σκέψεις για την αρχή του θέρους

Συνειδητοποιώ πως δεν έχω θέμα για ποστ. Εδώ και μέρες. Συνειδητοποιώ επίσης πως έχω μέρες να γράψω και κατά μία έννοια αδρανεί το μπλογκ ετούτο, κατά συνέπεια και η επισκεψιμότητά του. Η δεύτερη σκέψη υπερισχύει της πρώτης και με αναγκάζει να βρω θέμα. Μάταια. Δεν υπάρχει κανένα θέμα. Τουλάχιστον ένα θέμα από το οποίο να προκύπτει μια συλλογιστική, μια ανάπτυξη, ένας ειρμός σκέψης, ένα μικρό ντημπέητ απόψεων δικών μου ή δικών μας ή όλων μας. Μου μένουν μόνο σκέψεις. Σκόρπιες και ασύντακτες. Συνειδητοποιώ ότι το ίδιο περίπου έκανα και πέρσι, ενώ το καλοκαίρι έμπαινε -όχι όμως τόσο γλυκά και ανώδυνα. Το μόνο θέμα μου λοιπόν είναι αυτές οι σκέψεις. Έστω ασύντακτες. Σκέψεις ανακλαστικές πάνω σε ερεθίσματα, διαπιστώσεις και ειδήσεις.

* Ιστορική αυτοκριτική από τον Ερντογάν για τις μειονότητες, διαβάζω. "Αποτέλεσμα φασιστοειδούς αντίληψης, λάθος στο οποίο υποπέσαμε και εμείς" χαρακτηρίζει ιστορικά -ανάμεσα σε άλλα- την επίσημη κυβερνητική πολιτική απέναντι στις μειονότητες. Ναι, ο Ερντογάν, ο Τούρκος, αυτοί οι δήθεν βάρβαροι, αυτοί οι δήθεν φονταμενταλιστές, αυτοί οι και καλά Μογγόλοι για μας τους ελβετόψυχους αμερικανοτσολιάδες που λέει κι ο Τζιμάκος. Κριτική πάνω στο έργο της κυβέρνησης και συγκεκριμένα πάνω σε λάθη στο έργο της κυβέρνησης, η οποία ξεκινά με τον προσδιορισμό 'εμείς' και όχι γελοίες εικόνες με παπαγαλάκια. Και ουσία κριτικής που σίγουρα απέχει πολύ από τις εικόνες στο παλιό Εφετείο και από την επίσημη στάση της ημεδαπής κυβέρνησης και της αστυνομίας (κατατοπιστικά ίσως λινκ εδώ κι εδώ).

* Πέθανε ο φωτογράφος του Βιετνάμ, Χούμπερτ Βαν Ες. Ανάμεσα στις συγκλονιστικότερες φωτογραφίες του -κυρίως αυτές της πτώσης της Σαϊγκόν- εκείνη με το ελικόπτερο σε μια ταράτσα στη Σαϊγκόν που εκκένωνε ανθρώπους, ενώ οι Βιετκόνγκ καταλάμβαναν και πάλι την πόλη -μια φωτογραφία που αποτέλεσε σύμβολο της αποτυχίας της ιμπεριαλιστικής πολιτικής των ΗΠΑ στο Βιετνάμ. Όπως αποτέλεσε σύμβολο, αλλά έπαιξε και πολιτικό ρόλο, η αντίστοιχη φωτογραφία με τους αμερικανούς φαντάρους και τη σημαία στο νησί Ίβο Τζίμα. Σκέφτομαι τι ρόλο μπορεί να παίξει μία στιγμή, μία και μόνο στιγμή -ή, μάλλον, η αποτύπωσή της, το πάγωμά της στο χρόνο. Πως μια στιγμή μπορεί να αλλάξει την ιστορία πολλών ανθρώπων, πολλών στιγμών. Από την καριέρα και τη ζωή του ανθρώπου με τη μηχανή στο χέρι, που βρέθηκε εκεί τη σωστή στιγμή (σε πολύ λάθος μέρος βέβαια...), μέχρι την αποκατάσταση και επιβίωση ενός έθνους ή ενός κράτους, δηλαδή χιλιάδων ανθρώπων, χιλιάδων στιγμών. Αισθάνομαι τότε πλήρως τη σημασία της είδησης σχετικά με το θάνατο ενός φωτογράφου -ενός τέτοιου φωτογράφου.

* Εντοπίστηκε χαμένος κρίκος στην εξέλιξη των πρωτευόντων. Πρόκειται για τον πρώτο ολοκληρωμένο σκελετό ενός εξαφανισμένου εδώ και εκατομμύρια χρόνια ζώου, που πιθανότατα ανήκει στο αρχαιότερο πρωτεύον θηλαστικό, από το οποίο εξελίχθηκαν οι πίθηκοι και ο άνθρωπος. Και ενώ αυτός ο χαμένος κρίκος βρέθηκε, διαπιστώνω καθημερινά ότι άλλοι κρίκοι χάνονται. Και είναι εκείνοι που αφορούν τη σύνδεση και τη συνοχή των πρωτευόντων, αφήνοντας όλο και περισσότερο χώρο για την εξέλιξη των δευτερευόντων, των ίδιων και των ίδιων, των ανούσιων, των κενών. Ντημπέητ χωρίς θέσεις, κριτική χωρίς κρίση, λόγια χωρίς νόημα, πράξεις χωρίς σκοπό, πολιτική χωρίς πολίτες.

* Closing party του Καφέ Αλάβαστρον αυτό το Σάββατο, 6 του Ιούνη. Να μια από τις ευχάριστες σκέψεις για την αρχή του καλοκαιριού. Ειδικά όταν γνωρίζω πως αυτό σημαίνει και την επόμενη μεγάλη στιγμή των Jukejoint Alligators. Της νέας μεγάλης μπάντας που γεννιέται σ'αυτή την πόλη.

* Θέλω καλοκαίρι όχι σαν το περσινό. Θέλω ακριβώς το αντίθετο. Θέλω να χαρώ τις στιγμές του και όχι να θέλω να τις στείλω στο διάολο.

* Γενικά, θέλω. Ευτυχώς.

[...καλό καλοκαίρι σε όλους μας!]

the meltdown, εντελώς όμως

Αυτό ήταν. 4ωρο λάηβ που δεν τελείωσε ποτέ, τουλάχιστον ως Night On Earth. Η πλήρης αποδόμηση. Τζαμαρίσματα, Κολτρέην, Κηλαηδόνης, κάντρι, μπλουζ, ρέγκε, νταμπ, τα πάντα όλα. Τα πάντα όλα, όμως, πραγματικά για να ζηλέψεις (το πιο ευγενικό ρήμα που βρήκα είναι αυτό) είναι το φετινό Meltdown Festival στο Λονδίνο, που φέτος έχει την τιμή να καμαρώνει ως curator τον μεγάλο Ornette Coleman. Συγκράτησε ονόματα, αλλά και τα νεύρα σου που δεν θα μπορείς να είσαι εκεί. Yoko Ono Plastic Band feat. Antony Hegarty (!), Sean Lennon (άρχισα με τα αδιάφορα, ίσως και αντιπαθητικά), Moby (επίσης), The Roots, David Murray & Gwo-Ka Masters, Acoustic Ladyland, Marc Ribot & Evan Parker, Baaba Maal, Yo La Tengo, James Blood Ulmer (ρησπέκτ), Bobby McFerrin, Patti Smith & The Silver Mt.Zion Orchestra Memorial (η πιο κουφή συνεργασία για φέτος μακράν), Mike Patton & Fred Frith, ο ίδιος ο Coleman με τους Master Musicians Of Jajouka (για δύο διαφορετικά λάηβ), Charlie Haden Liberation Orchestra feat.Carla Bley & Robert Wyatt (παναγίτσα μου!!!!), Bad Plus, Four Tet & Steve Reid, Jamaaladeen Tacuma. Άει στο διάολο. Συγχύστηκα.

για ποια Ελλάδα ρε γαμώτο

Στη θέση 46, στη σειρά κατάταξης με βάση τις ψήφους, ο Θοδωρής Ζαγοράκης. Αμέσως μία μετά, ο Δημήτρης Νανόπουλος, επιστήμονας αστροφυσικός και καθηγητής. Στη θέση 32 ο Ιωάννης Μεταξάς, ο δικτάτωρ, προφανώς για το 'όχι' που είπε στους Ιταλούς και όχι για τα 'όχι' που είπε στους Έλληνες. Στη θέση 62, ο Γεώργιος Παπαδόπουλος, με το γύψο του, πάνω από τον Επίκουρο, τον Αισχύλο και τον Παπαδιαμάντη. Στη θέση 65 και ο Όθων, Έλλην κι αυτός ως γνωστόν, με μεγάλη προσφορά στον ελληνισμό απανταχού της γης, και κυρίως αυτής εδώ της γης, της έρημης γης που ακόμα προσπαθεί να βγάλει άκρη από τα απομεινάρια ενός πολιτισμού στείρας και άγονης αρχαιολατρίας και να βρει μια συνέχεια μέσα στο χρόνο. Στη θέση 83 ο Λάκης Λαζόπουλος, μετά τον Ιουστινιανό και πριν τον Ηρόδοτο. Το στόμα μένει ανοιχτό.

Δεν βλέπω πουθενά το όνομα του Ιάννη Ξενάκη, του Γιάννη Χρήστου, του Γιάννη Κουνέλλη, του Γιαννούλη Χαλεπά, του Ανέστη Λογοθέτη, του Μίλτου Σαχτούρη, του Νίκου Καρούζου, του Μανόλη Αναγνωστάκη, του Βασίλη Χατζηπαναγή, του Σπύρου Λούη, του Κωνσταντίνου Τσικλητήρα, του Νίκου Πουλαντζά, του Δημήτρη Μπάτση, του Νίκου Πλουμπίδη, της Ηλέκτρας Αποστόλου, της Σωτηρίας Βασιλακοπούλου, του Σωτήρη Πέτρουλα, του Δημήτρη Γληνού, του Μανώλη Καλομοίρη, του Ανδρέα Ροδινού, του Τάσου Χαλκιά, της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου, του Γιώργου Μπάτη, του Σπύρου Περιστέρη, του Κώστα Βίρβου, του Άκη Πάνου. Κι άλλα πολλά ονόματα δεν βλέπω. Ίσως γιατί ποτέ εγώ δεν ψήφισα, όπως και κάποιοι (παρ)όμοιοί μου. Ίσως γιατί όλοι αυτοί δεν είναι Έλληνες. Ίσως γιατί ανήκουν σε άλλη Ελλάδα. Και σίγουρα όχι σ'εκείνη που "εκπολίτισε" (sic) τους "βάρβαρους" Πέρσες, με ηγέτη τον Αλέξανδρο. Σίγουρα όχι σε εκείνη που δεν δίκασε ποτέ τους προδότες και τους δοσίλογους του δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου -πλην νικητές του εμφύλιου σπαραγμού. Σίγουρα όχι σε εκείνη που μας παρουσιάζει ως comme-il-faut κονφερασιέ ο σπουδαιότερος πράκτορας του αμερικανικού ιμπεριαλισμού των τελευταίων είκοσι χρόνων, που ακόμα ψάχνει μέσα στους φακέλους του να βρει κι άλλο αίμα "αθώων" (sic) θυμάτων των "τρομοκρατικών" (sic sic sic sic) οργανώσεων. Σίγουρα, πάντως, όχι σε εκείνη που αντιστέκεται, εκείνη που επιμένει, που ξέρει που πατά και που πηγαίνει.

Μεγαλύτερος όλων ο Αλέξανδρος. Ας αρχίσει λοιπόν το πάρτυ. Ή, καλύτερα, ας συνεχίσει. Αυτό το μόνιμο πάρτυ, το συνεχές trance, η αδιάκοπη νεοελληνική μας νιρβάνα. Πάμε ΠΑΟΚια, όλοι απόψε στο Λευκό Πύργο. Ντου και ξύλο, με παλμό. Για την Ελλάδα ρε γαμώτο.

η ανθρώπινη φωνή

Κοιτάζω πόσες μέρες έχω να ποστάρω. Αμηχανία. Συμβαίνουν πολλά στο μεταξύ. Αλλά το να σιχτιρίζω τη μέρα μου, να κράζω και να ξανακράζω είναι εύκολο. Και κομμάτακι ανώδυνο. Αυτά που είναι να γίνουν, γίνονται. Ίσως τα παραπάνω που θέλω, να μην γίνονται ή να μην γίνονται εδώ ή να μην γίνονται εδώ και τώρα. Ίσως κάπου αλλού, ίσως αλλού και κάποτε.

Όλη την εβδομάδα που πέρασε, ποταπές φιγούρες και τρισάθλιες χειρονομίες περνούν μπροστά από τα μάτια μου. Το άγχος για εθνική επιτυχία, η φούρια εκείνου που δεν καταφέρνει τίποτα σημαντικό -φούρια μπας και ίσως τώρα καταφέρει κατιτίς, αλλά μέσα από τη νίκη του άλλου. Μόνο που κι ο άλλος είναι ένα τίποτα, αέρας, φούσκα, το απόλυτο κενό, το απόλυτο μηδέν της ζωής μας. Χάχανα και φωνές που όσες φορές κι αν τις προσθέσεις στη μέρα σου, πάλι μηδέν είναι το άθροισμά τους. Ένας τραγουδιστής -ας πούμε τραγουδιστής- ένας περφόρμερ -ας πούμε περφόρμερ- ένα χάχανο σε μόνιμο και γενικό οργασμό. Οργασμό χωρίς έρωτα βέβαια. Ο οργασμός της αγελάδας, μια πιο σαλονάτη και σέξυ βερσιόν του Κάτμαν. Και ιμιτασιόν σέξυ. Και ξέρω ότι παντού παντού παντού στον κόσμο, όταν λένε ποπ τραγουδιστής εννοούν κάτι σαν κι αυτό. Αυτούς τους υπερκινητικούς οργασμούς χωρίς έρωτα, τα σεξ σύμπολς που δεν κάνουν σεξ.

Όπως και όταν λένε ερευνητής εννοούν ερευνητής, όταν λένε μουσικός επιστήμονας εννοούν μουσικός επιστήμονας. Κι οποιοσδήποτε ασχολείται με την έρευνα και έχει υπογράψει συγγράμματα όπως αυτό, λέγεται επιστήμονας, εργάζεται ως επιστήμονας και αμοίβεται ως επιστήμονας. Ίσως, είμαστε η μόνη χώρα που ακόμα και οι συγγραφείς επιστημονικών ερευνών και πανεπιστημιακών συγγραμμάτων θεωρούν αναγκαίο να εργάζονται ως ταξιτζήδες και, φυσικά, όχι από βίτσιο. Τους συγγραφείς τέτοιων βιβλίων τους πετυχαίνεις συνήθως σε κάποια επόμενη έρευνά τους, σε κάποιο σεμινάριο, σε κάποιο συνέδριο, σε κάποιο γραφείο, σε κάποιο στούντιο. Σίγουρα όχι στις πέντε το πρωί να οδηγούν ταξί και -μετά από πολλά- να σου προσφέρουν με μια κάποια συστολή ένα μικρό ελάχιστο διαφημιστικό του κόπου τους, του πραγματικού μόχθου τους.

Κι αυτό το ποστ θα ήθελα να το διάβαζαν όλοι οι άξεστοι λιγούρηδες που ονομάστηκαν καταχρηστικά υπουργοί πολιτισμού τα τελευταία χρόνια, που ακόμα και περί μπλόγκιν εκείνο που σκαμπάζουν είναι ότι είναι μια μυστήρια φάση του Τατούλη που παρολίγο να τους χαλάσει τη βόλεψη κάποτε. Έτσι πάει λοιπόν. Όσο οι βλαχοσερίφηδες και τα γκρηκλοβερμάνικα λεβεντοπαλίκαρα θα ορίζουν τον πολιτισμό μας και τις συντεταγμένες του, τόσοι οι επιστήμονες θα πρέπει να κάνουν τους ταξιτζήδες. Και οι ταξιτζήδες θα παριστάνουν τους επιστήμονες. Και οι τελευταίοι έσονται πρώτοι, που λέει κι ο αγαπημένος Τσιώλης.

Αναμένοντας λοιπόν το επόμενο διάγγελμα του αξιότιμου κύριου Παναγόπουλου, το επόμενο εθνικό μας κάλεσμα, την επόμενη μεγάλη μας ευκαιρία να τους δείξουμε, να θαμπώσουμε, να τους βγει το μάτι, να τους πάρουμε φαλάγγι τους παλιομογγόλους...

Μέχρι τότε βέβαια ας συνεχίσουμε να είμαστε εμείς οι μογγόλοι. Μια χαρά το'χουμε.

τάδε έφη θώδη

Η Έφη Θώδη, που το τελευταίο διάστημα αντιμετώπιζε σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα, βρισκόταν στο σπίτι της, όταν άρχισε να βγάζει αφρούς από το στόμα, να προσπαθεί να αυτοκτονήσει και να φωνάζει: 'είμαι ο Θεός, είμαι ο Ναπολέων'.
Πριν από αυτό το τελευταίο διάστημα, δεν συνέτρεχε κανένας προφανής λόγος ανησυχίας, δεν έτρεχε κάστανο δηλαδής, καθ'ότι η ξακουστή αοιδός βρισκόταν στο πραγματικό σπίτι της, δηλαδή τα σκυλομάγαζα και τις τηλεοπτικές κρεαταγορές, έβγαζε αοιδίες από το στόμα, όλοι εμείς προσπαθούσαμε να μην αυτοκτονήσουμε ακούγοντάς της, και εκείνη φώναζε ό,τι της κατέβαινε στη γκλάβα ή ό,τι της έλεγαν ότι είναι τρέντυ, ότι θα αυξήσει την αμοιβή της και θα ανεβάσει το ίματζ της (αφού προηγουμένως της είχαν εξηγήσει στο περίπου τι σημαίνει τρέντυ και ίματζ, καθ'ότι δεν έχει πάρει ακόμα το λόουερ).
Και τώρα, στη χώρα των άκρων, εδώ στο βασίλειο της αμετροέπειας, της πλήρους έλλειψης του μέτρου και της απόλυτης ματαιοδοξίας, ήρθε η ώρα για το πήδημα στο άλλο άκρο: ήρθε η ώρα για δάκρυα. Δάκρυα για μια κάποια τάδε Έφη Θώδη που 'αφέθηκε στις θωπείες του γυάλινου κόσμου χωρίς να προφυλαχτεί, αφελής, απονήρευτη, νομίζοντας πως κέρδισε το λαχείο της ζωής κάνοντας τον κόσμο να γελά και τους παρουσιαστές να χαίρονται με την κατάντια της'. Με το αζημίωτο φυσικά.

Αφού λοιπόν έκανε περιουσίες παριστάνοντας τη (δημοτική) τραγουδίστρια και χαβαλεδιάζοντας στα φοιτηταριά που της φώναζαν να παίξει Σαντάνα και Μπιγιονσέ, αφού άλωσε τις αρπαχτές της επαρχίας και όλες τις εμποροπανήγυρεις, ζωοπανήγυρεις, θρησκευτικοπανήγυρεις, αγροτοπανήγυρεις, αφού έκανε τις λαμογιές της φεσώνοντας μαγαζάτορες (όπως ας πούμε τον εκλεκτό Φάνη Μεζίνη και το μαγαζί του στην Κόρινθο, όπου για εμφάνιση διάρκειας μικρότερης του μισαώρου αφού πρώτα τσέπωσε κάτι χιλιάρικα ευρώ, ανακοίνωσε πως κάνει διάλειμμα και έφυγε σκαστή για την Αθήνα, όπου είχε διπλοκλείσει σε άλλο μαγαζί, αφήνοντας σύξυλους τους μπας κλας Κορίνθιους και τον ιδιοκτήτη να τραβάει τα λιγοστά μαλλιά του), αφού λοιπόν έπαιξε κι εκείνη -ανάμεσα στις τόσες- το παραμύθι του σελέμπριτη και του άρτιστ (χωρίς ποτέ να της εξηγήσουν τι σημαίνουν αυτά), τώρα έφτασε νομετελειακά η ώρα της αποκαθήλωσης -της πτώσης.

Και, όχι, δεν με ενδιαφέρει να αναλύσω αυτή την άρρωστη νομοτέλεια ή το progression της ματαιοδοξίας -ούτε φυσικά να προσθέσω κι εγώ αράδες στα διάφορα ξανθοπουλικά που διαβάζω για την πάρτη της. Όπως και δεν με κόφτει ιδιαίτερα πως μια κάποια τάδε Έφη Θώδη, για κάποιο καιρό, ξεγέλασε κόσμο και κοσμάκη και έκανε λεφτά, είτε παίζοντας τη χαζή είτε κάνοντας την έξυπνη, δήθεν θύμα εξευτελισμού και δημόσιας χλεύης. Παπάρια. Εξευτελισμός δεν είναι το 'λαστ κρίστμας άη γκέηβ γιου μάη χαρτ' από τα χείλη της τάδε Έφης Θώδη, ούτε τα παρατράγουδα της Αννίτας, απ'τη στιγμή που όλοι τους έχουν βρει χώρο και κάνουν το χάι τους -από εκεί που δεν είχαν στον ήλιο μοίρα- έχουν δουλειά, δηλαδή μισθό και ασχολία, αισθάνονται χρήσιμοι στην κοινωνία και -γιατί όχι;- σημαντικοί. Η ώρα της πτώσης έτσι κι αλλιώς έρχεται για όλους αργά ή γρήγορα. Και γι αυτούς ίσως ήταν προδιαγεγραμμένη από την κοινωνική νόρμα, πολύ πριν -σχεδόν από τη γέννησή τους. Και αλοίμονο σε όσους προσαρμόζουν το IQ τους (ή ακόμα χειρότερα, αισθάνονται σκάλες εξυπνότεροι) προκειμένου να παρακολουθήσουν της εκπομπές όπου κανιβαλίζονται τα θύματα, ποιος κανιβαλίζει ποιον όμως, άλλη ιστορία αυτό, πάμε παρακάτω.

Εξευτελισμός είναι να έχεις γυρίσει τα πανεπιστήμια, με τρία κιλά μεταπτυχιακά και διδακτορικά, να δουλεύεις 13 ώρες τη μέρα ως παρατρεχάμενος, να παίρνεις μισθό κλητήρα και να μη γίνεται ούτε λόγος για υπερωρίες και άλλες τέτοιες εργασιακές πολυτέλειες -που παλιότερα αποκαλούνταν δικαιώματα. Εξευτελισμός είναι να δουλεύεις μαζεύοντας τα σκατά των άλλων, τις μολυσμένες σύριγγες και τις καπότες, παρ'όλα αυτά να σου αρέσει η δουλειά σου και να είσαι συνεπής, να είσαι πάνω απ'όλα ηθικά ακέραιος, αξιοπρεπής και εργατικός, και όλο αυτό να επιβραβεύεται με απειλές για τη ζωή σου και ένα μπουκάλι βιτριόλι έξω απ'το σπίτι σου, άντε στην υγειά σου. Εξευτελισμός, ή τέλοσπάντων ένα σκαλί λίγο κάτω από τον εξευτελισμό, είναι αυτό που βιώνουν τόσα παιδιά που μπαινοβγαίνουν στα ωδεία, μαθαίνουν να τραγουδάνε, να παίζουν, να δημιουργούν, να επιμένουν, να ονειρεύονται, γνωρίζοντας πολύ καλά (ή στη χειρότερη το μαθαίνουν αρκετά σκληρά στην πορεία) ότι αν δεν γρατσουνίσουν ένα μπουζουκάκι (τα αγόρια) ή δεν δείξουν λίγη ρώγα (τα κορίτσια), δεν πρόκειται να δουν φως. Εξευτελισμός είναι για μια κοινωνία να ασχολείται όψιμα (και κατόπιν εορτής πάντα) με τον εξευτελισμό μιας τάδε Έφης Θώδη, εξευτελίζοντας ακόμα και αυτή την κουβέντα, που ξέρουμε όλοι ότι χτυπάει την πιο ευαίσθητη χορδή μας, την ανθρώπινη, μια κουβέντα που μέσα στο αποπροσανατολιστικό χύμα της και το χαοτικό της γκλάμουρ, κάνει ακόμα και αυτή τη χορδή να γίνεται αναίσθητη και απάνθρωπη και να σιχτιρίζει μπροστά στο δράμα μιας νοητικά στερημένης ή γενικά πειραγμένης που έγινε ό,τι έγινε επειδή υπάρχουν αμέτρητοι άλλοι στερημένοι και πειραγμένοι. Εμείς.

επιστρέφοντας

Κάθε φορά που επιστρέφω από ταξίδι στο εξωτερικό, έχω ακριβώς την ίδια σκέψη. Λέω πάντα, δεν μπορεί, κάποιο ταξίδι θα έχει κάνει ο δήμαρχος ή ο υπουργός, όλο και θα έχει κυκλοφορήσει και λίγο εκτός λιμουζίνας στο όμορφο Βερολίνο φερ'ειπείν, όλο και κάτι θα έχει σκαμπάσει από αυτό που λένε διαφορετική ποιότητα ζωής, η οποία δεν είναι τα Καγιέν, δεν είναι τα κλιματιστικά, δεν είναι οι ψεύτικες ζέρμπερες και οι δερμάτινες βικτωριανές πολυθρόνες στο γραφείο του, όλο και θα έχει ζηλέψει τον καθαρό ζωογόνο αέρα των καθαρών πόλεων, όλο και θα έχει απολαύσει τον όποιο μικρό, ελάχιστο, περίπατο που χρειάστηκε να κάνει από το ένα μουσείο στο άλλο ή μέχρι το συνεδριακό κέντρο. Και από αυτό το ταξίδι, σκέφτομαι πάντα, όλο και κάτι θα του έμεινε, όλο και κάτι θα ζηλέψει για να το αλλάξει εδώ κάτω. Και πάντα, μα πάντα, σαν βλάκας, θες γιατί πέρασα ωραία, θες γιατί ήρθα σε επαφή με τον πραγματικό πολιτισμό, θες γιατί γεμίζω με αισιοδοξία όταν βρίσκομαι σε ένα μέρος όπου οι άνθρωποι δεν είναι αναγκαστικά φιλικοί, αλλά δεν είναι αυτά τα λεξικά γαμοσταυριδιών και οι κολώνες στραβώματος που έχω να αντιμετωπίσω με το που βγαίνω από το σπίτι μου, θες λοιπόν για κάτι απ'όλα αυτά, πάντα, μα πάντα, σαν βλάκας, ψήνομαι ότι όλο και κάτι θα έχει αλλάξει όταν γυρίσω ή ότι θα αλλάξει ή ότι τέλοσπάντων είναι κάτι τόσο απλό, προφανές και αυτονόητο, που ήδη θα έχει δρομολογηθεί και μπορεί να το απολαμβάνουμε, ας πούμε, σε ένα χρόνο. Αντιλαμβάνεσαι ήδη πόσο βλάκας και αφελής είμαι.

Ευτυχώς για τη βλακεία μου, υπάρχει η ίδια η πραγματικότητα -η ελληνική πραγματικότητα- που δεν της επιτρέπει να μεγαλώσει, ούτε να θρέψει περαιτέρω ελπίδες ή να επενδύσει και να δεσμεύσει μάταια ένα μέρος του δημιουργικού μου χρόνου. Η απάντηση σε αυτές τις αφελείς ελπίδες είναι ποτέ. Μερικά πράγματα -αυτά δηλαδή τα πράγματα- δεν θα γίνουν ποτέ. Δεν θ'αλλάξουν ποτέ. Δεν λέω πως το Βερολίνο ή κάποια τέτοια πολιτισμένη πόλη είναι ο παράδεισος, ούτε μ'αρέσει να περιγράφω τη χώρα που ζω ως το απόλυτο μπουρδέλο ή τέλοσπάντων να καραμελίζω ότι αυτό το μπουρδέλο ευθύνεται για όλα μου τα δεινά, για όλες τις χαμένες μου ευκαιρίες, για την ιδιοφυία μου που δεν αναγνωρίστηκε, για τα χρήματα που δεν βγάζω, για τα χρήματα που όλοι μου χρωστάνε, για τη χάρη που όλοι μου χρωστάνε και άλλα τέτοια ελληνοπρεπή. Δεν κρύβω ότι αυτό το αλέγκρο που βιώνω εδώ πέρα, και ειδικά τώρα που το θέρος εισέρχεται γλυκά στην ατμόσφαιρα, αυτό το έξω καρδιά, με τις υπερβολές του, με τις αντιφάσεις του, με τις παρεκτροπές του, με τα κενά του, έχει κι αυτό κάτι να δώσει. Και έχει να δώσει κάτι που ο Γερμανός, ας πούμε, σίγουρα δεν έχει -όντας μακάριος μέσα στην πολιτισμική ισορροπία του- και που σίγουρα του λείπει. Φαντάζομαι ότι αυτός είναι και ο λόγος που μπορεί να αποφασίζει να έρθει για τουρισμό εδώ στην Ουγκάντα, όπως επίσης ότι είναι και ένας από τους λόγους που κρατάνε τους πιο απονενοημένους Γερμανούς, καλή ώρα ο Ρεχάγκελ, ριζωμένους στη χώρα μας -και μετά με σπίτια σε χωριά της Μεσσηνίας και της Κρήτης.

Το θέμα όμως δεν είναι το ματς ισορροπία versus αλέγκρο, ούτε ποιος την έχει πιο μεγάλη. Ο Γερμανός την έχει και μάλιστα πολύ μεγαλύτερη. Αλλά αρκεί να του πεις ότι εμείς έχουμε ήλιο τους έντεκα από τους δώδεκα μήνες και θα χάσκει με δέος. Αυτά τα ξέρουμε και τα έχουμε δεχτεί. Αυτοί έχουν πολιτισμό, εμείς είχαμε Λιάπη και τώρα Σαμαρά. Αλλά και πάλι το θέμα δεν είναι το εμείς versus αυτοί. Όλα έχουν να δώσουν. Everything counts. Αλλά, να, διαβάζεις κάτι τέτοια, ασήμαντα θα μου πεις, ναι ασήμαντα, αλλά το νιώθεις όλο και πιο βαθιά. Και όσο να'ναι σε πονάει. Αυτό το ούτε γάτα ούτε ζημιά, το άλλος γαμάει άλλος πληρώνει, όλες αυτές οι βαθιά βιωμένες νεοελληνικές αλήθειες, όλα αυτά που όσο να'ναι δεν κλωνίζουν απλά την αφέλεια για την οποία μιλούσα αρχικά, αλλά σιγά σιγά σε φθείρουν, σε κάνουν να νομίζεις ότι είσαι μικρός, πολύ μικρός για να τ'αλλάξεις. Αλλά και μικρός σκέτο. Ότι μικραίνεις ως άνθρωπος. Ως άνθρωπος που τα δέχεται όλα αυτά και προχωράει τη μέρα του γνωρίζοντας αυτά. Και νιώθεις ότι όλοι αυτοί με τα Καγιέν και τις γραβάτες -εκεί που έχεις πιστέψει έστω και για μια στιγμή ότι θα δεις έναν από αυτούς στη φυλακή ή να υπομένει μια άλφα τιμωρία, κάτι τέλοσπάντων που να αντιστοιχεί αξιωματικά στις πράξεις του- όλοι αυτοί σου βγάζουν και τη γλώσσα, σου επιστρέφουν χαιρέκακα μια μεγάλη μούτζα, κοιτώντας σε με ένα βλέμμα που αν ήταν ήχος θα άκουγες 'νομίζεις πως θα τη φέρεις σ'εμάς ρε βλαμμένε;'. Και μετά τεράστια γέλια και χάχανα.

Και κάπου εκεί είναι που αισθάνεσαι ότι η πραγματική ζωή είναι αλλού, πολύ αλλού, μακριά μακριά αλλού. Ότι αυτό που μπορεί να έχει κάποιο νόημα, αυτό που μπορεί να γεμίσει τη μέρα σου με ήλιο, με πραγματικά γέλια και όχι με χάχανα, με πραγματικούς ανθρώπους και όχι φάτσες φώτοσοπ, με αυτοκίνητα που πηγαίνουν βόλτες στην εξοχή και όχι αυτοκίνητα κάμπριο που τρέχουν γρήγορα, με αγγίγματα και όχι forwarded e-mails, με μουσική απ'τ'αστέρια και όχι χαβαλέ με την Έφη Θώδη, αυτό είναι και το μόνο που μπορεί να σε σώσει και να σηκώσει της ψυχούλας σου το άχθος. Να το σηκώσει και να το πάει και λίγο ψηλότερα. Και νιώθεις σχεδόν ξεκάθαρα -χωρίς όμως να μπορείς να το μοιραστείς- ότι η πραγματική ζωή ίσως βρίσκεται στον Ρίτσο που με μανία διαβάζεις αυτό τον καιρό και όχι στην επιμονή των φίλων να φτιάξεις ένα pet στο facebook. Η πραγματική ζωή βρίσκεται σε κάθε τι που μπορεί να γίνει λιθαράκι της φωλιάς που χτίζεις στον ουρανό, το μόνο real estate για το οποίο αξίζει ο κόπος και η κουβέντα.

Και, φυσικά, η αλήθεια βρίσκεται ΣΤΟΥΣ ΣΕΞ ΠΙΣΤΟΛΣ. ΓΚΕΓΚΕ??????

αυτή την εβδομάδα

Βερολίνο ήταν και πάει. Δεν πάει δηλαδή, εκεί είναι και μας περιμένει ξανά. Και όταν με το καλό περάσω τις φωτογραφίες στο πισί μου (στο ΝΕΟ πισί μου, θενκ γκαντ!), ίσως ανεβάσω μερικές. Δεν ξαναγράφω όμως τα ίδια. Εκτός από το ότι η Sia ήταν υπέροχη και να δύο πρόχειρα γιουτιουμπάκια που βρήκα από εκείνο το βράδι (πάτα εδώ κι εδώ). Το θέμα είναι ότι τώρα γουή αρ μπακ και έχουμε συναυλίες συναυλίες συναυλίες. Στο ψητό με τη μία:

αυτή την Τετάρτη, 6 Μαϊου

στα πλαίσια του Bob Theatre Festival
που διοργανώνει η τρομερή θεατρική ομάδα AbOvo
όλος ο θίασος του Gagarin (ντάξει, χωρίς τους γκεστς),
θα βρίσκεται στη σκηνή του Θεάτρου Χώρα (Αμοργού 20 & Δροσοπούλου, Κυψέλη), γύρω στις 23.00 σε ένα πλήρες σετ, το τελευταίο ίσως για τη σεζόν με όλα τα λιπαρά και όλο το θόρυβο.

την Πέμπτη, 7 Μαϊου

ξεκινούν τα 'almost silent sessions'
που ...κλείνουν τον κύκλο των silent εμφανίσεων για φέτος
στο Καφέ Αλάβαστρον,
με όλο το θίασο πάλι επί σκηνής,
αλλά με ακουστικές διαθέσεις (για πρώτη φορά τέτοιος συνδυασμός!)
και εκπλήξεις με φίλους καλεσμένους,
πες ότι αρχίζουμε γύρω στις 22.30

και την επόμενη μέρα αναχωρούμε για Κρήτη,
για δύο συναυλίες,

το Σάββατο 9 Μαϊου

στα Χανιά,
στο Νότο (Νεώρια, Παλιό λιμάνι)
με φουλ φουλ μπάντα εννοείται
(γύρω στις 22.30)

και την Κυριακή 10 Μαϊου

στο Ηράκλειο,
στο MusicForYourEyesFestival,
για τρίτη συνεχή χρονιά
(αργά, μετά τους No Clear Mind, τους Barbara's Straight Son και άλλους)
στις εγκαταστάσεις του Πανεπιστημίου, στη θέση Βούτες,
με φρη είσοδο κιόλας

Αρκετά για μια βδομάδα, ε;
Επανερχόμαστε με περισσότερα.
Καλή μας αντάμωση παίδες!