ας ερχόσουν για λίγο

Μακάρι τα βιογραφικά και οι επικήδειοι να απηχούσαν το μέγεθος μιας απώλειας και την ποιότητα της ψυχής ενός πραγματικά μεγάλου ανθρώπου. Πως να χωρέσει η συγκίνηση της φωνής και το μεγαλείο της ψυχής στα λόγια, στο html του blogger, που να χωρέσει τ'όνειρο σε κάμαρη δύο πήχες, που έλεγε κι ο ποιητής. Είναι αυτές οι μεγάλες στιγμές που μας υπόσχονται οι μικρές καθημερινές ιστορίες, οι όχι και τόσο παράξενες τελικά. Και μας τις προσφέρουν απλόχερα. Όπως το απλό και συγκινητικό ταινιάκι του προηγούμενου ποστ. Όπως το τραγούδισμά της.

Η μεγάλη, μα πολύ μεγάλη, Δανάη Στρατηγοπούλου ή απλά Δανάη, η σπουδαία αυτή κυρία του (όχι και τόσο) ελαφρού τραγουδιού έσβησε χτες το πρωί, λίγο πριν κλείσει τα 97 της χρόνια, έφυγε ήρεμα, ελαφρά και ταπεινά, σαν ίσκιος, έτσι όπως πέρασε και ανάμεσά μας. Μούσα του τεράστιου Αττίκ και του Πάμπλο Νερούδα, πολυτάλαντη, μια ιδιαίτερη φωνή, μια ξεχωριστή ερμηνεύτρια, αλλά πάνω απ'όλα μια αληθινή καλλιτέχνις, με μεγαλείο ψυχής, με απαράμιλλο χιούμορ (μέχρι το τέλος...) και συνεπή στάση και ζωή, αλλά και ιδεολογική συνέχεια -σε καιρούς εξόχως δύσκολους... 'Δεν θέλω να με αποκαλούν "ιέρεια των γραμμάτων και της τέχνης", έχω μπουχτίσει πλέον τα "μύθος", "θρύλος", "ιστορία". Δεν στάθηκα ποτέ στις αναδρομές στο παρελθόν. Θέλω να με ρωτάνε τι κάνω αυτή τη στιγμή, τι σκοπούς έχω...'. Αυτά έλεγε σε μια συνέντευξή της πριν 7 χρόνια. Η φωνή της έχει τραγουδήσει τους πιο δυνατούς και συγκινητικούς στίχους του Αττίκ, συγκλονιστικές ιστορίες όπως εκείνη του 'Ζητάτε να σας πω'. Κλείνω το μικρό αυτό κατευόδιο με δικούς της στίχους -απ'το τραγούδι 'Πήρες πια τα μάτια σου':

'...Κι ούτε λίγα δάκρυα ούτε ένα μαντήλι
πήρες και τον ίσκιο σου κι έφυγες και πας
Είμαι για θλίψη, είμαι για κλάμα
κι όλο τον κόσμο τον μισώ
τώρα δεν θέλω ούτε να βλέπω
ούτε ν'ακούσω ούτε να ζω...'

[η ξακουστή Μάντρα του Αττίκ, ο θίασος του και η κυρία Δανάη στην πρώτη σειρά]