απελευθερωμένη λυρική

Δεν γνωρίζω από ποιον και τι συγκεκριμένα απελευθερώθηκε η Λυρική Σκηνή της Αθήνας. Μια σκηνή, όμως, που "πέφτει" στα χέρια καλλιτεχνών -εκεί δηλαδή που αξιωματικά ανήκει- δεν μπορεί παρά να είναι ελεύθερη. Έστω και με κατάληψη, έστω και αν διαμαρτύρονται για κάτι πιο ανθρώπινο και όχι απαραίτητα "καλλιτεχνικού" ενδιαφέροντος, έστω και αν για τους κακλαμανοποιημένους γιάπηδες δεν είναι παρά άλλη μια γραμμή στη λίστα των "ταραξιών". Απόψε το βράδι στις 21.00, ανοιχτή γενική συνέλευση στο χώρο της κατάληψης, δηλαδή τη Λυρική Σκηνή, Ακαδημίας 59. Εδώ το μπλογκ της κατάληψης: http://apeleftheromenilyriki.blogspot.com/. Καλή δύναμη!

in a silent way πάντα

Κάναμε ένα μπρέηκ το Δεκέμβρη (ανήμερα Χριστούγεννα, δεν έλεγε...) και επανακάμπτουμε! Οι silent βραδιές στο Καφέ Αλάβαστρον συνεχίζονται. Ναι, το γνωστό τρίο (Σοφία, Costinho, Juanito) με έκακτους καλεσμένους κάθε φορά.

Αυτή την Πέμπτη, 29 Γενάρη, καλεσμένοι μας

ο Πέτρος Λαμπρίδης (κοντραμπάσο)
και ο Κώστας Τσιουλάκης (κρουστά),

αμφότεροι μέλη των Ματ σε 2 Υφέσεις,
αλλά και της πλήρους εκδοχής των Night On Earth.

Το Καφέ Αλάβαστρον βρίσκεται εδώ και χρόνια Δαμάρεως 78, στο Παγκράτι (συμβολή με Φρύνης). Το τηλέφωνο για κρατήσεις (πολλές φορές απαραίτητο) είναι 210 7560102 και το site www.cafealavastron.gr. Η είσοδος κοστίζει 10 ευρώ, και οι νότες αρχίζουν λίγο μετά τις 22.00.


Για το Φλεβάρη (στις 26 του μήνα) προσκεκλημένος είναι ο Δημήτρης Αρώνης, πάλαι ποτέ δύναμη των Night On Earth, νυν Palindrom και ανέκαθεν Modrec. Μέχρι τότε έχει ο θεός (ο Ντιέγκο δηλαδή)... Καλή μας αντάμωση αυτή την Πέμπτη. Πρώτα ο θεός (δηλαδή ο Ντιέγκο).

στρατός ηλιθίων

λεζάντα:
Πόσο μαλάκας μπορεί να νιώσεις (αν νιώθεις γενικά...), όταν οι ανώτεροί σου μέσα στις γιορτές σου ζητάνε να φυλάξεις ένα χριστουγεννιάτικο (ψεύτικο) δέντρο ωσάν να φυλάττεις Θερμοπύλες και ένα μήνα μετά σε διατάζουν να πας να περιφρουρήσεις την κοπή (πραγματικών) δέντρων, αλλά και τη ...συλλογή τους από επιτήδειους ταραξίες;
σχόλιο:
Πόσο μαλάκας μπορεί πράγματι να είσαι αν και στις δύο περιπτώσεις νιώθεις ότι υπηρετείς με ζήλο το καθήκον σου, τον νόμο, την τάξη και την ασφάλεια των πολιτών;
συμπέρασμα:
Πόσο μαλάκες μπορεί να είμαστε όλοι εμείς που δεν κουνιόμαστε από τον καναπέ μας και δεν πέφτουμε πια για κανένα πουκάμισο αδειανό, για καμιά Ελένη, και το πουκάμισο του Νικήτα παραμένει καθαρό, ακιλήδωτο, comme-il-faut ως του πρέπει, ως ήταν πάντα στη ζωή, ο καλός, ο λαμπρός άνθρωπος, ο πατριώτης;
ερώτημα:
Ποιοι είναι οι ηλίθιοι τελικά;

στο δήμαρχο μας με αγάπη

Ο άνθρωπος που οραματίστηκε μια Αθήνα ακόμα πιο γκρι, με ακόμα περισσότερο τσιμέντο, ακόμα πιο φλατ, ακόμα θερμότερη τα καλοκαίρια. Που μας έμαθε την αξία του πλαστικού -ως μια ρεαλιστική και βιώσιμη λύση που θα δώσει τέλος στις εμπρηστικές εμμονές- και το προστάτευσε ως δικό του παιδί, με πόνο ψυχής, με μόχθο, με αυτοθυσία και αυταπάρνηση. Ο φωτισμένος προύχοντας που μόνο εκείνος είδε και κατήγγειλε την πολιτιστική ένδεια του σπάταλου και ξενολάγνου Φεστιβάλ Αθηνών και πολέμησε με όλες του τις δυνάμεις το καρκίνωμα του Λούκου και οραματίστηκε ένα άλλο φεστιβάλ, ένα φεστιβάλ για όλους, ένα φεστιβάλ λαϊκό, ένα φεστιβάλ με ληγμένες παραστάσεις και σκυλολαϊκά νεκρόφιλα αφιερώματα σε απολιθωμένους συνθέτες, ένα φεστιβάλ της καρδιάς, το δικό μας φεστιβάλ, το φεστιβάλ των 2 ευρώ. Ο επιστήμονας που οραματίστηκε τσιμεντένια γκούλαγκ για τα πρεζάκια στο Θριάσιο και, κρίμα!, ήταν τόσο κοντά να πραγματοποιήσει κι εκείνο το όραμά του. Ο τολμηρός πολιτικός που δεν υπολογίζει ούτε πολιτικό κόστος ούτε την κηλίδωση της υστεροφημίας του και δεν αφήνει δέντρο για δέντρο όρθιο στην επικράτεια του Δήμου, όχι του Δήμου Αθηναίων, αλλά του Δήμου του, χέσε τους Αθηναίους, ποιους Αθηναίους, αυτός ο Δήμος είναι ο δικός μου Δήμος, επιτροπές και προσφυγές είναι τα στραβά της Δημοκρατίας, συγκεντρώσεις, υπογραφές και άλλες αηδίες είναι των κουλτουριάρηδων, οι διάφοροι που φωνάζουν και με ενοχλούν δεν είναι πολίτες, είναι βαλτοί, και τους αρέσουν οι βάλτοι και οι ελαιώνες και όχι όσα κάνω για πάρτη τους, αχάριστοι Αθηναίοι, μια δουλειά σωστή δεν μ'αφήνετε να κάνω επιτέλους. Ο μεγάλος άνδρας που μπορεί και δεσμεύει ολόκληρες διμοιρίες ΜΑΤ να δουλεύουν για πάρτη του, για το μεγάλο party του, που χτες τα ήθελε 24 ώρες on-line να φυλάνε με νύχια και με δόντια το στολισμένο πλαστικό δεντράκι από τους κακούς εμπρηστές και τωρα τα βάζει να φυλάνε εκείνους που κόβουν τα δεντράκια από τη ρίζα, σύρριζα, από τους κακούς, αυτούς του ΣΥΡΙΖΑ, που τα θέλουν όρθια και πράσινα. Η συνήθης περίπτωση υπουργού που δεν μπορούν να του βρουν υπουργείο και τον στέλνουν για αγροτικό στη δημαρχία της Αθήνας. Ο δήμαρχος της διπλανής πόρτας. Όχι αυτής που γράφει απ'έξω 'δήμαρχος' βέβαια. Της διπλανής. Ένας δήμαρχος απών. Και επιλεκτικά παρών, κυρίως για κακό. Απολαύστε λοιπόν και την ιστορική ανάπλαση του τελευταίου εναπομείναντος πάρκου, Πατησίων και Κύπρου, Πλατεία Αμερικής:
σχετικά λινκς εδώ, εδώ, εδώ, εδώ κι εδώ.

ζήτω ο Βωβός, κάτω ο Λούκος, έμπαινε Νικήτα!

Αναδημοσιεύω χωρίς αιδώ, αιδώ κι εκεί.
Στην υγειά του δημάρχου μας!...

performing @ exarchia

shopping @ berlin

ας ερχόσουν για λίγο

Μακάρι τα βιογραφικά και οι επικήδειοι να απηχούσαν το μέγεθος μιας απώλειας και την ποιότητα της ψυχής ενός πραγματικά μεγάλου ανθρώπου. Πως να χωρέσει η συγκίνηση της φωνής και το μεγαλείο της ψυχής στα λόγια, στο html του blogger, που να χωρέσει τ'όνειρο σε κάμαρη δύο πήχες, που έλεγε κι ο ποιητής. Είναι αυτές οι μεγάλες στιγμές που μας υπόσχονται οι μικρές καθημερινές ιστορίες, οι όχι και τόσο παράξενες τελικά. Και μας τις προσφέρουν απλόχερα. Όπως το απλό και συγκινητικό ταινιάκι του προηγούμενου ποστ. Όπως το τραγούδισμά της.

Η μεγάλη, μα πολύ μεγάλη, Δανάη Στρατηγοπούλου ή απλά Δανάη, η σπουδαία αυτή κυρία του (όχι και τόσο) ελαφρού τραγουδιού έσβησε χτες το πρωί, λίγο πριν κλείσει τα 97 της χρόνια, έφυγε ήρεμα, ελαφρά και ταπεινά, σαν ίσκιος, έτσι όπως πέρασε και ανάμεσά μας. Μούσα του τεράστιου Αττίκ και του Πάμπλο Νερούδα, πολυτάλαντη, μια ιδιαίτερη φωνή, μια ξεχωριστή ερμηνεύτρια, αλλά πάνω απ'όλα μια αληθινή καλλιτέχνις, με μεγαλείο ψυχής, με απαράμιλλο χιούμορ (μέχρι το τέλος...) και συνεπή στάση και ζωή, αλλά και ιδεολογική συνέχεια -σε καιρούς εξόχως δύσκολους... 'Δεν θέλω να με αποκαλούν "ιέρεια των γραμμάτων και της τέχνης", έχω μπουχτίσει πλέον τα "μύθος", "θρύλος", "ιστορία". Δεν στάθηκα ποτέ στις αναδρομές στο παρελθόν. Θέλω να με ρωτάνε τι κάνω αυτή τη στιγμή, τι σκοπούς έχω...'. Αυτά έλεγε σε μια συνέντευξή της πριν 7 χρόνια. Η φωνή της έχει τραγουδήσει τους πιο δυνατούς και συγκινητικούς στίχους του Αττίκ, συγκλονιστικές ιστορίες όπως εκείνη του 'Ζητάτε να σας πω'. Κλείνω το μικρό αυτό κατευόδιο με δικούς της στίχους -απ'το τραγούδι 'Πήρες πια τα μάτια σου':

'...Κι ούτε λίγα δάκρυα ούτε ένα μαντήλι
πήρες και τον ίσκιο σου κι έφυγες και πας
Είμαι για θλίψη, είμαι για κλάμα
κι όλο τον κόσμο τον μισώ
τώρα δεν θέλω ούτε να βλέπω
ούτε ν'ακούσω ούτε να ζω...'

[η ξακουστή Μάντρα του Αττίκ, ο θίασος του και η κυρία Δανάη στην πρώτη σειρά]

panini stickers

Όχι ότι είναι και το θέμα του αιώνα. Ποιο θέμα δηλαδής, εδώ ο κόσμος καίγεται κανονικά... Απλά επειδή το ακούμε ή το διαβάζουμε συνέχεια σε πολλές μεριές και νιώθουμε και λίγο άσχημα είναι η αλήθεια, θέλουμε να ξεκαθαρίσουμε ότι η αντιαισθητική αυτοκολλητάρα πάνω στο CD μας δεν ήταν δική μας ιδέα σε καμία περίπτωση. Ούτε του Θανάση. Η αλήθεια είναι ότι όταν περνάς κοντά από το ράφι, είναι λίγο επικίνδυνο, γιατί το μέγεθος της (καρα-bold) γραμματοσειράς με την οποία αναγράφεται το όνομα του παραγωγού, μπορεί να σου βγάλει το μάτι. Πάλι καλά βέβαια, γιατί θα μπορούσε το αυτοκόλλητο να ξεπερνάει και το ίδιο το CD ή να είχε λαμπάκια τριγύρω. Πως είναι, ένα πράμα, τα γυναικεία περιοδικά που δίνουν δώρο τσάντες και κλαπαρχίδατα και ξεπερνούν κατά πολύ το χώρο που τους αναλογεί -παραδοσιακά- στο περίπτερο... Με αποτέλεσμα, βέβαια, να έχουμε τις γυναίκες ευχαριστημένες, αλλά περιπτεράδες και διανομείς να κατεβάζουν καντήλια σε άπταιστη γαλλική. Και για να μείνουν και ευχαριστημένα τα αγόρια, πάρε και μια φωτογραφία από το ράφι του Metropolis, να μας καμαρώσεις δίπλα δίπλα στην Αννούλα τη Βίσσσσσσση. (να'ναι καλά η Εύη για τη φωτό, θενξ!).
Πάντως, οι πιο μπασμένοι στα κόλπα και τα νταραβέρια, μπορούν να βρουν και εναλλακτικές χρήσεις ή τρόπους εκμετάλλευσης του αυτοκόλλητου. Μπορούμε λ.χ. να τα χρίσουμε συλλεκτικά και να αρχίσει νταραβέρι όπως παλιά, τύπου panini, έχω διπλό το Μπατσινίλα, το θέλεις; ναι, έχω και το Μανωλά, αλλά έχω και πολλά διπλότριπλα από το άλμπουμ των Μάστερς Οφ Δε Γιούνιβερς αν γουστάρεις. Τέτοια φάση δηλαδή. Ωραία φάση.

υπαρκτός σουρρεαλισμός

Αίσθηση έχει προκαλέσει η δήλωση του επικεφαλής της ανθρωπιστικής υπηρεσίας του ΟΗΕ στην περιοχή (UNRWA) Τζον Ρινγκ ότι ενδεχομένως το Ισραήλ έχει διαπράξει εγκλήματα πολέμου. Η δήλωση του Ρινγκ έγινε με αφορμή τον βομβαρδισμό σχολείου του ΟΗΕ, στο βόρειο τμήμα της Λωρίδας της Γάζας, όπου έχασαν τη ζωή τους δύο αγόρια.

«Τα δύο αγόρια ήταν αθώα, αναμφισβήτητα, αλλά είναι νεκρά. Το ερώτημα που τίθεται, πλέον, είναι: ο θάνατός τους, όπως και ο θάνατος πολλών άλλων αθώων, συνιστούν εγκλήματα πολέμου;» είπε χαρακτηριστικά. Αμεση ήταν η αντίδραση του εκπροσώπου του ισραηλινού υπουργού Εξωτερικών Γιγκάλ Παλμόρ: «Οι ισχυρισμοί για εγκλήματα πολέμου δεν βασίζονται σε κανένα στοιχείο».

Δύο αγόρια, λοιπόν, όλα κι όλα έχουν χάσει τη ζωή τους και έγινε θέμα για εγκλήματα πολέμου. Για την ακρίβεια, τέθηκε απλώς το ερώτημα. Έτσι, έπεσε στο τραπέζι, και είναι πλέον στη διάθεση του καθενός. Συνιστά άραγε έγκλημα πολέμου; Δύσκολο να αποφανθείς. Τότε θυμάμαι και πάλι τον Ίταλο Καλβίνο: 'Το ψέμα δεν βρίσκεται στην περιγραφή, βρίσκεται στα ίδια τα πράγματα'. Γιατί τα ίδια τα πράγματα έχουν αλλάξει θέση, έχουν αλλάξει νόημα. Δεν είναι μόνο τα λόγια. Τι είναι πια το έγκλημα; Τι είναι πλέον το έγκλημα πολέμου; Τι πάει να πει γενικά 'έγκλημα σε ένα πόλεμο'; Είναι, άραγε, ο πόλεμος έγκλημα από μόνος του; Ποια στοιχεία τεκμηριώνουν και επίσημα ένα έγκλημα; Πόσα αγόρια νεκρά χρειάζονται για να στοιχειοθετηθεί έγκλημα;Κοινότοπα ερωτήματα θα πεις ίσως. Σωστά. Και ρητορικά πάνω απ'όλα. Το ψέμα δεν βρίσκεται στα λόγια, βρίσκεται στα ίδια τα πράγματα. Ο Μαρτίνος Λούθηρος έλεγε πως όποιος δεν κατανοεί τα πράγματα, δεν μπορεί να βγάλει νόημα από τα λόγια. Συμφωνώ. Κι όποιος δεν μπορεί να βγάλει κανένα νόημα πλέον από τα πράγματα, ό,τι λόγια και να βγάλει από το στόμα του θα είναι κούφια. Αν βγάλει φυσικά, γιατί ακόμα και γι αυτό, φάινεται πως έχουμε πολύ δρόμο. Γαμημένη ομερτά της συνείδησής μας, σπάσε επιτέλους.

ταξική συνείδηση

Το εύστοχο σχόλιο ανήκει στον Πιτσιρίκο και το αντιγράφω όπως είναι:

'Την ώρα που η εφημερίδα Έθνος ετοιμάζεται να απολύσει σχεδόν 100 εργαζόμενους, ο πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ -και εργαζόμενος στην εφημερίδα- κ.Πάνος Σόμπολος τρώει τα νύχια του από την αγωνία έξω από το σπίτι ενός εφοπλιστή, και προσεύχεται να δοθούν τα 100 εκατομμύρια ευρώ, για να αφεθεί ελεύθερος ο εφοπλιστής'.

Απολαυστικά (ή και πικρόχολα) προφητικός, ο ίδιος σταρ-μπλόγκερ είχε γράψει στις 15 Δεκεμβρίου ένα ποστ με τίτλο 'Disneyland':

'Πριν από ένα μήνα το κύριο μέλημά μας ήταν να σώσουμε τους τραπεζίτες και τις τράπεζες. Σήμερα αυτό που μας καίει είναι πως θα βοηθήσουμε τα εμπορικά καταστήματα και τους εμπόρους του κέντρου της Αθήνας. Υποθέτω πως τον επόμενο μήνα θα μας απασχολήσει το πως θα στηρίξουμε τις ναυτιλιακές εταιρίες και τους εφοπλιστές. Πάνω στη φούρια μας για κοινωνική δικαιοσύνη, τους παραμελήσαμε λίγο τους εφοπλιστές'.

Μ'αυτό είχα γελάσει πολύ πάντως. Αμήν.

ισραηλινός αντί ισραηλινού

'Νιώθω ρημαγμένος και καθόλου έκπληκτος. Γνωρίζετε ότι υποστηρίζω κάθε μορφή αντίστασης από μέρους των Παλαιστινίων. [...] Γιατί όλα είναι, καθαρά, ένα δικό μου λάθος. Είναι δική μου η ευθύνη να φέρω τους Παλαιστίνιους πίσω στην πατρίδα τους και στα σπίτια που τους έκλεψε ο παππούς μου, ο πατέρας μου και, δυστυχώς, εγώ.

[...] Το "σύγχρονο κακό" είναι ένα διανοουμενίστικο σύστημα που μας οδηγεί στο "βασίλειο του ανέκφραστου". Δηλαδή στη σιωπή. Θέλουμε να φωνάξουμε και κάτι πάντα μας περιορίζει, λέγοντας ότι η φωνή δεν συνάδει με την ηθική. "Σύγχρονο κακό" είναι η συνεχής κακοποίηση του παλαιστινιακού λαού μέσα από εθνοκαθάσρσεις. Δϋο εκατομμύρια εξαθλιωμένοι άνθρωποι απομονωμένοι, που πεινάνε, βομβαρδίζονται και ο πλανήτης δεν λέει κουβέντα. [...] Είμαστε κατεστραμμένοι άνθρωποι και φοβόμαστε ακόμα και να ψιθυρίσουμε την παντοδυναμία των σιωνιστών. Στο όνομα της ορθότητας απέχουμε από την αλήθεια. Και το χειρότερο; Οι διαπιστώσεις μας μας ωθούν στη σιωπή. [...] Για χάρη της πολιτικής ορθότητας και της φιλελεύθερης ιδεολογίας χάσαμε τα βασικά ένστικτα της επιβίωσης. Όλα αυτά είναι για μένα το "σύγχρονο κακό" και δεν σας κρύβω ότι φοβάμαι πολύ. Διότι ξέρω πως όταν όλη αυτή η κατάσταση εκραγεί, κανείς μας δεν θα μπορεί να σταματήσει την παλίρροια της οργής.

[...] Ο ρόλος της μουσικής όπως και των τεχνών είναι να αντιτίθενται στις μόδες και να αναζητούν την αυθεντική ομορφιά. Και η ομορφιά είναι που γεμίζει αρετή το ανθρώπινο γένος. Υπό το φως της ομορφιά η ισραηλινή επιθετικότητα και η αμερικανική βαρβαρότητα μπορεί να καμφθούν'.

Δεν τα λέω εγώ αυτά, αλλά ένας Ισραηλινός. Ένας "πρώην Ισραηλινός και πρώην εβραίος" όπως λέει και ο ίδιος. Gilad Atzmon, μουσικός και συγγραφέας. Το Σάββατο θα είναι κι εκείνος, μαζί με το σύνολό του, τους Orient House, μέρος της Μεγάλης Νύχτας της Jazz στο Μέγαρο Μουσικής. Μισή ώρα μετά τα μεσύνυχτα. Θα είμαστε εκεί κι αυτό γιατί, πέρα από ένα ανοιχτό και τολμηρό μυαλό, ο Atzmon είναι και ένας σπουδαίος μουσικός με ιδιαίτερο ήχο και άποψη πάνω στο σύγχρονο fusion της jazz με τις καταβολές της παραδοσιακής μουσικής.

κι από τον Μάρκος στον Μάρκο

Ένα τραγούδι δρόμος. 'Ζητώ παντού ο καημένος'. Από τα πιο άγνωστα του Μάρκου, καθάριο και συγκινητικό μέχρι δακρύων. Για μένα τουλάχιστον. Το μοιράζομαι εδώ. Κάνε κλικ.

από τον Αλέξη στον Μάρκος

'Συντρόφισσα, σύντροφε. Εξεγερμένη Ελλάδα. Εμείς, οι πιο μικροί, από αυτή τη γωνιά του κόσμου, σε χαιρετάμε. Δέξου το σεβασμό μας και το θαυμασμό μας γι αυτό που σκέφτεσαι και κάνεις. Από μακριά μαθαίνουμε από σένα'.

Το μήνυμα του subcomandante Marcos, όπως το διάβασε στα ελληνικά, στο 1ο Festival Mundial de la Digna Rabia (Παγκόσμιο Φεστιβάλ της Αξιοπρεπούς Οργής). Άκουσέ το εδώ.

θάνατος από καημό

Έτσι λέγεται το τραγούδι του Θάνου Μικρούτσικου. Από τα 'Τροπάρια για φονιάδες' σε στίχους Μάνου Ελευθερίου. Το ερμήνευε η Μαρία Δημητριάδη.

'στον κρεμαστό τον κήπο της αυγής
μεσάνυχτα μας μήνυσες θα βγεις,
μα πως να σε ξαναβρώ μες στης γης
λουλούδι μαύρο της Αραγωνίας
[...]
τώρα φυλάξου στην πορτοκαλιά
με τις κιθάρες μπροστά στα σκαλιά
σε κάθε πόρτα φυλάνε φασίστες'

Στον ίδιο δίσκο, η Μαρία Δημητριάδη τραγουδούσε με οργή και πάθος
'θα'ρθει καιρός που θα φανούν οι κήρυκες
κι όχι μονάχα ψεύτες και ρουφιάνοι'.

Στο 'Εμπάργκο', κι αυτό του Μικρούτσικου, σε στίχους Άλκη Αλκαίου, η Μαρία Δημητριάδη τραγουδούσε πάλι με οργή και ένταση
'χέρσα μου μάτια, τι αλκοολικός καιρός
με Βάγκνερ νανουρίζονται οι πρεζονόμοι
[...]
τώρα μαθαίνεις στο Ικόνιο αποκλεισμένος
ποιοι σαμποτάρουν με καλώδια το κορμί σου
πατριωτάκι, τρώει τα νύχια ο ανακριτής σου
κι είναι το ίδιο αγέλαστος και γελασμένος
Γρηγορείτε, παιδιά, μες στο Χημείο του Μαγιού!'

Η Μαρία Δημητριάδη έφυγε σήμερα από κοντά μας, νικημένη από τη συνήθη κατάρα. Η Μαρία Δημητριάδη ήταν μια μεγάλη ερμηνεύτρια, που ποτέ δεν θα μνημονευτεί ανάμεσα στις "μεγάλες κυρίες του ελληνικού τραγουδιού", μια καλλιτέχνις που δεν είχε ποτέ καμία θέση ανάμεσα στους αγέλαστους και τους γελασμένους. Καλό κατευόδιο Μαρία Δημητριάδη. 'Ένα κλαδάκι ουρανός ήταν μονάχα ο κλήρος σου'...

η χλωρίδα της Γάζας

Κι όμως, από τα συντρίμμια μπορεί να γεννηθεί ζωή. Πάντα γεννιέται ζωή. Ακόμα κι αν εξοντώσεις το τελευταίο μυρμήγκι, ακόμα κι αν κάψεις όλα τα δέντρα, θα ανθίσουν και πάλι λουλούδια. Θα φυτρώσουν αγριόχορτα. Στην άκαρπη Μελούνα θα φυτρώσουν παπαρούνες. Ακόμα και αν εξολοθρεύσεις κάθε κρίκο της πανίδας και εξαφανίσεις κάθε ζωντανό κύτταρο, ξέρεις ότι από τις στάχτες αυτές θα δημιουργηθεί η νέα χλωρίδα. Και μετά ξανά τα ζωντανά. Όσους "κύκλους βίας" κι αν ανοίξεις, ξέρεις πολύ καλά ότι τον κύκλο της ζωής δεν μπορείς να τον σταματήσεις.

Γράφει ο ποιητής:
'Κανένας στίχος σήμερα δεν κινητοποιεί τις μάζες
Κανένας στίχος σήμερα δεν ανατρέπει καθεστώτα.
Έστω.
Ανάπηρος, δείξε τα χέρια σου. Κρίνε για να κριθείς'.

Κι αν λένε ως βέβαιο ότι κανένας δυνατός στίχος και κανένα γελαστό τραγούδι δεν μπορεί να αποτρέψει τον πολέμο, τότε ένα άλλο βέβαιο είναι ότι κανένας πόλεμος δεν μπορεί να αποτρέψει τους δυνατούς στίχους να γραφτούν και τα γελαστά τραγούδια να ακουστούν. Τα παιδιά θα παίξουν. Ακόμα και πάνω στα συντρίμμια. Τα παιδιά θα ανθίσουν. Ανάπηρα, δείχνουν τα χέρια τους και το χαμόγελό τους. Δεν κρίνουν. Παίζουν. Δεν αμύνονται. Γελάνε. Ή κλαίνε. Ή πεθαίνουν. Κι αυτό γιατί δεν είναι εκείνα που βρίσκονται σε πόλεμο. Ή, μάλλον, δεν συμμετέχουν σε κάποιο πόλεμο. Απλά βρίσκονται μέσα στο δικό μας πόλεμο. Έστω. Ανάπηρα, δείξτε μας τα χέρια σας. Χέρια μας, δείξτε επιτέλους την αναπηρία σας.

το μπλογκ το τελευταίο

Το άνοιξα και σας περιμένω. Το πιο δικό μου μπλογκ. Το ονόμασα "λέξεις πρόκες", εμπνεόμενος από το στίχο του Αναγνωστάκη 'σαν πρόκες πρέπει να καρφώνονται οι λέξεις, να μην τις παίρνει ο άνεμος'. Ζήλεψα, βλέπεις, την Τορπίλα, θέλω κι εγώ λέξεις και ποίηση. Αλλά και ποιήματα άλλων, γιατί αυτές τις μέρες φόρτωσα αρκετά (ποιήματα) και για κάποιο λόγο μου φάνηκαν τραγικά επίκαιρα. Περιμένω τη βόλτα σας και από κείνο το βλογ. Εγώ, ο Κοστίνιος.

από δεύτερο χέρι

Ας είναι μια καλή χρονιά λοιπόν και ευτυχισμένος ο καινούριος κόσμος. Ειδικά, αν πράγματι έρχεται.
Σχετικά με το 'Second Hand', οι πρώτες κριτικές έπεσαν, τα blogs έδωσαν κι αυτά τα ρέστα τους, έχει υπάρξει μια κίνηση. Θα επανέλθουμε με σχετικες δημοσιεύσεις. Προς το παρόν, δίνουμε τα λινκς για τις συνεντεύξεις που έχουν δημοσιευτεί/παρουσιαστεί μέχρι τώρα. Στο χώρο των comments, για όποιον έχει όρεξη να διαβάζει, τις έχουμε αναρτήσει ολόκληρες -δηλαδή χωρίς τις περικοπές που γίνονται αναγκαστικά για να προσαρμοστούν στο διαθέσιμο χώρο.

Συνέντευξη στo Γιώργο Δημητρακόπουλο, Αthens Voice, 11/12/08

Συνέντευξη στη Ναταλί Χατζηαντωνίου, Ελευθεροτυπία, 2-3/01/09

Συνέντευξη/κουβέντα με το Χρήστο Χαντζή, στον ιντερνετικό ραδιοσταθμό radiobubble.gr, 25/11/08

Να και μια από τις φωτογραφίες του καλού μας Νίκου Νικολόπουλου για χάζι.
(Η ματαιοδοξία βαράει κόκκινο...).