίνουμε τα λινκς για τις συνεντεύξεις που έχουν δημοσιευτεί/παρουσιαστεί μέχρι τώρα. Στο χώρο των comments, για όποιον έχει όρεξη να διαβάζει, τις έχουμε αναρτήσει ολόκληρες -δηλαδή χωρίς τις περικοπές που γίνονται αναγκαστικά για να προσαρμοστούν στο διαθέσιμο χώρο.
Συνέντευξη στo Γιώργο Δημητρακόπουλο, Αthens Voice, 11/12/08
Συνέντευξη στη Ναταλί Χατζηαντωνίου, Ελευθεροτυπία, 2-3/01/09
Συνέντευξη/κουβέντα με το Χρήστο Χαντζή, στον ιντερνετικό ραδιοσταθμό radiobubble.gr, 25/11/08
Να και μια από τις φωτογραφίες του καλού μας Νίκου Νικολόπουλου για χάζι.
(Η ματαιοδοξία βαράει κόκκινο...).
ΓΡΑΦΟΥΝ
partners in crime
works
NIGHT ON EARTH
(Outlandish Recordings, 2006)
SECOND HAND
(Αχός/Sony, 2008)
another blog on the wall
Archives
-
►
2011
(16)
- ► Φεβρουαρίου (4)
- ► Ιανουαρίου (4)
-
►
2010
(40)
- ► Δεκεμβρίου (2)
- ► Σεπτεμβρίου (1)
- ► Φεβρουαρίου (5)
- ► Ιανουαρίου (6)
-
▼
2009
(103)
- ► Δεκεμβρίου (9)
- ► Σεπτεμβρίου (6)
- ► Φεβρουαρίου (8)
-
▼
Ιανουαρίου
(18)
- απελευθερωμένη λυρική
- in a silent way πάντα
- στρατός ηλιθίων
- στο δήμαρχο μας με αγάπη
- ζήτω ο Βωβός, κάτω ο Λούκος, έμπαινε Νικήτα!
- performing @ exarchia
- shopping @ berlin
- ας ερχόσουν για λίγο
- panini stickers
- υπαρκτός σουρρεαλισμός
- ταξική συνείδηση
- ισραηλινός αντί ισραηλινού
- κι από τον Μάρκος στον Μάρκο
- από τον Αλέξη στον Μάρκος
- θάνατος από καημό
- η χλωρίδα της Γάζας
- το μπλογκ το τελευταίο
- από δεύτερο χέρι
-
►
2008
(83)
- ► Δεκεμβρίου (14)
- ► Σεπτεμβρίου (6)
- ► Φεβρουαρίου (8)
- ► Ιανουαρίου (3)
-
►
2007
(31)
- ► Δεκεμβρίου (5)
- ► Σεπτεμβρίου (5)
- ► Φεβρουαρίου (1)
- ► Ιανουαρίου (3)
Κυριακή, Ιανουαρίου 04, 2009
από δεύτερο χέρι
Αναρτήθηκε από nightonearth στις 1:47 μ.μ.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
6 σχόλια:
Συνέντευξη στο Γιώργο Δημητρακόπουλο, Athens Voice, 11/12/08
- Ποιο τραγούδι θα ταίριαζε στην ατμόσφαιρα της Αθήνας;
- Αν πρέπει να επιλέξουμε κάποιο δικό μας, είναι το ‘Trip Hope’ από τον πρώτο μας δίσκο. Αν θες του Παπακωνσταντίνου, σίγουρα το ‘Όταν χαράζει’. Επίσης, το ‘Six Days’ του DJ Shadow, το ‘Epilogue’ του Evan Lurie, το ‘Ομόνοια Πλας’ με τη Σοφία Βέμπο –«τσατσάρες, στυλό και λαχεία και χαζοί από την επαρχία»- και το ‘Αθήνα ‘78’ του Κηλαηδόνη: «όσα γύρω μου βλέπω τα γνωρίζω καλά, όμως το νιώθω αλλάξαν πολλά [...] όμως έχουμε μάθει καλά πως αλλάζουμε όλοι όπως αλλάζει κι η πόλη». Και για τη νυχτερινή Αθήνα, τουλάχιστον, όλο το ‘Perdition City’ των Ulver.
Perdition city των Ulver, για τη νυχτερινη Αθηνά τουλαχιστον.
- Τώρα που ο Tricky κάνει pop εσείς κάνετε trip-hop;
- Μα, μετά το pop δεν έχεις stop!... Αν το να κάνει pop ο Tricky συνιστά εξέλιξη, τότε αυτό που εμείς προτείνουμε ακούγεται κάπως ντεμοντέ και ξεπερασμένο. Σε καμία περίπτωση όμως δεν μπορούμε να το χαρακτηρίσουμε trip hop. Είναι αρκετά αυστηρός όρος για να περιγράψει το σύνολο της δουλειάς μας –ειδικά τώρα- και πολύ συγκεκριμένα στιγματισμένο ως ιδίωμα.
- Σε ποια ταινία θα θέλατε να έχετε γράψει τη μουσική;
- Στο ‘Last Of England’ του Derek Jarman, στο ‘Hotel’ του Mike Figgis, στο ‘Stealing Beauty’ του Μπερτολούτσι, στην ‘Κάλπικη λύρα’ του Τζαβέλλα και σε κάποια μεθεπόμενη ταινία του Ρένου Χαραλαμπίδη.
- Πως προέκυψε το κόλλημα με τον Jarmusch;
- Δεν υπάρχει κανένα κόλλημα με τον Jarmusch, μια αφετηρία απλά είναι, ανάμεσα και σε άλλες. Κοινές συχνότητες εικόνας και ήχου. Και ένα δάνειο –σχετικά με το όνομα- το οποίο δεν σκοπεύουμε να του επιστρέψουμε ποτέ.
- Τι διαφορετικό φέρνει το 'Second Hand';
- Όσο αφορά τις μουσικές συνήθειές μας και τον ήχο του γκρουπ, φέρνει νέα ήθη ως προς τις διάρκειες των κομματιών και τις φόρμες –είναι «πιο τραγούδια». Μια άλλη ανάγνωση πάνω σε τραγούδια κατά βάση -αλλά και ως προς την ενορχήστρωση και τον ήχο- λαϊκά. Διασκευές στα όρια της σύνθεσης. Μια επιμονή στον κλασικό τρόπο ακρόασης των δίσκων: αυτή η μικρή καθημερινή τελετουργία στο σπίτι σου, απέναντι σε δύο ηχεία, απερίσπαστος.
- Tι ακούτε αυτήν την περίοδο;
- Blues, τα εντελώς roots όμως. Το τελευταίο της Sia, αλλά και εκτελέσεις του ‘Distractions’ με τους Zero 7. Wynton Kelly, πολύ Brad Mehldau, Ελένη Βιτάλη και νορβηγική παραδοσιακή μουσική. Και ό,τι έχει παίξει και τραγουδήσει ο Joe Strummer.
- Σας εμπνέει η πόλη στη μουσική. Αν ναι με ποιο τρόπο;
- Η πόλη αυτή ακόμα αντιστέκεται στην virtual τηλεοπτική πραγματικότητα. Το νιώθεις σε κάθε γωνιά του κέντρου. Υπάρχει πάντα κάτι ζωντανό, κάτι αντιφατικό, εικόνες που συγκρούονται και παλεύουν για αλήθεια. Ακόμα και η παρακμή της βγάζει μια αυθεντική εικόνα. Και αναφερόμαστε σε όλες τις σκηνές των οποίων μπορείς να γίνεις μάρτυρας, μεταξύ δύο και πέντε τα ξημερώματα. Ο,τιδήποτε βγάζει αλήθεια και δεν είναι εξωραϊσμένο, ωραιοποιημένο ή ευπρεπισμένο, είναι η πηγή έμπνευσής μας.
- Πως βλέπετε την αθηναϊκή μουσική σκηνή και που τοποθετείτε τους ΝΟΕ σε μια νοητή μουσική χαρτογράφηση της;
- Πολλές νέες παρέες που ψάχνουν το κοινό τους, ανάμεσά τους κι εμείς.
- Σημείο για ένα ιδανικό ποτό τη νύχτα;
- Au Revoir στην Πατησίων, Verve στη Δροσοπούλου, Kibubu στο Γαλάτσι, Μπρίκι στο Παγκράτι, Μπάτμαν στο Νέο Κόσμο.
- Μyspace ή out of space?
- Γιατί να είσαι out of space; Γιατί να μην εκμεταλλεύεσαι κάποια μέσα που σου παρέχονται προκειμένου να βρεις δρόμους επικοινωνίας με τους ανθρώπους; Γιατί να παριστάνεις τον underground αναχωρητή που περιφρονεί τις σύγχρονες τάσεις; Από την άλλη, γιατί αναγκαστικά να είσαι στο myspace; Γιατί θεωρείται -μαζί με το facebook- απαραίτητο δεδομένο; Δεν είναι πραγματικά διλήμματα αυτά. Ούτως ή άλλως, οι μονομανίες και οι καταχρήσεις καραδοκούν παντού, στο κάθετί.
- Πως σας φαίνεται η ελληνική πραγματικότητα;
- Μίζερη, στενάχωρη και χωρίς αέρα. Αλλά ευτυχώς ζούμε τη δική μας. Γράφει ο Καλβίνο στις ‘Αόρατες Πόλεις’ ότι δύο τρόποι υπάρχουν για να μην υποφέρουμε στην κόλαση των ζωντανών. Ο πρώτος και εύκολος είναι να αποδεχτείς την κόλαση και να γίνεις τμήμα της μέχρι να καταλήξεις να μην τη βλέπεις πια. Ο δεύτερος –επικίνδυνος και χρειάζεται συνεχή προσοχή και όρεξη για μάθηση- είναι να προσπαθείς και να μάθεις να αναγνωρίζεις μέσα στην κόλαση, ποιος και τι δεν είναι κόλαση και να του δίνεις διάρκεια και χώρο.
- 'In a silent way' ή ‘impro’: Tι προτιμάτε;
- Συμπληρώνονται αυτά τα δύο, γι αυτό μας είναι εξίσου χρήσιμα. Με το ‘in a silent way’ (το ακουστικό υποσύνολό μας) αναζητούμε τη συγκέντρωση, ενώ με το ‘impro’ (το κάργα αυτοσχεδιαστικό project μας) ξεφεύγουμε. Πάνω απ’όλα, όμως, προτιμάμε την full band version, όπου εκεί ίσως συναντιούνται όλες οι διαθέσεις και οι εντάσεις.
- Mπορεί να βγει περίπατο η παραδοσιακή μουσική με έναν σύγχρονο σημερινό ήχο;
- Αρκεί να φορέσει ο ένας τα ρούχα του άλλου. Ευγενικά όμως, όχι με σκοπό να εντυπωσιάσουν.
Συνέντευξη στη Ναταλί Χατζηαντωνίου, Ελευθεροτυπία, 2-3/01/09
- Πώς αποφασίσατε να φτιάξετε τους Night Οn Earth;
- Κάθε project στο οποίο εμπλεκόμαστε ως μουσικοί, πάντα γεννά κάποιο άλλο. Κάπου στο 2004, με την ηχοτρομοκρατική παρέα των Paracroussis, είχε προκύψει ένας αυτοσχεδιασμός, αργός και ατμοσφαιρικός, ο οποίος έδωσε την ιδέα για την αυτονόμηση του συνόλου που θα άπλωνε τις συνθέσεις του και τους αυτοσχεδιασμούς του στο χρόνο, κρατώντας από το trip hop την έννοια του trip και υποκαθιστώντας το hop με τις ποικίλες μουσικές καταβολές μας που αναζητούσαν έκφραση.
- "Φτάσατε" στους Night on Earth από διαφορετικές μουσικές κατευθύνσεις. Πού συναντηθήκατε;
- Κάποιοι συναντήθηκαν στο πανεπιστήμιο, στο Τμήμα Μουσικών Σπουδών της Κέρκυρας, όπου ήδη έχουν «συναντηθεί» μουσικές παραδόσεις και συστήματα αιώνων και υπήρχε ένα πλούσιο εύρος ερεθισμάτων και επιλογών. Γενικά, συναντηθήκαμε στο απαράδεκτο χιούμορ, στη διάθεση να θέλουμε να παίξουμε μαζί και στα ανοιχτά αυτιά όσο αφορά τα ακούσματα.
- Πoιές είναι οι επιρροές σας;
- Μουσικά, μιλάμε για το απόλυτο χάος κι αυτό αναγκαστικά λόγω του πλήθους των μουσικά ετερόκλητων μονάδων. Είναι η ατμοσφαιρικότητα του trip hop και της κινηματογραφικής μουσικής, η τραχύτητα του punk και του noise, η δύναμη του έργου του Γιάννη Χρήστου, είναι ακόμα και τα νησιώτικα ή το νορβηγικό black metal. Για μας, τα όρια μεταξύ των μουσικών «ειδών» γίνονται ολοένα και λιγότερο διακριτά, γι αυτό και το fusion στη μουσική –με την κυριολεκτική έννοια της λέξης- είναι καλοδεχούμενο, αν όχι ζητούμενο. Βέβαια, δεν έχουμε στο μυαλό μας το ‘Τρεχαντηράκι’ με brutal φωνητικά!... Στο μπλέντερ, όμως, επίσης μπαίνουν και οι εικόνες του Τζιμ Τζάρμους και του Ντέρεκ Τζάρμαν, το φως του Καραβάτζιο, η σκέψη του Βίτγκεντσαϊν, η διαλεκτική του Μπρεχτ, η ομορφιά της Liv Tyler...
- Λειτουργείτε με όρους κολλεκτίβας: για να συνεργαστείτε με κάποιον τί αναζητάτε σ΄εκείνον;
- Επικοινωνία πάνω στο παίξιμο. Ετοιμότητα στην εκτέλεση και στον αυτοσχεδιασμό. Όρεξη. Άρρωστο χιούμορ. Καλή καρδιά. Λευκό ποινικό μητρώο.
- Γιατί προτιμάτε να είστε "αγγλόφωνοι";
- Δεν είναι θέμα προτίμησης κι αυτό επειδή δεν τίθεται θέμα σύγκρισης των γλωσσών. Όπως μιλάμε και συνεννοούμαστε καθημερινά στη γλώσσα που μάθαμε και ως εκ τούτου μας φαίνεται «φυσική», αντίστοιχα τη φυσική μας γλώσσα θα χρησιμοποιήσουμε στο τραγούδι. Η Σοφία, που τραγουδάει και είναι κυρίως υπεύθυνη για τους στίχους, μεγάλωσε με αγγλόφωνα ακούσματα. Δεν ακολουθούμε κάποιο δόγμα σχετικά με το γλωσσικό μας κώδικα, γι αυτό και έχουμε τραγουδήσει και σε άλλες γλώσσες και όχι μόνο στα αγγλικά.
- Κι ο ελληνικός στίχος;
- Ο ελληνικός στίχος μας αρέσει γενικότερα, αλλά πρόκειται σαφώς περί πιο άμεσης γλώσσας, άρα εξ ορισμού οφείλεις να είσαι ακριβής. Τα αγγλικά μπορούν να περάσουν καμιά φορά και μόνο ως ήχος και αυτό δεν είναι κακό.
- Στο ‘Second Hand’ διαλέξατε να «πειράξετε» τραγούδια του Θανάση Παπακωνσταντίνου. Γιατί;
- Τα τραγούδια του Θανάση έχουν μια δύναμη, άγρια και σαγηνευτική ταυτόχρονα, είναι γεμάτα εικόνες και δυνατές μελωδίες. Ιδιαίτερα από το ‘Βραχνό Προφήτη’ και μετά, η αισθητική του ήχου των δίσκων του συναντιέται αρκετά με αυτά που έχουμε στο μυαλό μας όσο αφορά τη μουσική και ιδιαίτερα τις ενορχηστρώσεις που επιλέγει για τα κομμάτια του. Έχουμε περάσει ώρες ακούγοντάς τα -ή τραγουδώντας τα ή χορεύοντάς τα σε συναυλίες του- και σιγά σιγά άρχισαν να προκύπτουν και ύποπτες ιδέες...
- Ποιά και πώς τα "πειράξατε";
- Έχουμε πειράξει αρκετά «χιτ» όπως τον ‘Αποσπερίτη’, το ‘Οταν Χαράζει’, το ‘Νυχτέρι’, τους ‘Τρεις Ανθούς’. Κάθε ένα κουβαλάει τη δική του ιστορία, ενώ το πείραγμά του έχει διαφορετική εκκίνηση. Η πιο τολμηρή μετάλλαξη, ίσως, έχει να κάνει με την απόδοση των στίων στα αγγλικά. Γενικά, προσπαθήσαμε να ανακαλύψουμε τα στοιχεία εκείνα που αποτελούν την ουσία του κάθε κομματιού και αυτά να παραμείνουν αναλλοίωτα, ακόμα και αν σε πρώτη ανάγνωση το εκάστοτε τραγούδι είχε υποστεί δραστική μετάλλαξη (ενορχηστρωτικά, στιχουργικά, μορφολογικά ή υφολογικά). Από τον ‘Αποσπερίτη’ κρατήσαμε τη μελαγχολία και την ομορφιά που έχει το σούρουπο και τη σκέψη που φέρνει ο στίχος «τα βήματά μας άθελά μας είναι δώρα ακριβά». Στο ‘Νυχτέρι’, τη noir ατμόσφαιρα της «νύχτας της κοροϊδεύτρας». Επίσης, υπάρχουν περιπτώσεις όπου το αρχικό κομμάτι ήταν ουσιαστικά το έναυσμα για να δημιουργηθεί κάτι καινούριο όπως π.χ. το ‘Prisons’ το οποίο βασίζεται στο ‘Του Κάτω Κόσμου Οι Φυλακές’ και μάλλον δύσκολα αναγνωρίζει κανείς τη σύνδεση. Ή στο ‘Dawn’, πάνω στους στίχους του ‘Οταν Χαράζει’, όπου έχει απλά αποτυπωθεί η άγρια αίσθηση που αφήνει το πρώτο πρωινό φως.
- Πόσο πρέπει κανείς να σέβεται και να γνωρίζει το υλικό του, για να μπορεί να το πειράξει δημιουργικά;
- Να το σέβεται τόσο ώστε να προκύπτει πάντα περιθώριο να το πειράξει. Οφείλει, όμως, όχι απλά να το γνωρίζει σε βάθος, αλλά να είναι ενήμερος ή περίεργος, ακόμα και για κάποιες προεκτάσεις ή λειτουργίες του που μπορεί να μην έχουν ακόμα φανερωθεί, αλλά να σε καλούν να τις ανακαλύψεις. Εφ’όσον αγαπάς το υλικό με το οποίο καταπιάνεσαι, πρώτα οφείλεις να το αποδομήσεις στα επιμέρους στοιχεία του προκειμένου να το «χωνέψεις» κατά κάποιο τρόπο. Να ξεπεράσεις τους ενδοιασμούς που προκύπτουν από το θαυμασμό για τη μουσική που πρόκειται να «βεβηλώσεις» και ακούγοντάς την στο κεφάλι σου να προσπαθήσεις να παίξεις τον απόηχό της.
- Πού συναντιέται, όμως, ο "βρωμισμένος" ήχος πόλης της μπάντας σας με το λαϊκό ιδίωμα του Θανάση;
- Το «λαϊκό ιδίωμα» του Θανάση είναι επίσης «βρωμισμένο» και αυτό είναι ίσως και το ειδοποιό στοιχείο όσο αφορά το στίγμα του στην ελληνική μουσική. Αυτό γίνεται έκδηλο από το στίχο του που δεν ωραιοποιεί καταστάσεις ούτε χαρίζεται, μέχρι τις τραχείς κιθάρες του Μπάμπη Παπαδόπουλου, αλλά και την ίδια τη φωνή του Θανάση που, στην παράδοση του μπελκάντο, αντιπαραβάλλει ένα περισσότερο οξύ και αληθινό τραγούδισμα. Για μας, επίσης, αποτελεί ιδεολογική αφετηρία το να μην προσπαθούμε να καλλωπίσουμε ή να γυαλίσουμε το παίξιμό μας και τον ήχο μας, σε βαθμό που να αλλοιώνει την ουσία του ακροάματος που προτείνουμε ή να αποδυναμώνει την ένταση που θέλουμε να επικοινωνήσουμε.
- Kαι τον στίχο του, αυτόν πώς τον προσαρμόσατε;
- Με κόπο. Ήταν λίγο δύσκολα τα πράγματα γιατί η γραφή του Παπακωνσταντίνου είναι πολύ χαρακτηριστική: ιδιαίτερος και άγριος στίχος, που περισσότερο πλησιάζει τη γλώσσα της παράδοσης, παρά τη γλώσσα με την οποία επικοινωνούμε σήμερα και, ταυτόχρονα, ταυτισμένος με τις μελωδίες. Ξεκινήσαμε τη διαδικασία απόδοσης στα αγγλικά, λιγότερο ή περισσότερο ελεύθερης, ανάλογα με το πως ταίριαζε στη μουσική που φανταζόμασταν. Άλλοτε «θυσιάζαμε» τη μελωδία για να «χωρέσουμε» μια απόδοση όσο το δυνατόν πιο «πιστή» και άλλες φορές το ανάποδο. Πάντως, σίγουρα ήταν μια συναρπαστικά δημιουργική διαδικασία για την τραγουδίστρια που έχει και μια ελαφρά λόξα με τις γλώσσες και ευθύνεται σχεδόν για το σύνολο των αποδόσεων.
- Από την ανεξάρτητη και μετ΄εμποδίων δισκογραφική παραγωγή και διανομή σε μια πιο επίσημη δισκογραφική κυκλοφορία, πόσος δρόμος χρειάστηκε, πόσα¨"οχι" είπατε και πόσα σας είπαν;
- Η πλάκα είναι ότι μάλλον περισσότερα εμπόδια κρύβει η «επίσημη δισκογραφική κυκλοφορία», γιατί σε αυτό το χώρο οι προτεραιότητες είναι συχνά διαφορετικές και γενικά ο τρόπος λειτουργίας μας μάλλον τείνει να έρχεται σε αντίθεση με τις «επισημότητες», αν και είναι αλήθεια ότι σίγουρα δεν έχουμε πλήρη εικόνα της κατάστασης ακόμα. Το ευχάριστο και στις δύο περιπτώσεις είναι ότι τόσο με τον πρώτο δίσκο, δικής μας παραγωγής, όσο και στο ‘Second Hand’, παραγωγής Παπακωνσταντίνου και Sony/BMG, φτιάξαμε δίσκους όπως ακριβώς τους θέλαμε, ανάλογα και με τα διαθέσιμα μέσα κάθε φορά. Στη διαδρομή πάντως, ούτε ακούσαμε ούτε είπαμε εμείς κάποιο όχι. Ουσιαστικά εκείνο που μεσολάβησε ήταν η πρόταση του Θανάση.
- Οι ώρες είναι πράγματι ζόρικες. Τι σκέφτεστε για αυτό τον "ταραγμένο Δεκέμβρη";
- Κατ’αρχήν, το ότι είναι ταραγμένος!... Η ταραχή, υπό οποιαδήποτε μορφή και έκφραση, είναι μια ελπίδα και μια αχτίδα αντίστασης απέναντι στην κοινωνική νιρβάνα στην οποία προσπαθούν να μας πείσουν πως έχουμε περιέλθει όλοι. Ελπίδα για τα εξεγερμένα παιδιά και τον κόσμο που απλά «δεν αντέχει άλλο». Αρκετή οργή, η οποία, όμως, αν δεν μετουσιωθεί σε δημιουργική δύναμη, το βήμα θα μείνει μετέωρο. Ίσως η απάντηση να περνάει και μέσα από βίαιες μορφές αντίδρασης, ίσως να έχουν ακόμα νόημα οι φορτισμένες φωνές και το επιτακτικό όσο ποτέ αίτημα «διάλεξε πλευρά». Ίσως, πάλι, μερικές φορές πρέπει να σωπαίνει κανείς –«να σωπαίνει για να μπορεί ν’ακούει τη μουσική πίσω από τον ήχο της βροχής», όπως λέει κι ο Αγγελόπουλος σε μια ταινία του. Το όψιμο ενδιαφέρον για τις σπασμένες βιτρίνες είναι το σημάδι σήψης μιας κοινωνίας που προστατεύει με ζήλο το ψεύτικο χριστουγεννιάτικο δέντρο στο Σύνταγμα, αλλά δεν φαίνεται να ιδρώνει και ιδιαίτερα όταν καίγονται όλα τα δέντρα του Κρόνιου λόφου και της μισής Πελοποννήσου. Στα παιδιά που χάθηκαν -τους Αλέξηδες- αλλά και τα παιδιά που κατεβαίνουν στους δρόμους, αφιερώνουμε ένα στίχο του Θανάση -τον οποίο οικειοποιηθήκαμε και εμείς στα αγγλικά: «Ξύπνα να δεις τους άρχοντες πως γίνονται κουρέλια...».
Συνέντευξη/κουβέντα στο Χρήστο Χαντζή, στον ιντερνετικό ραδιοσταθμό radiobubble.gr, 26/11/08
Τι;... Θέλετε απομαγνητοφώνηση;...
Τεκάν. :)
άντε ρε, σε όλα τα νεανικά μου σκέκια πάτε δλδ, υπάρχουν ακόμα αυτά? Ωωωωωω! δεν το πιστεύω.....
Wow φωτογραφία! Για το επόμενο άλμπουμ!!
Ξέχασα να σας υποδείξω πως έγινε κάποια στιγμή και αυτή η παρουσίαση: http://www.stereoworld.gr/album_reviews.php?id=301
Φανταστική η φωτό. Ελπίζω να υπάρχουν και άλλες από αυτό το session.
Δημοσίευση σχολίου