θάνατος από καημό

Έτσι λέγεται το τραγούδι του Θάνου Μικρούτσικου. Από τα 'Τροπάρια για φονιάδες' σε στίχους Μάνου Ελευθερίου. Το ερμήνευε η Μαρία Δημητριάδη.

'στον κρεμαστό τον κήπο της αυγής
μεσάνυχτα μας μήνυσες θα βγεις,
μα πως να σε ξαναβρώ μες στης γης
λουλούδι μαύρο της Αραγωνίας
[...]
τώρα φυλάξου στην πορτοκαλιά
με τις κιθάρες μπροστά στα σκαλιά
σε κάθε πόρτα φυλάνε φασίστες'

Στον ίδιο δίσκο, η Μαρία Δημητριάδη τραγουδούσε με οργή και πάθος
'θα'ρθει καιρός που θα φανούν οι κήρυκες
κι όχι μονάχα ψεύτες και ρουφιάνοι'.

Στο 'Εμπάργκο', κι αυτό του Μικρούτσικου, σε στίχους Άλκη Αλκαίου, η Μαρία Δημητριάδη τραγουδούσε πάλι με οργή και ένταση
'χέρσα μου μάτια, τι αλκοολικός καιρός
με Βάγκνερ νανουρίζονται οι πρεζονόμοι
[...]
τώρα μαθαίνεις στο Ικόνιο αποκλεισμένος
ποιοι σαμποτάρουν με καλώδια το κορμί σου
πατριωτάκι, τρώει τα νύχια ο ανακριτής σου
κι είναι το ίδιο αγέλαστος και γελασμένος
Γρηγορείτε, παιδιά, μες στο Χημείο του Μαγιού!'

Η Μαρία Δημητριάδη έφυγε σήμερα από κοντά μας, νικημένη από τη συνήθη κατάρα. Η Μαρία Δημητριάδη ήταν μια μεγάλη ερμηνεύτρια, που ποτέ δεν θα μνημονευτεί ανάμεσα στις "μεγάλες κυρίες του ελληνικού τραγουδιού", μια καλλιτέχνις που δεν είχε ποτέ καμία θέση ανάμεσα στους αγέλαστους και τους γελασμένους. Καλό κατευόδιο Μαρία Δημητριάδη. 'Ένα κλαδάκι ουρανός ήταν μονάχα ο κλήρος σου'...