η χλωρίδα της Γάζας

Κι όμως, από τα συντρίμμια μπορεί να γεννηθεί ζωή. Πάντα γεννιέται ζωή. Ακόμα κι αν εξοντώσεις το τελευταίο μυρμήγκι, ακόμα κι αν κάψεις όλα τα δέντρα, θα ανθίσουν και πάλι λουλούδια. Θα φυτρώσουν αγριόχορτα. Στην άκαρπη Μελούνα θα φυτρώσουν παπαρούνες. Ακόμα και αν εξολοθρεύσεις κάθε κρίκο της πανίδας και εξαφανίσεις κάθε ζωντανό κύτταρο, ξέρεις ότι από τις στάχτες αυτές θα δημιουργηθεί η νέα χλωρίδα. Και μετά ξανά τα ζωντανά. Όσους "κύκλους βίας" κι αν ανοίξεις, ξέρεις πολύ καλά ότι τον κύκλο της ζωής δεν μπορείς να τον σταματήσεις.

Γράφει ο ποιητής:
'Κανένας στίχος σήμερα δεν κινητοποιεί τις μάζες
Κανένας στίχος σήμερα δεν ανατρέπει καθεστώτα.
Έστω.
Ανάπηρος, δείξε τα χέρια σου. Κρίνε για να κριθείς'.

Κι αν λένε ως βέβαιο ότι κανένας δυνατός στίχος και κανένα γελαστό τραγούδι δεν μπορεί να αποτρέψει τον πολέμο, τότε ένα άλλο βέβαιο είναι ότι κανένας πόλεμος δεν μπορεί να αποτρέψει τους δυνατούς στίχους να γραφτούν και τα γελαστά τραγούδια να ακουστούν. Τα παιδιά θα παίξουν. Ακόμα και πάνω στα συντρίμμια. Τα παιδιά θα ανθίσουν. Ανάπηρα, δείχνουν τα χέρια τους και το χαμόγελό τους. Δεν κρίνουν. Παίζουν. Δεν αμύνονται. Γελάνε. Ή κλαίνε. Ή πεθαίνουν. Κι αυτό γιατί δεν είναι εκείνα που βρίσκονται σε πόλεμο. Ή, μάλλον, δεν συμμετέχουν σε κάποιο πόλεμο. Απλά βρίσκονται μέσα στο δικό μας πόλεμο. Έστω. Ανάπηρα, δείξτε μας τα χέρια σας. Χέρια μας, δείξτε επιτέλους την αναπηρία σας.